กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 967 สวย

นียาปิดปากหัวเราะ
ซ่งเก้นจ้องเธอ “ลูกหัวเราะอะไร?”
“หัวเราะได้สง่งามไหมคะ?” นียาปิดปากหัวเราะต่อ
ซงเก้น “….
เขามองท้องฟ้าอย่างหมดคำพูด เด็กอะไรกันเนี่ย?
จงเหยียนซีหัวเราะขบข้นกับเด็กคนนี้
ด้วยการนำทางของซงเก๋น จงเหยียนซีและนียาที่นั่งอยู่ด้านหลังจึงไม่ต้องกังวลอะไร
“คุณจง มีที่ที่อยากไปไหมครับ?” ซงเก้นมองเธอจากกระจกมองหลัง
จงเหยียนซีครุ่นคิด “ฉันอยากไปไหว้พระค่ะ
คนไทยเชื่อในพระพุทธ
“ได้ครับ” ซงเก้นขับรถต่อไป
ไม่นานรถก็หยุดลง
หลังจากลงจากรถจงเหยียนซีก็รู้สึกได้ถึงวัฒนธรรม
กันไม่กี่ก้าวก็จะมีอีกวัดหนึ่งแล้ว นอกจากนี้แต่ละวัดต่างก็มีรูปแบ
ซงเก้นอุ้มนียาแล้วพา
ยังไม่ทันข้าไปก็สามารถได้กลิ่นธูปตลบอบอวลแล้ว
ดั่งมีเมฆหมอกฟุ้งกระจาย นักท่องเที่ยวจำนวนมากจุดธูปไหว้พระที่นี่
จงเหยียนซีซื้อธูปมา “ฉันจะเข้าไป พวกคุณพอเดี๋ยวนะ”
ซงเก้นพยักหน้า
เธอเดินเข้าไปในวิหาร สิ่งที่ตึงดูดสายตาของเธอก่อนสิ่งอื่นใดก็คือพระพุทธรูปสีทองอร่าม หัวเข่าทั้งสองนั่งไขว้ขัดสมา มือมีมคงลูกประคำ มองลงมาจากข้างบนเหมือนก้บกำลังมองผู้คน
จงเหยียนซีจุดธูปแล้วคุกเข่าลงบนฟูก พนมมือหม อุบกราบ คิดขอพรในใจให้พ่อแม่อายุยืนสุขภาพแข็งแรง อีกอย่าง เด็กที่เกิดในครรภ์แต่กลับไม่มีโอกาสได้ออกมายังโลกใบนี้ หวังว่าเขาจะได่ไปผุดไปเกิดใหม่ในครอบครัวที่ดีและคลอดออกมาอย่างปลอดภัย
หลังจากก้มกราบเธอก็ปักธูปกระถางธูป
เมื่อเธอเดินออกมาก็เห็นซงเก้นกำลังซื้อของอยู่ มันห่อด้วยใบไม่สีเขียว ย่างอยู่บนไฟ ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“กำลังซื้ออะไรอยู่เหรอ?” เธอถาม
นียาซิงตอบก่อน “มันคือมะกอกค่ะ อร่อยมาก”
“คุณลองซิมดูสิ” ซงเก้นยื่นให้กับเธอ
จงเหยียนซีรับมาแล้วเอ่ย “ขอบคุณ”
“ไม่ต้องเกรงใจค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันนี่คะ” นี่ยาโบกมือ
จงเหยียนซีหลุบตาลง รู้สึกเกรงใจ
แม้ว่าจะอยู่ร่วมกันมาหลายวันแล้วและถือว่าสนิทกับ ซงเก้น แต่ก็เป็นแค่เพื่อนธรรมดาเท่านั้น เมื่อถูกนียาทำให้’คลุมเครือ’บ่อย ๆ มันทำให้เธอค่อนข้างอึดอัด
“ตอนกินอาหารอย่าพูดสิ” ซงเก้นอุ้มเธอขึ้นมา
นียาโน้มตัวไปที่ข้างหูขของเขา “คุณพ่อ พอขาของเธอหายดีก็ต้องไปแล้ว ถ้าพ่อไม่จีบเธอก็ไม่มีโอกาสแล้วนะคะ”
ซงเก้น “…..”
