กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 470 มีแค่คุณเท่านั้นที่ดึงดูดผม

ถึงแม้จะแค่วันเดียวก็ตาม

ผิวของเธอขาวนวลละเอียดราวกับหยกขาว ทันทีที่เธอลุกออกจากน้ำมันก็เผยให้เห็นผิวอันขาวใสและเนียนนุ่มของเธอ เธอหยิบผ้าเช็ดตัวมาห่อร่างกายที่โค้งมนได้รูปของเธอไว้ จากนั้นก็ทำการเป่าผมสีดำสนิทที่ยาวสลวยจนแห้งแล้วหวีให้เป็นทรง ทว่าพอเปิดประตูห้องอาบน้ำออกมา ในกลับห้องกลับไม่มีคนอยู่

หลินลุ่ยซีขึ้นมาพาจงจิ่งห้าวออกไปเพราะงั้นเขาเลยไม่อยู่ แต่หลินซินเหยียนกลับรู้สึกโล่งใจซะอีก เธอเปิดตู้เสื้อผ้าดูว่าวันนี้จะใส่อะไรดี เนื่องจากเธอเป็นแฟชั่นดีไซเนอร์ เพราะงั้นเธอจึงมีทัศนคติต่อการแต่งตัวและแฟชั่นค่อนข้างเฉพาะตัว และยังรู้ด้วยว่าตัวเองเหมาะที่จะใส่อะไร

เธอยื่นมือออกไปหยิบชุดเดรสสายเดี่ยวที่ให้ความรู้สึกเซ็กซี่นิดๆออกมาใส่ มันเป็นเดรสสีขาวล้วน เนื้อผ้าบางเบาและนุ่มลื่น บวกกับเครื่องประดับเรียบๆ เมื่อมองผ่านลงมาที่เอวก็จะเห็นหน้าท้องที่นูนออกมาเล็กน้อยของเธอ ชุดเดรสยาวถึงใต้เข่า เผยให้เห็นขาขาวและเรียวเล็ก และแม้จะเป็นเดรสคอวี แต่มันกลับไม่แหวกลึกมาก มันเผยให้เห็นแค่กระดูกไหปลาร้าที่ตรงสวยและช่วงคอที่เรียวยาวของเธอ เธอดูสวยแบบธรรมชาติแต่ในขณะเดียวกันก็ให้ความรู้สึกเซ็กซี่เล็กๆ

เธอมัดผมไว้ที่ท้ายทอยอย่างลวกๆ มีปอยผมหล่นลงมาที่ข้างหูบางๆ ให้ความรู้สึกถึงการเป็นผู้หญิงเพิ่มมากขึ้นไปอีก

แม้เธอจะไม่ได้ลงแป้ง แต่ผิวเธอก็ดูดีอยู่แล้ว มันขาวใสเนียนสวยเป็นธรรมชาติมาก

เธอเดินลงมาชั้นล่าง จงจิ่งห้าวที่พึ่งเดินออกมาจากห้องหลินลุ่ยซีเงยหน้าขึ้นเจอกับเธอพอดี

สายตาของจงจิ่งห้าวมองสำรวจเธอขึ้นลง นัยน์ตาดูสุขุมลงเล็กน้อยจากนั้นก็เดินเข้ามาคว้ามือเธอไว้“แต่งตัวแบบนี้ กำลังจะไปดูตัวหรอ？”

เธอเลิกคิ้วขึ้นพลางยิ้มออกมา“แล้วฉันดูดีรึยัง？”

เขากำมือเธอแน่นขึ้นแล้วพูดออกไป“ดูดีมาก ผมอยากจะเก็บไว้ชื่นชมเองคนเดียว”

คนขับรถยืนรออยู่ที่นอกคฤหาสน์แล้ว จงจิ่งห้าวเปิดประตูรถให้เธอ เธอโค้งตัวลงเข้าไปนั่งในรถ จากนั้นเขาก็ขึ้นมานั่งตามแล้วเอ่ยปากสั่งคนขับรถขึ้นเบาๆ“ ไปได้”

เนื่องจากจงจิ่งห้าวจัดการทุกอย่างแล้ว เธอจึงไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ทำตามที่เขาวางแผนไว้ก็พอ

เขาได้คุยกับทางสถานีตำรวจท้องถิ่นแล้ว ฉะนั้นพอพวกเขาไปถึงจึงสามารถจัดการทำเรื่องได้เลย เด็กทั้งสองกำลังจะเข้าเรียนชั้นประถมศึกษา และก่อนหน้านี้จงฉีเฟิงก็ได้จัดการเรื่องทะเบียนบ้านอะไรหมดแล้ว เพราะงั้นตอนนี้แค่เข้าไปเปลี่ยนชื่อทุกอย่างก็จะเสร็จเรียบร้อย

