กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 679 ห้ามแต่งงาน

“คุณคิดว่าผมจะมีความสุขอย่างนั้นเหรอ” เสิ่นเผยซวนถามอย่างเฉยเมย

ซางหยูหันกลับมามองเขา “นี่คุณอยากโอ้อวดความสุขของคุณให้ฉันดูเหรอคะ”

ในเมื่อเขาพูดเอง ว่าจะแต่งงานกับซ่งหย่าซิน ตอนนี้ยังจะถามเธออีก ว่าเขาจะมีความสุขไหม?

เสิ่นเผยซวนยิ้มเศร้า “คุณคิดว่าผมกำลังอวดคุณอยู่เหรอ” เขาหุบยิ้ม “ซางหยู ผม …”

เขาอยากจะบอก ตอนที่อยู่กับซ่งหย่าซิน เขาไม่มีความสุขเลย

แต่ว่า ต้องมาถูกเด็กคนหนึ่งพูดขัดขึ้นมา

“ครูซางครับ ครูซาง…” เด็กน้อยวิ่งเข้ามา

“เป็นอะไรไปเขอเขอ”

หลูเขอเขอเป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่สอง

“หวางห้าวหนานสะดุดล้มค่ะ แล้วขาของเขาก็มีเลือดไหลออกมาด้วยค่ะ”

ซางหยูรีบลุกขึ้นยืน แล้วถามว่า “เขาอยู่ที่ไหน”

“ยังอยู่ในห้องเรียนค่ะ”

ซางหยูรีบวิ่งออกไปทันที หวางห้าวหนานกำลังนั่งอยู่ในห้องเรียน ซางหยูเดินเข้าไป เห็นว่าตรงหัวเข่าของเขามีแผลที่เลือดกำลังไหลออกมา เลือดสดไหลลงมา เห็นแล้วน่าตกใจมาก

“ทำไมถึงบาดเจ็บได้” ซางหยูคุกเข่าลงไปมอง

“เล่นชนไก่จนสะดุดหินล้มครับ” หวางห้าวหนานมีผลการเรียนดีมาก แต่เขาก็ซุกซนมากด้วย และการชนไก่ที่เขาพูดนั้นไม่ใช่เอาไก่สองตัวมาสู้กัน แต่เป็นเกมรูปแบบหนึ่ง

สามารถเล่นได้ตั้งแต่สองคนขึ้นไป ผู้เล่นยกขาข้างหนึ่งจับไว้ แล้วยืนด้วยเท้าเดียว ใช้หัวเข่ากระแทกกัน ถ้าใครวางมือปล่อยขาลงหรือล้มลง ถือว่าแพ้ไป

มันเป็นเกมที่เด็กผู้ชายชอบเล่นกัน

“ขอเขอ ไปเอากล่องยาของครูที่บ้านมาให้ครูหน่อยจ้ะ” รู้ว่าเด็กพวกนี้ซุกซนมาก เธอจึงเตรียมยาล้างแผล ผ้าปิดแผล และยาอื่นๆ ไว้

หลูเขอเขอวิ่งออกไป เสิ่นเผยซวนเดินตามกลับมาด้วย ก่อนจะมองเข้ามาจากทางหน้าหน้าต่าง

ห้องเรียนดูธรรมดามาก สีแดงที่ทาโต๊ะไม้หลุดหายไปไม่น้อย บนพื้นปูด้วยอิฐสีแดง ด้านหน้ามีกระดานดำ โต๊ะทำงานด้านหน้าก็สีหลุด เหมือนโต๊ะเรียน แต่พวกชอล์กและยางลบกระดานดำวางอยู่ โดยจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ

เพื่อทำให้ห้องเรียนมีชีวิตชีวา พวกเด็กนักเรียนใช้ขวดที่ตัดปากขวดออก แล้วปักดอกไม้ป่าวางไว้บนโต๊ะ

แม้จะเรียบง่าย แต่ให้ความรู้สึกอบอุ่น

ฐานะของเธอ ไม่คู่ควรกับเขา

พ่อของเธอเป็นนักพนัน แม่ของเธอเป็นฆาตกร ส่วนเสิ่นเผยซวนเป็นตำรวจที่มีตำแหน่งสูง

ถ้าเขาใกล้ชิดกับเธอจะส่งผลกระทบต่อเขามากกว่า?

ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดว่าขอแค่เธอพยายาม ก็จะช่วยเหลือเขาได้บ้าง แต่ตอนนี้มาคิดดูมันน่าตลกสิ้นดี

เขาประสบความสำเร็จแล้ว ส่วนเธออาจต้องใช้เวลาแปดถึงสิบปีถึงจะประสบความสำเร็จ และยังไม่รู้ว่าจะขึ้นไปอยู่ในระดับเดียวกับเขาไหม

จะช่วยเหลืออะไรเขาได้?

มีแค่คนที่เท่าเทียมกับเขา มีภูมิหลังครอบครัวที่สะอาดเท่านั้น ถึงคู่ควรกับเขาได้

“ครูซางครับ ไม่อาจทำตามใจตัวเองได้หมายความว่าอย่างไร” หวางห้าวหนานถามด้วยความสงสัย

คำนี้เขาฟังไม่เข้าใจ

ซางหยูเงยหน้าขึ้น และอธิบายให้เขาฟัง “หมายความว่าความว่าไม่สามารถทำตามที่ใจคิดได้ยังไงล่ะจ๊ะ”

เหมือนกับที่เธอเลือกเกิดเองไม่ได้นั่นเอง

“ร่างกายของครู ครูทำตามใจไม่ได้ แล้วใครจะทำแทนได้ล่ะครับ” หวางห้าวหนานรู้สึกว่าคำนี้มีปัญหา

ซางหยูยิ้มแล้วลูบหัวเขา “เราจะเข้าใจเมื่อโตขึ้นจ๊ะ”

“ครูซางครับ ผมรู้สึกว่าการคุยกันสามารถเบี่ยงเบนความสนใจได้จริงๆ ครับ ผมไม่รู้สึกเจ็บเลย”

“นั่นเป็นเพราะครูยังไม่ได้ทำแผลให้เลยต่างหากล่ะ…”

“อะไรนะครับ!”

พอพูดจบซางหยูก็รีบทำความสะอาดเศษฝุ่นออกจากบาดแผล และพันผ้าพันแผลให้จนเสร็จเรียบร้อย

“ช่วงนี้ห้ามซุกซนนะ” ซางหยูสั่งห้าม

หวางห้าวหนานพยักหน้ารับ

ซางหยูถือกล่องยาเดินกลับมา จึงเห็นหวางเหวิ่นยืนรออยู่ที่ประตู จึงเอ่ยถาม “คุณเอาเสื้อผ้ามาแล้วเหรอคะ”

หวางเหวิ่นพยักหน้า

“เขาไปอาบน้ำข้างในครับ เราไปนั่งรอข้างนอกก่อนเถอะ”

ซางหยูตอบ “ได้ค่ะ”

ใกล้หน้าต่าง มีต้นไม้ใหญ่อยู่ ลำต้นของมันหนาจนต้องใช้ผู้ใหญ่สองคนกอด มีก้อนหินยาววางอยู่ใต้ต้นไม้สำหรับนั่งพัก ทั้งสองนั่งลงเคียงข้างกัน

หลังจากเสิ่นเผยซวนอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ แล้วเดินออกมา เขาเห็นคนสองคนอยู่นอกหน้าต่าง เขาเดินไปใกล้หน้าต่าง แล้วมองแผ่นหลังของซางหยูกับหวางเหวิ่นนั่งเคียงข้างกันอยู่ คิ้วของเขาขมวดขึ้นเล็กน้อย เขารู้สึกว่าแค่เขาเห็นซางหยูกับเด็กหนุ่มคนนั้นนั่งอยู่ใกล้กัน เขาจะรู้สึกไม่ชอบใจทุกครั้ง

เขาก้าวออกไป และเตรียมจะเรียกชื่อซางหยู แต่เขากลับได้ยินหวางเหวิ่นพูดขึ้นมาซะก่อน…