กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 182 ลองถาม

หลินซินเหยียนส่ายหน้า“ก็พอได้ค่ะ”

“ถ้างั้นให้ผมพาคุณไปดูรอบๆไหมครับ？”ไป๋ยิ่นหนิงพูดด้วยรอยยิ้ม

เขามักจะมีรอยยิ้มอยู่บนหน้าเสมอ

ที่จริงหลินซินเหยียนก็อยากจะปฏิเสธ แต่พอคิดว่าจะได้ออกไปทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม เธอก็ตอบตกลง

“แต่ว่าเท้าของฉัน……”หลินซินเหยียนรู้สึกลำบากใจ เท้าของเธอบาดเจ็บอยู่ เธอเลยเดินไม่ได้ ที่จริงเธอก็ไม่ได้อยากเป็นง่อยอยู่แบบนี้หรอก เธออยากหายเร็วๆ จะได้รีบกลับไป

“ผมประคองคุณเอง”ไป๋ยิ่นหนิงยื่นแขนออกไป

“เดี๋ยวฉันช่วยประคองเองค่ะ”เสี่ยวหลิวรีบเดินเข้ามาพยุงหลินซินเหยียน เพราะกลัวว่าเธอจะไปจับแขนของไป๋ยิ่นหนิงจริงๆ“เท้ากับขาของฉันใช้งานได้ดี แบบนี้คุณหลินจะได้สะดวกมากขึ้นไงคะ”

หลินซินเหยียนรู้ดีว่าเสี่ยวหลิวคิดอะไร หล่อนไม่อยากให้เธอสัมผัสตัวไป๋ยิ่นหนิง

ซึ่งเธอก็ยินดีทำตาม เธอยื่นมือออกไปจับแขนเสี่ยวหลิวไว้“ให้เสี่ยวหลิวช่วยพยุงฉันไปก็ได้ค่ะ”

ไป๋ยิ่นหนิงเหลือบมองเสี่ยวหลิวแวบหนึ่ง จากนั้นก็หมุนรถเข็นออกไปโดยไม่พูดอะไรออกมา

เขาหันกลับมามองหลินซินเหยียน“ไปดูห้องหนังสือของผมก่อนแล้วกัน”

ห้องนอนกับห้องหนังสือของเขาอยู่ที่ชั้นหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องพักของหลินซินเหยียน เดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว เขาผลักประตูออกแล้วเข้าไปก่อน

พอเสี่ยวหลิวประคองหลินซินเหยียนเดินเข้ามา ไป๋ยิ่นหนิงก็เอ่ยขึ้น“ประคองเธอไปนั่งที่เก้าอี้ แล้วเธอก็ออกไปก่อน”

เสี่ยวหลิวอยากอยู่ต่อ แต่เห็นได้ชัดเลยว่าไป๋ยิ่นหนิงอยากกันเธอออกไป ถึงจะไม่เต็มใจไปแต่เธอก็ไม่อยากขัดคำสั่งของไป๋ยิ่นหนิง

หลังจากประคองหลินซินเหยียนนั่งลงเสร็จแล้ว เธอก็เดินออกจากห้องไป แต่พอตอนปิดประตูเธอก็เหลือบมองไปที่หลินซินเหยียนแวบหนึ่ง

หลินซินเหยียนอยากจะพูดกับหล่อนมากว่าไม่ต้องกังวล เธอไม่ได้คิดอะไรกับไป๋ยิ่นหนิงเลย

เพื่อให้เธอสบายใจ

แต่เพราะไป๋ยิ่นหนิงอยู่ตรงหน้า เธอจึงไม่อาจพูดอะไรออกมาได้มาก เธอทำได้แค่อดทน

ทันทีที่ประตูห้องหนังสือปิดลง ไป๋ยิ่นหนิงก็หมุนรถเข็นเข้ามาที่ด้านหน้าโต๊ะ แล้วถามขึ้นเหมือนไม่ตั้งใจ“คุณเคยเรียนวาดรูปหรอ？”

“ก็ไม่เชิงค่ะ ฉันเคยเรียนที่โรงเรียนการออกแบบซึ่งมันจำเป็นต้องใช้ทักษะการวาดรูป ดังนั้นนี่คงถือว่าเป็นทักษะพื้นฐานที่ต้องมีมั้งคะ”หลินซินเหยียนตอบด้วยท่าทีผ่อนคลาย

