กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 259 เธอไม่ได้ตัวคนเดียว

ภายในใจของเธอนั้น ไป๋ยิ่นหนิง คือคนที่ดีที่สุด ใครก็ไม่คู่ควรทั้งนั้น

เธอมองไปที่ไป๋ยิ่นหนิง มองนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ “ฉันอยากลืม แต่ลืมไม่ได้ แม้ตื่นจากฝัน เสียงลูกของฉันที่ร้องไห้ ฝันร้ายที่เป็นเหมือนเงา เกิดขึ้นในฝันของฉันทุกวัน ทรมานฉัน ฉันเหนื่อย ฉันอยากตาย แม้แต่จะฆ่าตัวตาย แต่ก็ไม่ตาย มีคนมาช่วยเอาไว้ เคราะห์ร้าย ความตายก็ไม่อาจทำให้ฉันสมปรารถนาได้ บางครั้งฉันก็คิดนะ ว่าชาติที่แล้วฉันอาจจะเป็นเพชฌฆาตที่กุดหัวคนก็ได้ ชาตินี้ชีวิตถึงได้อนาถขนาดนี้

ฉันหมดศรัทธาในชีวิต มีชีวิตเหมือนกับตายทั้งเป็น จนกระทั่งได้มารู้จักคุณ การช่วยเหลือของคุณ ทำให้โลกที่มืดมิดของฉัน พอมีแสงสว่างขึ้นมาบ้าง ฉันอยากจะพยายาม ใช้ชีวิตให้ดีก็เพราะคุณ เพราะว่าคุณทำให้ฉันได้เห็นความหวังในการใช้ชีวิต

ในร้านขายเสื้อผ้า ครึ่งแรกที่ฉันเจอคุณ คุณกำลังโกรธผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ในใจของฉันรู้สึกเศร้า เพราะว่าฉันชอบคุณ ฉันรู้ ว่าฉันไม่มีคุณสมบัติพอ ฉันไม่กล้าแสดงมันออกมาต่อหน้าของคุณ ไม่กล้าให้คนอื่นรู้

เพื่อไม่ให้ถูกน้องชายพบการมีอยู่ของคุณ ฉันจึงปิดร้านเสื้อผ้า

เพียงเพราะว่าฉันกลัวคุณรู้เรื่องราวที่ผ่านมาของฉัน”

เหยาชิงชิงดึงริมฝีปากตัวเอง สายตาหรี่มองไปที่เขาอย่างละเอียด อยากจะจดจำเขา “คุณอย่าโทษฉันเลย อย่าโทษฉันเลยนะ”

ภายในใจของไป๋ยิ่นหนิงถูกคลื่นซัดถาโถม มองไปที่เหยาชิงชิง แม้เพียงประโยคเดียวก็พูดไม่ออก คำปลอบใจเหรอ

ต้องใช้ประโยคแบบไหน ถึงจะสามารถปลอบโยนหัวใจบาดขนาดนี้

ต้องใช้คำไหน ถึงจะสามารถรักษาบาดแผลที่เธอเคยผ่านมาได้

เขาพึมพำ “ฉันไม่ได้โทษเธอเลย ฉันหวังดีกับเธอมาตลอด”

เหยาชิงชิงยิ้ม “ขอบคุณ ขอบคุณที่ไม่รังเกียจฉัน”

เธอคิดว่า ถ้ามีชาติหน้า เธอไม่ขอเกิดเป็นคนอีกแล้ว

“กึก”

ได้ยินเพียงเสียงกลั้นใจสุดท้าย มีเลือดไหลออกมาจากปากของเธอ

“เธอจะฆ่าตัวตาย” เสิ่นเผยซวนบีบกรามของเธอไว้ เพื่อไม่ให้เธอกัดลิ้นตัวเอง ตอนนี้ปากของเธอเต็มไปด้วยเลือด

“เกาหยวน” ไป๋ยิ่นหนิง ตะโกนร้อง “เร็วเข้า พาเธอไปโรงพยาบาล”

เกาหยวนวิ่งลงมาพร้อมกับพาคนมาอุ้มเธอออกไปจากโกดัง

บนพื้นเหลือไว้เพียงรอยเลือดไม่กี่หยด

ไป๋ยิ่นหนิงหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหา เกาหยวน “ค่าใช้จ่ายจะเท่าไหร่ก็ช่าง ช่วยเธอให้ได้”

เกาหยวนพูดตอบรับ เขาถึงตัดสายโทรศัพท์

ความรู้สึกของเขายังคงติดอยู่กับรอยยิ้มแห่งความหวัง และแข็งแกร่งสุดท้ายของเหยาชิงชิง

