กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 411 เช้านี้เขาออกไปเมื่อไหร่

เขาคงไม่ซื้อดอกไม้ช่อนี้เพื่อเอากลับไปดูเองที่บ้านหรอก

ไป๋ยิ่นหนิงตอบอืมออกมาเบาๆ

เกาหยวนได้แต่ถอนหายใจอยู่ข้างใน ในสายตาของเขาไป๋ยิ่นหนิงนั้นเป็นคนที่สมบูรณ์แบบมาก ยกเว้นก็แต่เรื่องที่เดินไม่ได้

ผู้ชายแบบนี้จะสนใจผู้หญิงที่แต่งงานแล้วทำไม？

เพราะขอเพียงแค่เขาต้องการ ผู้หญิงแบบไหนก็พร้อมจะเข้ามาหาเขาหมด ทำไมจะต้องเข้าไปยุ่งกับผู้หญิงที่แต่งงานแล้วด้วย？

เกาหยวนไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป เขาทำได้แต่คิดอยู่ในใจเงียบๆ

และรู้สึกว่ามันไม่คุ้มค่ากับไป๋ยิ่นหนิงเลย

พอกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง คนที่เฝ้าประตูอยู่ก็มองมาที่เขาด้วยความแปลกใจ ไม่ใช่ว่ากลับไปแล้วหรอ?ทำไมถึงกลับมาอีก?

“ผมเอาดอกไม้ให้เธอเสร็จก็จะกลับ”ไป๋ยิ่นหนิงพูด

คนที่เฝ้าประตูรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

เนื่องจากเจ้านายกำชับไว้แล้วว่าห้ามให้คนเข้าออกโดยพลการ และเมื่อกี้เขาก็เข้าไปเยี่ยมแล้วด้วย

ทันใดนั้นเองป้าหยูเดินเอาขยะออกมาทิ้งพอดี เมื่อเห็นไป๋ยิ่นหนิงอยู่หน้าประตูจึงเดินเข้ามา ดูเหมือนจะสงสัยเหมือนกันที่ไป๋ยิ่นหนิงออกไปแล้วทำไมกลับมาอีก

ดังนั้นจึงเดินเข้าไปถาม“คุณมีธุระอะไรอีกหรอคะ?”

ไป๋ยิ่นหนิงเอาดอกไม้ยื่นให้ป้าหยู“ช่วยเอาไปให้เธอหน่อยครับ”

ป้าหยูรับมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มดีใจ ดอกไม้สวยขนาดนี้ใครเห็นก็ต้องรู้สึกดี ถ้าเอาไปวางไว้ในห้องพักคนป่วยล่ะก็ มันจะต้องเพิ่มสีสันความมีชีวิตชีวาได้มากแน่ๆ อีกอย่างหลินซินเหยียนก็ยังลุกออกจากเตียงไม่ได้ แต่ถ้าเธอได้เห็นดอกไม้ที่สวยขนาดนี้เธอจะต้องอารมณ์ดีขึ้นแน่ๆ ป้าหยูยิ้มพลางพูดขึ้น“ฉันขอบคุณคุณแทนคุณนายน้อยนะคะ ตอนนี้เธอยังไม่ค่อยแข็งแรง เพราะงั้นฉันขอไม่เชิญคุณเข้าไปแล้วนะคะ คุณหมออยากให้เธอพักผ่อนเยอะๆ”

ไป๋ยิ่นหนิงเอ่ยขึ้นอย่างเข้าใจ“รบกวนดูแลเธอด้วยครับ”

จากนั้นก็ให้เกาหยวนหยิบนามบัตรส่งให้เธอ“ถ้าต้องการอะไรติดต่อผมได้เลยนะครับ”

ป้าหยูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็รู้ว่าเขาอุตส่าห์ยื่นมันมาให้เธอแล้ว ถ้าไม่รับไว้คงจะเป็นการเสียมารยาทแน่ๆ อีกอย่างเขาก็ดูค่อนข้างสนิทกับหลินซินเหยียน ป้าหยูจึงยื่นมือออกไปรับไว้“ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ ไม่อยากให้เธออยู่คนเดียว”

ไป๋ยิ่นหนิงพยักหน้า

ป้าหยูกลับเข้ามาในห้องพักฟื้นพร้อมกับช่อดอกไม้ หลินซินเหยียนที่นอนงัวเงียอยู่บนเตียงเห็นลางๆว่าป้าหยูถืออะไรเข้ามาจึงพยายามลืมตาขึ้น ในมือป้าหยูมีดอกกุหลาบช่อหนึ่ง เธอจึงถามออกไปด้วยความสงสัย“เอาดอกไม้มาจากไหนหรอคะ？”

หรือว่าจงจิ่งห้าวซื้อมาให้

“เมื่อกี้ผู้ชายที่นั่งรถเข็นคนนั้นเอามาให้ค่ะ”ป้าหยูกำลังหาขวดแก้วเพื่อจัดดอกไม้

หลินซินเหยียนหันตัวมานอนตะแคง เปลือกตาขยับเบาๆ ใช่สิ จงจิ่งห้าวไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้

เธอยิ้มอย่างขมขื่นให้กับความผิดปกติในวันนี้ของตัวเอง

เธอเอาแต่คิดถึงเขาอย่างไม่มีสาเหตุ

เมื่อมีดอกไม้สีแดงสดเพิ่มเข้ามาในห้องพักคนป่วยสีขาวโพลน ทุกอย่างมันเลยดูสดใสขึ้นมาก มันทำให้ห้องพักพักคนป่วยอันจืดชืดนี้มีชีวิตชีวาขึ้นมา

