กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 621 เป็นศัตรูกับฉันจะไม่มีทางลงเอยด้วยดี

เสิ่นเผยชวนควักกระเป๋าหนังหยิบเอาธนบัตรสีแดงสี่ใบยื่นให้กับเขาพร้อมกล่าว “ไม่ต้องทอน”

จบประโยคเขาเดินออกไปทันทีซูจ้านรีบเร่งเดินตามหลังไปติดๆ

เมื่อเดินออกจากประตูบาร์ซูจ้านกล่าวถาม “เราจะไปไหนกันต่อ?”

เสิ่นเผยชวนกล่าว “กลับบ้านพักผ่อน”

ซูจ้านเบิกตากว้างไม่อยากจะเชื่อว่าคำนี้จะหลุดออกจากปากของเสิ่นเผยชวนเขาเป็นคนที่ยุ่งพอๆ กับจงจิ่งห้าวแต่ก่อนเป็นหัวหน้ายังสู้ตายซะขนาดนั้นตอนนี้เป็นถึงรองผู้บัญชาการแล้วไม่ยุ่งกว่าเดิมอีกหรือไง?

แต่กลับบอกเขาว่ากลับบ้านนอน?

นี่เขาได้ยินอะไรผิดไปหรือว่าเขาพูดผิดเองกันแน่?

เขาแคะหูของตนเองพร้อมกล่าวถาม “เมื่อกี้คุณว่าไงนะ?”

เสิ่นเผยชวนไม่แยแสเขาพลันโบกแท็กซี่ข้างทางก่อนยัดตัวเองเข้าไปนั่งด้านในจากไปทันที

ซูจ้าน “……”

เขายืนงงอยู่บนฟุตบาทนี่มันอะไรกัน? เรียกเขามาดื่มเหล้าแต่กลับทิ้งเขาเอาไว้คนเดียว

“สกุลเสิ่นฉันไม่ลืมแน่” ซูจ้านโมโหแต่เมื่อทบทวนให้ดีรู้สึกเหมือนว่าเสิ่นเผยชวนจะผิดปกติน้อยนักที่เขาจะเป็นฝ่ายชวนตนดื่มเหล้า แถมเขาก็ยุ่งมากด้วย เขาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบมากตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ แต่เขากลับพูดว่ากลับบ้านพักผ่อน?

เขาไม่ต้องทำงานหรือไง?

ความผิดปกติของเขาเกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?

เขาดื่มไวน์ไปสองแก้วไม่ได้ขับรถหากแต่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวสาธารณะโทรหาจงจิ่งห้าว

ว่านเยว่กรุ๊ปกวนจิ้งหยิบเอาเอกสารสำคัญหลายฉบับเอกสารพวกนี้อันที่จริงต้องเซ็นตั้งแต่เมื่อวันแล้วแต่เมื่อวันนี้จงจิ่งห้าวไม่ได้เข้าบริษัทจึงถูกดองเอาไว้

กวนจิ้งกล่าว “พวกนี้ยืดออกไปไม่ได้แล้วครับ”

จงจิ่งห้าวแหงนหน้าขึ้น “คุณกำลังสั่งฉันอยู่งั้นหรือ?”

กวนจิ้งสะดุ้งโหยงส่ายหน้าอย่างแรง “ไม่กล้าครับ”

ไม่ใช่ว่าไม่อยากแต่ไม่กล้าต่างหาก

อยากจะกดขี่เขาบ้างให้เขาได้รับรู้ซะบ้างว่าทำงานทั้งวันทั้งคืนมันเหนื่อยล้าขนาดไหน

จงจิ่งห้าวพลิกเอกสารออกในเวลานี้เองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้นเขาเหลือบมองสายเรียกเข้าที่ปรากฏบนหน้าจอไม่ได้รับสายหากแต่เขากดสัญลักษณ์สีแดงเพื่อตัดสายทิ้ง

อีกฝั่งซูจ้านจับจ้องสายที่ถูกตัดทิ้งด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปเป็นอะไรกันไปหมด?

แต่ละคน……

หรือว่ากำลังสวีตกับหลินซินเหยียนอยู่? เพราะงั้นจึงตัดสายเขาทิ้งงั้นหรือ?

ซูจ้านคิดในใจตอนนี้คงมีแต่จงจิ่งห้าวที่สุขสมหวังที่สุดมีลูกเมียอยู่ข้างกายความสัมพันธ์กับภรรยาเองก็ดีมากเขานึกอย่างชั่วร้ายคุณไม่อยากถูกรบกวนฉันก็จะรบกวนคุณให้ได้

เขากดโทรออกอีกครั้ง

ถ้าคุณไม่รับสายฉัน ฉันก็จะโทรหาคุณจนกว่าโทรศัพท์คุณจะแหกเลย

โทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้นอีกครั้งจงจิ่งห้าวแหงนหน้าขึ้นหน้าจอยังคงปรากฏสายของซูจ้าน

เขากดรับสายพร้อมกดเปิดลำโพงเพื่อไม่ให้มีผลกระทบกับงานที่อยู่ตรงหน้า

เขากล่าวถาม “มีอะไรไหม?”