คนคนหนึ่ง จะต้องสิ้นหวังขนาดไหนถึงสามารถกัดลิ้นตัวเองเพื่อฆ่าตัวตายได้

มือของเขาจับไปที่ราวจับโดยไม่ได้ตั้งใจ และสั่นเทาไม่หยุด

หลินซินเหยียนลุกยืนขึ้นมาจากเก้าอี้ ไปหยุดอยู่ข้างๆ เขา “คุณไปโรงพยาบาลเถอะ”

ไป๋ยิ่นหนิงเงยหน้าขึ้นมามองเธอ “ขอบคุณนะ ฉันขอโทษเธอแทนเขาด้วย”

หลินซินเหยียนพยักหน้ารับรู้ “อย่างไรก็ตามฉันเองก็ต้องไปแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ฉันไม่อยากรับผิดชอบแล้ว”

เธอไม่สามารถตำหนิเหยาชิงชิงรุนแรงแบบนั้นได้

ไม่มีใครอยากเป็นแบบนั้น ที่จริงแล้วส่งผลกระทบอย่างมากต่อนิสัย บุคลิก และหัวใจ รวมถึงชีวิตของเธอด้วย

คนที่เกิดบนพื้นฐานที่ดี

ก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เป็นเพราะว่าโลกที่โหดร้ายใบนี้ได้เปลี่ยนเธอไป

หลินซินเหยียนตบเบาๆ ที่ไหล่ของไป๋ยิ่นหนิงเพื่อเป็นการปลอบโยน

ไป๋ยิ่นหนิงอยากที่จะจับมือของเธอ แต่กำลังที่จะยกมือขึ้นมากลับต้องวางลงไป “ฉันส่งคุณแค่นี้นะ”

เขาต้องไปโรงพยาบาลอีกรอบ

หลินซินเหยียนบอกว่าไม่ต้อง

คนขับรถเข็นเขาจากไป หลินซินเหยียนหันกลับมา โดยไม่รู้ว่าจงจิ่งห้าวมายืนอยู่ข้างกายตั้งแต่เมื่อไหร่ อีกนิดเดียวก็ชนจะชนเขาอยู่แล้ว ทันใดคิ้วก็ขมวดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ “ทำไมคุณเดินมาเงียบๆ แบบนี้”

“ไม่ใช่ผมที่เดินไม่มีเสียง คุณต่างหากที่เหม่อลอยไม่ได้ยินเอง” จงจิ่งห้าว เอื้อมมือไปจับที่หน้าผากของเธอ “ความโชคร้ายของเขาไม่ได้เกิดจากคุณหรอก”

แสนหดหู่

เสิ่นเผยซวน กระแอมขึ้นมา “งั้น ผมไปรอในรถนะ”

พอพูดจบก็เดินไปทันที เห็นได้ชัดว่าเขาอยู่ที่นี่ก็เป็นส่วนเกิน

“ไปเถอะ” จงจิ่งห้าว โอบกอดเธอ ใช้ฝ่ามือลูบขึ้นลงที่แขนของเธอ เขาไม่ใช่คนใจแข็งอะไร และในโลกใบนี้ ซอกมุมที่คุณไม่เคยรู้ ทุกนาที ทุกวินาที อาจจะเกิดเรื่องที่โหดร้ายมากกว่านี้อีกก็ได้

เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ เขาเพียงแค่อยากปกป้องดูแลคนที่เขาห่วงใยแค่นั้นเอง

นอกจากเรื่องของหลินซินเหยียน เขาก็เป็นคนที่มีเหตุผลกับทุกๆ อย่าง

หลินซินเหยียนนิ่งเงียบ ขณะที่นั่งในรถสายตาจ้องมองไปนอกหน้าต่างตลอด เรื่องของเหยาชิงชิงยังคงอยู่ในใจเธอ วัยเด็กที่โชคร้ายจะสามารถทำลายชีวิตคนหนึ่งไปได้

เมื่อกลับถึงที่พัก เธอก็เก็บตัวเองอยู่ในห้องตลอด

จงจิ่งห้าวต้องการที่จะอยู่ดูแลเธอ แต่เธอกลับบอกว่าต้องการอยู่อย่างเงียบๆ

สุดท้าย จงจิ่งห้าว ก็อยู่ในห้องไม่ได้เช่นกัน

“หม่ามี๊มาได้ยังไง” หลินลุ่ยซีเงยหน้าขึ้นมา ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กิน เธอกับพี่ชายของเธอก็ถูกกอดเข้าด้วยกัน ไม่พูดจา นั่งอยู่หน้าต่างเหมือนเดิมอย่างไหนอย่างนั้น

