กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 503 เขาคือผู้ชายที่ฉันคบด้วยข้างนอก

” ดูเหมือนแกจะโกรธและอับอายมากเลยนะ ทำไมเหรอ แกจะตอบฉันหรือไง ” ลู่หว่านหว่านฉีกยิ้ม

ซางหยูกำมือแน่น พยายามหลับตาสะกดอารมณ์และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ” ตบแก ก็เปื้อนมือฉันก็เปล่าๆ ”

พูดจบก็จะเดินเข้าโรงเรียนไป แต่ลู่หว่านหว่านก็ยังราวีไม่เลิก ก่อนจะกระชากเสื้อเธอ เสื้อผ้าในหน้าร้อนก็จะบางเป็นปกติอยู่แล้ว เมื่อถูกดึงเข้าหน่อย ก็ทำให้เห็นเอวขาวบางนั้นโชว์ต่อสายตาของคนที่ยืนอยู่อย่างชัดเจน ลู่หว่านหว่านเห็นว่าเพื่อนผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นจ้องตาเป็นมัน ก็เกิดความคิดแย่ๆ ขึ้น จึงจงใจที่จะดึงเสื้อของเธอขึ้นอีก ” มิน่าล่ะถึงได้ดึงดูดผู้ชายนัก ดูเอวนี่สิ คงจะเล่นสนุกกับผู้ชายได้หลายท่าเลยสินะ ”

ซางหยูพยายามดึงเสื้อลง แล้วมองลู่หว่านหว่านด้วยสายตาโกรธจัด จากนั้นก็ตะโกนใส่” ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! ”

” ของไร้ค่า ยังจะทำตัวเป็นผู้หญิงใสซื่ออีกเหรอ ” ลู่หว่านหว่านทำท่าทีแยกเขี้ยวยิงฟัน ท่าทีดูดุร้าย ในใจก็อิจฉาริษยาหุ่นของซางหยู ถึงร่างกายของตัวเองจะไม่อวบ แต่หลังจากได้เห็นหุ่นของซางหยูแล้ว ก็เพราะว่าตัวเองก็ไม่เท่าไหร่ ถึงตัวเองจะผอมลงจนเหลือแต่กระดูก ช่วงสะโพกก็ยังใหญ่อยู่ดี ไม่เหมือนซางหยู เอวที่ดูบางและอวบอิ่ม กล้ามเนื้อที่ชัดเจน และกระดูกสะโพกที่ไม่กว้างไม่ใหญ่จนเกินไปขนาดกำลังพอดี

ตอนนี้ซางหยูถูกลู่หว่านหว่านยั่วโมโหจนโกรธจัด สุดท้ายก็เหยียบถูกเส้นที่เธอขีดไว้แล้ว เส้นความคิดเธอแทบจะขาดผึง จึงพริกมือไปผลักออก

การกระทำของซางหยูเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้ ลู่หว่านหว่านไม่ทันได้ตั้งตัว จึงไถลไปข้างหลังหลายก้าวเกือบจะคะมำ แล้วก็จบลงที่ท่าทางน่าตลก จนทำให้นักเรียนที่ยืนอยู่ตรงนั้นหัวเราะเยาะ

ลู่หว่านหว่านรู้สึกว่าซางหยูทำให้ตัวเองต้องขายหน้า จึงถลึงตา ยกมือขึ้นจะตบเธอ ขณะที่กำลังจะตวัดแขนเตรียมจะง้างตบ ก็ถูกใครบางคนจากข้อมือเอาไว้ ขณะที่โกรธจนขึ้นหัว ก็เลยเงยหน้าจะด่า ” ใครนักที่ชอบแส่เรื่อง…. ”

ไม่เห็นใบหน้านั้นเข้าชัดๆ ประโยคที่จากนั้น ก็จุกอยู่ในลำคอลำคอ

ทุกคนที่ยืนอยู่โดยรอบเมื่อเห็นคนที่ปรากฏตัวออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ก็มองกันใหญ่ ใบหน้าของเสิ่นเผยซวนเมื่อไม่ยิ้ม ก็ทำให้คนที่ได้เห็นรู้สึกถึงความแข็งกร้าว วันนี้เขาสวมชุดเครื่องแบบเต็มยศ ทำให้ดูน่าเกรงขามมากกว่าเดิม

ด้านล่างก็มีคนกำลังซุบซิบ ” ว้า คุณลุงตำรวจมาซะงั้น ”

