กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 669 ปลาตัวใหญ่อวบอ้วนติดเบ็ด

เห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นเพราะเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าถึงได้มาสาย ทำไมถึงได้พูดโกหกว่ารถติดกัน?

“ไม่เป็นไรๆ” ซูจ้านยิ้ม พิจารณามองเธอขึ้นๆลงๆแวบหนึ่ง หางคิ้วชี้ขึ้นเล็กน้อยสองส่วน เป็นผู้หญิงคนนั้นจริงๆด้วย

เสิ่นเผยซวนแนะนำให้ซ่งหย่าซิน “คนนี้คือซูจ้าน เพื่อนผม”

ซ่งหย่าซินแย้มรอยยิ้มบางๆที่ดูเหมาะสมให้ “สวัสดีค่ะ”

ซูจ้านพยักหน้าเล็กน้อย

จงเหยียนซีคว่ำหน้าอยู่ที่ไหล่ของจงจิ่งห้าว เอ่ยเสียงเบาข้างหูเขา “คุณพ่อ หนูไม่ชอบคุณน้าคนนี้ เกลียดเลยค่ะ”

จงจิ่งห้าวตบแผ่นหลังลูกสาวเบาๆ เอ่ยเสียงเบาว่า “ไม่มีมารยาทแบบนี้ไม่ได้นะ”

จงเหยียนซีเบ้ปาก เอ่ยเสียงเบาว่า “เดิมก็เป็นอย่างนั้นนิคะ”

“พี่สะใภ้ คนนี้คือซ่งหย่าซิน แฟนสาวของฉัน” เสิ่นเผยซวนพาซ่งหย่าซินเดินไปถึงด้านข้างหลินซินเหยียน พลางเอ่ยแนะนำ

“สวัสดีค่ะ” ซ่งหย่าซินเอ่ยยิ้มๆ แต่สายตากลับพิจารณามองเธอไปทั่วร่างรอบหนึ่ง และถือโอกาสเบนสายตาไปพิจารณาจงจิ่งห้าวที่นั่งอยู่ข้างเธอด้วยท่าทางไม่ได้ตั้งใจด้วย

แม้ว่าเขาจะไม่พูดไม่จา แต่เมื่อเธอเข้ามาก็สังเกตเห็นผู้ชายคนนี้แล้ว

เธอคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่า คนที่เสิ่นเผยซวนคบหาสมาคมด้วยล้วนมีแต่คนแบบนี้

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้เลยว่าคนที่ยอดเยี่ยมก็คบหาสมาคมกับคนยอดเยี่ยม ถ้ารู้แต่แรกว่าเสิ่นเผยซวนมีกลุ่มเพื่อนแบบนี้ เธอก็คงจะจับผู้ชายที่มีคุณค่าคนนี้เอาไว้นานแล้ว

หลินซินเหยียนยิ้มน้อยๆเป็นการตอบกลับ “สวัสดีค่ะ”

ความประทับใจที่ซ่งหย่าซินมีต่อเธอนั้นพอใช้ได้ หน้าตาสวยงาม และมีมารยาท

“พวกเรารอพวกคุณมาตั้งนาน อย่าปล่อยให้พวกเราหิวอีกต่อไปเลย”

“ก็ใช่ พวกเรารีบนั่งลงเถอะค่ะ” ซ่งหย่าซินดึงเสิ่นเผยซวนให้นั่งลง

มือซูจ้านถือโทรศัพท์มือถือเอาไว้ แอบถ่ายรูปเสิ่นเผยซวนกับซ่งหย่าซินรูปหนึ่งส่งให้กับฉินยา

ในไม่ช้าฉินยาก็ส่งสติ๊กเกอร์ตกตะลึงกลับมา พร้อมกับข้อความ [ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเสิ่นเผยซวนคือใครกันคะ]

ซูจ้านตอบ [คุณเดาดูสิ?]

ฉินยา [คุณอยากพูดก็พูด ไม่อยากพูดก็ช่างเถอะค่ะ] สติ๊กเกอร์เย่อหยิ่ง

จงเหยียนซีรับเมนูอาหารทำท่าทางเหมือนอ่านรู้เรื่อง เข้าเรียนที่เนอสเซอรี่ได้ไม่กี่วัน รู้จักตัวอักษรจึงไม่เยอะ แต่เมนูอาหารมีรูปภาพ เธอสามารถใช้นิ้วชี้ได้

เธอยิ้มตาหยี ในใจก็คิดว่าเมนูนี้ดี มีบางเมนูที่มีแต่ตัวอักษรไม่มีรูปภาพ เมื่อไม่รู้จักตัวอักษรก็ไม่สามารถสั่งอาหารได้

ขอเพียงแค่ไม่มีพริก เธอก็สั่ง เป็นเพราะอาหารที่บ้านค่อนข้างมีรสจืด คุณพ่อกับหม่ามี๊ล้วนชอบรสจืด ดังนั้นอาหารที่เธอสั่งล้วนมีรสชาติจืด

ขณะรออาหารมาเสิร์ฟ ซูจ้านถามว่า “คุณซ่ง ใช่ไหมครับ”

ซ่งหย่าซินยิ้ม พลางเอ่ยว่าใช่ค่ะ

“อ่อ ถ้าอย่างนั้นคุณพ่อของคุณก็คือผู้บัญชาการซ่ง?” คราวนี้ซูจ้านเข้าใจเรื่องนี้แล้ว เขากับหลินซินเหยียนล้วนมีข้อสงสัยแบบเดียวกัน ผู้หญิงคนนี้จัดการเสิ่นเผยซวนที่สมองทึบและเฉื่อยชาคนนี้ได้อย่างไรกัน?

คราวนี้เขาก็นึกขึ้นมาได้กะทันหันว่า เจ้านายของเสิ่นเผยซวนก็แซ่ซ่งเช่นกัน บิดาของผู้หญิงคนนี้จะใช่ผู้บัญชาการซ่งหรือไม่?

เสิ่นเผยซวนไม่ชอบเล่าเรื่องการทำงานของตัวเอง

ดังนั้นสิ่งที่ซูจ้านรู้จึงมีจำกัด

ซ่งหย่าซินเอ่ยยิ้มๆ “ใช่ค่ะ”

“แบบนี้ก็ไม่ถูกต้องแล้ว ไม่ใช่ว่าคุณแต่งงานไปแล้วหรือ” เขายังจำได้ว่ามีครั้งหนึ่ง เสิ่นเผยซวนบอกว่าจะไปร่วมงานแต่งงาน เขาถามว่างานแต่งงานของใคร เขาบอกว่าเป็นงานแต่งงานของลูกสาวเจ้านาย

ซ่งหย่าซินหน้าเปลี่ยนสีอย่างเห็นได้ชัด

“ฉันหย่าแล้วค่ะ” ซ่งหย่าซินฝืนฉีกรอยยิ้มแข็งทื่อ รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมากเมื่อถูกคนถามถึงเรื่องการหย่าร้าง เธอลุกขึ้น “ฉันจะไปห้องน้ำสักหน่อยค่ะ”

เอ่ยจบแล้วก็เดินออกไป

บนโต๊ะเงียบไปสองวินาที คล้ายกับว่าคิดไม่ถึงว่าเธอจะเคยแต่งงานมาก่อน

ซูจ้านมองเสิ่นเผยซวน “เธอตามจีบนายหรือ”

วินาทีถัดไปซูจ้านก็ระเบิดออกมา ไม่ใช่ว่าเขารู้สึกว่าเคยหย่าแล้วจะไม่ดี แต่เขารู้ว่า เสิ่นเผยซวนให้ความเคารพนับถือต่อเจ้านายของเขามาตลอด

ถ้าหากว่าผู้บัญชาการซ่งที่เป็นเจ้านายเขาเอ่ยปากก่อน การที่เสิ่นเผยซวนจะรับปากเพราะเป็นแก่หน้าของผู้บัญชาการซ่งนั้นมีถึงแปดเก้าส่วน

ก่อนหน้านี้อารมณ์ไม่ดีเพราะซางหยูจากไป พริบตาเดียวก็คบกับซ่งหย่าซินเสียแล้ว เห็นได้ชัดว่านี่มันประหลาดมาก

“พวกนายไม่เหมาะสมกัน” ซูจ้านเอ่ยพูดอย่างตรงไปตรงมา

เสิ่นเผยซวนไม่ได้มีสีหน้าท่าทางอะไร “ไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสม”

ซูจ้านไม่พูดอะไร แต่มองเขาทั้งแบบนั้น

เสิ่นเผยซวนถูกเขามองจนขนลุก “นายมองฉันทำไมกัน”

ซูจ้านแค่นเสียงเย็น “ฉันว่านายเหมือนกับปลาตัวใหญ่อวบอ้วนที่ติดเบ็ดตัวหนึ่ง!”