หลินซินเหยียนก้มลงมองลูกสาวตัวน้อย ก้มลงจูบลงบนหน้าผากของเธอ “หม่ามี๊ไม่เป็นอะไร แค่อยากกอดลูกเท่านั้นเอง”

เธอไม่รู้ว่าจะต้องตอบแบบไหน กลัวว่าพวกเขาจะไปจากเธอขึ้นมา อาจจะถูกพวกค้ามนุษย์ลักพาตัวไป

ข่าวมักออกอากาศเกี่ยวกับเด็กโดยลักพาตัว จากที่ร่างกายแข็งแรงก็ถูกทำให้พิการไปหมด ปล่อยไว้ข้างถนนเพื่อขอทาน ทุกครั้งที่เห็นข่าวแบบนี้ในใจของเธอก็เจ็บปวด ได้ฟังเรื่องราวของเหยาชิงชิงเธอก็ยิ่งกลัวกลายเป็นว่ากลัวก่อนจะได้มาก็กลัวว่าจะไม่ได้ เมื่อได้มาแล้วก็กลัวว่าจะต้องเสียไปของเธอจะได้รับบาดเจ็บ จึงอยากที่จะกอดพวกเขาเอาไว้ ไม่แยกจากไปไหน

เรื่องทางนี้ได้จบลงไปแล้ว จงจิ่งห้าว ตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่พักผ่อนสักคืน พรุ่งนี้ค่อยกลับไปที่เมือง B

หลังจากที่ทานอาหารค่ำเสร็จ เขาวางแผนเกี่ยวกับเรื่องการเดินทางในวันพรุ่งนี้ เมื่อกี้ตอนที่ไปส่งซูจ้านกับเสิ่นเผยซวน กลับมาที่ห้องก็ยังเจอหลินซินเหยียนกอดกับลูกทั้งสองของเธออยู่ ในตอนที่เขาออกจากประตูไป เธอก็ยังกอดกับลูกทั้งสองนั่งอยู่ตรงนั้น เขากลับมา เธอก็ยังอยู่ตรงนั้น แม้แต่ท่าทางก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง

เขาที่เดินผ่านมา อุ้มลูกชายและลูกสาวออกจากอ้อมกอดของเธอ “ไปเล่นกันเถอะ”

หลินซีเฉินถูกหลินซินเหยียนกอดไว้อย่างใจร้อน ในเวลานี้กำลังอยากเป็นอิสระ จับมือน้องสาวไป “ไปกัน พวกเราไปเล่นกับคุณอาซูและคุณอาเสิ่นกันเถอะ”

“อยากวิ่งซนแบบนั้นสิลูก” หลินซินเหยียนสั่งออกมาด้วยความไม่สบายใจ ลุกขึ้นเตรียมที่ออกไปตาม แต่ว่าถูกจงจิ่งห้าว ดึงรั้งไว้เสียก่อน

“คุณทำจะอะไร” หลินซินเหยียนเอ่ยถาม พร้อมเงยหน้ามองเขา

จงจิ่งห้าวหน้าบึ้งลง “คุณเป็นอะไร”

“ผมสบายดีเถอะ” เธอไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดปกติไป

จงจิ่งห้าวหัวเราะขึ้นมา ค่อนข้างที่จะเยือกเย็น และแดกดัน

หลินซินเหยียนตกตะลึงเล็กน้อย “คุณหมายความว่ายังไง?”

จงจิ่งห้าว รู้ว่าเธอกำลังกังวลเรื่องอะไร ที่จริงแล้ว เธออาจจะดูแข็งแกร่ง แต่ในใจนั้นบอบบาง

เขาลูบไปที่แก้มของเธอ “คุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ”

จากนี้ไป เขาจะเป็นคนดูแลพวกเขาทั้งสามคนเอง เธอไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว ไม่ต้องกังวล ไม่จำเป็นต้องถูกเลือกปฏิบัติ เธอมีสามี มีครอบครัว และลูกๆ ของเธอ

หลินซินเหยียนมองจ้องเขาอยู่นาน

จงจิ่งห้าวดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดในอ้อมแขน และลูบหลังเธอเบาๆ

วันที่สอง พวกเขาทานข้าวเช้าเสร็จ หลังจากนั้นก็ไปที่เมือง B

อากาศเย็นเฉียบ ลมที่ค่อนข้างแรง ในขณะที่พวกเขากำลังจะเดินออกจากประตู ก็ถูกหญิงชราเข้ามาขวางตรงหน้าประตูโรงแรมไว้