และเนื่องจากไม่ต้องไปต่อคิว ทุกอย่างมันจึงเสร็จเร็วมาก

พวกเขาไปถึงสถานีตำรวจท้องถิ่นแค่สิบกว่านาทีเอง จากนั้นทุกอย่างก็เสร็จแล้ว

พอกลับเข้ามานั่งในรถ หลินซินเหยียนก็เอ่ยขึ้น“คงจะเรียกชื่อใหม่พวกเขาทันทีไม่ได้หรอก”

เรียกชื่อเดิมมาตั้งนานหลายปีจนชินแล้ว ตอนนี้ถ้าจะให้เรียกชื่อใหม่คงต้องใช้เวลาอีกสักหน่อยถึงจะชิน แต่แบบนี้มันถึงจะปกติที่ลูกๆจะได้ใช้นามสกุลของพ่อ

จงจิ่งห้าวโอบไหล่เธอไว้แล้วดึงเข้ามากอดพลางก้มมองไหล่ที่เปลือยเปล่าของเธอแล้วขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย หลินซินเหยียนไม่ได้สังเกตเห็นสายตาของเขา เธอซบลงในอกเขาเงียบๆโดยไม่ถามออกมาว่าจะไปที่ไหนต่อ

ไม่นานรถก็มาหยุดลงที่หน้าร้านดอกไม้ จงจิ่งห้าวจูงมือเธอลงจากรถ จู่ๆหลินซินเหยียนก็อยากหัวเราะออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ ที่จริงพวกเขาทั้งสองใช้เวลาอยู่ด้วยกันจริงๆนั้นไม่นานมาก แต่ไม่รู้ทำไม เธอถึงรู้สึกว่าทั้งคู่เป็นเหมือนคู่สามีภรรยากันมานานเหลือนเกิน บางทีอาจเป็นเพราะลุกๆทั้งสองโตแล้วก็เลยมีความรุ้สึกแปลกๆแบบนี้

อีกทั้งตอนนี้มาทำตัวเหมือนเด็กๆที่กำลังมีแฟนแล้วมาซื้อดอกไม้อีก เธอรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยจึงรั้งเขาไว้“พวกเราอย่าไปซื้อเลย”

จงจิ่งห้าวจูงมือเธอแล้วลากเธอเข้าไปในร้านดอกไม้ จากนั้นก็พูดกับเจ้าของร้านดอกไม้ออกไปอย่างโจ่งแจ้งว่าต้องการดอกกุหลาบที่มีจำนวนเท่ากับความรักที่ตัวเขาเองมีต่อเธอ

นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าของร้านดอกไม้เจอลูกค้าแบบนี้ หล่อนมองหลินซินเหยียนสลับกับผู้ชายที่กำลังพูดอยู่ จงจิ่งห้าวในร่างสูงใหญ่ที่สวมชุดสูทและรองเท้าหนังแวววับ ตอนที่เขาไม่พูดไม่จา ทำหน้านิ่ง มันให้ความรู้สึกกับคนที่มองมาว่าเขาสูงส่งและอยู่ไกลเกินเอื้อมมาก

เจ้าของร้านเป็นผู้หญิงวัยสี่สิบต้นๆ เธอเหม่อมองจงจิ่งห้าวจนลืมพูดไปชั่วขณะ

หลินซินเหยียนทำหน้าขรึมและพูดท้วงขึ้น“ไม่ขายแล้วหรอคะ？”

เจ้าของร้านดอกไม้หันมาสบตาด้วยความเก้อเขิน จากนั้นก็พูดแนะนำออกมา“ดอกกุหลาบนั้นมีหลายแบบและหลายความหมาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสี เรื่องจำนวนดอก……”

“ฉันจะเอาช่อนั้น”หลินซินเหยียนพูดขัดเจ้าของร้านดอกไม้พร้อมกับชี้ไปที่ช่อดอกกุหลาบสีแดงที่ห่อไว้อย่างสวยงาม

เธอไม่ชอบสายตาที่ผู้หญิงคนนี้มองมาที่จงจิ่งห้าว เธออยากรีบซื้อแล้วรีบออกไป

“อันนั้นเป็นของลูกค้าที่สั่งจองไว้ค่ะ……”

