กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 35 โอกาสดีที่ไม่ได้มาง่ายๆ

หลินซินเหยียนยกมือขึ้นควง แล้วก้าวเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกัน

“ผมกำลังรออยู่เลย เข้ามาเร็วเข้า” หลินกั๋วอันเดินเข้ามาผายมือเป็นการบอกให้เชิญเข้าไป

ณ ตอนนี้ไม่มีการถือตัวแม้แต่น้อย เหมือนคนต่ำต้อยที่เข้าประจบประแจงเอาใจ

กับหลินกั๋วอันแล้วจงจิ่งห้าวไม่เคยรู้สึกดีด้วยเลย มุมปากของเขาเบ้เล็กน้อย ให้ความรู้สึกเยือกเย็นไปหมด เขาเพียงพยักหน้าตอบ

หลินกั๋วอันหน้าตึง เดิมเขาคิดว่าตัวเองเป็นถึงคุณพ่อของหลินซินเหยียน เป็นพ่อตาของเขา อย่างน้อยก็คงไว้หน้ากันหน่อย ใครจะคิด ว่าจงจิ่งห้าวนั้นไม่ไว้หน้าเขาเลยสักนิด

สีหน้าเขาถึงกับเอาไม่อยู่!

หลินซินเหยียนยิ้มตอบว่า “เขาก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ”

สีหน้าของหลินกั๋วอันถึงจะดีขึ้นมาบ้าง “รีบเข้ามาเถอะ”

เสิ่นซิ่วฉิงในวันนี้รับเป็นศรีภรรยาที่ดี กำลังวุ่นอยู่กับการจัดโต๊ะทานข้าว พอเห็นพวกเขาเดินเข้ามาก็ส่งยิ้มที่แสนฝืนใจออกไป“กลับมากันแล้วเหรอคะ มานั่งทานข้าวกันเร็ว เหยียนเหยียนลูกรู้ไหมว่าตอนที่พ่อบอกว่าลูกจะกลับมา ก็เรียกแม่เตรียมอาหารไว้รอเลย บอกว่าต้องหรูหรา ไม่รู้ว่าพวกเธอพอจะทานได้หรือเปล่า”

รอยยิ้มยังคงประดับอยู่บนใบหน้าของหลินซินเหยียน แสดงละคร ใครจะทำไม่เป็นกัน?

“หนูก็ไม่ได้เป็นคนนอก ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ก็ได้ค่ะ” พูดแล้วก็กระชับมือที่ควงแขนจงจิ่งห้าวไว้แน่นขึ้น

จงใจที่จะทำพวกเขาดู

เสิ่นซิ่วฉิงมองการแต่งตัวของหลินซินเหยียนก็รู้สึกหงุดหงิดใจ แต่สีหน้าของเธอก็ยังคงเต็มไปด้วยความเอ็นดู “ลูกพูดถูก”

หลินซินเหยียนเดินควงจงจิ่งห้าวไปนั่งลง ตรงข้ามเป็นเสิ่นซิ่วฉิงกับหลินหยู่หาน

วันนี้หลินหยู่หานใส่กระโปรงสีแดง ใบหน้าถูกแต่งอย่างสวยงาม อายุยังน้อยแต่กลับแต่งตัวเซ็กซี่เกินวัย

หลินซินเหยียนเหลือบมองเธอไม่ให้เธอนั้นรู้ตัว

ยิ้มเยาะในใจ นี่คือคิดจะอ่อยจงจิ่งห้าวเหรอ?

ดูสายตาของนางสิ เธอพูดขึ้นเล่นๆว่า “น้องมองหน้าพี่เขยตัวเองขนาดนั้นทำไมเหรอ? บนหน้าเขามีดอกไม้บานอยู่หรือไง?”

