กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 580 ถึงคุณไม่เต็มใจแต่เจ้าขาวเต็มใจ

หลินซินเหยียนยิ้ม“ครั้งหน้าคุณไปหาหมอกับฉันสิ เพราะตอนนี้ไปอัลตราซาวด์ดูก็จะเห็นรูปร่างหน้าตาของลูกได้แล้ว”

อีกอย่างตอนนี้ใกล้จะครบห้าเดือนแล้ว ทั้งหูตาจมูกปากและแขนขาต่างก็คงพัฒนาได้อย่างเต็มที่

จงจิ่งห้าวตอบตกลง จากนั้นก็เอื้อมไปถกกระโปรงชุดนอนของเธอขึ้น หลินซินเหยียนขมวดคิ้วเพราะถูกถกกระโปรงอย่างไม่รู้ตัว“นี่คุณจะทำอะไรเนี่ย”

“ผมอยากอยู่ใกล้เขาอีกนิด”จงจิ่งห้าวไม่อยากสัมผัสผ่านเนื้อผ้า หลินซินเหยียนเห็นความอยากรู้อยากเห็นในตาเขาจึงไม่ปฏิเสธ

จงจิ่งห้าววางฝ่ามือแนบลงไปกับหน้าท้องของเธอ ดูเหมือนเด็กในท้องจะรับรู้ได้ถึงเขาก็เลยทักทายตอบ ครั้งนี้เขาดิ้นแรงมาก บนหน้าท้องของเธอเป็นรอยนูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

การที่เด็กดิ้นแรงเกินไปมันก็ทำให้คุณแม่รู้สึกเจ็บได้ แต่ว่านี่มันเป็นเรื่องปกติ

หลินซินเหยียนมองมือเขาที่กุมท้องของตัวเองไว้ จู่ๆก็รู้สึกว่ามันเหมือนมือของนักศึกษาแพทย์ฝึกหัดที่เธอไปตรวจที่เมืองCครั้งก่อนเลย

“คุณจับแขนฉันดูหน่อย”

จงจิ่งห้าวเงยหน้ามองเธออย่างไม่เข้าใจ“ทำไม？”

หลินซินเหยียนไม่ตอบเขา เธอเหยียดแขนออกไปตรงหน้าเขา จงจิ่งห้าวจับแขนเธอไว้ตามที่เธอบอก ความรู้สึกนี้แหละ“จงจิ่งห้าว คุณใช่……”

“เขาดิ้นอีกแล้ว คุณว่าผมจะได้ยินเสียงหัวใจของเขาไหม？”จู่ๆจงจิ่งห้าวก็พูดขัดออกมา หลินซินเหยียนรู้สึกว่าตอนนั้นมันมีอะไรน่าสงสัยหลายอย่าง ฉินยาพาเธอไปตรวจร่างกายเองแท้ๆ แต่กลับฝากเธอไว้กับนักศึกษาแพทย์คนหนึ่งจากนั้นก็หาข้ออ้างออกไป

ตอนนี้พอมาคิดดูถึงเรื่องรูปร่างและความสูงของนักศึกษาแพทย์คนนั้นมันก็คล้ายกับจงจิ่งห้าวเป๊ะเลย

มิน่าล่ะตอนที่เขาแตะตัวเธอ เธอถึงรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง

เธอหัวเราะออกมา“จงจิ่งห้าวสนุกมากไหมเนี่ย？”

จงจิ่งห้าวมัวแต่จดจ่อกับเด็กที่ดิ้นอยู่ในท้อง จนไม่ได้ฟังว่าหลินซินเหยียนพูดอะไร เขาจึงตอบเธอไม่ตรงคำถาม“ไม่ใช่สนุก แต่นี่มันเป็นความน่าอัศจรรย์ของชีวิตต่างหาก”

เขาพูดไปพลางเอาหูแนบไปบนหน้าท้องของเธอ

หลินซินเหยียน“……”

“คุณทำอะไรน่ะ？”

“ผมลองดูว่าจะได้ยินเสียงหัวใจของเขาไหม”จงจิ่งห้าวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทั้งตื่นเต้นและจริงจัง

หลินซินเหยียนดันหน้าผากเขาออก“ไม่ได้ยินหรอก ต้องใช้เครื่องฟังเสียงหัวใจถึงจะได้ยิน”

จงจิ่งห้าวเงยหน้าขึ้น และด้วยองศานี้เขาสามารถจูบลงที่ข้อมือของเธอได้ เขาประทับริมฝีปากลงบนข้อมือของเธอพลางพูดอย่างอ่อนโยน“ขอบคุณที่ทำให้ผมได้เป็นพ่อคนนะ”

“ถ้าอยากจะขอบคุณฉันจริงๆก็ทำตัวดีๆกับฉันหน่อย อีกอย่างตอนนี้ลุกขึ้นมาได้ไหม？ฉันต้องล้างจาน”

จงจิ่งห้าว“……”

“ผมยังดีกับคุณไม่พออีกหรอ？หรือผมต้องควักหัวใจออกมาให้คุณดูถึงจะพิสูจน์ได้ว่า……”

หลินซินเหยียนรีบเอามืออุดปากเขาไว้“อย่าพูดอะไรบ้าๆออกมาต่อหน้าลูกชายของคุณ”

จงจิ่งห้าวยิ้มพร้อมกับแลบลิ้นเลียฝ่ามือของเธอ หลินซินเหยียนอยากจะชักมือกลับแต่กลับถูกเขาคว้าข้อมือไว้แน่น

