กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 140 โชคชะตากำหนดไว้

แต่ทว่าคำตอบของจงจิ่งห้าว กลับทำให้ใจเธอเย็นเฉียบ

“ใช่”

หูของเธอดับไปชั่วขณะ และลำคอของเธอก็ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยสำลีก้อนใหญ่ทำให้เธอไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

ผ่านไปพักใหญ่ เธอพูดออกมาว่า “ทำไม?”

“ทำไมคุณทำแบบนี้ คุณก็เคยรักเธอมาก่อนไม่ใช่เหรอ? ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย?” หลินซินเหยียนไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย

เธอไม่สามารถรับได้เลยว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้

เธอคุ้นเคยกับความดีของเขา และมีช่องว่างในหัวใจที่ไม่เคยเปิดมาก่อน

ก็เพียงเพราะผู้ชายคนนี้

แต่สิ่งที่เขาทำ กลับทำให้เธอไม่รู้ว่าควรต้องจะทำอย่างไร

“โกรธผมเพราะเรื่องนี้เหรอ?” ความโกรธในสายตาที่แสนสับสนของจงจิ่งห้าว ค่อย ๆ สงบลง

“นี่เป็นเรื่องเล็กน้อยเหรอ? หัวใจของคุณทำด้วยหินหรือยังไง?”

จงจิ่งห้าวเอื้อมมือไปปัดผมที่ปรกหน้าผากของเธอออก แต่หลินซินเหยียนไม่ยอมให้แตะต้องและหันศีรษะหนี

“อย่าแตะต้องฉัน”

“โกรธขนาดนั้นเลยเหรอ?” จงจิ่งห้าวยกมือขึ้นจากหน้าผากแล้วเกาจมูกเบาๆ “ทำไมต้องโกรธขนาดนั้น”

“ฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็นคนโหดเหี้ยมแบบนั้น” คำพูดในใจถูกโพล่งออกมาแทบจะทันที

หลังจากพูดจบ เธอถึงได้รู้ว่าเธอประหม่าแค่ไหน

รับไม่ได้เลยที่เขาเป็นคนแบบนี้

เมื่อได้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธของเธอ จงจิ่งห้าวก็เพียงแค่รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้น

แม้ว่าเธอจะไม่ปฏิเสธความสนิทสนมของเขาในตอนนี้ แต่เธอก็ไม่เคยเปิดใจต่อหน้าเขาแบบนี้

มักจะเก็บเอาไว้เสมอ

เขาสัมผัสใบหน้าของเธอโดยหยุดนิ้วมือไว้ที่ระหว่างคิ้วสักพักใหญ่ จากรอยยิ้มจางๆ ก็กลายเป็นรอยยิ้มที่ชัดเจน “ทำไมคุณถึงไม่อยากให้ผมเป็นคนโหดเหี้ยมล่ะ”

หลินซินเหยียนหลบสายตาด้วยความตื่นตระหนก ราวกับว่าหัวใจเธอถูกโยนลงไปในทะเลสาบที่แสนปั่นป่วนซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่สามารถทำให้มันสงบลงได้เลย

ทำไมฉันหวังว่าเขาจะไม่ใช่คนโหดเหี้ยมกันนะ?

เพราะดูเหมือนเธอจะสนใจเขาเข้าแล้วน่ะสิ

จงจิ่งห้าวยิ้มไม่หยุด ดวงตาคมกริบจ้องมองหล่อนอย่างไม่ลดละ “เธอกลัวว่า ผมจะทำกับเธอแบบเดียวกันอย่างนั้นใช่ไหม?”

หลินซินเหยียนปิดปากเงียบ ราวกับว่ากำลังยอมรับสิ่งที่เขาพูด

ใช่แล้ว เธอกลัวว่าวันหนึ่งเขาจะปฏิบัติต่อเธออย่างโหดเหี้ยม

“ผมจะไม่ทำอย่างนั้นกับคุณแน่” จงจิ่งห้าวดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

หลินซินเหยียนแทบอยากจะหนีจากเขาโดยสัญชาตญาณแต่เธอเพิ่งจะตอบสนอง จึงถูกจงจิ่งห้าวจับมือที่สั่นเทาของเธอเอาไว้ เขาใช้ความแข็งแกร่งเพียงเล็กน้อยเพื่อจับเธอไว้แน่น

“ผมจะไม่ทำอย่างนั้นกับคุณ!”

