กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 950 เข้าใจผิดมาตลอดเลย

พอเห็นจงเหยียนซีนียาก็ยิ้ม แล้ววิ่งเข้าไปช่วยพยุงเธอ “หนูช่วยพยุงค่ะ”
จงเหยียนซีมองมาที่เธอ แล้วรู้สึกว่ามื่อตะกี้เธอพูดตรงเกินไป ไม่ใช่เรื่องผิดที่ด็กอายุเท่าเธอจะต้องการแม่ เธอไม่ครตรงแบบนั้น เธอควรถามอย่างมีไหวพริบจะได้ไม่ทำร้ายจิตใจเธอ
“ปกติแล้วพ่อของหนูไม่มีเวลามาเล่นกับหนูเลยเหรอจัะ” จงเหยียนซีรู้สึกว่าเธอพอใจง่ายมาก แค่ซงก้นบอกว่าจะพาเธอไปที่สวนสนุก เธอก็ดีใจมากแล้ว
นียาพยักหน้า “เขายุ่งมาก ไม่มีเวลา”
จงเหยียนซีคิดในใจ ถึงแม้จะไม่มีเวลาก็ควรอยู่กับลูกบ้าง อีกทั้งยังเป็นลูกที่ไม่มีแม่ด้วย
“เขาพยายามแบ่งเวลามาอยู่กับหนูเยอะที่สุดแล้วค่ะ” นียาหลับตาลง ทันใดนั้นอารมณ์ของเธอก็เศร้าซึม
จงเหยียนซีทำตัวไม่ถูก เธอพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า?
ทำไมถึงดูเศร้าไปเลยล่ะ?
อารมณ์เปลี่ยนเร็วเกินไป ทำให้เธอตั้งตัวไม่ทัน
“เอ่อนยา…”
นียาเงยหน้าขึ้นมอง “ฉันไม่เป็นไรค่ะ”
จงเหยียนซี “…”
เด็กคนนี้…
“พ่อแม่ของหนูเสียไปแล้ว เขารับหนูมาเลี้ยง” นียาบอก
จงเหยียนซีมองเธออยู่นาน นั่นหมายความว่า เธอเข้าใจผิดมาตลอดเลยอย่างนั้นเหรอ?
ที่จริงแล้ว เธอไม่ใช่ลูกนอกสมรสของซงเก้น?
เขาเองก็ไม่ใช่คนไม่รับผิดชอบ?
“พ่อกับแม่จากไปแล้ว ปูกับย่าไม่ยอมเลี้ยงดูหนู หนูเลยกลายเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีใครต้องการ เขาพาหนูมาที่บ้านหลังนี้ และกลายเป็นพ่อของหน…”
เธอกะพริบตาปริบๆ “ที่จริงแล้วเขาน่าสงสารเหมือนกัน”
จงเหยียนซี “…”
ซงเก้นน่าสงสาร?
เขาน่าสงสารตรงไหน?
คนมีฐานะ มีทรัพย์สินเงินทอง มีอำนาจ มีบารมี จะน่าสงสารได้ยังไง?
หรือว่าเธอเข้าใจคำว่าสงสารผิดไป?
ถ้าหากแบบนี้ถือว่าน่าสงสาร คนธรรมดาในโลกนี้จะไม่น่าสงสารมากกว่าหรือไง?
“เขายุ่งมากจนไม่มีเวลาหาภรรยาของเขาเอง แบบนี้ไม่น่าสงสารเหรอคะ? ” นียากะพริบตาปริบๆ
จงเหยียนซี “..”
ดังนั้นเธอจึงตามหาแม่ไปทุกที่ ตามหาภรรยาให้เขาไปทุกที่อย่างนั้นเหรอ?
เด็กคนนี้…
จงเหยียนซีไม่รู้ว่าควรจะประเมินเธอยังไงดี
“นียา” ซงเก้นเดินเข้ามา “มานี่”
เขากวักมือเรียก
นียาวิ่งเข้าไปหาทันที เธอเงยหน้าขึ้นเรียกด้วยเสียงหวาน “คุณพ่อขา”
ซงเก้นอุ้มเธอขึ้นมา แล้ววางเธอไว้บนเก้าอี้หน้าโต๊ะอาหาร โต๊ะอาหารนั้นยาวมาก สามารถรองรับคนได้อย่างน้อยยี่สิบคน
“คุณจง มาทานอาหารได้แล้วครับ” ซงเก้นช่วยดึงเก้าอี้ออกให้เธอนั่งอย่างสุภาพบุรุษ
พอจงเหยียนซีรู้ว่านียาไม่ใช่ลูกนอกกฎหมายของเขา เธอจึงรู้สึกละอายใจกับความคิดก่อนหน้านี้ของเธอมาก ทำไมเธอถึงคาดเดาคุณธรรมของคนอื่นตามใจชอบ?
อีกทั้งยังพูดแบบนั้นกับเขาด้วย
“ฉันนึกว่านียาเป็นลูกของคุณ….
