กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 517หัวใจของเขาอ่อนยวบ

“ฉันจะแนะนำตัวหน่อยแล้วกัน ฉันชื่อซูจ้าน เธอเรียกฉันว่าซูจ้านเหมือนที่เผยซวนเรียกก็ได้ ฉันเป็นทนาย มีสำนักงานกฎหมายเป็นของตัวเอง แต่ว่าฉันไม่ได้ทำคดีด้วยตัวเองมานานแล้ว”

ซางหยูเม้มปาก เธอไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าเธอฟังคำพูดของซูจ้าน วันนั้นที่ร้านอาหารเช้า เธอก็รู้อยู่แล้วว่าพวกเขาทั้งสามคนไม่ใช่คนธรรมดา

“แล้วเธอล่ะ จะไม่แนะนำตัวเองหน่อยเหรอ? ”ซูจ้านยิ้มพร้อมกับถาม

ซางหยูก้มหน้าต่ำกว่าเดิม ต่อหน้าของพวกเขา เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า ตัวเธอกับพวกเขาไม่ได้อยู่ในโลกใบเดียวกัน สัญชาตญาณของเธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เธอพูดเสียงเบาว่า “ฉันไม่มีญาติคนไหน พ่อก็เสียไปแล้ว แม่ก็ต้องโทษจำคุก”

ซูจ้านยังไม่เคยถามเสิ่นเผยซวนเกี่ยวกับเรื่องของซางหยูอย่างละเอียด แต่ว่าเขาก็ไม่สนใจเกี่ยวกับภูมิหลังของครอบครัวหรอก ใครกันที่ไม่อยากให้พ่อแม่มีชีวิตอยู่ ใครกันที่ไม่อยากโตมาในครอบครัวที่มีความสุข?

แต่ว่าการที่จะเกิดมาในครอบครัวแบบไหนนั้น มันไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถเลือกได้ อย่างเช่นเขา ในสายตาของคนนอก เขาเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย มีธุรกิจของตัวเอง หน้าตาก็ใช้ได้ ตราบใดที่เต็มใจก็สามารถหาผู้หญิงแต่งงานแล้วก็มีลูกได้

แต่ว่า เขาเองก็มีความเจ็บปวดที่ไม่สามารถบอกใครได้

เขาตบไหล่ของซางหยูเบาๆ แล้วก็บอกเธอ “ไม่ต้องคิดว่ามีอะไรหรอก ที่จริงแล้วคนอื่นก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ เสน่ห์ต่างๆ มันก็เป็นแค่ของภายนอก ใครก็มีเรื่องทุกข์ทั้งนั้นแหละ”

ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องของฉินยา ความคิดของซูจ้านก็ชัดเจน จะพูดหรือทำอะไรมีกฎระเบียบอย่างมาก ทำให้คนอื่นรู้สึกมั่นคงหนักแน่น

แต่พอได้เจอกับเรื่องของฉินยา เขาก็กลายเป็นคนโง่มาก

ซูจ้านพูดเก่งมาก เห็นได้ชัดว่าซางหยูไม่กังวลขนาดนั้นแล้ว

พวกเขาคุยกันไปคุยกันมารถก็แล่นมาถึงตึกใหญ่ของว่านเยว่กรุ๊ป ซูจ้านจ่ายเงินแล้วก็ลงจากรถ

เขาไม่ได้ลงไปทันที แต่ก็เปิดประตูให้ซางหยูลงมาด้วย

ซางหยูโค้งตัวลงมาจากรถ ยืนอยู่ริมถนนแล้วเงยหน้าขึ้นมองตึกใหญ่ระฟ้า มันสูงทะลุก้อนเมฆไปเลย กลายเป็นอาคารแลนด์มาร์คบนถนนสารเศรษฐกิจของเมืองB

สถานที่แบบนี้เธอเคยเห็นแค่ไกลๆ ไม่เคยอยู่ใกล้ขนาดนี้มาก่อน

แม้แต่ไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งตัวเองจะได้เข้ามาในที่แบบนี้

ซูจ้านยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ไม่ต้องเขินนะ ในนี้ก็ไม่ใช่คนนอกอะไร เหมือนฉันกลับเสิ่นเผยซวนนั่นแหละ วันนี้ต้องมาขอความช่วยเหลือจากเขา ดังนั้นก็เลยต้องพาเธอมาด้วย”

ซางหยูตอบรับ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ขอแค่สามารถแก้ไขปัญหานี้ได้เร็วที่สุด ให้ฉันทำอะไรก็ได้”

เธอแสดงให้เห็นจุดยืนของตัวเองอีกครั้ง

ในใจของซูจ้านรู้สึกดีใจแทนเสิ่นเผยซวน เด็กสาวคนนี้ดูเหมือนยังเด็ก แต่ว่าเธอมีความรับผิดชอบมาก ครอบครัวไม่ดี แต่ว่าเสิ่นเผยซวนก็ไม่ได้จะแต่งงานกับครอบครัวของเธอสักหน่อย ขอแค่เธอเป็นคนดีก็พอแล้ว

เขาตบหัวของตัวเองเบาๆ คิดเยอะเกินไปแล้ว ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องนี้ “พวกเราเข้าไปกันเถอะ”

เขาคุ้นเคยกับที่นี่ดี พนักงานต้อนรับก็ไม่ห้ามเขา เขาพาซางหยูขึ้นไปชั้นบนสุดอย่างรวดเร็ว กวนจิ้งกำลังออกมาจากห้องของประธานพอดี เขาเรียกกวนจิ้งถามว่าจงจิ่งห้าวอยู่ไหม

