กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 605 ดึงออกเหมือนถอนขนไก่ แล้วเอาออกให้เกลี้ยงเลย

“เอาเป็นชุดสูทดีกว่า”หลินซินเหยียนชี้ไปยังรูปที่เธอออกแบบ“เป็นชุดสามชิ้น เสื้อคลุมตัวนอกเอาเป็นสีขาวล้วน เพราะสีเขียวกับสีแดงมันเป็นสีที่เด่น บวกกับมีการปักดอกไม้เข้าไปอีก ถ้าจับคู่กับเสื้อคลุมสีฉูดฉาด มันจะดูวุ่นวายผสมปนเปกันไปหมด”

ฉินยาพยักหน้ารับ“ฉันก็คิดว่างั้น อีกอย่างคุณผู้หญิงคนนั้นก็ดูมีรสนิยมดี แต่ทำไมถึงชอบอะไรแปลกแบบนี้นะ สีเขียวคู่กับสีแดงงั้นหรอ ตามสุภาษิตเขาบอกว่าสีแดงสีกับสีเขียวหมายังเมินเลย แล้วหล่อนคิดได้ยังไงเนี่ย？”

หลินซินเหยียนรู้สึกว่าไม่มีอะไร“คงเป็นความชอบส่วนบุคคล เธอหยุดบ่นได้แล้ว เมื่อก่อนฉันยังเคยได้ยินว่ามีคนชอบดมกลิ่นยาทาเล็บเลย กลิ่นของมันอย่างกับน้ำมันแหนะ ทำไมถึงมีคนรู้สึกว่ามันหอมนะ？อาจจะด้วยเหตุนี้ทำให้แต่ละคนแตกต่างกัน หน้าไม่เหมือนกัน ความชอบก็เลยไม่เหมือนกัน”

พอฉินยามาคิดๆดูมันก็จริง

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงดังขึ้นที่ประตูบ้าน หลินซินเหยียนลุกไปเปิดประตู ฉินยานึกว่าป้าหยูพาเด็กๆกลับมาก็เลยหันไปดู

ทว่าพอหลินซินเหยียนเปิดประตูออก คนที่เข้ามากลับไม่ใช่ป้าหยูกับเด็กๆทั้งสอง แต่เป็นคนขับรถของจงจิ่งห้าวที่ซึ่งกำลังหามซูจ้านที่ดูเหมือนจะหมดสติเข้ามา

ปฏิกิริยาแรกที่เห็นก็คือหล่อนคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา?

ทำไมถึงต้องให้คนหามเข้ามา?

หลินซินเหยียนหันกลับมาเจอใบหน้าที่เธอไม่ได้ควบคุมไว้พอดี นัยน์ตาของเธอฉายแววความกังวลออกมา

“ดูเหมือนจะเมา”หลินซินเหยียนพูดกับหล่อนออกไป

ฉินยาหันกลับมาที่เดิม“เขาจะเมามันก็เรื่องของเขา ไม่เห็นจะเกี่ยวกับฉันสักหน่อย”

หล่อนนั่งกินผลไม้อยู่ที่โซฟาต่อ

ดูเหมือนว่าจะไม่สนใจแล้วจริงๆ

หลินซินเหยียนถอนหายใจออกมา“พาเขาไปที่ห้องรับแขก”

“ฉันจะดื่มอีก”ซูจ้านเมาหนักมาก เมาจนลืมตาไม่ขึ้นแต่ปากก็ยังบอกว่าจะดื่มต่อ

หลินซินเหยียนเอาน้ำผึ้งละลายใส่แก้วยกเข้ามา“ให้เขาดื่ม เขาคงเมามาก ไม่ได้การคนขับรถไปซื้อยาแก้เมาที่ร้านขายยามาหน่อย”

“แค่นอนพักเดี๋ยวเดียวก็ดีขึ้นแล้ว”จงจิ่งห้าวประคองเขาส่งให้คนขับรถ“พาเขาเข้าไปในห้อง”

คุณน้าหวางเข้ามาช่วยพร้อกับเอ่ยขึ้น“เดี๋ยวตอนเย็นป้าจะทำซุปแก้เมาไว้ให้แล้วกัน”

หลินซินเหยียนพยักหน้า“ช่วยดูแลเขาหน่อยนะคะ”

คุณน้าหวางบอกว่าแน่นอนอยู่แล้ว จากนั้นก็รับน้ำผึ้งมา แล้วช่วยคนขับรถพยุงเขาเข้าไปในห้อง

“คุณลองดมดูหน่อยว่าบนตัวผมมีกลิ่นเหล้าติดรึเปล่า？”จงจิ่งห้าวยื่นมือไปตรงปลายจมูกหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนตอบอืมออกมา มันมีจริงๆ แต่ว่ากลิ่นไม่แรงมาก

อาจเป็นเพราะเธอกำลังท้อง ดังนั้นก็เลยอ่อนไหวต่อกลิ่น

“งั้นเดี๋ยวผมไปอาบน้ำ”เดิมจงจิ่งห้าวก็ไม่ชอบให้ตัวเองสกปรกอยู่แล้ว แถมยังกลัวว่าภรรยาจะได้กลิ่นเหล้าด้วย

