กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 575 รู้สึกว่าจะโดนหลอกเข้าให้แล้ว

“ที่รักขา”หลินซินเหยียนอ้อนเขา

จงจิ่งห้าวชะงักแล้วถามขึ้น“คุณเรียกผมว่าอะไรนะ？”

เมื่อกี้เขาหูแว่วไปรึเปล่า？

หลินซินเหยียนพูดทั้งๆที่เอาหน้าแนบอยู่กับเสื้อเขา จากนั้นก็จุ๊บที่แผ่นหลังเขา สัมผัสที่นุ่มนวลถูกส่งมาจากแผ่นหลัง เขากลืนน้ำลายลงไปอึกหนึ่ง แล้วได้แต่คิดว่าวันนี้เธอเป็นอะไร？

จู่ๆทำไมถึงทำตัวอบอุ่นแบบนี้

หลินซินเหยียนเอ่ยขึ้นเบาๆ“คุณได้เล่นโซเชียลบ้างไหม？”

จงจิ่งห้าว……？？？

คืออะไร？

“หืม？”

“ก็พวกโซเซี่ยลแอพที่เห็นบ่อยๆไงอย่างเช่นเวยซิ่นโม่โม่ เวยป๋ออะไรพวกนั้น”ขณะที่พูดเธอก็ยังคงกอดเอวเขาไว้

เขาก้มมองไปที่มือของเธอ เขารู้สึกได้ว่าคำพูดของเธอมันฟังดูทะแม่งๆ อยู่ดีๆทำไมถึงถามคำถามแปลกๆอย่างนี้ล่ะ？

เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก？

เขาขมวดคิ้วแน่นเพราะกลัวว่าจะมีใครมายุ่งและทำลายช่วงเวลาอันเงียบสงบอันน้อยนิดนี้ของเขาอีก

“คุณก็มีเวยซิ่นผมนี่นา แต่ผมก็ไม่ได้โพสต์อะไรนะ ส่วนโม่โม่นั่นคืออะไรหรอ？แล้วก็เวยป๋อมีเป็นบัญชีทางการ แบบส่วนตัวไม่มี เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า？”

เขาหันแค่ตัวไปและเนื่องจากมือเปียกน้ำอยู่ก็เลยไม่จับตัวเธอ เขาพูดอย่างระมัดระวัง“คือผมสาบานว่าผมไม่ได้ไปทำอะไรข้างนอกเลย เกิดเรื่องอะไรขึ้น？คุณพูดกับผมตรงๆเลยได้ไหม แบบนี้ผมไม่สบายใจ”

เขามักจะรู้สึกว่าเธอถามหยั่งเชิงเขาตลอด

เขาเลยอยู่ไม่สุข

หลินซินเหยียนเห็นท่าทีที่ดูระแวดระวังของเขาก็รู้ได้เลยว่าเขาเข้าใจผิด เธอจึงยื่นมือออกไปคล้องคอเขาไว้พร้อมกับยิ้มถามขึ้น“นี่คุณจะกลัวอะไรเนี่ย？”

“ผมก็แค่กลัวว่าคุณจะเข้าใจผมผิด……”

เขายังไม่ทันพูดจบ จู่ๆหลินซินเหยียนก็เขย่งเท้าขึ้นมาแล้วจุ๊บเขา จากนั้นก็มองเขาด้วยท่าทีจริงจัง“ฉันไม่เคยสงสัยในตัวคุณเลย”

แม้กู้เป่ยจะส่งภาพตัดต่อเหมือนจริงนั้นมาให้เธอก็ไม่เคยจะหลงเชื่อ

นอกเสียจากว่าเธอจะได้เห็นกับตาและได้ยินกับหูของตัวเอง

เธอไม่เชื่อในสิ่งที่คนอื่นพูด

เธอคิดว่าคนรักกันจะต้องมีความเชื่อใจและความซื่อสัตย์ต่อกัน

ถ้าไม่เชื่อใจกัน เธอก็คงไม่เลือกอยู่กับเขาตั้งแต่แรกหรอก

เขามักจะทำให้เธอประหลาดใจ และท่าทางที่อ่อนโยนของเขาก็ทำให้เขามีเสน่ห์มาก

“คุณรู้ไหมว่าฉันชอบท่าทางเมื่อกี้ของคุณมากแค่ไหน？”ทุกๆคำพูด การกระทำและสีหน้าของเขามันออกมาจากใจจริงๆ