” คุณ คุณ…… ” ลู่หว่านหว่านที่กำลังเกรี้ยวกราด ก็พอจะมองออกว่าลักษณะเสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่นั้นไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป เมื่อเห็นดังนั้นก็ตกใจจนพูดไม่ออก

เสิ่นเผยซวนเดิมทีก็เป็นคนที่ไม่พูดไม่จาอยู่แล้ว ถ้าหากเวลานี้เป็นซูจ้าน คงปากคอเราะราย ด่ากราดลู่หว่านหว่านอับอายจนไม่มีหน้าไปเจอใครแล้ว

เข้าสะบัดลู่หว่านหว่านออกอย่างเย็นชา ก่อนจะสาวเท้าไปยังซางหยู

ซางหยูก็มองเสิ่นเผยซวนที่อยู่ต่อหน้าเพื่อนนักเรียนรอบข้าง ขอปรากฏตัวมาในช่วงเวลาที่เธอจนตรอกที่สุด เขาเดินเข้ามาหาเธอ โดยที่ไม่สนสายตาคนอื่นว่าจะมองยังไง

นี่ก็เป็นครั้งที่สามแล้ว

เสิ่นเผยซวนหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนจะยื่นกระเป๋าส่งมาให้ แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า ” ฉันไปพูดกับผู้อำนวยการโรงเรียนให้ไหม ”

คำพูดพวกนั้นมันแย่เกินไป เกรงว่าจะมีผลกับชื่อเสียงเธอในโรงเรียนนี้

ในใจของซางหยูทรมานเป็นอย่างมาก ไม่ได้รับกระเป๋าที่เขาส่งมาให้ แต่เงยหน้าขึ้นมองเขา ” คุณได้ยินที่ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยเหรอ ”

เสิ่นเผยซวนตอบอืมสั้นๆ

” บนโลกนี้คนต่างก็ชอบสนใจเรื่องของคนอื่นกันทั้งนั้นแหละ เธออธิบาย คนอื่นจะเข้าใจว่าเธอกำลังแก้ตัว ดังนั้นฉันไม่จำเป็นต้องอธิบาย ถึงพวกคนเหล่านั้นจะรู้สึกว่าเป็นเช่นนั้นก็ตามที ”

คำพูดของซางหยูดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่ หากเจอเรื่องแบบนี้แล้วก็ควรจะพูดให้ชัดเจน ควรจะทำให้มันละเอียดถี่ถ้วน ไม่ใช่ทำแบบนี้ การอธิบายไป ถึงแม้คนอื่นจะไม่เชื่อ ก็ยังแสดงได้ว่าเรามีสิทธิ์ที่จะพูด เพราะยิ่งปกปิดมันก็จะยิ่งเห็นเด่นชัด ในขณะที่เสิ่นเผยซวนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ จู่ๆ ซางหยูก็เขย่งปลายเท้าขึ้นแล้วเอื้อมแขนอันเรียวยาวมาโอบรอบคอเขาเอาไว้ และจะเอาริมฝีปากแดงระเรื่อที่ไม่ได้ผ่านการปรุงแต่งจากลิปสติกมาก่อน เข้ามาใกล้เขา

เสิ่นเผยซวนยืนตัวตรง ก่อนจะเบิกตาโตจ้องมองไปยังใบหน้าน้อยๆ นั้นที่ห่างเพียงคืบนิ้ว เวลานั้นเขาตะลึงจนลืมที่จะโต้ตอบไป รู้ตัวแค่ว่าจมูกนั้นสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่หอมหวานละมุนมีกลิ่นอายของความใสบริสุทธิ์ลอยเข้ามา

ริมฝีปากของเขาถูกสิ่งนุ่มนิ่มบางอย่างกดเอาไว้ ทำให้เขาแข็งทื่ออยู่กับที่

ผ่านไปสักพักเขาจึงเพิ่งนึกได้ว่าซางหยูกำลังทำอะไรอยู่ ก็จะเอามือผลักเธอออก เธอยังเด็กอยู่เลยทำไมถึงได้…. แต่มือของเขายังไม่ทันที่จะได้ยกขึ้นมา ซางหยูก็ปล่อยเขา แล้วมองไปยังนักเรียนที่ยืนรายล้อมและวุ่นวาย ” ใช่ เขาคือผู้ชายที่ฉันคบอยู่ข้างนอก ก็อย่างที่เห็นล่ะ ฉันโตแล้ว มีกดอะไรที่ห้ามมีความรักงั้นเหรอ ”