หางตาของจงจิ่งห้าวกระตุกเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้นี่มัน

ผู้หญิงที่แต่งหน้าแต่งตัวจัดจ้านนั้นเขาพบเห็นมาเยอะแล้ว ชุดสีแดงเหมือนกัน แต่ หลินซินเหยียนที่ไม่แต่งหน้าเลยนั้นสวยงามกว่า มองแล้วดูสบายตา

หลินหยู่หานรีบก้มหน้า

มือเสิ่นซิ่วฉิงที่อยู่ใต้โต๊ะนั้นกุมมือของหลินหยู่หานไว้ บ่งบอกให้เธอกลั้นเอาไว้

“พอๆ นี่ก็ค่ำแล้วก็คงหิวกันแล้ว” หลินกั๋วอันหาโอกาสที่จะคุยกับจงจิ่งห้าว แต่กลับไม่มีหัวข้อดีๆที่จะเริ่มพูด

ตั้งแต่ที่จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา ทำตัวเหมือนเป็นคนนอกตลอดเวลา

เว้นแค่บางครั้งจะคีบอาหารให้หลินซินเหยียนบ้าง สวีทให้เห็นว่ารักกัน

หลินกั๋วอันคอยจับตาดูอยู่อย่างเงียบๆ ในใจก็คิดไปด้วยว่าลูกสาวที่ไม่ได้ให้เห็นดีคนนี้กลับทำให้จงจิ่งห้าวชอบได้

ทำให้เขานั้นมองลูกสาวคนนี้เปลี่ยนไปทันที

วันนี้หลินซินเหยียนไม่ได้คิดแค่มาทานข้าวหรอกนะ เธอหยิบเอกสารสัญญาที่ดินนั้นขึ้นมาวางบนโต๊ะ “นี่คือสิ่งที่พ่อขอ วันนี้หนูเอามาแล้ว สิ่งที่ตกลงกับหนูไว้พ่อคงไม่ได้ลืมหรอกใช่ไหม?”

ไม่ง่ายเลยที่จะทำให้จงจิ่งห้าวยอมมาให้ท้ายเธอได้ เธอก็ต้องใช้โอกาสนี้เอาสิ่งที่เป็นของของแม่กับเธอนั้นกลับมาให้ได้

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินกั๋วอันเหมือนจะยิ้มไม่ค่อยออกแล้ว “เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ลูกอยากได้อะไรแค่ลูกพูดออกมาก็พอ”

ตอนนี้ที่บริษัทนั้นเกิดเรื่อง ที่ดินผืนนี้ให้เขาก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ณ ตอนนี้ต้องจัดการปัญหาภายในบริษัทก่อน

เขาพยายามส่งสายตาให้กับหลินซินเหยียน ให้เธอบอกให้จงจิ่งห้าวเป็นคนพูด หลินซินเหยียนที่เข้าใจความหมายนั้นก็ทำเป็นไขสือ ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงว่า “ตาเป็นตะคิวหรือเปล่าคะ?”

ถ้าไม่ใช่เพราะจงจิ่งห้าวอยู่ด้วย หลินกั๋วอันคงจะโกรธจนกระทืบเท้าแน่ๆ

จงจิ่งห้าวก็มองไปที่ผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง

ที่คือรู้แต่ทำเป็นไขสือชัดๆ

ก็ฉลาดอยู่ไม่น้อย——น่ารัก

เสิ่นซิ่วฉิงออกมาพูดไกล่เกลี่ย คีบผักให้หลินซินเหยียน “เหยียนเหยียน ที่บริษัทของพ่อเกิดปัญหานิดหน่อย——” พูดแล้วก็มองไปทางจงจิ่งห้าว “ลูกกับจิ่งห้าว เป็นลูกเขยของเรา เรื่องนี้คงต้องให้พวกเธอมาช่วยหน่อย ก่อนหน้านั้นที่แม่เคยทำอะไรไม่พอใจให้ก็อย่าถือสากันนะ”

หลินซินเหยียนหน้าตึง จงจิ่งห้าวเป็นลูกเขยของเธองั้นเหรอ กล้าที่จะเอาทองติดหน้าตัวเองซะจริง

“แล้วคุณเป็นคนคลอดฉันหรือเป็นคนเลี้ยงดูฉันกันล่ะ?” หลินซินเหยียนเอนตัวซบไปพิงที่อกของจงจิ่งห้าว เธอเงยหน้ามองไปที่จงจิ่งห้าว “สามีของฉัน ทำไมถึงกลายเป็นลูกเขยคุณได้?”

