กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 505 ผมก็ยังชอบคุณมากอยู่ดี

ครั้งนี้เมนหลักจะนำเสนอเป็นชุดแต่งงานสไตล์จีน การแต่งงาน หมายถึงการที่คนสองคนเห็นพ้องต้องกัน ชายและหญิง ต่างคนต่างรัก เพื่อที่จะแต่งมาเป็นสามีภรรยา สุดท้ายก็ลองรวมกันกลายเป็นคำว่าความรู้สึกรัก

พอดีกับบทพูด 12 ประโยค ‘ ฉันชอบคุณมาก ‘ ทำให้แสดงจุดเด่นออกมาอย่างชัดเจน

ให้ความรู้สึกเมื่อแต่งงานกับคนที่เรารักก็อยากใส่ชุดแต่งงานแบบนี้ ถึงจะแสดงความรู้สึกออกมาได้

การออกแบบงานนิทรรศการครั้งนี้ออกมาอย่างวิจิตรและสวยงาม ทำให้ผู้เข้าชมตบมือกันอย่างไม่หยุดหย่อน

แล้วทุกคนก็ต่างอยากสัมภาษณ์ผู้จัดงาน และผู้ที่ร่วมจัดทำครั้งนี้ ผู้คนต่างรอคอยเวลาที่กำลังจะมาถึง จากนั้นก็เป็นเสียงพิธีกรชายที่พูดออกมาอย่างกึกก้อง ” ต่อไปขอเรียนเชิญ ผู้คิดค้น《เมฆาในคืนจันทรา》ฉินเยี่ยนเยี่ยนครับ ”

ไฟถูกส่องไปด้านหลังสุด ก่อนจะมีเงาของใครบางคนค่อยๆ โผล่มา ฉินยาใส่กี่เพ้าแบบเดียวกับในบัตรเชิญ ทำทรงผมเดียวกัน แต่งหน้าแบบเดียวกัน สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนคือตัวจริงดูงดงามและโดดเด่นกว่าในบัตรเชิญตั้งเยอะ

ซูจ้านที่นั่งอยู่ในมุมมุมหนึ่งกำลังจ้องไปที่ใบหน้าของหญิงสาว เขามักจะรู้สึกเหมือนเคยพบเธอมาก่อน ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน มันให้ความรู้สึกที่พิลึกพิลั่นเป็นอย่างมาก

เขาเม้มปาก จ้องไปยังผู้หญิง ผู้หญิงที่ยืนอยู่ภายใต้สปอตไลต์ เพื่อที่จะหาเบาะแสบนใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น เพื่อที่จะยืนยันว่าตัวเองเคยเจอเธอมาก่อน

แต่ดูเหมือนว่าทั้งหมดที่กำลังทำจะเสียแรงเปล่า เขาไม่เคยเจอเธอเลย ครั้งแรกที่เห็นก็ในบัตรเชิญเท่านั้น ตัวจริงก็เพิ่งเจอครั้งแรก อย่างนั้นก็แสดงว่าเขาไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้

บนเวที ฉินยารับไมค์ที่พิธีกรส่งให้อย่างเป็นกันเอง ก่อนจะมองไปยังไปที่สาดส่องอยู่ด้านล่าง ดูคล้ายกับคลื่นลูกใหญ่ เธอโค้งคำนับอย่างนุ่มนวล

” ขอบคุณทุกท่านที่มาที่นี่ ขอบคุณพนักงานทุกคน ณ ที่แห่งนี้ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ”

เธอยืนบนเวทีอย่างสง่างาม ก่อนจะยกไมค์ขึ้น แล้วถามทุกคน ” ฉันไม่ใช่คนที่สร้าง《เมฆาในคืนจันทรา》หรอกนะคะ คนที่สร้างด้วยเหตุผลบางประการจึงไม่สามารถเดินทางมาที่นี่ได้ ดังนั้นหากทุกคนมีคำถามอะไร สามารถถามดิฉันได้ ดิฉันจะทำการตอบให้ทีละคนเลยค่ะ ”

” ขอถามหน่อยครับ ทำไมถึงตั้งชื่อว่า《เมฆาในคืนจันทรา》” นักข่าวคนหนึ่งเริ่มถามขึ้นมาก่อน

