กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 630 มงกุฎเพชร

รถจอดอยู่ข้างถนน เมื่อรถสามหรูสีดำจอดสนิท ก็มีคนเจ็ดคนลงมา

“พวกเขามาทำอะไรเหรอ？” โจวฉุนฉุนยืนอยู่ข้างหลังไป๋ยิ่นหนิงพลางมองคนเหล่านั้นแล้วถาม

ไป๋ยิ่นหนิงส่ายหัว เขาเองก็ไม่รู้ว่าคนพวกนี้เป็นใคร

เห็นเพียงพวกเขาค่อยๆ เอากล่องออกมาจากรถทีละกล่องๆ มีทั้งใบเล็ก และใบใหญ่ หนึ่งในนั้นมีกล่องที่เหมือนจะใส่อะไรที่หรูหราอยู่ ในกล่องล็อกรหัสที่ทำจากทอง

พวกเขาถือกล่องคนละกล่องก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านพัก

“เราเข้าไปด้วยกันเถอะ” โจวฉุนฉุนพูด

ไป๋ยิ่นหนิงเองก็อยากดูเหมือนกันว่าคนเหล่านั้นมาทำอะไร เลยพยักหน้า ก่อนจะตามพวกเขาเข้าใจในสวนด้านหน้าของบ้านพัก แล้วคนที่อยู่ด้านหน้าสุดก็กดกริ่ง

ป้าหยูมาเปิดประตู เพราะเมื่อวานมีข่าว หลินซินเหยียนพอจะรู้ว่าช่วงนี้จงจิ่งห้าวไปทำอะไร แต่ว่าเขายังไม่กลับมา เลยเป็นห่วงเขามาก ดังนั้นตอนกลางคืนเลยไม่ได้นอน ตอนเช้าเองก็ตื่นมาตั้งแต่เช้า ก็คิดว่าจงจิ่งห้าวควรจะกลับมาแล้ว แต่ว่าจนถึงตอนเที่ยงเขายังไม่กลับมาเลย ตอนเที่ยงเธอก็เลยหาอะไรกินง่ายๆ พอเริ่มง่วง ก็ขึ้นไปนอนกลางวัน

ในห้องรับแขกจงฉีเฟิงกับจงเหยียนเฉินก็เล่นหมากกระดาน ฉินยากับเฉิงยู่เวินเล่นไพ่กับจงเหยียนซี

ในห้องนั้นเปิดแอร์ตรงกลาง เย็นฉ่ำ คุณน้าหวางกำลังล้างผลไม้อยู่ในห้องครัว เพราะเมื่อกินข้าวเที่ยงเสร็จครึ่งชั่วโมงต้องกินผลไม้

เมื่อกริ่งถูกกด ทุกคนเลยมองไปทางประตูโดยสัญชาตญาณ ถึงอย่างไรจงจิ่งห้าวก็ไม่ได้กลับมาหลายวันแล้ว ทุกคนเลยคิดว่าเขากลับมา

ป้าหยูเองก็คิดแบบนั้น แต่เมื่อเปิดประตู ด้านนอกนั้นก็มีคนที่คิดไม่ถึงยืนอยู่

“พวกคุณเป็นใคร？” ป้าหยูถามด้วยความระแวง

“เราเป็นบริษัทประกัน” ชายใส่ชุดสูทสีดำ มีท่าทางยืนอย่างตัวตรงอย่างดูมีทักษะ ที่มือยังใส่ถุงมือสีขาว “เราได้รับการไว้วานจากคุณจง ให้เอาของมาส่ง”

“บริษัทประกันงั้นเหรอ？” ถึงแม้ป้าหยูจะงง แต่ทว่าชื่อคุณจงนั้นมันไม่แปลกหู

“เราเป็นพนักงานของLEO” อีกสี่คนพูด

ฉินยามีสติรวดเร็ว เมื่อได้ยินว่าเป็นคนของELO เธอก็รู้ทันทีว่าคนพวกนี้มาทำไม หลินซินเหยียนบอกว่าจะจัดงานแต่งกับจงจิ่งห้าว เลยมีของมากมายที่ต้องใช้ในงานแต่งงาน

หรือว่าชุดแต่งงานของหลินซินเหยียน จงจิ่งห้าวจะสั่งตัดจากLEOงั้นเหรอ？

เธอวางไพ่ในมือลง แล้วตบๆ จงเหยียนซี “คุณขึ้นไปเรียกหม่ามี๊ลงมาหน่อย”

เด็กสาวน้อยเชื่อฟังมาก ก่อนจะวางไพ่ในมือแล้วเดินขึ้นข้างบนไป

ฉินยากลัวว่าเธอจะล้ม เลยกำชับให้ช้าลงหน่อย

พวกเขามีทั้งหมดแปดคน บวกกับไป๋ยิ่นหนิงกับโจวฉุนฉุนก็เข้ามาสิบกว่าคน ดีที่สถานที่มันใหญ่ เลยไม่ได้รู้สึกว่ามันแน่นขนัดเท่าไหร่

“คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่？” เมื่อเห็นเฉิงยู่เวินถาม ไป๋ยิ่นหนิงก็ถาม

“งานแต่งงานของจิ่งห้าว ฉันจะไม่มาได้อย่างไร” เฉิงยู่เวินพูด

อารมณ์ของไป๋ยิ่นหนิงนิ่งไป เหมือนกับรู้ว่าคนเหล่านั้นทำอะไรในทันทีเลยล่ะ

“คุณมาที่นี่ได้อย่างไร？” เฉิงยู่เวินถามเขา

ไป๋ยิ่นหนิงเหม่อไป โจวฉุนฉุนเอามือแตะเขา เขาถึงจะมีสติกลับมา พลางเงยหน้ามองโจวฉุนฉุน แล้วถาม “มีอะไรเหรอ？”

เฉิงยู่เวินมองเขาด้วยแววตาลึกซึ้ง ก่อนจะพูด “ฉันถามคุณ ว่ามาที่นี่ได้อย่างไร”

ไป๋ยิ่นหนิงพูด “ฉันมากับฉุนฉุน เราจะกลับไป๋เฉิง เธอมาบอกลาเหยียน……คุณหลินน่ะ”

ตอนแรกเขามีจะพูดว่าเหยียนเหยียน แต่ก็ไม่พูดออกไปได้ทัน แล้วก็เปลี่ยนเป็นคุณหลิน

จงเหยียนเฉินเองก็ไม่ได้เล่นหมากรุกกับจงฉีเฟิงแล้ว ก่อนจะวิ่งมาดูเพราะอยากรู้ว่าข้างในคืออะไร

หลินซินเหยียนถูกลูกสาวดึงเอาไว้ เลยเห็นว่ามีคนในห้องรับแขกมากขนาดนี้

ตอนที่ขึ้นไปจงเหยียนซีไม่เห็นว่าโจวฉุนฉุนมา เพิ่งจะเห็นตอนลงไป เลยร้องออกมาด้วยความตกใจ “คุณน้า”

หลินซินเหยียนมองไปตามเสียงของลูกสาว ก่อนจะเห็นไป๋ยิ่นหนิงกับโจวฉุนฉุน

เธอทักทายอย่างเรียบง่าย “พวกคุณมาแล้วเหรอ”

ไป๋ยิ่นหนิงเงยหน้ามองเธอลงมาจากข้างบน เธอจูงมือลูกสาวและอีกข้างจับที่จับบันได ดูระวังเป็นอย่างมาก เธอใส่กระโปรงซึ่งมันสามารถเห็นท้องที่ป่องออกมาได้อย่างชัดเจน

ถึงแม้ใบหน้าของเธอจะยังมีความเบลอหลังตื่นนอน แต่เขารู้สึกได้ ว่าเธอมีชีวิตที่ดี บนใบหน้านั้นอวบอิ่ม ดูมีความสุขดี

บางที โจวฉุนฉุนพูดถูก ว่าการได้เห็นคนที่ชอบมีความสุข ก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งเหมือนกัน

“ฉันกับฉุนฉุนมาเพื่อบอกลาคุณ เราจะกลับไปที่ไป๋เฉิง แต่บังเอิญ ได้ยินว่าคุณจะจัดงานแต่ง กลัวว่าจะสาย คุณจะส่งใบเชิญให้ฉันใช่ไหม？” ไป๋ยิ่นหนิงยิ้มพลางพูด

“แน่นอน เราเป็นเพื่อนกันนะ” หลินซินเหยียนเองก็ยิ้มเบาๆ ก่อนจะเดินเข้ามาถาม “ของพวกนี้คืออะไรเหรอ？”

ฉินยาพูด “ให้คุณทั้งหมดเลยล่ะ”

“ให้ฉันเหรอ？” หลินซินเหยียนยังไม่อยากจะเชื่อ

“คุณคือหลินซินเหยียน คุณหลินใช่ไหม？” คนที่มาส่งของ ที่ถือกล่องใส่รหัสนั้นถาม

หลินซินเหยียนพยักหน้า “ฉันเอง”

“งั้นเปิดออกหมดเลยเถอะ” พวกเขายืนเรียงกัน ก่อนจะเอากล่องในมือต่างเปิดออก

วางอยู่ตรงหน้าหลินซินเหยียน

จากนั้นทุกคนก็เหม่อไป

มีเพียงจงฉีเฟิงที่นิ่งสงบ

ในกล่องที่ใส่รหัสนั้น มีมงกุฎอยู่ มงกุฎนั้นอยู่ในกำมะหยี่สีดำ เปล่งประกายสวยงาม

ฉินยาชี้ไป “นี่ ข้างบนนี้เป็นเพชรหมดเลยหรือเปล่า？”

ถ้าเกิดเป็นของจริง มันก็หรูมากเกินไปแล้ว

“ต้องเป็นของจริงสิ นี่เป็นของที่ฉันเมื่อ20ปีก่อน เข้าร่วมงานประมูลของประเทศYแล้วประมูลมาได้นะ”

นี่เป็นมงกุฎจักรพรรดิ ปี1959 เป็นตอนที่ฟาร่าตอนอายุ21ปีกับชาร์ลี พาราเฟ่ที่ยังเป็นมกุฎราชกุมารอยู่ สร้างขึ้นตอนที่จะเข้าพิธีแต่งงานกัน ต้องใช้เวลาหกเดือนกว่าถึงจะทำออกมาได้ มงกุฎหนัก1600กรัม ด้านบนมีเพชร1469เม็ด มีพลอยอีก36เม็ด ด้านหน้าของมงกุฎมีเพชรที่ใหญ่ที่สุดราวๆ 150กะรัต หรูหราเป็นอย่างมากเลยล่ะ

ปี1983 มงกุฎนั้นได้ขายให้ประเทศYในงานประมูล ปีเก้าศูนย์กว่าๆ ได้ถูกประมูลออกไป ตอนนั้นถูกคนไร้นามในประเทศซื้อไปด้วยราคาเจ็ดสิบสองล้าน แถมยังมีแพร่ออกไปมากมาย พากันเดาว่าใครเป็นคนประมูลไป

เพราะมันค่อนข้างลึกลับ ดังนั้นภายนอกเลยไม่รู้ว่าใครเป็นคนซื้อไปกันแน่ รู้ว่าเพียงว่าเป็นคนในประเทศ ตอนนั้นมีคนเดาว่าเป็นเศรษฐินีในประเทศด้วยซ้ำ

เขาประมูลมงกุฎนั้นมา ตอนแรกอยากจะให้เฉิงยู่ซิ่ว ถึงทั้งสองจะเป็นสามีภรรยา เขากลับไม่เคยบอกความในใจกับเธอ

นี่เป็นสิ่งที่เขาเสียดายที่สุด

เขาเอามงกุฎนี้เก็บเอาไว้ที่บริษัทประกันที่หนึ่งในต่างประเทศ เมื่อรู้ว่าจงจิ่งห้าวจะจัดงานแต่งกับหลินซินเหยียน เขาก็ให้คนส่งกลับมาโดยเฉพาะ

มงกุฎชิ้นนี้เข้าคู่กับสร้อยและต่างหู จงจิ่งห้าวเองก็ให้คนไปพลิกแผ่นดินหาจนเจอ แต่อีกฝ่ายไม่ยอมขาย จากนั้นไม่รู้ว่าใช้วิธีอะไรในการโน้มน้าว เลยซื้อกลับมาได้

“ชิๆ”

ฉินยาอดไม่ได้ที่จะทำเสียงขึ้น

“ฉันเองก็ชอบมาก” จงเหยียนซีกะพริบตาปริบๆ เป็นประกายอย่างมาก

จงฉีเฟิงลูบหัวของหลานสาว “หลังจากนี้ให้หม่ามี๊ของคุณส่งต่อให้คุณ แล้วคุณใช้ตอนแต่งงานนะ”

“ว้าว ดีใจจังเลย” จงเหยียนซีสนใจเป็นอย่างมาก และอยากจะโตทันที จะได้ใส่มงกุฎอันนี้

มันสวยมากจริงๆ

กล่องอื่นนั้นมีสร้อย กับต่างหูอยู่

ในกล่องของพนักงานของELOนั้นมีชุดแต่งงานกับชุดเข้าพิธีอยู่

LEOนั้นเป็นที่ที่หลินซินเหยียนโตมา จงจิ่งห้าวเลยตั้งใจขอให้คุณนายเวลเลี่ยนออกแบบชุดแต่งงานให้หลินซินเหยียน

คุณนายเวลเลี่ยนยอมอยู่แล้ว

จงจิ่งห้าวอยู่ที่งานแสดงนั้น เลยได้รู้จักกับความสวยงามของแบบจีน มันกระแทกใจมาก แต่ว่าเขาคิดว่าหลินซินเหยียนนั้นเหมาะกับสีขาวบริสุทธิ์มากกว่า สีแดงนั้นมันโดดเด่นเกินไป หลินซินเหยียนเป็นคนเงียบๆ เลยเหมาะกับสีขาวมากกว่า

ทั้งหมดมีสี่ชุด สูทของจงจิ่งห้าว กับชุดแต่งงานของหลินซินเหยียนกับชุดเข้าพิธีอีกสอง

เพราะเธอท้องอยู่ เลยต้องตัดพิเศษ

“ช่วงครึ่งเดือนนี้ พวกเราอาจารย์สามสิบกว่าคนออกแบบมาด้วยกัน” พนักงานของLEOพูดขึ้น

เพราะรู้จักหลินซินเหยียน ดังนั้นเลยพูดกันอย่างสนิท

“คุณนายเวลเลี่ยนเขียนจดหมายเอาไว้ให้คุณฉบับหนึ่งด้วย”