กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 633
อ่านนิยาย กลยุทธ์เด็ดเสพติดรักภรรยาของผม ก่อนใครที่ cat-novel
หลินซินเหยียนส่งเสียงอืมแล้วถามว่า “ทําอะไรน่ะ” ”
“เธอคิดจะกอดฉันเช่นนี้หรือ?” จงจิ่งปิ่งกะพริบตาขนตาหนาสั่นเล็กน้อย ใต้ดวงตามีเมล็ดไฟอยู่เป็นระยะๆ
“ไม่ชอบให้ฉันอุ้มเธอหรือ” หลินซินเหยียนจงใจแกล้งทําเป็นไม่เข้าใจความหมายในคําพูดของเขา
จงจิ่งปิ่งโอบรอบเอวนางไว้ แต่ก็ไม่กล้าออกแรงมากเกินไป เพียงโอบตัวเบาๆ “พวกเราทําอย่างอื่นเถอะ ”
หลินซินเหยียนถามว่า “เพื่ออะไร” ”
“ทําในสิ่งที่สามีภรรยาชอบทํา” เขาถูไถกับเอวของหลินซินเหยียนผ่านผ้าบางๆ
หลินซินเหยียนเงยหน้าและพูดว่า “ฉันชอบความจริงจังของคุณ” ”
จงจิ่งปิ่ง “…”
เห็นชัดๆ ว่าเธอยั่วยวนเขาก่อน จบสิ้นแล้ว ตอนนี้ก็ห้ามให้คนอื่นขยับเขยับ
จงใจทําให้เขาอึดอัดใช่ไหม?
อีกอย่าง การทําในสิ่งที่สามีภรรยาควรทํานั้นไม่จริงจังเหรอ?
หลินซินเหยียนลุกขึ้นนั่งด้านฉันง “เธอไปล้างหน้านอนเถอะ ”
จงจิ่งปิ่งนอนไม่ลง พูดเสียงเรียบว่า “ไม่ใช่ว่าเธอไม่รังเกียจกลิ่นเหงื่อบนตัวฉันหรอกหรือ? ”
“ถ้าเธอไม่รู้สึกอึดอัด ฉันไม่รังเกียจที่จะนอนบนผ้านวมได้” หลินซินเหยียนดึงผ้าห่มบางๆ ที่ถูกเขาทับอยู่ใต้ร่างเตรียมเข้านอน
จงจิ่งปินลุกขึ้นนั่ง มองนางแวบหนึ่ง “ฉันนอนไม่หลับ ไม่ใช่เพราะไม่ได้อาบน้ําแน่นอน ”
หลินซินเหยียนแสร้งทําเป็นไม่ได้ยิน บอกกับเขาว่าจงฉี่เฟิงกับเฉิงอี้เหวินมาแล้ว
จงจิ่งปิ่งส่งเสียงอืมม์แล้วลุกขึ้นยืนไปอาบน้ํา
หลินซินเหยียนไม่ได้นอนรอเขาออกมา
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ประตูห้องน้ําก็เปิดออก บนตัวของจงจิ่งปินถูกห่อด้วยผ้าขนหนูสีขาว หลินซินเหยียนลงมาช่วยเขาหยิบชุดนอนให้เขา
จงจิ่งปิ่งปฏิเสธ “ฉันไม่ใส่ ”
หลินซินเหยียน “…”
“ดูเขาสิ” คุณจะนอนแบบนี้เหรอ? ”
จงจิ่งปิ่งพยักหน้า
หลินซินเหยียน “…”
คุณพร้อมหรือยัง? ผู้ชายคนนี้จริงๆ
ปล่อยให้เธอทําอะไรไม่ได้เลย
“ฉันอยู่ต่อหน้าเธอ เมื่อไหร่ฉันจะมีหน้ามา?” พูดไปเขาก็ยื่นมือไปลูบท้องหลินซินเหยียน “ฉันอยากได้หน้า เธอจะตั้งท้องได้อย่างไร ”
หลินซินเหยียน “…”
เธอโยนชุดนอนลงบนผ้า “คุณชอบที่จะสวมใส่หรือไม่” ”
พูดจบก็ทําหน้าบึ้งตึง ทําหน้าเย็นชา ทําเป็นโกรธ
จงจิ่งปิ่งเดินเข้ามา ก้มหน้ามองนาง “เธอโกรธแล้วหรือ ”
หลินซินเหยียนหันหน้าไปนิ่งเงียบต่อ
“เอาล่ะ ฉันจะใส่เขา” จงจิ่งปิ่งหยิบชุดนอนขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้านาง “เธอช่วยฉันดึงผ้าเช็ดตัวออกหรือ? ”