หลินซินเหยียนรู้ว่านี่คือนิสัยของเขา และถึงแม้เธอจะไม่ใช่คนรักความสะอาดเป็นพิเศษ แต่เธอก็ไม่อาจทนกลิ่นที่ติดตามตัวได้จึงตอบอืมออกไป

เนื่องจากชั้นล่างมีคนอื่นอยู่จงจิ่งห้าวจึงไม่ทำตัวอ้อนเธอ เขาหันหลังเดินขึ้นไปชั้นบนทันทีเพื่ออาบน้ำ หลินซินเหยียนไม่ได้ขึ้นไปเพราะฉินยายังอยู่ข้างล่างอยู่ พออาบเสร็จเขาจึงออกไปหาป้าหยูเพื่อเล่นกับเด็กๆทั้งสองแทน

ป้าหยูพาเด็กทั้งสองไปเล่นที่ป่าไผ่หลังเขา มีเสื่อปิคนิคปูอยู่ที่พื้น ด้านบนมีอาหารวางอยู่เล็กน้อย เจ้าขาวนอนหมอบอยู่ข้างๆ จงเหยียนเฉินกำลังอ่านหนังสือเกี่ยวกับหมากรุกนานาชาติ ส่วนอีกคนกำลังวาดรูป

เมื่อป้าหยูเห็นเขาเดินมาก็เลยจะเอ่ยทักทาย ทว่าจงจิ่งห้ามกลับยกมือเป็นเชิงห้ามไว้และบอกเป็นนัยว่าให้หล่อนกลับไปที่คฤหาสน์ เดี๋ยวเขาจะอยู่ดูตรงนี้เอง

ป้าหยูลุกเดินออกไปเงียบๆ กว่าเขาจะมีเวลามาเล่นกับเด็กทั้งสองนั้นไม่ง่ายเลย เพราะงั้นถ้ามีคุณพ่อมาอยู่ด้วยเด็กๆคงจะดีใจมากๆแน่นอน

หลังจากที่ป้าหยูออกไป จงจิ่งห้าวก็เดินเข้ามาใกล้ๆลูกสาว จงเหยียนซีไม่ได้ไปเรียนวาดภาพอย่างจริงจัง ทั้งนี้หลินซินเหยียนกับฉินยาล้วนเป็นคนสอน เพราะพวกเธอเรียนแฟชั่นดีไซเนอร์มา โดยพื้นฐานก็คือการวาดรูป ทั้งสองเรียนมาโดยตรงฉะนั้นจึงรู้เทคนิคดี เพราะงั้นก็เลยถือโอกาสตอนที่ว่างสอนเธอ

จงเหยียนซีก็ชอบ ดังนั้นก็เลยเรียนได้ดี

วันนี้อยู่ในป่าไผ่ แน่นอนว่าก็ต้องวาดต้นไผ่ ขนาดกระโปรงสีขาวเลอะสีแล้วเธอก็ยังไม่สังเกตเห็น เธอวาดอย่างใจจดใจจ่อ เพราะแม้แต่คุณพ่อของเธอเดินมาเธอก็ยังไม่เห็น

ถึงแม่นี่จะเป็นฤดูร้อน แต่ในป่านี้อากาศไม่ร้อยเลย แถมลมยังพัดเย็นสบายด้วย

จงจิ่งห้าวยืนอยู่ด้านหลังลูกสาว เขาก้มลงไปดูผลงานของลูกสาวที่ยังไม่เสร็จดี แต่มันก็เห็นเป็นโครงร่างคร่าวๆแล้ว ดูแล้วถือว่าไม่เลวเลย เขาไม่ส่งเสียงใดๆออกมาเพราะกลัวว่าจะเป็นการรบกวน เพราะงั้นจึงได้แต่ยืนจ้องลูกสาวอยู่เงียบๆเพื่อรอผลงานที่เสร็จสมบูรณ์

เนื่องจากจงเหยียนซีจดจ่อกับผลงานมากจึงไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีคนยืนอยู่ด้านหลัง จู่ๆก็ได้เอ่ยถามขึ้น“พี่คะพี่ว่าถ้าคุณพ่อหักหลังหม่ามี๊ พี่จะทำยังไง？”

จงจิ่งห้าว“……”

เด็กคนนี้คิดอะไรอยู่ในหัวเนี่ย？

จงเหยียนเฉินนั้นเห็นเขาพร้อมกับป้าหยูไปแล้ว  เพียงแต่ว่าไม่ได้ส่งเสียงออกมาเท่านั้นเอง เขาเหลือบมองจงจิ่งห้าวพร้อมกับยิ้มแล้วถามน้องสาวกลับ“แล้วถ้าเป็นเธอล่ะจะทำยังไง？”

จงเหยียนซีเอียงหัวทำท่าครุ่นคิด เหมือนว่าจะเคยเห็นฉากแบบนี้ในละคร ดังนั้นนั้งจึงนึกบทคำพูดละครในตอนนั้นออกมาแล้วพูดให้พี่ชายฟัง“ถ้าเป็นฉัน ฉันจะถอนขนของคนที่เป็นมือที่สามออกมาให้หมด เหมือนกับตอนที่ถอนขนไก่จนเกลี้ยงเลย แบบนี้หล่อนจะได้ไม่มีทางไปอ่อยใครได้อีก”