“อย่าพูดอะไรเพ้อเจ้อ”
“หนูพูดพ่อเจ้อที่ไหนกัน ถ้ำฟอมีความเชื่อมั่นสักหน่อยก็คงไม่โสดมาถึงตอนนี้หรอก หนูช่วยฟอเลยนะ” นียาถอนหายใจ “ดูเหมือนต้องให้หนูออกตัวสิน:”
“ลูกจะทำอะไร?” ซงเก้นเริ่มมีลางสังหรณ์ไม่ดี
วินาทีต่อมาก็เป็นไปตามนั้น เธอยิ้มรำแล้วมองไปที่จงเหยียนซี “คุณจุดธูปขอพรอะไรเหรอคะ?”
สีหน้ของจงเหยียนซีชะงักไปเล็กน้อย ขณะที่ยังคิดไม่ได้ว่าจะตอบยังไงดีนั้น นี่ยาก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ขอคู่พรหมลิขิตหรือเปล่าคะ?”
จงเหยียนซี “…….”
ซงเก้น “…..
ในใจคิดขึ้นมาพร้อมกัน เจ้าเด็กคนนี้
แก่แดดหรือยังไง?
แบบที่อายุยังน้อยแต่รู้มาก
“เปล่าหรอก” จงเหยียนซีบีบแก้มของเธอเบา ๆ “เป็นเด็กก็ทำตัวในเหมือนเด็กนะ”
นียาทำปากยื่นแล้วพูดต่อ “คุณพ่อของหนูเป็นยังไงบ้างคะ?”
ซงเก้น “…..
เขาปิดปากของนียา
จงเหยียนซีรู้ว่านี่ยาอยากจะบอกอะไร เธอตั้งใจจะหากรรยาให้กับซงเก้น
“พ่อของหนูเป็นคนดีมากจ้ะ แต่ฉันไม่เหมาะสมกับพ่อของหนู ฉันไม่เหมาะจะเป็นแม่ของหนูหรอก” จงเหยียนซีตัดเยื่อใยอย่างชัดเจนเมื่อนียาพูดเรื่องกับเธออีกครั้ง
“ทำไมล่ะคะ?” นียาดึงมือของซงเก้นออก
จงเหยียนซีไม่ได้อธิบาย แล้วยัดมะกอกเข้าไปในปากเธอคำหนึ่ง
นียาทำปากอู้อี้
พวกเขาเดินไปมนกนนอย่างช้ ๆ แก่นแท้ของเซียงใหม่อยู่ที่ความเชื่องชำและเนิ่บนาม ค่อย ๆ เดิน ค่อย ๆ สัมผัส และรอยยิ้มที่มีอยู่ทุกที่ นั่นจึงเป็นเซียงใหม่ที่แท้จริง
“หนูอยากได้อันนี้” นียาเห็นแผงขายของเล่น เธอเอื้อมไปหยิบของเล่นชิ้นหนึ่ง
ซงเก้นตามใจเธอมาก ก็ต้องซื้อให้
จงเหยียนซียิ้ม เธอคิดด้วยใจจริงว่านี่ยานั้นช่างโชคดีที่ได้เจอกับซงเก้น
เขาเป็นชายโสด หาได้ยากที่จะมีความรักแบบนี้
ร้านผ้าไหมร้านหนึ่งระหว่างทาง การตกแต่งหน้าร้านระดับไฮเอนด์ บนป้ายระบุว่าเชี่ยวชาญด้านไหมไทย
จงเหยียนซีเดินเข้าไป
เธอซอบใจผ้าคลุมไหล่ผืนหนึ่ง สีเทาอ่อนและเบาบาง เมื่อลูบแล้วรู้สึกอ่อนนุ่มและเกลี้ยงเกลา
“นี่คือผ้าไหมไทยร้อยเปอร์เซ็นต์ นอกจากร้านของเราแล้ว คุณก็ยากจะหาคุณภาพแบบนี้อีกแล้วนะครับ”
จงเหยียนซีเข้าใจคร่าว ๆ เพราะหลินซินเหยียนค่อนข้างชำนาญเรื่องผ้า เธอจึงคุ้นชินกับมันและรู้อย่างผิวเผินอยู่บ้าง