“เพราะงั้นคุณก็เลยจะให้รางวัลผม？”เขาโอบเอวเธอไว้โดยไม่ได้เอามือโดนตัวเธอ

หลินซินเหยียนยิ้มออกมา“คุณอยากได้อะไรเป็นรางวัลล่ะ？”

“ถ้าผมบอกอะไรไปคุณจะให้ผมได้หมดเลยใช่ไหม？”นัยน์ตาของเขาฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมา มันแพรวพราวราวกับแสงดาวตก

หลินซินเหยียนไม่ได้สังเกต เธอเอียงหัวแล้วทำท่าครุ่นคิด“ก็ได้ ถ้าเป็นอะไรที่ฉันทำได้ ฉันก็จะทำให้คุณ”

จงจิ่งห้าวยิ้มอย่างมีชัย เขาค่อยๆกวาดสายตาตั้งแต่ใบหน้าของเธอลงมา แล้วหยุดลงที่ตรงหน้าอกเธอ“ถ้าผมต้องการ คุณก็ต้องทำได้อยู่แล้ว”

หลินซินเหยียนพึ่งรู้สึกตัวได้ถึงสายตาทอันร้อนแรงของเขา เธอเอ่ยเตือนขึ้นอย่างอดไม่ได้“เดี๋ยวก็จะทานอาหารเย็นแล้ว อย่าก่อเรื่อง ที่บ้านมีแขกนะ”

“ป้าหยูไม่ทำกับข้าวเสร็จเร็วขนาดนั้นหรอก และพวกเขาก็ไม่ขึ้นมาเดินพรำ่เพรื่อที่ชั้นบนด้วย”เขาพูดอธิบาย

“แต่มันก็……”

“คุณตอบตกลงผมแล้วนะ”

หลินซินเหยียน“……”

ทำไมถึงรู้สึกเหมือนว่าตัวเองโดนหลอกเลยนะ

มือของจงจิ่งห้าวเย็นนิดหน่อย เพราะว่าแช่อยู่ในน้ำ เนื้อผ้าของชุดที่ใส่ในฤดูร้อนนั้นค่อนข้างบาง เพียงแค่เขาวางมือลงที่แผ่นหลังความเย็นจากมือของเขาก็แล่นผ่านทะลุเสื้อเข้ามา เธอขนลุกขนชันขึ้นมาทันที เธอเอามือดันเขาไว้เบาๆ“ไว้ตอนดึกได้ไหม?”

จงจิ่งห้าวพูดเสียงกระเส่า“ไม่ไหวแล้ว”

เขาจับมือของหลินซินเหยียนมาวางไว้ที่เป้า มันแข็งสู้มือขึ้นมา หลินซินเหยียนสมองขาวโพลน หน้าร้อนฉ่า ปากแห้งคอแห้งมาขึ้นมาทันที

ดูเหมือนว่าจะปฏิเสธไม่ได้แล้ว

เขายืนกอดหลินซินเหยียนอยู่หน้ากระจก เขากอดเธอจากด้านหลัง ทั้งสองมองหน้ากันในกระจก ต่างก็ไม่อาจซ่อนความกระหายที่มีต่อกันและกันได้อีกต่อไป

หลินซินเหยียนใส่กระโปรง เพราะงั้นเขาจึงถกขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย แผงอกที่แข็งแรงค่อยๆขยับเข้ารับกับเธอ มันแนบชิดกับแผ่นหลังของเธอ

ทันทีที่เขาเข้ามา หลินซินเหยียนก็ขมวดคิ้วแล้วร้องออกมาเบาๆ

ตอนนี้เธอท้องอยู่ จงจิ่งห้าวจึงไม่กล้าออกแรงเยอะ

แต่ถึงจะเป็นอย่างนี้ เขาก็ทำอยู่พักหนึ่ง ต่อมาหลินซินเหยียนยืนไม่อยู่แล้ว เธอยื่นมือทั้งสองข้างออกไปจับขอบอ่างไว้แล้วก้มตัวลง เพื่อป้องกันไม่ให้ท้องชนกับขอบอ่าง กระจกที่อยู่ตรงหน้าพร่ามัวขึ้นมาเพราะไอจากลมหายใจ มันเห็นเป็นเงาคนกำลังเคลื่อนไหวอยู่ลางๆ

