กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 350 หนูก็ได้เด็กผู้หญิง

เห็นได้ชัดว่าในนี้มีอะไรแปลก

เขาก็ได้ลากมือน้องสาวตัวเอง “น้องขอโทษเธอไปเถอะ”

หลินลุ่ยซีไม่เต็มใจ “แต่ว่าเธอจุ๊บพี่ พี่เป็นพี่ชายของหนูนะมีแค่หนูหม่ามี๊แด๊ดดี้ที่สามารถจุ๊บได้ เธอเป็นใครล่ะ มีสิทธิ์อะไร?”

อาการหวงของหลินลุ่ยซีถือว่าหนักพอควร

หลินซีเฉินก็ได้กะพริบตาให้น้องสาว “เด็กดี น้องไม่เห็นว่าพ่อของเธอเป็นคนเก่งเหรอ? เพราะงั้นพวกเราทำได้แค่ขอโทษ”

“แต่ว่า……”

“น้องไม่เชื่อใจพี่เหรอ?”

หลินซีเฉินก็ได้ขัดคำพูดน้องตน

หลินซินเหยียนก็ได้นั่งยองๆ ตรงหน้าลูกสาว ไม่ว่าผู้หญิงมีท่าทางยังไง แต่ว่าลูกสาวเป็นคนผิดที่ลงมือก่อนจริง “เสี่ยวลุ่ย พวกเราเจอกับเหตุการณ์อะไรก็ต้องพูดเหตุผลไปก่อนจริงไหมคะ? ที่ว่ากันว่า สุภาพบุรุษตกลงกันด้วยวาจาไม่ใช่ด้วยกำลังจริงไหม”

“แต่ว่าหนูสุภาพบุรุษนี่คะ? หนูก็แค่เด็กผู้หญิง” หลินลุ่ยซีก็ได้กะพริบตาดวงโตแล้วก็พูด

หลินซินเหยียน “……”

ตอนที่เธอกำลังจะพยายามคิดหาวิธีมาพูดกล่อมลูกสาวตัวเองนั้น อยู่ๆ โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ได้สั่นขึ้น เธอก็ได้เอาโทรศัพท์ออกมาแล้วก็กดรับ ไม่นานเสียงของจงจิ่งห้าวก็ได้ส่งมา “คุณอยู่ที่ไหน?”

หลินซินเหยียนก็ได้ก้มหน้ามองลูกสองคน พูด “ฉันอยู่ข้างนอกค่ะ มีอะไรเหรอ?”

จงจิ่งห้าวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพราะงั้นก็ไม่ได้พูดไปตรงๆ แต่เป็นการพูด “บอกที่อยู่ผมมา เดี๋ยวผมไปรับ”

หลินซินเหยียนก็ได้สูดหายใจเข้าไป พูด “ฉันอยู่ที่โรงเรียนอนุบาลค่ะ”

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วเล็กน้อย ก้มหน้ามองเวลา นี่ไม่ได้เป็นเวลาเลิกเรียนของพวกเด็กๆ ตอนนี้เธอไปที่โรงเรียนอนุบาลทำไม?

เขาก็ได้กลับรถบนถนน ขับไปทางโรงเรียนอนุบาล

ระยะทางไม่ไกลมาก เพราะงั้นไม่นานจงจิ่งห้าวก็ได้มาถึง เวลานี้หลินซินเหยียนก็ได้พาลูกสองคนออกมา

ไม่รู้ว่าหลินซีเฉินได้กระซิบอะไรที่หูของหลินลุ่ยซี เธอก็ได้ขอโทษเด็กหญิงคนนั้น หลินซีเฉินก็ได้บอกว่าตัวเองนั้นจะไม่เอาเรื่องที่เธอมาจุ๊บเขาอีก

จงจิ่งห้าวเดินมา ก็ได้อุ้มลูกสาวขึ้นมาก่อน ถึงแม้ว่าโดนพี่ชายพูดกล่อมให้ขอโทษคนอื่น แต่ว่าในใจก็รู้สึกน้อยใจเล็กน้อย รู้สึกว่าตัวเองไม่ผิด

ก็ได้กอดคอของจงจิ่งห้าวอย่างน้อยใจ หน้าก็ได้มุดที่อกของเขา เห็นได้ชัดว่าลูกสาวนั้นมีอารมณ์น้อยใจ จงจิ่งห้าวมองไปยังหลินซินเหยียน แล้วก็มองไปยังลูกชายสักพัก “นี่มันเรื่องอะไร?”

ไม่อย่างนั้นหลินซินเหยียนก็ไม่มาโรงเรียนอนุบาลเวลานี้ ลูกสาวก็ไม่น้อยใจขนาดนี้

“ไม่มีอะไร” เรื่องได้ผ่านไปแล้ว หลินซินเหยียนไม่อยากจะพูดถึง

แต่ว่าในใจของหลินซีเฉินก็ได้มีแผนตั้งแต่แรก เรื่องนี้ไม่ต้องการให้จงจิ่งห้าวทำอะไร เขาคนเดียวก็สามารถจัดการได้

มีแค่หลินลุ่ยซีเล่าเรื่องนี้ให้จงจิ่งห้าวไปอีกครั้ง เธออยากจะได้การยืนยันว่าตนไม่ผิด

“แด๊ดดี้ค่ะ แด๊ดดี้ว่าหนูผิดไหม? พี่ชายเป็นพี่ชายของหนูจริงไหม? เธอไปจุ๊บได้ยังไง? ก็ไม่ได้เป็นพี่ชายเธอสักหน่อย หนูก็แค่ผลักเธอเบาๆ ไปทีหนึ่งเอง เธอโง่เอง ยืนไม่นิ่ง แล้วก็ไปชนถูก ยังให้หนูขอโทษ”

หลินลุ่ยซีพูดไปพูดไปตาก็ได้แดง น้อยใจมากๆ

จงจิ่งห้าวก็ได้หอมแก้มลูกสาว “ไม่ใช่ความผิดของพวกเราครับ พวกเราไม่ต้องขอโทษ”

เขาได้อุ้มลูกสาวเดินเข้าไปข้างใน หลินซินเหยียนขวางเขาไว้ เรื่องได้จัดการเรียบร้อยแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำให้ยุ่งยากอีก ไม่ใช่เพราะว่าเธอกลัวผู้หญิงคนนั้น แต่เพราะว่าอยากไปผูกติดกับผู้หญิงคนนั้นอีก “เธอผลักคนอื่น มันไม่ถูก ทำไมถึงไม่ผิด”

“เธอไม่ได้ตั้งใจ” จงจิ่งห้าวมองลูกสาวที่มีท่าทางน้อยใจ ใจก็ได้บีบ ลูกรักที่ตนได้ประคบประหงมในมือ ทำไม เข้าโรงเรียนอนุบาลก็โดนคนอื่นรังแกแล้ว?

เขาพูดแล้ว จะไม่ใช่อำนาจกดดันคนอื่น แต่จะให้คนอื่นมาแกล้งไม่ได้

“แด๊ดดี้วางใจเถอะครับ ผมจัดการไปแล้ว” หลินซีเฉินก็ได้พูดอย่างมั่นใจ

หลินซินเหยียนก็ได้มองลูกชายอย่างอึ้งๆ “ลูกจัดการอะไรไป?”

หลินซีเฉินก็ได้ยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยน์ “ถึงเวลาพวกท่านก็รู้แล้ว ตอนนี้พวกเราควรกลับบ้านแล้วครับ” หลินซีเฉินก็ได้เข้าไปนั่งบนรถ

หลินซินเหยียนมองลูกชาย ร้องไห้หรือหัวเราะไม่ออกเลยชั่วขณะ ไม่รู้ว่าดีหรือร้าย เธอก็ได้อุ้มเอาลูกสาวจากอ้อมกอดจงจิ่งห้าว “มาหม่ามี๊อุ้ม พวกเรากลับบ้านกันค่ะ”

“ไม่เอา หนูจะให้แด๊ดดี้อุ้ม” หลินลุ่ยซีก็ได้กอดคอจงจิ่งห้าวแน่น กลัวว่าจะถูกหลินซินเหยียนอุ้มไป