ซูจ้านไม่คิดเลยว่าเขาจะรับสายเร็วขนาดนี้ เขาเตรียมพร้อมที่จะกดโทรออกอีกครั้งแล้วแท้ๆ

เขาไม่ทันได้สติจึงช้าไปบ้างพลันกล่าว “เมื่อกี้ตัดสายฉันทำไมเพราะฉันโทรไปไม่ถูกเวลารบกวนเรื่องดีๆ ของคุณเข้างั้นใช่ไหม?”

กวนจิ้งก้มหน้าลงส่ายหัวพลันนึกคิดในหัวของไอ้หมอนี่วันๆ คิดอะไรอยู่กัน?

จงจิ่งห้าวไม่ได้แหงนหน้าขึ้นเขาปิดเอกสารที่เพิ่งเซ็นเสร็จวางลงอีกด้านพร้อมกล่าว “นายว่างขนาดนั้นเลยหรือ?”

ซูจ้าน “……”

เหมือนว่ามีแต่เขาที่ว่างที่สุด

ถูกเสิ่นเผยชวนเรียกออกมาดื่มเขาเองก็ยังไม่อยากกลับบ้านยิ่งไม่อยากเข้าสำนักงานดูเหมือนว่าจะว่างจริงๆ นั่นแหละ

เขาทำเสียงจิ๊จ๊ะที่ปาก “เสิ่นเผยชวนเกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า? ดูเหมือนว่าเขาจะแปลกๆ วันนี้เรียกฉันออกมาดื่มดื่มได้แค่ไม่เท่าไหร่กลับเลิกดื่มขึ้นมาซะงั้นฉันถามเขาว่าไปทำอะไรเขาบอกกลับบ้านพักผ่อนเขาเป็นคนที่บ้างานขนาดนั้นกลับบอกว่ากลับบ้านพักผ่อนคุณว่ามันไม่ชอบมาพากลรึเปล่า?”

นี่ไม่ใช่นิสัยเขาจริงๆ นั่นแหละ

จงจิ่งห้าวปิดลำโพงเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นพร้อมกล่าว “ตอนนี้เขาอยู่ไหน?”

“คงอยู่บ้านล่ะมั้ง” ซูจ้านกล่าว

“คุณไปหาเขาพาเขามาที่บริษัท”

“ได้งั้นฉันวางก่อน”

จงจิ่งห้าวหยิบโทรศัพท์ออกวางลงบนโต๊ะในเวลานี้เองเสียงของดังขึ้น “คุณเข้าไปไม่ได้นะคะ”

บุคคลด้านนอกไม่แยแสเลขาเลยแม้แต่น้อยพลันผลักเธอออกอย่างแรง “ไสหัวไปซะ!”

ประตูห้องทำงานถูกออกภายใต้เลขาที่ไม่สามารถรั้งเอาไว้ได้กู้เป่ยเอามือหนึ่งใส่กระเป๋า พร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ประธานจง”

“ฉันไม่สามารถห้ามเขาเอาไว้ได้” เลขาสาวก้มหน้าลงต่ำ

จงจิ่งห้าวไม่ได้เอ็ดเขาแต่อย่างใดพร้อมกล่าว “ไปทำงานเถอะ”

เขาวางเอกสารที่เซ็นเสร็จแล้วลงกับโต๊ะ “คุณเองก็ออกไปเถอะ”

กวนจิ้งหอบเอกสารเดินออกไป

กู้เป่ยก้าวขึ้นไปยังโต๊ะทำงานพร้อมถอดแว่นกันแดดออกกวาดสายตาไปรอบห้องกล่าวด้วยรอยยิ้ม “รสนิยมของประธานจงดีจังเลยนะ”

จงจิ่งห้าวเอนพิงเก้าอี้ “ประธานกู้บุกเข้ามาในห้องทำงานของผมอย่างไร้มารยาทแบบนี้เพื่อที่จะชื่นชมในรสนิยมของผมอย่างนั้นหรือ?”

กู้เป่ยหัวเราะลั่นพลันยันกับโต๊ะด้วยมือเดียวมืออีกข้างควงแว่นกันแดดเล่น “เป็นไง? เสิ่นเผยชวนผู้ช่วยที่เก่งที่สุดของคุณตอนนี้ไม่มีอำนาจอะไรแล้วขอเพียงแค่ฉันเล่นแรงกว่านี้เขาก็จะชื่อเสียงฉาวโฉ่ทันทีไม่แน่อาจจะต้องถึงกับติดคุกติดตะรางเลยนะคุณว่าฉันควรที่จะเล่นแรงกว่านี้หน่อยไหม?”

เขาใส่แว่นกันแดด “ฉันเคยบอกแล้วว่าคุณสู้ฉันไม่ได้หรอก”

จงจิ่งห้าวหลี่ตา

“ไม่ต้องตกอกตกใจไปหรอก” มือทั้งสองข้างของกู้เป่ยยันกับโต๊ะประคองกายจับจ้องเขา “ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนเป็นศัตรูกับฉันไม่มีทางจบลงได้ดีแน่”