หลังจากที่เสร็จเรียบร้อย จงจิ่งห้าวต้องอุ้มเธอเดินออกไป เพราะขาทั้งสองข้างของเธอนั้นอ่อนปวกเปียกไปหมด

จงจิ่งห้าววางเธอลงบนเตียง แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมร่างที่เสื้อผ้าหลุดรุ่ยของเธอไว้ เขาพูดด้วยเสียงแหบพร่า“คุณนอนพักซักหน่อย เดี๋ยวค่อยลงไปกินข้าวทีหลัง”

หลินซินเหยียนหรี่ตาลง เธอนอนนิ่งอยู่บนเตียงด้วยความง่วง แต่ก็ไม่อยากหลับเพราะไม่สบายใจ เธอพูดขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง“วันนี้มีแขกมาที่บ้าน ถ้าฉันไม่ลงไปมันจะดูไม่ดี”

จงจิ่งห้าวจัดผมที่บังคิ้วของเธอ เมื่อปลายนิ้วมือสัมผัสลงบนหน้าผากของเธอก็พบว่ามีเหงื่อผุดออกมาเล็กน้อย เขาโน้มตัวลงไปจุ๊บที่ตาเธอ เดิมหลินซินเหยียนก็หลับตาอยู่ เขาพูดขึ้นเบาๆ“อย่าพึ่งคิดถึงมันเลย ฟังที่ผมบอกก็พอนะ？”

หลินซินเหยียนตอบอืมออกมา แล้วจับมือเขาไว้พร้อมกับพูดขึ้น“อย่าลืมปลุกฉันด้วย”

จงจิ่งห้าวตอบ“ครับ” จากนั้นเธอถึงหลับได้อย่างสบายใจ

พอเห็นว่าเธอหลับแล้วจงจิ่งห้าวถึงได้ลุกออกไป เมื่อเขาเก็บกวาดทำความสะอาดห้องน้ำเสร็จ มันก็ใกล้จะถึงเวลาทานข้าวแล้ว เขาปิดประตูลงเบาๆแล้วเดินลงไปชั้นล่าง ป้าหยูกำลังเดินขึ้นบันไดมาเพื่อจะไปเรียกพวกเขาอยู่พอดี แต่เห็นเขาเข้าเลยพูดขึ้น“อาหารเย็นเสร็จแล้วค่ะ จะกินตอนนี้เลยไหมคะ？”

จงจิ่งห้าวตอบอืมออกไป

“คุณนายล่ะคะ？”ป้าหยูไม่เห็นหลินซินเหยียนก็เลยถามขึ้น

“เธอหลับไปแล้ว เดี๋ยวค่อยให้เธอกินทีหลัง”สีหน้าของจงจิ่งห้าวเรียบเฉย ขณะพูดก็นิ่งมาก ป้าหยูไม่คิดอะไร เพราะยังไงหลินซินเหยียนก็กำลังท้องอยู่ จะนอนเยอะหน่อยก็เป็นเรื่องปกติ แถมวันนี้ยังออกไปข้างนอกมาทั้งวันคงจะเหนื่อย

“ถ้างั้นป้าไปเตรียมให้เลยแล้วกัน”ป้าหยูเดินกลับเข้าไปในครัวเพื่อยกกับข้าวออกมา จงจิ่งห้าวเคาะประตูห้องลูกสาวทว่ากลับไม่มีเสียงตอบรับ

เขาจึงเคาะอีกที“เสี่ยวลุ่ย？”

“คุณพ่อห้ามเข้ามานะคะ”น้ำเสียงของจงเหยียนซีฟังดูร้อนรนมาก

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วขึ้น“เสี่ยวลุ่ยทำอะไรอยู่ในห้องน่ะ？”