ป้าหยูยิ้มร่าออกมาและกำลังจะเอ่ยปากคุยกับหลินซินเหยียน ทว่าพอหันมาดูก็เห็นว่าเธอหลับตาอยู่ ไม่รู้ว่าหลับไปรึยัง ป้าหยูไม่กล้ากวนเธอ

พอตกเย็นคนใช้ที่บ้านก็นำอาหารมาส่ง ป้าหยูโทรกลับไปแต่ว่ายู่ซิ่วเป็นคนรับสาย ยู่ซิ่วนึกว่าเป็นจงฉีเฟิงแต่กลับเป็นป้าหยูแทน ป้าหยูเป็นคนดูแลจงจิ่งห้าวมาโดยตลอดแถมยังได้รับความไว้วางใจจากจงจิ่งห้าวมากๆด้วย เธอโทรไปบอกแค่ว่าต้องการให้ที่บ้านเอาอาหารมาส่ง จากนั้นก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องอื่น

การที่จะให้ยู่ซิ่วรู้เรื่องที่หลินซินเหยียนท้องหรือไม่นั้นมันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของจงจิ่งห้าว

ป้าหยูรู้ดีว่าจงจิ่งห้าวคิดยังไงกับยู่ซิ่ว

ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไรมาก

ยู่ซิ่วถามว่าทำไมถึงต้องเอาอาหารไปส่ง และยังต้องทำทุกอย่างตามที่สั่งด้วย ป้าหยูจึงพูดออกไปลวกๆว่าหลินซินเหยียนไม่ค่อยสบายและเธอชอบทานอาหารรสจืด

ยู่ซิ่วไม่ถามอะไรต่อ เพราะดูจากสถานการณ์ในตอนนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาที่หลินซินเหยียนจะไม่มีความอยากอาหาร

เธอแค่รู้สึกเป็นห่วงนิดหน่อย แต่พอคิดถึงเรื่องที่จงฉีเฟิงไปหาจงจิ่งห้าวเพื่อแก้ปัญหาเรื่องนี้ เธอก็ไม่อยากถามอะไรต่ออีก

อาหารทั้งหมดถูดจัดเตรียมไว้ตามที่ป้าหยูสั่ง มันอุดมไปด้วยของบำรุงร่ากาย แถมยังมีกลิ่นหอมเย้ายาวชวนน่ารับประทาน หลินซินเหยียนกินเข้าไปได้นิดหน่อย ถึงจะไม่มากแต่แค่กินเข้าไปป้าหยูก็ดีใจแล้ว“ขอแค่กินเข้าไปได้นิดหน่อยก็พอแล้ว”

หลังจากนั้นความอยากอาหารของเธอก็ค่อยๆดีขึ้น

หลินซินเหยียนเหลือบไปดูเวลาก็เห็นว่านี่มันหนึ่งทุ่มแล้ว จงจิ่งห้าวยังไม่กลับมาเลย

ขณะที่ป้าหยูเก็บกวาดจานชาม เธอก็เอนตัวนอนพิงที่หัวเตียง จู่ๆสายตาก็หยุดลงที่ดอกกุหลาบบนหน้าต่าง มันบานสะพรั่งกำลังดี เธอมองจ้องจนใจลอย

พอป้าหยูเก็บกวาดจานชามเสร็จก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นหลินซินเหยียนใจลอยจึงถามขึ้น“สวยมากเลยค่ะ”

หลินซินเหยียนเงยหน้ามองป้าหยูพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมาโดยไม่พูดไม่จา

“ป้าหยูรู้ไหมว่านี่คือดอกอะไร？”จู่ๆหลินซินเหยียนก็ถามขึ้น

ป้าหยูส่ายหน้า เธอรู้แค่ว่าดอกไม้นี้สวยมาก แต่ไม่รู้จริงๆว่ามันชื่อดอกอะไร

หลินซินเหยียนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย“มันเรียกว่าดอกกุหลาบ”

ป้าหยูไม่เข้าใจ แต่รู้สึกว่าชื่อมันฟังดูเพราะดี

“ผู้ชายที่นั่งรถเข็นคนนั้นรสนิยมดีจริงๆ”ป้าหยูพูด

หลินซินเหยียนรู้สึกทึ่งเล็กน้อยในสิ่งที่ป้าหยูพูด แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ไป๋ยิ่นหนิงรู้ดีว่าดอกกุหลาบเป็นสัญลักษณ์แห่งความรัก และเขาก็รู้ว่าเธอกำลังตั้งท้อง แต่เขาก็ยังจะซื้อดอกกุหลาบมาให้……

เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ……

“เป็นอะไรคะ ดอกไม้ที่ให้มามันมีความหมายไม่ดีหรอ？”ป้าหยูไม่เข้าใจว่าทำไมหลินซินเหยียนจะต้องถอนหายใจออกมา

หลินซินเหยียนจึงเอ่ยขึ้น“ไม่มีอะไรค่ะ”เธอจงใจเปลี่ยนเรื่องคุยเลยถามออกไป“เมื่อเช้าเขาออกไปเมื่อไหร่หรอคะ？”