ทว่าในใจกลับระแวงเขามากขึ้นอีก เขาเป็นคนที่ฉลาดมาก แค่พูดเรื่อยเปื่อยขึ้นมาก็สามารถเปิดบทสนทนาของทั้งสองคนได้แล้ว

ไป๋ยิ่นหนิงยิ้ม“คุณชอบอ่านหนังสือไหม？”

“เป็นบางครั้งค่ะ”เธอไม่ค่อยมีเวลาอ่านหนังสือมากนัก จะมีก็แต่อ่านเกี่ยวกับการออกแบบเสื้อผ้าอะไรพวกนั้นเป็นครั้งคราว

“ผมชอบนะ”ไป๋ยิ่นหนิงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“เนื่องจากขาของผมใช้งานไม่ได้ แถมผมยังไม่มีเพื่อนด้วย เพราะงั้นก็มีแต่หนังสือพวกนี้แหละที่คอยอยู่ข้างๆผม”

แม้เขาจะพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึก แต่หลินซินเหยียนก็รู้สึกได้ถึงความเศร้าและความผิดหวังในน้ำเสียงของเขาอยู่ดี

ไม่มีใครยอมรับเรื่องที่ตัวเองเดินไม่ได้ได้หรอก？

สายตาของหลินซินเหยียนหยุดลงที่ชั้นหนังสือด้านหลังโต๊ะ ชั้นวางหนังสือที่นี่ทำมาจากต้นจันทน์ มันสูงและกว้างเท่ากับผนัง ด้านบนมีหนังสือหลากหลายประเภทวางเรียงกันเป็นแถว แถมมีหนังสืออีกมากมายที่แม้แต่ชื่อหลินซินเหยียนก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน

“นี่เล่มโปรดของผม”ไป๋ยิ่นหนิงหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากชั้นล่างสุด เป็นหนังสือปกหนาสีฟ้าเล่มหนึ่ง เขายื่นมันให้หลินซินเหยียน ทว่าในระหว่างนั้นหนังสือบังเอิญไปชนกับกรอบรูปที่วางตั้งอยู่บนโต๊ะพอดี

หลินซินเหยียนไม่ได้ตั้งใจมองว่าคนในกรอบรูปนั้นเป็นใคร เธอเห็นแค่แวบๆเท่านั้น ทว่าหลังจากที่เห็นแล้วเธอก็ละสายตาออกไปไม่ได้อีกเลย

ยู่ซิ่วแม่เลี้ยงของจงจิ่งห้าว

ทำไมรูปของหล่อนถึงมาอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาได้？

พวกเขาเป็นอะไรกัน？

ความคิดนับพันแล่นเข้าหัวมาราวกับฝูงแมลงวัน มันวิ่งวนอยู่ในหัวของเธอไปมา

ไป๋ยิ่นหนิงสังเกตเห็นว่าสีหน้าของหลินซินเหยียนเปลี่ยนไปเพราะเห็นคนในรูป สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

จากนั้นสายตาของเขาก็เลื่อนลงมามองที่ข้อมือของเธอ เขาหยิบกรอบรูปขึ้นมาแล้วมองไปยังผู้หญิงในรูป บนข้อมือของผู้หญิงในรูปก็สวมกำไลหยกอันนี้เหมือนกัน

พอเห็นปฏิกิริยาของหลินซินเหยียน เขาก็มั่นใจในสิ่งที่คิดไว้ทันที

“หล่อนคือ？”หลินซินเหยียนเกือบจะโพล่งออกไป

นี่มันแปลกมาก

ทำไมภาพถ่ายของยู่ซิ่วถึงมาอยู่ที่นี่？

ไป๋ยิ่นหนิงยังคงยื่นหนังสือให้เธออยู่“เอาไว้อ่านตอนคุณว่าง มันน่าสนใจมาก”

เขาจงใจเปลี่ยนเรื่อง

ถึงแม้เขาจะตั้งใจทดสอบปฏิกิริยาเมื่อหลินซินเหยียนเห็นภาพถ่าย เพื่อเอามาตัดสินว่าสิ่งที่เขาเดาอยู่ถูกหรือผิด แต่ในขณะเดียวกันเขาเองก็ไม่อยากคุยเรื่องนี้กับเธอ