ฉินยาตอบออกมาอย่างคล่องแคล่ว” ฉันเชื่อว่าคนที่มาในวันนี้ มีผู้คนไม่น้อยที่เป็นตัวตัวเองเกี่ยวกับเรื่องเสื้อผ้า ฉันอยากจะพูดถึงผ้าไหมกวางตุ้ง ทุกคนคงจะเคยได้ยินกันมาบ้างแล้วใช่ไหมคะ ”

มีคนส่งเสียงออกมาอย่างตกใจ ” ใช่ผ้าไหมกวางตุ้งที่สูญหายไปยี่สิบกว่าปีหรือเปล่า ”

ฉินยายิ้มออกมาน้อยๆ ” ใช่แล้วค่ะ ” ก่อนจะอธิบายอย่างกระชับความ ” ครั้งนี้พวกเราได้จัดทำชุดแต่งงานรูปแบบจีนขึ้นมาสิบสองชุด ทั้งหมดใช้ผ้าไหมกวางตุ้งกับมือคนในการปักเย็บทั้งหมด โดยช่างฝีมือดีสิบเอ็ดท่าน ใช้เวลาทำทั้งหมดสองเดือนจึงเสร็จสิ้น ถึงจะกินทั้งแรงและเวลา แต่ฉันเชื่อว่าผลลัพธ์มันได้ปรากฏสู่สายตาทุกคนแล้วล่ะค่ะ ”

” ขอถามหน่อยค่ะชุดแต่งงานพวกนี้คงจะขายในราคาที่สูงมากเลยใช่ไหมคะ ” มีคนแสดงเจตนารมณ์ที่อยากจะซื้อ ไม่ว่าจะเป็นตัวแบบ หรือความหมายแฝง ล้วนมีความเป็นเอกลักษณ์เป็นอย่างมาก

” ขอโทษนะคะ พวกนี้คงไม่สามารถขายได้ ไม่ว่าจะใช้เงินเท่าไหร่ก็ไม่สามารถขายให้ได้ค่ะ ให้เพียงแค่ชื่นชมและพินิจพิเคราะห์คุณค่าเท่านั้น ถ้าเกิดอยากร่วมธุรกิจกัน เดี๋ยวดิฉันจะแนะนำทุกคนให้กับผู้ที่รับหน้าที่ด้านนี้ของเราค่ะ ” ฉินยายิ้มออกมาอย่างอ่อนละมุน ” ต่อไปให้เวลาทุกท่านสิบนาที เข้ามาชมได้อย่างใกล้ๆ แต่ไม่อนุญาตให้ทุกคนใช้มือสัมผัสเด็ดขาดนะคะ ขอบคุณสำหรับความร่วมมือค่ะ ”

เพราะเป็นงานที่ปักเย็บ หากไม่ระวังเผลอไปเกี่ยวโดนไหมเข้า ก็จะทำให้ซ่อมแซมได้ยาก

ทุกคนก็เริ่มทยอยกันขึ้นไป เหลือเพียงผู้ชายสามคนตรงมุมโถงที่นั่งนิ่งไม่ไหวติง ซูจ้านกับเสิ่นเผยซวนเบนสายตาไปยังจงจิ่งห้าว

เพราะพวกเขาสองคนต่างรู้ว่าผ้าไหมกวางตุ้งมีแหล่งที่มาจากเฉิงยู่ซิ่วที่เสียชีวิตไปแล้ว เมื่อก่อนอาจจะไม่มีความเกี่ยวข้องกับจงจิ่งห้าว แต่ตอนนี้คือมี

” หรือว่าจะเป็นพี่สะใภ้ ” เสิ่นเผยซวนถาม ไม่งั้นจะมีใครสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้เหรอ

จงจิ่งห้าวเพียงแค่จ้องมองไปยังเสื้อผ้าที่ดูวิจิตรตระการตาบนเวทีเท่านั้น ใบหน้าไม่แสดงออกถึงอารมณ์ใดๆ แต่หากมองหางตาเขาอย่างละเอียดมันกำลังกดความรู้สึกอะไรบางอย่างเอาไว้ ที่จริงไม่เหมือนกับอารมณ์ที่แสดงออกมาว่าไม่สะทกสะท้านโดยสิ้นเชิง

หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นไปจากเขา คงไปแอบอยู่ที่ใดที่หนึ่งเพื่อไถ่ถอนความรู้สึกผิดที่มีต่อการตายของเฉิงยู่ซิ่วเงียบๆ แต่เขาไม่เคยคิดแทนเธอมาก่อน ว่าเป็นเพราะสูญเสียคนที่รักไปถึงเสียใจหรือเปล่า

เขากัดฟันกรามกรอด เป็นเพราะว่าใช้แรงมากเกินไป เลยกัดไปโดนเนื้อจนเป็นรอยเว้า แต่เห็นได้ชัดว่าเขายังคงอดกลั้นมันไว้ในใจ จึงจะกลับมาเป็นนิ่งสงบดังปกติ

บนเวทีนั้น นางแบบสิบสองคนต่างยืนอยู่แต่ละด้านของ เวทีT ให้ทุกคนได้ชื่นชม

การทำงานฝีมือคงไม่สามารถหลีกเลี่ยงจุดบกพร่องเล็กๆ น้อยๆ ได้ มีคนพูดออกมาว่า ” งานนิทรรศการครั้งนี้ ทำให้ผมตกตะลึงมากที่สุด ความเรียบหรูและดูแพงของมัน และความยูนีคในการจัดแสดงของผู้สร้าง ทำให้ผมไม่สามารถละสายตาออกจากมันได้เลย ”

เมื่อได้รับคำวิจารณ์เช่นนี้ ฉินยาก็ยิ้มออกมา คิดว่าสองเดือนแห่งความยากลำบากนั้นเสียไปโดยไม่เปล่าประโยชน์ เธอคิดว่า หลังจากวันนี้ไป ผ้าไหมกวางตุ้ง ก็จะกลับไปสู่สายตาของผู้คนมากมายอีกครั้ง เท่านี้จุดประสงค์ของหลินซินเหยียนก็บรรลุเสียที แบรนด์《เมฆาในคืนจันทรา》นี้ก็จะได้แสดงความสามารถของมันอย่างที่ควรจะเป็น

หลังจากสิบนาที นางแบบก็กลับมายืนที่เดิม ในขณะที่ทุกคนยังไม่ทันได้ชื่นชมอย่างอิ่มตาอิ่มใจ

” ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความกรุณาและสนับสนุน หากมีความประสงค์ที่จะร่วมธุรกิจกับเรา ขอให้พูดคุยกับคุณช่าวได้เลยนะคะ ”

ช่าวหยุนใส่สูทมาตรฐาน ไม่ได้ใส่ชุดสีฉูดฉาดเหมือนอย่างเคย เขาเดินขึ้นมาบนเวที ” หากสนใจ กรุณามาตรงนี้เพื่อทิ้งข้อมูลการติดต่อไว้ด้วยครับ ”

เนื่องจากจำนวนคนที่เยอะเกินไปจึงไม่มีเวลาคุยรายละเอียดที่ชัดเจน ทำได้แค่หาเวลาคุยกันในภายหลัง

หลังจากที่ดันตัวช่าวหยุนออกไปได้แล้วฉินยาก็ถอยออกมา เธอออกไปทางด้านหลัง เพื่อทักทายทีมงาน ” ต้องระวังด้วยนะคะ ชุดที่นางแบบถอดออกมาแล้ว อย่าวางมั่วนะคะ ต้องเก็บกลับไปแขวนในที่เฉพาะด้วยนะคะ ”

เสื้อผ้าพวกนี้ไว้สำหรับโชว์ และยังต้องนำกลับไป เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงความเสียหาย ตอนมาก็เลยจัดเตรียมราวแขวนที่เหมาะสำหรับเสื้อผ้าพวกนี้โดยเฉพาะ

คุณนายเวลเลี่ยนเดินเข้ามา ฉินยาก็รีบทักทาย ” คุณนายเวลเลี่ยน ”