เธอได้ยินว่าที่ผ้าไหมไทยหายากเพราะการผลิตใช้เวลานานและราคาสูงมาก เมื่อจับดูแล้วไม่ผิดเลยจริง ๆ
“ลองดูหน่อยสิคะว่าสวยไหม” นียาตะโกนเสียงดัง
จงเหยียนซีหัวเราะแล้วพูด “ได้สิ”
วัสดุที่อ่อนนุ่มขนาดนี้ เมื่อสัมผัสกับผิวแล้วรู้สึกสบายมาก
“สวยค่ะ” นียาพูดด้วยรอยยิ้ม
เธอมองกระจกแล้วพยักหน้า “ฉันก็ชอบเหมือนกัน”
“ช่วยห่อให้หน่อยนะคะ” เธอหยิบไปยื่นให้กับพนักงาน
พนักงานรับมาแล้วก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ จงเหยียนซีเดินตามไปและหยิบกระเป๋าเงินออกมา
“คุณผู้หญิง คุณคนนั้นเขาจ่ายไว้แล้วครับ”
จงเหยียนซีเงยหน้าขึ้น
ซงเก้นกำลังมองมาที่เธอพอดี “ผมให้คุณครับ”
“แต่ว่า….”
“คุณช่วยผมดูแลนียา นี่ก็เป็นค่าตอบแทนแล้วกันครับ” ซงเก้นพูด
จงเหยียนซีรู้สึกเกรงใจ “ฉันเองก็ไม่ได้ดูแลอะไรเธอ”
“คุณสอนเธอวาดรูปครับ”
จงเหยียนซี “…”
“ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“สวมเลยค่ะ” นียาโพล่งขึ้น
จงเหยียนซีหยิบออกจากห่อแล้วคลุมลงบนตัว
นียาดึงซงเก้นมาดู “คุณฟอดูสิคะ สวยไหม?”
สายตาของซงเก้นจ้องมองไปยังร่งของจงเหยี่ยนซี เธอสืบทดข้อดีของพ่อแม่มาทั้งหมด ใบหน้าที่สวยวิจิตร ผิวขาวเนียนละเอียด เป็นคนที่งคงามดั่งครั้งแรกที่ได้เจอกับเธอ
เพียงแต่แสงสว่างของเธอหรี่ลง ไม่ได้สว่างไสวเหมือนครั้งแรกที่พบกัน
“คุณพ่อคะ คุณพ่อ บอกสิคะ” นียากระตุกชายเสื้อของซงเก้น
ซงเก้นได้สติกลับมาแล้วพูด “สวย”
นียายิ้ม
นอกบานหน้าต่างกระจก พายัมกำลังซ่อปปิ้งกับเพื่อสนิท และปังเอิญเห็นทั้งสามคนข้างในที่พูดคุยหัวเราะกันจากนอกหน้าต่าง
“เอ๊ะ นั่นซงเก้นไม่ใช่เหรอ? ผู้หญิงข้าง ๆ คือใครน่ะ? เขามีแฟนแล้วเหรอ? แถมเปีนสาวต่างชาติด้วย” เพื่อนสนิทของพายัมเองก็เห็นเช่นกัน
“ไม่ใช่แฟนเขา แค่คนอยู่อาศัยต่างหาก!” พายัมถลึ่งตามองเพื่อนสนิท
“แต่พวกเขาดูสนิทสนมกันมากจริง ๆ ะ ซงเก้นน่ะขึ้นชื่อเรื่องเย็นชา ตอนนี้ขามาซ้อปปิ้งกับผู้หญิง เธอคิดว่ามันปกติเหรอ?” เพื่อนสนิทพูดต่อ “คนอยู่อาศัย? ซงเก้นบอกเธอเหรอ? แล้วเธอก็เชื่อ?”
พายัมขมวดคิ้ว “เธอหมายความว่ายังไง?”
“ฉันก็หมายความว่า ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ธรรมดาไงล่ะ?” เพื่อนสนิทพูด
พายัมกำมือแน่น “ซงเก้นไม่โกหกฉันหรอก”
เมื่อพูดจบเธอพุ่งเข้าไป เว็บสล็อต