กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 277 เป็นเพราะเขา

อายุเยอะขนาดนี้แล้ว ทนการทรมานแบบนี้ไม่ไหว

“เอารถให้ฉันคันหนึ่ง” ไม่มีใครอยากตาย เขาก็เหมือนกัน มัดระเบิดติดตัว ก็เพื่อจะเอาตัวรอด ยกเว้นสถานการณ์ที่เขาเอาตัวรอดไม่ได้ถึงเลือกที่จะตายพร้อมกับศัตรู

ตอนนี้เขามีตัวประกัน ทำให้พวกเขาเป็นห่วงตัวประกัน เขาก็มีโอกาสหนี

“ให้มัน” พูดจบ ซูจ้านหันไปมองจงจิ่งห้าว เขาไม่พูดก็แสดงว่าเห็นด้วย

ไม่นานบอดี้การ์ดก็ขับรถคันหนึ่งมา เขากำลังจะไปส่งกุญแจ ฉวยโอกาสช่วยคุณย่าออกมา แต่ว่าเหอรุ่ยเจ๋อก็ไม่โง่ รีบตะโกนห้ามไว้ “อย่าเข้ามา”

บอดี้การ์ดพูด “ผมไม่เข้าไป จะเอากุญแจรถให้คุณยังไง?”

“ให้เหยียนเหยียน” เขาบีบคอของคุณย่าไว้ มองบอดี้การ์ดอย่างระวัง

บอดี้การ์ดลังเลนิดหนึ่ง หลินซินเหยียนเข้าไปหยิบกุญแจเอง

“คุณขึ้นรถ คุณขับรถ อย่าคิดหนี ไม่อย่างนั้น ผมทำคนแก่คนนี้ตายแน่” เหอรุ่ยเจ๋อขู่

หลินซินเหยียนมองเขาแล้วหันตัวเดินขึ้นรถ สตาร์ทรถ เหอรุ่ยเจ๋อลากตัวคนแก่ขึ้นไปนั่งด้านหลัง เขามองหลินซินเหยียน “ขับไปทิศใต้”

คุณย่าอยู่ในมือเขา หลินซินเหยียนจึงต้องฟังเขา

เหอรุ่ยเจ๋อรู้สึกว่าหลินซินเหยียนจงใจขับช้าลง เขาจึงตบหน้าคนแก่อย่างแรงจนสลบ หมดสติไป ไม่มีเสียงร้อง

แต่หลินซินเหยียนตกใจกับเสียงตบหน้า เธอหันไปมองเห็นสีหน้าอันโหดเหี้ยมของเหอรุ่ยเจ๋อและรอยฝ่ามือบนหน้าของคุณย่า

หลินซินเหยียนโมโหมาก คิดไม่ถึงว่าเหอรุ่ยเจ๋อจะบ้าคลั่งได้ถึงขนาดนี้ แม้แต่คนแก่ก็ทรมาน

เหอรุ่ยเจ๋อมองหลินซินเหยียนอย่างโหดเหี้ยม “ผมบอกแล้วว่าอย่าคิดเล่นแผนอะไรกับผม ไม่อย่างนั้นไอ้แก่นี่ตาย ขับเร็วหน่อย”

หลินซินเหยียนกัดริมฝีปาก เหยียบคันเร่งจนสุด

ขณะที่หลินซินเหยียนเหยียบคันเร่งจนสุด รถก็พุ่งออกไปด้วยความเร็วเหมือนจรวด

ทิ้งกลิ่นควันเหม็นแสบจมูกไว้

“เลี้ยวขวา” เหอรุ่ยเจ๋อบอกทาง

หลินซินเหยียนสังเกตเห็นความต้องการของเขาแล้ว เขาอยากขับขึ้นทางด่วน ถ้าขึ้นทางด่วนแล้ว ก็จะควบคุมเขาได้ยาก อีกอย่างบนทางด่วนเกิดอุบัติเหตุได้ง่าย