“พวก……”

จงเหยียนเฉินตื่นมาเข้าห้องน้ำกลางดึกแต่พบว่าไฟในห้องนั่งเล่นยังเปิดอยู่ พอเข้าห้องน้ำเสร็จเขาจึงออกมาดูทว่าในห้องนั่งเล่นกลับไม่มีใคร เขาก็เลยเดินออกมา แต่สุดท้ายก็เห็นจงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียนอยู่ในห้องครัวด้วยกัน……

เขารีบเอามือปิดตา ทว่าเขายังคงเห็นผ่านซอกนิ้ว นี่เขาแอบดูชัดๆแต่แค่ไม่ได้พูดออกมาตรงๆ“ต่อเลยครับผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”

จงจิ่งห้าวดึงกระโปรงหลินซินเหยียนลงแล้วลุกขึ้นมองไปที่ลูกชาย“ดึกป่านนี้แล้วทำไมยังไม่นอน？”

“พ่อกับแม่ก็ยังไม่นอนนี่นา มาแอบกิน‘อะไร’ในห้องครัว？”จงเหยียนเฉินมองมองเขาอย่างมีเลศนัย พร้อมกับยิ้มออกมาเหมือนรู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรกัน

จงจิ่งห้าวพยักหน้าลง“ไปนอนไป”

จงเหยียนเฉินทำท่าหาวออกมาแล้วหันหลังเดินกลับไปที่ห้อง“พ่อกับแม่ก็รีบเข้านอนด้วยนะครับ”

จงจิ่งห้าวคว้าขอมือหลินซินเหยียนไว้“พวกเราไปนอนกันเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยให้ป้าหยูมาเก็บเอง”

กว่าพวกเขาจะขึ้นไปนอนก็ตีสองแล้ว เนื่องจากหลับไปก่อนหน้านี้แล้วหลินซินเหยียนจึงต้องนอนอยู่สักพักถึงจะหลับลง

พอตอนเช้าก็โดนปลุกเพราะเสียงโทรศัพท์ของหลินซินเหยียนอีก

เธอยื่นมือออกมาควานหาโทรศัพท์ด้วยความงัวเงีย จงจิ่งห้าวหยิบขึ้นมารับสายแทนเธอ“คุณนอนต่อเถอะ”

เขามองหน้าจอโทรศัพท์ หลังจากไป๋ยิ่นหนิงซื้อโทรศัพท์ให้เธอเป็นไปได้ว่าเขาคงบันทึกเบอร์ตัวเองไว้ข้างในและพิมพ์ชื่อไว้อย่างชัดเจนว่าไป๋ยิ่นหนิง

พอเห็นชื่อที่โชว์ขึ้นมาบนหน้าจอ จงจิ่งห้าวก็กดวางสายอย่างไม่ลังเล

หลินซินเหยียนลืมตาขึ้นแล้วถามออกไป“ใครหรอ？”

“เบอร์แปลกน่ะ”เขาบล็อกเบอร์ไป๋ยิ่นหนิงไป จากนั้นก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะเหมือนเดิม“นอนต่อเถอะ”

หลินซินเหยียนลุขึ้นมา“นอนไม่หลับแล้ว”

ไป๋ยิ่นหนิงที่อยู่ปลายสายโทรกลับอีกครั้ง แต่ว่ากลับไม่มีสัญญาณตอบรับ เห็นได้ชัดว่าเบอร์ของเขาถูกปิดกั้นไว้

เขามองโทรศัพท์ ในใจก็พอจะรู้คร่าวๆแล้วว่าจงจิ่งห้าวน่าจะเป็นคนทำ เพราะถึงหลินซินเหยียนจะโกรธแต่เธอไม่ทำแบบนี้หรอก

และถึงจะทำ เธอก็จะบอกเขาก่อน

ดูเหมือนคงต้องไปดูซักหน่อยแล้ว

หลินซินเหยียนที่ไม่อยากนอนต่อแล้วเลิกผ้าห่มออกจากนั้นก็เดินลงไปดูฉินยาที่ชั้นล่าง หล่อนยังคงหลับอยู่ ตัวหล่อนก็ไม่ร้อนแล้ว เห็นทีคงจะไข้คงจะลดแล้วล่ะ

หลินซินเหยียนเดินออกไปพร้อมกับปิดประตูลงเบาๆ จากนั้นก็ไปดูลูกชายกับลูกสาว จงเหยียนซีตื่นแต่เช้าแล้วเพียงแต่ว่ายังไม่ลุกออกจากเตียง เอาแต่นอนกลิ้งไปมา

เธอเดินไปที่เตียงแล้วพูดกับลูกสาวขึ้น“เสี่ยวลุ่ย……”

“หนูจะนอนต่อ”จงเหยียนซีดึงผ้าห่มมาคลุมโปง เห็นได้ชัดเลยว่ายังโกรธอยู่ก็เลยไม่อยากคุยกับหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วขึ้น เด็กคนนี้อารมณ์ร้ายพอสมควร เธอไม่ได้ง้อลูกสาวต่อ ในใจคิดว่าคงต้องพาไปร้านขายสัตว์เลี้ยงนู่นแหละ ลูกสาวถึงจะหายโกรธ

เธอลุกขึ้นแล้วเดินออกไปที่ห้องครัวเพื่อช่วยป้าหยูเตรียมอาหารเช้า

ทันใดนั้นเองเสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น ป้าหยูกำลังปอกผลไม้ หลินซินเหยียนจึงไปเปิดประตูให้