“ฉันจะรู้ได้ยังไง?” หลินซินเหยียนไม่เคยอยู่เหนือการควบคุมต่อหน้าเขาเลย เธอหวาดกลัว

จงจิ่งห้าวโอบเอวให้ร่างของเธอชิดกับเขา พร้อมปล่อยมือให้กำปั้นของเธออยู่ที่หน้าอกของเขา เธอตื่นตระหนกอย่างมาก จงจิ่งห้าวกลัวจะทำร้ายตัวเองจึงคว้ามือเธอไว้อีกครั้ง

“ปล่อยนะ–”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เขาคว้าเธอไว้และจูบเธอ ทุกคำพูดถูกปิดกั้นอยู่ในลำงคอ จูบของเขาแรงและครอบงำเธอไว้ ทำให้เธอไม่มีช่องว่างที่จะหายใจ

การจูบอย่างกะทันหันเป็นเหมือนฝนที่ตกลงมาอย่างหนักโดยผู้คนไม่ทันตั้งตัว สัมผัสได้ถึงความหอมหวานและลื่นไหลของลิ้นที่เกี่ยวกันพัน

การต่อต้านของเธอนั้นไม่มีความสลักสำคัญอะไรต่อเขา

ในที่สุด อารมณ์ทั้งหมดก็จมอยู่ในจูบที่ลุ่มลึกราวกับกระแสน้ำของเขา

ร่างกายของเธอค่อยๆ โอนอ่อนลงในอ้อมกอดของเขา

เขาจุมพิตที่หน้าผาก คิ้ว และหางตาของเธอ “ผมไม่รู้ว่าผมชอบอะไรเกี่ยวกับเธอ ผมแค่ชอบเธอ”

ไม่มีเหตุผลเลย

หากต้องพูดอะไรสักอย่าง นั่นก็คือเธอมีความคุ้นเคยที่อธิบายไม่ถูกซึ่งดึงดูดเขาไว้ได้อย่างลึกซึ้ง

น้ำตาไหลจากดวงตาของเธออย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

จงจิ่งห้าวปาดน้ำตาของเธอ “ร้องไห้ทำไม”

เธอไม่รู้ เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เธอรู้สึกไม่ดี และใจของเธอก็ไม่ดีเช่นกัน

เมื่อซูจ้านบอกว่าเขานอนกับเหอรุ่ยหลิน หัวใจของเธอก็กลัดกลุ้ม

เธอไม่มีร่างกายที่บริสุทธิ์ เธอไม่ควรถามเขา แต่หัวใจนั้นกลับสั่นเทาอย่างรุนแรง

ต่อมาก็ได้ยินเหอรุ่ยหลินพูดว่า จงจิ่งห้าวทำให้มีคนมาข่มขืนเธอ ความกระทบกระเทือนทางจิตใจนี้ ทำให้เธอไม่สามารถปัดป้องได้

จงจิ่งห้าวพยุงหลังของเธอ ค่อยๆ ลูบหลังเธอด้วยฝ่ามือของเขา “ผมมีบรรทัดฐานของผม บางอย่างสัมผัสได้ บางอย่างสัมผัสไม่ได้ หากแตะต้องเพียงครึ่งนิ้วก็จะทำให้คุณต้องชดใช้”

หลินซินเหยียนหลับตาลง ฝังความหลงระเริงและความกลัวทั้งหมดไว้ในใจ

เธอถามอย่างขมขื่นว่า “คุณจะมาชอบอะไรฉัน ไม่รีบร้อนไปหน่อยหรือ?”

รูม่านตาของเขาลึกและมุมริมฝีปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้ม “ผมไม่เคยแน่ใจในชีวิตมาก่อน บางครั้งผมก็สับสนและหุนหันพลันแล่น ซึ่งก็น่าสนใจมากเช่นกัน”

หลินซินเหยียน ไม่รู้จะเอายังไงกับเขาดี หนีไปงั้นเหรอ?