หลินซินเหยียนเหลือบมองเขา ในใจเหมือนจะรู้แล้วว่าที่เขาดูแลเธอดีเป็นพิเศษ หรือว่าจะเป็นเพราะยู่ซิ่ว

“เป็นอะไรไป คุณไม่ชอบหนังสือที่ผมแนะนำให้หรอ？”ไป๋ยิ่นหนิงยังไม่ชักมือกลับ หนังสือยังคงอยู่ในมือ และเขายังคงค้างอยู่ในท่วงท่าทีกำลังยื่นหนังสือให้เธอ

หลินซินเหยียนรับหนังสือมาเป็นมารยาท“ขอบคุณค่ะ ฉันจะตั้งใจอ่านมัน”

ขณะที่พูดสายตาของเธอก็ยังคงจ้องไปที่กรอบรูปที่ถูกหยิบขึ้นมาวางตั้ง จากนั้นเธอก็มองไปที่ไป๋ยิ่นหนิง“ฉันได้ยินเสี่ยวหลิวพูดว่าคุณอยู่ที่นี่คนเดียว”

ไป๋ยิ่นหนิงสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นก็กลับมาเป็นปกติ เขายิ้มออกมาบางๆและพูดขึ้น“ใช่ครับ”

คำตอบของเขามันเรียบง่ายและชัดเจน โดยไม่ต้องพูดอะไรมาก

หลินซินเหยียนรู้ว่าเขาจงใจหลีกเลี่ยงที่จะพูดเรื่องนี้

ก๊อกก๊อก—

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เสี่ยวหลิวยืนอยู่ด้านนอก“คุณผู้ชายคะ คุณหลินคะ อาหารเสร็จแล้วค่ะ”

“ไปกันเถอะ”ไป๋ยิ่นหนิงหมุนรถเข็นเข้ามาตรงหน้าเธอ และยื่นแขนออกไป“จับผมไว้”

หลินซินเหยียนไม่ได้ยื่นมือออกไปจับทันที เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง“เดี๋ยวฉันเรียกเสี่ยวหลิวเข้ามาประคองก็ได้ค่ะ……”

“คุณกำลังปฏิเสธผมหรอ？นี่คุณกำลังทำให้คนที่ช่วยชีวิตคุณลำบากใจนะ คุณไม่รู้สึกหรอ？”ไป๋ยิ่นหนิงเลิกคิ้วขึ้น ทว่ายังคงยิ้มอยู่ คำพูดของเขาออกเชิงบังคับนิดๆ หลินซินเหยียนจึงไม่อาจปฏิเสธได้

หลินซินเหยียนยื่นมือออกไปจับแขนเขาไว้ ถึงแม้เขาจะนั่งรถเข็น แต่หลินซินเหยียนก็รู้สึกได้เลยว่าร่างกายของเขาแข็งแรงมาก ปกติเขาคงออกกำลังกายเยอะมากแน่ๆ เขาค่อยๆคลายคิ้วที่ขมวดเป็นปมลง พอหมุนรถเข็นไปถึงหน้าประตู หลินซินเหยียนก็ยื่นมือออกไปจับที่เปิดประตูเพื่อเปิดออก ทันทีที่ประตูเปิด เสี่ยวหลิวก็ยืนอยู่ด้านหน้าประตูพอดี พอเธอเห็นว่าไป๋ยิ่นหนิงกำลังประคองหลินซินเหยียน เธอก็รีบยื่นมือออกมา…

ทว่ายังไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกไป๋ยิ่นหนิงส่งสายตาเตือนออกมาก่อน เธอชักมือกลับด้วยความแค้นใจและเดินหันหลังออกไป

พอถึงห้องทานอาหาร ​ไป๋ยิ่นหนิงก็ช่วยเลื่อนเก้าอี้ให้หลินซินเหยียน“นี่เป็นครั้งแรกที่เราทานอาหารด้วยกัน”

แม้ใบหน้าของหลินซินเหยียนจะดูยิ้มแย้ม แต่ในใจของเธอกลับคิดว่า พวกเราไม่ได้สนิทกัน แถมยังไม่รู้จักกันมาก่อนด้วย

เสี่ยวหลิวยกอาหารมาวางพร้อมกับเหลือบมองไปที่หลินซินเหยียนเป็นครั้งคราว หล่อนดูดีมากจริงๆ มิน่าล่ะคุณผู้ชายถึงได้ใจดีกับหล่อน