เธอสงบสติอารมณ์พูดกับเหอรุ่ยเจ๋ออย่างใจเย็น “คนที่คุณต้องการคือฉัน ปล่อยคุณย่าลงไป คุณพาท่านไปด้วยก็เป็นแค่ตัวถ่วง ขัดขวางการหนีของคุณ คนจับฉันไว้ก็มีความหมายเท่ากัน”

เหอรุ่ยเจ๋อไม่เห็นด้วย พูดอย่างเย็นชา “ขับรถของคุณไป”​

“คุณต้องการฉันไม่ใช่เหรอ ฉันยอมไปกับคุณแล้ว ทำไมคุณยังจะจับตัวคุณย่าไว้ไม่ยอมปล่อย คุณดูท่านสลบไปแล้ว คุณไม่กลัวท่านตายเหรอ แบบนี้จะมีคดีฆ่าคนติดตัว”

“ถึงแม้ผมจะไม่เอาชีวิตคน จงจิ่งห้าวจะปล่อยผมไปเหรอ?”

ใช่ ถึงแม้ครั้งนี้เขาไม่ได้จับใครไว้ ครั้งนี้จับเขาแล้ว ก็คงไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆแน่

“ทำไมไม่พูด?” เหอรุ่ยเจ๋อหัวเราะ

“คุณไม่ปล่อยคนใช่ไหม?” น้ำเสียงหลินซินเหยียนเย็นชาลง ในเมื่อเขาไม่กินไม่อ่อน เธอก็ต้องใช้ไม้แข็ง “ข้างหน้ามีเนินลง ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ตายพร้อมกันเลย”​

“คุณบ้าไปแล้วเหรอ?” เหอรุ่ยเจ๋อเบิกตากว้าง

“ใช่ ฉันบ้าไปแล้ว ถูกคุณบีบจนบ้าแล้ว” หลินซินเหยียนใจเย็นผิดปกติ ใกล้ถึงเนินข้างหน้าแล้ว เธอจับพวงมาลัยไว้แน่น “เวรกรรมระหว่างเรา ก็ขอให้สิ้นสุดในวันนี้ละกัน”

เธอหักพวงมาลัย

“เดี๋ยวก่อน”

หลินซินเหยียนรอคำพูดนี้ขอเขาอยู่

เอี๊ยด

เสียงเสียดสีของล้อกับถนน ดังเอี๊ยดแสบหู จนเป็นรอยบนถนน

เหอรุ่ยเจ๋อตกใจจนเหงื่อแตก “ผมโยนเขาลงไปเอง”

ถึงแม้ในมือจะไม่มีคนแก่นี่ เขาก็ยังมีหลินซินเหยียน ยังคงมีข้อต่อรองอยู่

เขาเปิดประตู เพื่อป้องกันหลินซินเหยียนฉวยโอกาสหนี เขาปลดเข็มขัดบนตัว มัดแขนของหลินซินเหยียนไว้ ใช้มือดึงไว้ เขาใช้เท้าถีบคนแก่ลงจากรถ หลินซินเหยียนรู้สึกโมโหกับพฤติกรรมของเหอรุ่ยเจ๋อ เธอเปิดประตูลงจากรถ ใช้เท้าถีบประตูเพื่อปิด มีเข็มขัดกั้นอยู่ตรงกลาง เหอรุ่ยเจ๋อกังวล รีบตะโกนพูด “รีบขึ้นรถ”​

หลินซนเหยียบไม่สะทกสะท้าน เหอรุ่ยเจ๋อโมโห เปิดประตูโดดลงจากรถ เขายื่นมือจับคอหลินซินเหยียนไว้ “คุณอยากตายใช่ไหม?”

หลินซินเหยียนมองเห็นคนเดินมาจากหางตา

เธอยิ้มขึ้นจนเห็นฟันสวย “ฉันตาย คุณก็ไม่รอด”

ลมแรงมาก พัดเสียงของเธอ

เหอรุ่ยเจ๋อก็ได้ยิน “ฮ่าฮ่า……”

เขาหัวเราะเสียงดัง “ผมไม่ให้คุณตายหรอก ผมจะให้คุณอยู่กับผมตลอด ถึงแม้จะตาย คุณก็ต้องเป็นผีของผม……”

ปัง