จงจิ่งห้าวก็ได้ส่งกุญแจรถให้เธอ “คุณมาขับ”

หลินซินเหยียนก็ได้รับกุญแจรถมา นั่งไปที่ที่นั่งคนขับ จงจิ่งห้าวอุ้มลูกสาวไปนั่งที่ที่นั่งข้างคนขับ หลินซีเฉินนั่งข้างหลังคนเดียว แล้วก็ได้เอาAppleflatออกมาจากกระเป๋า อัพคลิปที่ตนพึ่งใช้นาฬิกาถ่ายมานั้นขึ้น แล้วก็ได้โพสต์ไปยังเว็บดังต่างๆ แล้วก็วงการบันเทิง

คลิปแบบนี้เป็นที่สนใจได้ง่าย แทบไม่ต้องให้เขาป่าวประกาศ ก็ได้ค่อยๆ ถูกแชร์ไป จากโรงเรียนอนุบาลขับถึงบ้าน ก็ได้มีหลายร้อยความคิดเห็นแล้ว พูดแบบไหนยังไงมีหมด

แล้วก็ได้รีหน้าจอเป็นรอบๆ สังเกตความคิดเห็นที่มาแสดงตรงเว็บ

รถก็ได้จอดอยู่ที่ประตู จงจิ่งห้าวก็ได้อุ้มลูกสาวลงจากรถ “คุณรอผมที่รถ”

หลินซินเหยียนอยากจะถามเขาว่ามีเรื่องอะไรไหม แต่ว่าคิดดีๆ ถ้าเกิดไม่มีเรื่อง เขาก็ไม่มาหาเธอถึงโรงเรียนอนุบาลหรอก เธอก็ได้พูดอืมไปเรียบๆ

หลินซีเฉินเข้าบ้าน ก็ได้กลับเข้าไปให้ห้องของตัวเองไป จงจิ่งห้าวมองเห็นประตูที่ปิดลงสักพัก มุมปากก็ได้ชี้ขึ้นมาอย่างไม่ได้ควบคุม เมื่อกี้ตอนอยู่ในรถ เขาก็เห็นแล้วว่าตัวแสบคนนี้กำลังทำอะไรบางอย่าง

ความฉลาดและหลักแหลมของหลินซีเฉิน ทำให้เขาภูมิใจมาก และก็เซอร์ไพรส์มาก

นี่เป็น ลูกชายที่หลินซินเหยียนคลอดมาให้เขา

“วันนี้ทำไมกลับมาเร็วขนาดนี้” เฉิงยู่ซิ่วก็ได้ออกมาจากห้องหนังสือ เห็นเด็กสองคนกลับมาก็ได้เดินไป

ใบหน้าที่ยิ้มของจงจิ่งห้าว ก็ได้ค่อยๆ จางหายไป ก็ได้เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เย็นชา

เฉิงยู่ซิ่วมองเห็นการเปลี่ยนแปลงสีหน้าของจงจิ่งห้าว ในใจก็เจ็บเล็กน้อย เธอก็ได้มองลง ปิดบังความรู้สึกของตัวเอง “เสี่ยวลุ่ยกลับมาแล้ว มาให้อุ้มหน่อยมา”

ต่อหน้าจงจิ่งห้าว เธอก็ได้ลบคำว่าคุณย่าสองคำนี้ไป กลัวว่าเขาจะหงุดหงิด

หลินลุ่ยซีได้ถูกรังแก ก็อยากหาคนมาปลอบ กลางคืนเฉิงยู่ซิ่วพาเธอไปนอน รู้สึกว่าก็ดี คราวนี้ก็ได้ยอมให้เธออุ้ม ยื่นมือเล็กๆ จะไปในอ้อมกอดเธอ

จงจิ่งห้าวต้องไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนหลินซินเหยียน ก็ได้เอาลูกสาวให้เธอดูแล

หลินซินเหยียนก็ได้เอามือข้างหนึ่งเท้าคาง เห็นเขาเดินมา ถาม “คุณหาฉัน มีธุระอะไรเหรอคะ?”

จงจิ่งห้าวก็ได้เปิดประตูขึ้นรถ “ฉินยาเข้าโรงพยาบาลแล้ว”