“เสี่ยวหลิวซุปกระดูกที่ฉันสั่งให้ทำไว้ล่ะ เธอไม่ได้ทำหรอ？”ไป๋ยิ่นหนิงหยิบผ้ากันเปื้อนมาวางรองไว้ที่ตัก

“ทำแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันไปยกมาให้นะคะ”เสี่ยวหลิวพูดอย่าสุภาพ

“ผมได้ยินมาว่ากินอะไรมันก็จะบำรุงตามนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่า เดี๋ยวคุณก็กินเยอะๆหน่อยแล้วกัน”ไป๋ยิ่นหนิงพูดขึ้น

“เกรงใจจังเลยค่ะ”หลินซินเหยียนไม่อยากให้น้ำเสียงและการแสดงสีหน้าของเธอดูใส่ใจเขามากเกินไปหรือเย็นชาใส่เขามากเกินไป

ทว่าตรงกันข้ามดูเหมือนว่าไป๋ยิ่นหนิงจะเอาใจใส่เธอมากจริงๆ

เขายิ้มขึ้นและพูดออกมาอย่างจริงใจ“ผู้หญิงฉลาดเกินไปจะไม่มีคนชอบเอานะ”

หลินซินเหยียนเห็นเสี่ยวหลิวเดินเข้ามาพอดี เธอจึงยิ้มและพูดขึ้น“ตอนนี้ฉันไม่กล้าทำให้ใครมาชอบฉันหรอกค่ะเพราะฉันเกรงว่าลูกทั้งสองของฉันจะไม่ยอม”

ไป๋ยิ่นหนิงตะลึงไปครู่หนึ่ง นี่เธอมีลูกแล้วหรอ？

แต่ว่าเธอยังดูเด็กอยู่เลย

เสี่ยวหลิวตกใจกว่าไป๋ยิ่นหนิงซะอีก หล่อน หล่อนมีลูกแล้ว

ถ้างั้นหล่อนกับคุณผู้ชายก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว

เธอรู้สึกดีใจมากจึงเดินเร็วขึ้น ทำให้น้ำกระเด็นลงบนพื้นเล็กน้อย ความตื่นเต้นดีใจนี้ทำให้เธอไม่ทันระวังเหยียบน้ำที่หกเลอะพื้นลื่นล้ม น้ำซุปร้อนๆในชามที่อยู่ในมือกระเซ็นออกมาทางหลินซินเหยียน

“ระวัง”

ขณะที่น้ำซุปร้อนๆกำลังจะสาดลงไปบนตัวของหลินซินเหยียน ไป๋ยิ่นหนิงก็ใช้มือทั้งสองข้างหมุนรถเข็นถอยหลัง จากนั้นก็หมุนไปข้างหน้าหลินซินเหยียนอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังกอดเธอไว้เพื่อกันน้ำซุปร้อนๆหกรดตัวของหลินซินเหยียน น้ำซุปร้อนๆเทกระจาดลงทั่วแผ่นหลังของเขาทันที

และมันคงจะร้อนมาก เขาก็เลยร้องโอดครวญออกมาเบาๆ

“คุณผู้ชาย”เสี่ยวหลิวอุทานขึ้นด้วยความตกใจ

เสียงอุทานของเสี่ยวหลิวที่ดังขึ้นทำให้หลินซินเหยียนรู้สึกตัว เธอมองไปที่ไป๋ยิ่นหนิง“เป็นอะไรไหมคะ？”

ไป๋ยิ่นหนิงเงยหน้าขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มบางๆให้เธอ“ไม่เป็นไรครับ”

ทว่าหลินซินเหยียนกลับรู้สึกได้เลยว่าเขาไม่เหมือนกับคนไม่เป็นไรจริงๆ เพราะน้ำเสียงที่เขาพูดเบากว่าปกติ แถมยังแสร้งทำเป็นนิ่งเฉยอีก

“เสี่ยวหลิวเรียกหมอเร็วเข้า”

“ค่ะค่ะค่ะ ฉันจะโทรเรียกเดี๋ยวนี้แหละ”

“นี่คุณเป็นห่วงผมหรอ？”ไป๋ยิ่นหนิงยังคงกอดเธออยู่ แถมแววตายังดูเปล่งประกายเอามากๆด้วย