หลินซินเหยียน “…”
อื้อหือ…
ก่อนที่เธอจะพูดจบ เขาก็ใช้ปากอุดไว้
จงจิ่งปิ่งจุมพิตนางเบาๆ ถามว่า “โกรธจริงหรือ” ”
หลินซินเหยียนกล่าวว่า “ฉันพูดจริงคุณจะทําให้ฉันมีความสุขหรือไม่” ”
เขาพูดว่า “ใช่” ”
ไม่รอให้หลินซินเหยียนตอบเขาก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนของหลินซินเหยียนออกมา
หลินซินเหยียนมองเขาแล้วถามอย่างสงสัย “นายเอาชุดนอนฉันไปทําอะไร? ”
“ฉันจะใส่เขา”
หลินซินเหยียนนึกไม่ออกเลยว่าเขาใส่สลิงยังไง แต่พอคิดไปคิดมาก็ตลกดี อดยกเขากระเพาะปัสสาวะขึ้นไม่ได้ “อย่าโวยวายเลย เอามาให้ฉันพังแล้ว ”
“เธอหัวเราะ” จงจิ่งปิ่งเดินเข้ามา
หลินซินเหยียนถอดชุดนอนในมือเขาออก “เดิมทีฉันก็ไม่ได้โกรธ ”
“งั้นนายโกหกฉันเหรอ?” จงจิ่งปินเลิกคิ้วขึ้น
หลินซินเหยียนรีบอธิบาย “ฉันไม่ได้ตั้งใจ เป็นเธอ…”
“ฉันไม่สน ฉันจะลงโทษเธอ” เขากอดคนและม้วนเข้าไปในผ้าห่มและโยนชุดนอนของเธอออกมาอย่างรวดเร็ว
หลินซินเหยียนกัดกระเพาะปัสสาวะบนผิวที่ร้อนผ่าวของเขา
เขายับยั้งชั่งใจเพราะเธอตั้งครรภ์
ค่ําคืนที่ยาวนานและเต็มไปด้วยผ้าซาติน
……
รุ่งอรุณค่อยๆ เปิดม่านแสงแดดในฤดูร้อนมักจะออกมาเร็วมากวิ่งเข้าไปในบ้านผ่านช่องว่างของผ้าม่าน
จงจิ่งปิ่งรู้สึกว่าอ้อมอกว่างเปล่า เขายื่นมือไปลูบไป ด้านฉันงก็ว่างเปล่า แม้แต่ความร้อนก็ไม่มีแล้ว เขาลืมตาขึ้น ฉันงกายเขาไม่มีคนอยู่ฉันงกายแล้ว
หลินซินเหยียนตื่นแต่เช้า คนในบ้านเยอะ มากในฐานะนายหญิง เธอตื่นสายไม่ง่าย เลยไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่นางรู้ว่าหลายวันมานี้เขาต้องเหนื่อยมากแน่ๆ ดังนั้นตอนตื่นมาจึงเบามาก กลัวว่าจะปลุกเขาให้ตื่น อยากให้เขานอนต่ออีกหน่อย
ตอนนี้แม่อวี๋เกษียณจากห้องครัวแล้ว อาหารเช้าถูกป้าหวังเป็นคนทํา แม่อวี๋รับผิดชอบงานบ้านบางอย่าง
วันนี้หลินซินเหยียนก็ช่วยในครัวด้วย คนในบ้านเยอะขึ้น อาหารที่เตรียมมาก็มีเยอะ ถ้าเตรียมคนเดียวจะยุ่งมาก
ตอนเจ็ดโมง อาหารเช้าก็พร้อมแล้ว ทุกคนทยอยกันมาทยอยกันขึ้น ทุกครั้งล้วนเป็นจงเหยียนซีที่ตื่นสายที่สุด เด็กหญิงตัวน้อยชอบนอนดึกไปหน่อย
หลินซินเหยียนเดินออกมาไม่เห็นจงจิ่งปิ่ง คิดในใจว่าเขาอาจจะยังไม่ตื่น เมื่อคืนเขาหลับสนิทมาก หลายวันมานี้อยู่ฉันงนอกต้องพักผ่อนไม่ดีแน่
เธอไปเยี่ยมลูกสาวของเธอและขี้เกียจอยู่บนผ้าไม่ลุกขึ้นผมของเธอกระจาย
“ลุกขึ้นมากินฉันวแล้ว” หลินซินเหยียนหาเสื้อผ้าให้เธอแล้ววางบนผ้า “ลุกขึ้นมา ฉันจะใส่เสื้อผ้าให้ ”
“ฉันไม่ใส่ ก็ไม่กิน” เธอบอกว่าเธอห่อตัวเองในผ้าห่มและจะไม่ออกมา
หลินซินเหยียนไปดึงผ้าห่ม นางก็ห่อแน่นขึ้น
“จงเหยียนเฉินของเธอยืนอยู่ฉันงประตู” เธออย่าเรียกนางเลย อีกประเดี๋ยวหิว หากเธอไม่เรียกนางให้ลุกขึ้น นางก็จะลุกขึ้นเช่นกัน ”
หลินซินเหยียนหันหน้าไปมองลูกชาย “นายล้างหน้าล้างตาหรือยัง” ”
จงเหยียนเฉินพยักหน้า
หลินซินเหยียนรู้สึกหมดหนทางกับลูกสาวจึงปล่อยให้เธอหลับไป
เธอเดินออกจากห้องผลักประตูห้องนอนเข้ามาเห็นคนบนผ้าม่านยังคงหลับอยู่ เธอไม่ได้ไปเรียกเขาทันที แต่เข้าไปในห้องน้ําและแยกเขาออกจากกันชุดสูทของเธอจะถูกนําไปซักแห้งเสื้อผ้าภายในบ้านถูกล้างด้วยน้ํา
จงจิ่งปิ่งตื่นแล้วก็ไม่ได้หลับ เพียงแต่ยังไม่ตื่น หลายวันมานี้เขาไม่ได้นอนมากจริงๆ เมื่อคืนนอนหลับสนิท ได้ยินเสียงประตูก็นึกว่าเธอจะเรียกตัวเอง แต่เขาไม่ได้ยินเสียง
เขาลุกขึ้นเดินไปที่ประตูห้องน้ําและเห็นว่าเธอกําลังทําความสะอาดอ่างล้างหน้าเขาเดินเข้ามาและกอดเธอจากด้านหลัง “เหล่านี้ให้คนรับใช้ทําหรือให้แม่อวี๋ทํา ”
“ครอบครัวคนเยอะ พวกเธอก็ยุ่งมาก บ้านใหญ่มาก ต้องเช็ดวันละครั้ง ไม่อย่างนั้นจะมีฝุ่น ห้องชั้นบนและชั้นล่างก็ต้องเก็บกวาด อีกอย่างทําอะไรสักอย่างก็ดี ฉันเองก็ต้องออกกําลังกายให้เหมาะสม ไม่อย่างนั้นถึงตอนนั้นจะคลอดได้ไม่ดี”
เธอหันมามองเขา “ทําไมเธอไม่นอนอีกหน่อย ฉันเห็นว่าเธอหลับสนิทไม่ได้เรียกเธอเลย” ”
“จงจิ่งปิ่งก้มหน้าลงบนไหล่ของนาง “นอนพอแล้ว จะหาคนรับใช้มาหรือไม่? ”
“ไม่ต้องแล้ว วันนี้ยังออกไปอีกเหรอ?” หลินซินเหยียนถาม
คนรับใช้สองคนกําลังยุ่งอยู่กับการมาถึงของพวกเขา
ที่บ้านมีคนนอกมากเกินไปไม่สะดวกและไม่ใช่การหาคนที่เหมาะสม
“จะออกไปฉันงนอก แต่สายไปก็ไม่เป็นไร” เขาเอาผ้าขนหนูเช็ดกระจกในมือของหลินซินเหยียน “ฉันจะเช็ดให้” ”
หลินซินเหยียนไม่ได้ให้เขา “ฉันไม่เช็ดแล้ว เธอล้างหน้าล้างตา อาหารเช้าก็พร้อมแล้ว เมื่อคุณกลับมาคุณต้องทักทายพ่อและลุงของคุณคุณไม่สามารถอยู่ชั้นบนได้ ”
จงจิ่งปินจุมบแก้มนางหนึ่งคํา “ฉันฟังเธอแล้ว” ”
เขาล้างหน้าล้างตา หลินซินเหยียนเดินออกมา ตอนนั้นเอง โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะของจงจิ่งปินก็ดังขึ้น หลินซินเหยียนหยิบขึ้นมา ด้านบนแสดงหมายเลขที่ไม่มีชื่อโน้ต เธอไม่รับ แต่กลับหยิบขึ้นมา เดินไปหน้าประตูห้องน้ํายื่นให้จงจิ่งปิ่ง “โทรศัพท์นายดังแล้ว ”
จงจิ่งปิ่งกําลังล้างหน้ากล่าวว่า “เธอช่วยฉันรับไว้” ”
หลินซินเหยียนกดปุ่มรับสายแล้วรับสาย
ถ้ามีผู้อ่านให้ความสนใจเยอะโดยการกดแชร์ไปยังเฟสบุ๊ค จะเพิ่มตอน