“คุณจะเอาเท่าไหร่”จงจิ่งห้าวหยิบกระเป๋าตังค์ออกมา เพียงแค่หลินซินเหยียนต้องการดอกไม้ช่อนั้น และขอแค่เธอชอบ ไม่ว่าจะต้องจ่ายเท่าไหร่มันก็ไม่มีปัญหา

เจ้าของร้านลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เห็นแก่ผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลา แถมใจกว้างคนนี้ เธอก็เลยตกปากรับคำไป“ก็ได้ค่ะ”

เดี๋ยวเธอค่อยห่อให้ลูกค้าคนนั้นใหม่ก็ได้

ยังไงก็ได้เงินทั้งคู่ แถมผู้ชายสุดหล่อคนนี้ยังเอ่ยปากขอเองด้วย เธอปฏิเสธไม่ได้หรอก

เจ้าของร้านดอกไม้ถือดอกไม้ช่อนั้นเดินมาแล้วยื่นให้หลินซินเหยียนพร้อมกับยิ้มพูดขึ้น“เดิมนี่เป็นของคุณผู้ชายท่านหนึ่งที่สั่งจองไว้ว่าจะเอาดอกไม้เก้าสิบเก้าดอก เขาจะเอาไปขอแต่งงาน แต่เห็นแก่แฟนคุณที่หล่อขนาดนี้ฉันก็เลยขอยกให้พวกคุณก่อนแล้วกัน”

หลินซินเหยียนรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ยังไงนี่ก็เป็นของที่คนอื่นสั่งจองไว้ แถมยังจะเอาไปขอแต่งงานอีก

ถ้าเกิดทำแผนเขาล่มล่ะก็ เธอคงรู้สึกผิดแย่

เจ้าของร้านดอกไม้สังเกตเห็นว่าหลินซินเหยียนกำลังลังเลจึงเอาช่อดอกไม้ยัดเข้าไปในมือของเธอพลางยิ้มพูดขึ้น“ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันห่อใหม่อีกอันหนึ่งก็ได้”

หลินซินเหยียนทำได้เพียงแต่รับไว้ พอถือช่อดอกไม้ออกมาจากร้าน หลินซินเหยียนก็รู้สึกได้ว่าเธอกำลังมีแฟนจริงๆ เพียงแต่ว่าคู่รักคนนี้ไม่ค่อยโรแมนติกเท่าไหร่ ขนาดเรื่องที่โรแมนติกมากๆ เขายังทำให้มันแข็งกระด้างได้เลย

แต่ไม่เป็นไร เธอชอบ

เธอเอามือคล้องแขนจงจิ่งห้าวก่อนแล้วพูดขึ้น“ฉันชอบมากๆเลย”

เขาหันมามองเธอที่กำลังยิ้มร่า“แค่นี้ก็พอใจแล้วหรอ？”

หลินซินเหยียนหัวเราะร่า ที่จริงพวกผู้หญิงก็มักจะพอใจกับอะไรง่ายๆแบบนี้แหละ เพียงแค่คุณผู้ชายทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย และเซอร์ไพรส์เธอบ้างเป็นบางครั้ง แค่นี้พวกผู้หญิงก็รู้สึกมีความสุขมากๆแล้ว

คนขับรถเปิดประตูรถให้พวกเขา ทว่าขณะที่กำลังจะก้าวขึ้นรถ จู่ๆก็มีเสียงคนเรียกดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“พี่สะใภ้”

หลินซินเหยียนหันกลับไปก็เห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่อีกฝั่งในเลนตรงข้าม หลี่จ้านเปิดประตูรถแล้ววิ่งข้ามถนนมา“ผมนึกว่าตาฝาดไปซะอีก”

เดิมเขาก็กำลังจะไปหาหลินซินเหยียน เพียงแต่ว่ามีธุระต้องผ่านทางนี้ และพอมองผ่านกระจกร้านดอกไม้เข้าไปก็เห็นว่าคนข้างในร้านเหมือนหลินซินเหยียนกับจงจิ่งห้าว แต่ก็ไม่แน่ใจ เพราะรู้สึกว่าพวกเขาทั้งสองไม่น่าจะเป็นคนที่ทำอะไร‘เหมือนเด็ก’แบบนี้

อย่างเช่นการซื้อดอกไม้ มีแค่เด็กน้อยเท่านั้นแหละถึงจะทำ

เขาก้มหน้าลงทำท่าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง“เอ่อคือว่า……พี่สะใภ้ คือพ่อของผมกำลังป่วย และเขาอยากจะเจอคุณครับ”