พูดจบเธอก็รับกระเป๋านักเรียนในมือของเสิ่นเผยซวนไป จากนั้นก็ผลักน้องเรียนที่ยืนขวางประตูทางเข้าอยู่ แล้ววิ่งเข้าโรงเรียนไป

เสิ่นเผยซวนมองตามเงาของร่างน้อยนั้นที่หายไปอย่างโดดเดี่ยว เมื่อต้องเผชิญกับคำดูถูกของเพื่อนนักเรียนด้วยกัน ไม่มีทางที่จะสู้ เมื่อมีใครบางคนออกมาปกป้อง

สีหน้าที่ดูตกใจจนไปถึงเย็นชาจนเป็นน้ำแข็งนั้น ก็ปรากฏมาเพียงชั่วขณะหนึ่งแล้วหายไป

เขาหันไปหาลู่หว่านหว่านที่ยังยืนงั่งอยู่กับที่ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สูงไม่ต่ำ แต่ดูทรงพลังจนน่าตกใจ ” เธอชื่ออะไร ”

ลู่หว่านหว่านกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ ตกใจจนอยากจะถอยออกจากเขาให้ไกลกว่าเดิมอีกหน่อย

น้องเรียนรอบข้างที่สนุกกับการมุงดูดราม่าอยู่นั้น ก็พูดออกมาว่า ” เธอชื่อลู่หว่านหว่าน เป็นเพื่อนร่วมห้องของซางหยู แล้วยังอยู่หอเดียวกันด้วยนะ ”

เสิ่นเผยซวนพยักหน้า ก่อนจะแสยะยิ้มที่เย็นชาแปลกๆ ” ถ้าครั้งหน้าฉันได้ยินว่าเธอพูดจาดูถูกซางหยูอีก ฉันจะไปหาผู้อำนวยการโรงเรียน แล้วก็จะเชิญพ่อแม่ของเธอมาด้วย ฉันก็อยากจะรู้นักว่าพ่อแม่แบบไหนกัน ที่สอนลูกออกมาได้ใจจืดใจดำขนาดนี้ ”

พูดจบเขาก็กว่าสายตาไปที่นักเรียนที่ยังคงยืนยุ่งเรื่องชาวบ้านอยู่ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ ” แยกตัวได้ละ ”

ทุกคนก็ค่อยๆ กระจายตัวออก จงใจเดินกันช้าๆ เพราะยังอยากรู้ว่าจะเกิดดราม่าขึ้นอีกหรือเปล่า

เสิ่นเผยซวนเดินไปที่รถ ลู่หว่านหว่านกัดปากแน่น มองไปที่เสิ่นเผยซวนด้วยสายตาโกรธเกลียดรู้สึกว่าเป็นเพราะเขาทำให้ตัวเองต้องขายหน้า ต่อไปเธอจะอยู่ในโรงเรียนนี้อย่างไร

จะมองหน้าคนอื่นเขายังไง

” คุณก็เป็นคนมีฐานะไม่ธรรมดา อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วด้วย แล้วยังจะมาหาเด็กมัธยมอีก ห่างกันอีกไม่กี่ปีก็จะเป็นลูกสาวคุณได้แล้วใช่ไหมล่ะ ก็ยังไม่รู้จักยังอาย แล้วยังกดดันฉันอีก คิดว่าเห็นฉันเป็นนักเรียนก็เลยจะรังแกว่างั้นเถอะ ”

เสิ่นเผยซวนหยุดฝีเท้า ลู่หว่านหว่านคิดว่าเขาจะมาตีเธอแน่ ก็เลยตกใจรีบวิ่งหนีไป

เมื่อเขาเห็นว่าลู่หว่านหว่านวิ่งหนีไปก็ถอนหายใจ ก่อนจะก้มหน้ากุมขมับเบาๆ จากนั้นก็เปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่ง แต่ก็ไม่ได้สตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที แค่นั่งอยู่อย่างนั้น

ก่อนจะคิดย้อนกลับไปกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น มันกะทันหันเกินไป เขายังไม่ทันที่จะคิดพิจารณามาด้วยซ้ำ ครั้งแรกที่เขาได้ใกล้ชิดกับผู้หญิงขนาดนี้ มันทำให้เขารู้สึกลึกซึ้ง โดยเฉพาะลมหายใจของเธอ