พอรู้ว่านียายังอยู่ที่โต๊ะอาหาร เธอจึงรีบหยุดพูด คำพูดแบบนี้จะพูดต่อหน้าเด็กได้ยังไงกัน
ซงเกันรู้ว่าเธอต้องการจะพูดอะไร เขาเองก็เห็นแค่นียาจึงไม่พูดเช่นกัน ก่อนจะรีบเปลี่ยนหัวข้อ “ผมไม่รู้ว่าคุณกินได้หรือเปล่า”
จงเหยียนซีเอ่ยพูด”ฉันไม่ใช่คนเลือกกินค่ะ”
พอรู้ว่าเขาไม่ใช่คนขาดความรับผิดชอบ ดูเหมือนว่าเขาจะดูไม่น่ารำคาญมากแล้ว
เมืองB
การผ่าตัดของเจียงโม่หานประสบความสำเร็จดี
แค่ต้องพักรักษาตัวอยู่บนเตียง ห้ามลงจากเตียงมาเดิน มีเพียงหนานเฉิงคอยดูแลอยู่ข้างๆ เขา
“หลิงเวยยังมีชีวิตอยู่ไหม” เจียงโม่หานที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลถามทันที
หนานเฉิงไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงนึกถึงหลิงเวยขึ้นมา จึงพูดว่า “ยังอยู่ข้างใน มีชีวิตอยู่ครับ”
“เธอสมควรตาย” เจียงโม่หานสีหน้าเรียบนิ่ง แต่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“โชคดีที่คุณผู้หญิงไม่เป็นไร เธอเองก็ถูกลงโทษแล้ว” หนานเฉิงไม่รู้ว่าจงเหยนซี้ต้องสูญเสียลูกของเธอไปในกองเพลิง
ดังนั้นจึงไม่เข้าใจว่าทำไมเจียงโม่หานถึงถามถึงเธออีกครั้งแบบนี้
“ที่จริงแล้วเธอแค่รักคุณ ถึงเพิ่งทำผิดพลาดรุนแรงแบบนั้นลงไป แต่โทษของเธอไม่ถึงตาย ถ้าเธอยอมรับผิดสัญญาว่าจะแก้ตัว ให้โอกาสเธอแก้ตัวดีไหมครับ…’
“นายพูดว่าอะไรนะ” หนานเฉิงยังพูดไม่ทันจบ เจียงโม่หานก็พูดขัดขึ้นมาก่อน “ความผิดของเธอไม่ถึงกับต้องตายอย่างนั้นเหรอ?” เขาหันหนำาไปมองเขาด้วยแววตาโหดเหี้ยม หนานเฉิงกลืน
น้ำลายลงท้อง “เอ่อ คือว่า ผมไม่ได้จะขอร้องแทนเธอ แต่…แต่ว่า….
อธิบายอยู่นาน แต่ก็อธิบายไม่ออก
เจียงโม่หานปิดตาระงับอารมณ์โกรธทั้งหมดของเขาไว้ “เธอไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่ ฝังเธอลงไปเป็นเพื่อนเขาซะ”
หนานเฉิงตกตะลึง เขาเข้าใจความหมายถูกใช่ไหม?
ให้หลิงเวยตายอย่างนั้นเหรอ?
เธออยากจะฆ่าจงเหยียนซี แต่จงเหยียนซียั่งมีชีวิตอยู่ จะเอาเธอไปฝัง ฝังไว้กับใคร
ตอนนี้เธออยู่ในคุก ไม่จำเป็นต้องเอากันให้ตายแบบนั้น
“คือว่า……”
“หนานเฉิง อย่าขอร้องแทนเธออีก เธอไม่คู่ควร เธอชั่วร้ายกว่าที่นายคิด ทำตามที่ฉันพูด” เจียงโม่หานยังไม่ลืมตา แต่เอียงศีรษะมองไปทางหน้าต่าง
หนานเฉิงนิ่งเงียบไปสักพักแล้วพูด “ผมจะไปจัดการเดี่ยวนี้ครับ”
หลิงเวย เจียงโม่หานกัดฟันพูดสองคำนี้ออกมา
ถึงแม้จะไม่เข้าใจ แต่ก็ไปทำตามคำสั่ง
แต่ว่า เขาไม่เห็นใครเลย หลิงเวยหายไปแล้ว
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
เขาไปหาหัวหน้าหวูทันที อยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ว่า หัวหน้าหวเองก็ไม่รู้เรื่องเช่นกัน จึงพูดว่า “ไม่มีทาง”
“ผมไม่เห็นใครเลยจริง ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่มาหาคุณ” หนานเฉิงมองมาที่เขาแล้วพูด “คงไมใช่ว่าหลบหนีไปแล้วนะครับ?”
“พูดอะไรบ้าๆ? ที่นี่คิดจะหนีก็หนีไปได้อย่างนั้นหรือไง?” หัวหน้าหวพูดอย่างระมัดระวัง เพราะว่า ถ้าคนคนนี้หายไป เขาก็มีความผิดเช่นกัน
เขาให้สัญญากับกวนจิ้งว่าจะจับตาดูไว้อย่างดี ให้เธอตายอยู่ในนั้น
ตอนนี้คนหายไปแล้ว เขาจะรายงานอีกฝ่ายยังไง?
“ไปดูกัน” หัวหน้าหวู รีบเดินออกไปก่อน
หนานเฉิงรีบเดินตามหลังไป