เสิ่นซิ่วฉิงกำมือสองข้างแน่น ใบหน้ายังคงยิ้มเข้าไว้ “แม่รู้ว่าลูกโกรธที่พ่อกับแม่ในตอนนั้น แต่เราทั้งสองรักกันด้วยใจจริง——”

“วันนี้ที่หนูมาก็คือมาเอาสิ่งที่เป็นของๆหนูคืน!” หลินซินเหยียนพูดแทรกเสิ่นซิ่วฉิงขึ้นมา รักกันอย่างจริงใจงั้นเหรอ?

เธอก็อยากรู้ว่าเมื่อผลประโยชน์อยู่ตรงหน้าแล้ว หลินกั๋วอันจะเลือกเธอหรือผลประโยชน์!

หลินกั๋วอันที่เห็นว่าไม่สามารถคุยกันต่อได้นั้นก็ลุกยืนขึ้น “ลูกตามพ่อมาสักครู่”

หลินซินเหยียนยืนขึ้นแล้วหันกลับไปมองจงจิ่งห้าว พูดด้วยใบหน้าแต้มยิ้มว่า “เดี๋ยวฉันมานะ”

“อืม” เขาตอบรับเบาๆ

หลินซินเหยียนตามหลินกั๋วอันเข้าไปในห้องทำงาน

หลินกั๋วอันเปลี่ยนสีหน้าแสนเป็นมิตรที่ห้องทานข้าวเป็นสีหน้าเคร่งเครียดทันที “ลูกได้บอกกับจงจิ่งห้าวหรือยัง?”

หลินซินเหยียนมองสีหน้าของหลินกั๋วอัน แต่ก็ไม่มีผลกระทบอะไรกับเธอ เหมือนว่าถูกทำร้ายมาเยอะแล้ว ก็เห็นเป็นเรื่องปกติไปแล้ว“เอาของของหนูมาให้ฉันก่อน”โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีขึ้นง่ายๆ เธอต้องเอาสิ่งที่เป็นของเธอคืนมาก่อน

หลินกั๋วอันจ้องหน้าเธอเขม็ง “ของสิ่งนั้นให้ลูกได้แน่นอน แต่ ลูกต้องให้จงจิ่งห้าวช่วยบริษัทของพ่อผ่านช่วงวิกฤตนี้ให้ได้”

“คราวนั้นพ่อบอกว่าให้หนูเอาที่ดินผืนนั้นมาแลก ตอนนี้หนูเอามาแล้ว ส่วนเรื่องบริษัทก็เป็นข้อแลกเปลี่ยนอีกอัน หนูเคยบอกแล้วว่าจะให้คุยกับจงจิ่งห้าวให้ช่วยพ่อนั้นย่อมได้อยู่แล้ว แค่พ่อหย่ากับเสิ่นซิ่วฉิง หนูก็จะช่วยพ่อเอง”พูดถึงตรงนี้แล้วหลินซินเหยียนก็หยุดไปเล็กน้อย “พ่อก็เห็นแล้วนิว่าจงจิ่งห้าวนก็ชอบหนูค่อนข้างมากอยู่ แค่หนูขอ เขาก็ตกลงแน่นอน”

หลินกั๋วอันนิ่งคิด

หลินซินเหยียนพูดเข้าไปอีกว่า “บริษัทสำคัญหรือเป็นผู้หญิงที่ไม่สามารถมีลูกชายสำคัญ พ่อพิจารณาเองแล้วกัน”

พูดจบเธอก็เดินออกจากห้องไป

ทันใดนั้นเองหลินกั๋วอันก็เรียกเธอไว้ “พ่อตกลง”

เป็นไปตามคาด——

หลินซินเหยียนหยุดเดินหันกลับมามอง “ของของหนู หนูจะเอากลับวันนี้”

เพื่อไม่ให้ยืดยาวไปมากกว่านี้ ของชิ้นใหญ่เอากลับไม่ไหวก็เอาไว้ก่อน ของชิ้นเล็กกับเงินสามารถเอากลับได้ และค่ารักษาพยาบาลของแม่ในเดือนนี้ก็ใกล้ที่จะต้องจ่ายแล้ว

หลินกั๋วอันกัดฟันกรอด “เหยียนเหยียน พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน”

หลินซินเหยียนยิ้ม “หนูรู้ แต่สิ่งที่เป็นของหนูกับแม่ก็ต้องเอาคืนให้พวกเราไม่ใช่หรอ?”

ครอบครัวเดียวกัน?

ตอนนี้คิดได้แล้วหรือไงว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน?