กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 642 เด็กอารมณ์เปราะบาง

ทันใดนั้นหลินซินเหยียนก็ปิดปากเขา ที่นี่คือห้องครัว ในห้องนั่งเล่นยังมีคนอยู่ จะพูดโดยไม่สนกาลเทศะได้อย่างไร

การให้ทุกคนได้ยินมันดีนักเหรอ

“คุณเอาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงผมออกมาหน่อย” เขารู้สึกถึงการสั่น เหมือนมีโทรศัพท์เข้า มือเขายังไม่แห้งดีจึงยากจะล้วงกระเป๋ากางเกง

หลินซินเหยียนเอ่ยเตือนเขา “อย่ามาทำเรื่องไร้สาระข้างนอก คำพูดมันปรับเปลี่ยนไม่ได้ ให้คนอื่นได้ยินมันไม่ดี”

จงจิ่งห้าว “………..”

เขาพูดอะไรออกไปที่มันปรับเปลี่ยนไม่ได้กันล่ะ

แต่เดิมคู่สามีภรรยานอนร่วมเตียงยิ่งใกล้ชิด ในอนาคตลูกชายต้องแต่งลูกสะใภ้ ลูกสาว ต่อให้ไม่อยาก ก็ต้องแต่งเช่นกัน

หลินซินเหยียนถาม “กระเป๋าไหน”

“ด้านขวา” จงจิ่งห้าวตอบ

เธอเอื้อมมือไปล้วงกระเป๋ากางเกงของเขา สัมผัสการสั่นของโทรศัพท์มือถือได้ หลังจากเอาออกมาก็เห็นว่าหน้าจอปรากฏชื่อซูจ้าน

เมื่อคิดถึงเรื่องในวันนี้รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินซินเหยียนก็พลันหายไป มองจงจิ่งห้าวและพูดว่า “เป็นซูจ้าน”

“คุณรับสิ” จงจิ่งห้าวพูด

หลินซินเหยียนส่งเสียงอืม สไลด์ปุ่มตอบรับ “ฮัลโหล”

เธอเหมือนจะรู้สึกว่าอีกฝ่ายดูจะนิ่งไปครู่หนึ่ง คงจะแปลกใจที่เธอเป็นคนรับสาย “พี่สะใภ้ ”

หลินซินเหยียนตอบอืม

“ผมอยู่ที่สถานีตำรวจ คุณให้จิ่งห้าวมาประกันตัวผมหน่อย”

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงไปอยู่ที่สถานีตำรวจได้”

“ทะเลาะวิวาทกับคนอื่น” ซูจ้านพูดแผ่วเบา

“ฉันรู้แล้ว”

อีกฝ่ายตอบอืมแล้ววางสายไป

หลินซินเหยียนอดจะรู้สึกขำไม่ได้ “มันติดต่อกันได้ด้วยเหรอ”

“ฟังผมเถอะ” เขาพูดอย่างเผด็จการ

รู้ว่าที่เขาทำแบบนี้ก็เพราะดีสำหรับตนและลูก จึงพูดว่า “ได้ ฉันจะฟังคุณ”

ไม่นานรถก็จอดที่หน้าสถานีตำรวจ จงจิ่งห้าวลงจากรถแล้วหลินซินเหยียนตามลงมา เธอเองก็อยากรู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้น

จงจิ่งห้าวจับมือของเธอเดินเข้าไป

เดิมทีหากไม่มีปัญหาขั้นเลือดตกยางออกจะไม่ถึงสถานีตำรวจ การเกิดเรื่องดังกล่าวในสถานที่แบบนี้มันไม่น่าแปลกใจ เรียกได้ว่าเกิดขึ้นบ่อย แต่เป็นลูกค้าคนหนึ่งที่เห็นว่าซูจ้านถูกรุมซ้อมอย่างหนัก จึงแจ้งตำรวจ

ตอนนี้ทั้งผู้จัดการเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและซูจ้านกำลังถูกสอบสวน ลงบันทึกประจำวัน

เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในสถานีก็เห็นซูจ้านนั่งอยู่ตรงนั้น บนตัวยังมีเลือด บาดแผลบนศีรษะได้รับการรักษาอย่างง่ายๆ พันผ้ากอซอยู่ หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว เห็นเลือดแบบนี้ บาดเจ็บไม่หนักเหรอ

เธอเงยหน้ามองจงจิ่งห้าว

จงจิ่งห้าวกระชับมือเธอเดินเข้าไป

ซูจ้านเงยหน้าขึ้นมองเห็นพวกเขาเดินเข้ามา ไม่นานก็รีบหันศีรษะหนี ไม่อยากให้พวกเขาเห็นแผลของตัวเอง

แต่เขาไม่รู้ว่าช่วงเวลาที่เงยหน้าขึ้น อาการบาดเจ็บบนใบหน้าได้ถูกเห็นอย่างชัดเจนแล้ว จงจิ่งห้าวไปจัดการเรื่องราว หลินซินเหยียนเมื่ออยู่ในสถานีตำรวจก็ไม่ได้ถามเขาว่าทะเลาะวิวาทเพราะอะไร

แค่ถามเขาว่าบาดเจ็บหนักหรือเปล่า

ซูจ้านบอกว่า “ไม่หนัก แค่เล็กน้อย”

สักพักแล้วรอยฟกช้ำที่หางตายังไม่ดีขึ้น ยังบอกว่าไม่เป็นอะไรอีกเหรอ

“เดี๋ยวออกไปแล้วไปตรวจที่โรงพยาบาลดีกว่า” หลินซินเหยียนพูด

“ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ทุกอย่างจัดการได้” ซูจ้านพูด

“ไม่ได้เป็นอะไรก็ต้องไปตรวจดู” หลินซินเหยียนพูดเสียงหนัก

ซูจ้านก้มศีรษะไม่ส่งเสียงอีก

เรื่องนี้ทั้งสองฝ่ายที่ทะเลาะวิวาทมีส่วนรับผิดชอบ หลังจากไกล่เกลี่ยทั้งสองฝ่ายไม่ต้องรับผิดชอบ ถือเป็นการประนีประนอม ตราบใดที่คนค้ำประกันลงนามก็สามารถพาคนออกไปได้

เมื่อออกไปข้างนอกหลินซินเหยียนถึงได้กล้าเอ่ยถามว่า “เป็นเพราะฉินยาเหรอ”

“อย่าพูดถึงเธอกับผม ต่อจากนี้ เราไม่เกี่ยวข้องกันอีกแล้ว” ซูจ้านเดินไปคนเดียว ไม่ได้ขึ้นรถของจงจิ่งห้าว

“คุณคนเดียวจะไปที่ไหน” หลินซินเหยียนเป็นห่วงเขา

เห็นได้ชัดเจนมากว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไม่ดี