ตอนนี้ทุกคนที่เธอใส่ใจ ล้วนแต่อยู่ในความดูแลของเขา การจากไปอย่างลับๆ โดยที่เขาไม่สังเกตเห็นนั้นไม่สมจริงเอาเสียเลย

โชคชะตาของเธอถูกขัดขวางจากการพบเขาอีกครั้ง

เธอไม่เคยคิดที่จะกลับมา กลับมายังที่นี่ ประเทศที่ไม่เคยมีความทรงจำที่ดี

แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปเพราะเขา

นี่คือชะตากรรมของเธองั้นเหรอ?

ครืด ๆ …

ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอสั่น เธอเช็ดหน้าและหยิบโทรศัพท์ออกมา พบว่ามันคือหมายเลขของ หลินซีเฉิน เธอจึงหยิบขึ้นมา

“ฮัลโหล เสี่ยวซี”

“หม่ามี๊ หนูไม่ใช่พี่ชายนะ หนูเสี่ยวลุ่ย เอง เมื่อไหร่หม่ามี๊จะกลับมา แด๊ดดี้อยู่กับหม่ามี๊ใช่ไหม？ แด๊ดดี้จะกลับมาเมื่อไหร่” เสียงนุ่มๆ ของหนุ่มน้อยดังผ่านโทรศัพท์ หลินซินเหยียนสามารถได้ยินความคาดหวังในน้ำเสียงของเธอ

“แด๊ดดี้ไม่กลับมาหนึ่งวันแล้ว หนูคิดถึงเขา” หลินลุ่ยซีนั่งไขว่ห้างบนโซฟา และในขณะที่หลินลุ่ยซีไม่อยู่ เธอก็แอบใช้นาฬิกามือถือของเขาโทรมา

“หม่ามี๊ แด๊ดดี้ไม่ต้องการเราแล้วใช่ไหม”

หลินซินเหยียนถือโทรศัพท์ไว้แน่น เธอมองจงจิงห้าวแล้วตอบว่า “…เปล่าจ้ะ”

เธอปลอบลูกสาวของเธอ

“จริงเหรอ” น้ำเสียงของ หลินลุ่ยซีซ่อนความปิติไว้ไม่อยู่ “หม่ามี๊ หนูดีใจมากเลย หนูไม่ใช่เด็กที่ไม่มีพ่อแล้ว ต่อไปหนูจะมีพ่อ หม่ามี๊ หนูดีใจมาก ๆ จริง ๆ เลย ต่อไปก็จะไม่มีใครพูดว่าหนูกับพี่ชายเป็นเด็กป่าที่ไม่มีพ่อแล้ว… เสี่ยวลุ่ย เธอกำลังโทรหาใครน่ะ…เปล่านะ…เอามาให้ฉันดูเดี๋ยวนี้…”

เสียงของ หลินซีเฉินมาที่นั่น และตามมาด้วยเสียงสายก็ถูกตัดไปในไม่ช้า

หลินซินเหยียนถือโทรศัพท์เป็นเวลานาน เธอถูกทิ่มแทงด้วยคำพูดของ หลินลุ่ยซี เธอพาพวกเขาสองคนไปด้วยตัวคนเดียว และเธอก็ถูกนินทาเรื่องการตั้งครรภ์ครั้งแรกที่ยังไม่ได้แต่งงานและชีวิตส่วนตัวของเธอสารพัด

ยังไงมันก็ฟังดูไม่ดี

หลินลุ่ยซีต้องเคยได้ยินเมื่อมีคนพูด ไม่เช่นนั้นเธอคงจะไม่พูดอย่างนั้น

เธอคิดว่าเธอปกป้องพวกเขาเป็นอย่างดี แต่เธอก็ยังทำร้ายพวกเขา

จงจิ่งห้าวจับไหล่ที่สั่นเทา “พวกเรากลับกันเถอะ”

หลินซินเหยียนพยักหน้า เพราะเห็นแก่ลูกสาวของเธอ ตอนนี้เธอทิ้งเขาไม่ได้

หากมีสักวันหนึ่ง มันจะเป็นชะตาชีวิตของเธอ เธอก็คงไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้