หล่อนยิ้มๆ ก่อนหน้านี้หลินซินเหยียนไม่ได้บอกให้หล่อนรู้ว่าจะจัดนิทรรศการหรืออย่างไร เพราะวันนี้ได้มาเห็นกับตา หล่อนจึงยิ้มและชื่นชมออกมา ” ฉันดูหลินซินเหยียนไม่ผิดเลยจริงๆ ทำให้ฉันแปลกใจได้ตลอด แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ได้มาเห็นสายตาชื่นชมของผู้คนในงานด้วยตัวเอง ตอนแรกที่เห็นแววเธอ ฉันก็รู้แล้วว่าเธอต้องมีความสามารถอย่างแน่นอน ”

ฉินยายิ้มเป็นการตอบรับ ” ฉันต้องขอบคุณท่านแทนพี่หลินจริงๆ นะคะ ”

” ไม่ต้องหรอก ฝากบอกแทนฉันทีนะ บอกว่าฉันดีใจมาก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้อยู่LEOแล้วก็ตาม ออกไปสร้างแบรนด์ของตัวเอง แต่ว่าความรู้สึกที่ฉันมีต่อเธอจะไม่เปลี่ยนไป หวังว่าหลังจากนี้เธอจะดีขึ้นเรื่อยๆ ” คุณนายเวลเลี่ยนอายุมากแล้ว ลูกที่มีอยู่เพียงคนเดียวก็ไม่สนใจทางด้านนี้ ดังนั้นหลังจากนี้หากหล่อนตายไป LEO จะพัฒนาต่อไปได้อย่างไร ก็คงเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ถ้าหล่อนไม่ใช่ผู้ที่เห็นค่าคน ตอนนั้นก็คงไม่ให้โอกาสคนที่เพิ่งเรียนจบ ไม่มีประสบการณ์หรือภูมิหลังอย่างหลินซินเหยียนหรอก

ตอนแรกหล่อนคิดว่ารอตัวเองจากโลกนี้ไปแล้ว ก็จะยกLEOให้เธอบริหารต่อ แต่ตอนนี้เธอมีการง่ายเป็นของตัวเองแล้ว หล่อนจึงได้แต่อวยพร

หล่อนเข้าใจดี ว่าทุกคนต่างมีเรื่องราวเป็นของตัวเอง LEO สร้างขึ้นมาได้เพราะหล่อนกับคนที่เธอรัก ก็ควรสูญหายไปหลังจากที่หล่อนได้ตายไปแล้วเช่นกัน แค่คิดแบบนี้ก็รู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก

ทั้งสองไม่คุยกันอยู่หลายประโยค จากนั้นฉินยาก็ไปส่งคุณนายเวลเลี่ยนขึ้นรถได้ตัวเอง ไม่เห็นรถขับออกไปไกลแล้ว เธอจึงกลับไปด้านหลัง หาเก้าอี้นั่งตรงทางเดิน จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อเตรียมจะโทรไปรายงานหลินซินเหยียน เพื่อที่จะบอกว่าทางนี้เป็นยังไงบ้าง พ่อเจิมหมายเลขโทรศัพท์เตรียมที่จะสไลด์ปัดไปยังปุ่มโทรออก จู่ๆ ก็มีเงาของใครบางคนโผล่มาจากด้านหลังและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า

” เธออยู่ที่ไหน ”

ฉินยาหันขวับ กลัวทางเดินอยู่ใกล้กับประตู เมื่อเห็นเงาของใครบางคน เมื่อเขาหันหน้ามา ฉินยาก็เห็นใบหน้าเขาอย่างชัดเจน จึงรีบกดวางสายบนหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะพยุงกำแพงแล้วลุกขึ้น แล้วพยายามทำหน้านิ่งสงบ

” ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรนะคะ ”

เขาคลายคอเสื้อออก ถึงแม้จะมีลมพัดก็ไม่ได้รู้สึกถึงความหนาวเย็น แต่กลับรู้สึกถึงความร้อนผ่าวของหัวใจที่กำลังสูบฉีด เขาจึงถอนหายใจออกมา ตอนนี้ปอดของเขาเหมือนกับหีบที่กำลังจะระเบิด ก่อนจะพูดออกมาคล้ายกับจะระเบิดอารมณ์ ” ที่ฉันถามเธอ ก็เพราะฉันรู้ว่าเธอเป็นใคร อย่าลืม ว่าตอนแรกที่เธอออกไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ ก็เป็นฉันที่จัดการทุกอย่างให้ ”