“เพิ่งจะกลับมาครับ อยู่ด้านใน”ตอนที่กวนจิ้งพูดอยู่นั้น สายตามองผ่านเขาไป มองซางหยูที่อยู่ด้านหลังของเขา เขายิ้มและพูดว่า “เสิ่นเผยซวนซ่อนไว้ลึกมาก”

เขาไม่รู้เลยว่าเสิ่นเผยซวนมีผู้หญิงแล้ว แถมยังเป็นวัยรุ่นขนาดนี้ ได้ยินมาว่าเป็นนักศึกษาปี 1 ถ้าเกิดว่าชายแก่คนนี้ไม่ริเริ่ม หรือว่าพอเริ่มก็หาว่า ‘ล่อลวง’ ถ้าเกิดว่าไม่เห็นในข่าว เขาคงจะคิดว่าเสิ่นเผยซวนชอบผู้ชายจริงๆ

ซูจ้านมองกวนจิ้งอย่างจริงจัง แล้วเอ่ยปาก “เก็บสีหน้าหน่อย”

เขายังไม่ทันจะได้คบกันเลย เดี๋ยวเธอก็ตกใจจนหนีไปหรอก

กวนจิ้งกระแอมเบาๆ คิดว่าเมื่อกี้สายตาของตัวเองน่าจะเปิดเผยเกินไปหน่อย “เข้าไปเถอะครับ” เขาถอนหายใจออกมา “ผมต้องไปถูกขูดรีดต่อ”

เขาต้องยุ่งวุ่นวายเหมือนหมาทุกวัน

“ให้เขาขึ้นเงินเดือนให้สิ”ซูจ้านแกล้งเขา

กวนจิ้งหน้าตึงในทันที “ไม่พูดจาเรื่อยเปื่อยกับคุณแล้ว”พอพูดจบเขาก็เดินออกไป เงินเดือนของเขายังเยอะกว่าเงินเดือนของหัวหน้าบริษัทเล็กๆ เยอะ

เขาเองก็มีเงินเหมือนกัน ไม่ได้น้อยไปกว่าซูจ้านเลย อาจจะมีเงินเยอะกว่าซูจ้านซะด้วยซ้ำ

ซูจ้านเองก็ไม่ได้ไปพูดคุยเรื่อยเปื่อยกับเขาต่อ พาซางหยูเคาะประตูห้องทำงาน จงจิ่งห้าวกำลังอ่านข่าวอยู่พอดีเราก็ตอบรับด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ “เข้ามา”

เขาผลักประตูแล้วก็พาซางหยูเดินเข้าไปข้างใน จงจิ่งห้าวไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา เขากำลังอ่านข่าวของเสิ่นเผยซวนอยู่ เสื้อผ้าของเขายังเป็นชุดเดิม เสื้อผ้าหลุดลุ่ยดูไม่ได้ สีหน้าก็ดูเหน็ดเหนื่อย 2 วันมานี้เขายังไม่ค่อยได้พักผ่อนเท่าไหร่นะ พอกลับมาจากเมืองC ก็ตรงมาที่บริษัทเลย

“เรื่องนี้มันจัดการยากมาก ตอนนี้เป็นกระแสอย่างรุนแรง ค่อนข้างจะกระทบกับเผยซวน”ซูจ้านมองผู้ชายที่นั่งอยู่หน้าคอม คิ้วของเขาก็เลิกขึ้น เขาไม่ค่อยเห็นจงจิ่งห้าวในสภาพนี้ หนวดเคราตรงคางก็เริ่มขึ้นมาอย่างชัดเจน ท่าทางที่ดูหยาบของเขาเผยให้เห็นความเป็นผู้ชาย

เพราะมีความคิดนี้ออกมา ซูจ้านก็เกือบจะตบหน้าตัวเอง เขาเป็นผู้ชาย รสนิยมทางเพศของเขาก็ปกติดี การยอมรับว่าจงจิ่งห้าวหล่อ สมองเขาผิดปกติไปแล้วหรือเปล่า?

เขาคิดในใจเงียบๆ หรือว่านี่มันคือเสน่ห์ที่ ‘น่าเกลียด’ของผู้ชายในตำนานหรือเปล่า?

จงจิ่งห้าวละสายตาจากหน้าจอคอม เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา เราก็เห็นซางหยูที่อยู่เงียบๆ อยู่ด้านหลังของซูจ้าน แต่ว่าเขามองเธอไม่ถึง 1 วินาทีด้วยซ้ำ ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็โทรให้เลขาต่อสายให้แผนกประชาสัมพันธ์ “ต่อสายหัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์ให้ผมหน่อย”

มือของเขาถือโทรศัพท์ แต่ว่าสายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์

หน้าจอโทรศัพท์ของเขานั้นมีรูปภาพอยู่รูปหนึ่ง เป็นภาพที่เขาจับมือของหลินซินเหยียนอยู่

ตอนที่เขาตื่นขึ้นมาหลินซินเหยียนยังคงหลับสนิท ตอนที่เขานั่งอยู่ข้างเตียงแล้วมองเธอนั้น ก็จับมือเธอไว้แล้วก็ถ่ายรูปมา มือของเธอนั้นช่างเล็กจริงๆ เขาจับมือเธอไว้ในฝ่ามือของเขา นิ้วของเธอนั้นเรียวยาว ข้อต่อชัดเจน เล็บไม่ได้เสริมเติมแต่งตามแฟชั่น มันถูกตัดแต่งอยากสะอาดเรียบร้อย ดูดีเป็นอย่างมาก

พอมองแบบนี้ เขาก็ยังรู้สึกได้ว่าความรู้สึกตอนที่เขากุมมือของเธอเอาไว้นั้น มันทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบ