กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 970 คนรักในสายตาคือไซซี

เมื่อจงเหยียนซีเข้าไปในห้อง นี่ยา ก็ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น เพิ่งถูกแซลลี่โยนลงไปในบ่ออามน้ำ และเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าที่สะอาด
ผมของเธอยังเปียกอยู่เล็กน้อย แค่ใช้ผ้าขนหนูเช็ดก็แห้งแล้ว ไม่ต้องเป่าแห้ง ในขณะนั้นก็เบิกตากว้างและมองไปทางประตู
ซงเก้นเดินเข้ามา เว็บสล็อต
เสื้อผ้าของเขาเปียกโซก เสื้อผ้าแนบเนื้อ กล้ามเนื้อที่ปรากฏออกมาแสดงให้เห็นความแข็งแกร่งของเขา
นียาตกใจตั้งแต่แรกเห็น เธอเห็นร่างกายท่อนบนของพ่อไม่ใส่เสื้อผ้า
ตอนนี้เธอกังวลเรื่องอื่นมากกว่า
” ฟอ “นียาขวางทางเขา ” ทำไมคุณไม่อยู่กับเธอสักพักล่ะ”
ยากที่เธอจะมีโอกาสเข้ามา
ซงเก้น “…”
คิดไม่ถึงว่าเขาและเธอสองคนจะเล่นน้ำด้วยกัน ?
” นี่ ขาของเธอหายดีแล้วและก็กำลังจะจากไป ถ้าฟอไม่คว้าเอาไว้ก็จะไม่มีโอกาสแล้วนะ ” นียาร้อนใจอย่างมาก
เริ่มพูดถึงเหตุผลว่า ” ลองคิดดูนะ ถ้าเธอไปแล้ว หลังจากกินข้าวพวกเขาสองคนก็เงียบสงัด ”
“ลูกไม่ได้อยากให้เธอไป เป็นเพราะกล้วการกินข้าวเงียบ ๆ หรือเปล่า ? ” ซงเก้นขมวดคิ้วเล็กน้อย
หรือไม่ใช่ว่าเพราะชอบเธอ ?
” แน่นอนว่ามีมากกว่านั้น เธอสวย เล่านิทานให้หนูฟังและกอดหนูจนนอนหลับไป รู้สึกเหมือนกับแม่ ถ้าพ่อกับเธอดีกันแล้ว หนูก็จะมีพ่อแม่ ” นียาพูดจุกจิก แต่เหมือนพูดไม่ตรงประเด็น
” นียาลูกไม่ใช่ว่าชอบเธอเลยยังอยากมีเธออยู่เหรอ ? ” ซงเก้นถาม
” แน่นอนว่าหนูชอบเธอ แล้วพ่อไม่ได้ชอบเธอหรือไง ? ” นียาถามกลับ
ซงเก้นนิ่งอึ้ง
เขาชอบเธอเหรอ ?
ดูเหมือนว่าไม่ได้เกลียด และชอบความรู้สึกที่อยู่กับเธอมาก
” ฟอ โอกาสครั้งนี้ ถ้ำพลาดก็หมดโอกาสแล้วนะ ” นี่ยารู้สึกไม่สบอารมณ์
ซงเก้นลูบหัวของเธอเบา ๆ ” เรื่องของผู้ใหญ่ เด็ก ๆ อย่าไปสนใจเลย ”
นียา เบ้ปาก ” แต่พ่อ พ่อต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต ”
ซงเก้น “….
เด็กคนนี้ฉลาดจริง ๆ!
หลังกินข้าวกลางวันเสร็จ ซงเก้นก็ออกไป จงเหยียนซีและนียาถูกทิ้งไว้อยู่ในบ้าน
นียาหมดหนทาง รู้สึกว่า ซงกันเป็นคนโง่มาก ไม่นานจงเหยี่ยนซีก็จะไปแล้ว เขาวิ่งอยู่ข้งนอก ไม่รู้ว่าจะเอาชนะใจผู้หญิงอย่างไร
จงเหยียนซีที่นอนอยู่บนโซฟากำลังจองตั๋วเครื่องบิน
หลังจากไปร่วมงานเลี้ยงกับ ซงเก้นในคืนนี้ พรุ่งนี้เธอก็จะกลับแล้ว
นียาเข้ามาใกล้ ” ทำอะไรเหรอคะ ? ”
จงเหยียนซีจองต่ำวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็วางโทรศัพท์แล้วเอื้อมมือไปกอดยากะพริบตา นียาเอาไว่ในอมแขน เธอจะกลับแล้ว ต่อไปจะไม่เจอเด็กน้อยซุกชนคนนี้แล้ว
นีแล้วถามว่า ” คุณคิดว่าพ่อของหนูเป็นคนยังไง ? ”
จงเหยียนซีพูดโดยไม่ต้องคิด ” เป็นคนจิตใจดี ”
นียา ยังคงมองไปที่เธอ หลังจากนั้นจงเหยียนซีก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
นียา”….”
“คุณไม่ซอบพ่อของฉันเหรอ ? ” นียาถามอย่างมีความหวัง กลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด และพูดต่อว่า ” ชอบเหมือนที่ผู้ชายชอบผู้หญิงยังไงล่ะ ”
จงเหยียนซี “…”
ในหัวของเด็กคนนี้คิดอะไรอยู่นะ ? ทั้งยังรู้ความชอบระหว่างผู้ชายและผู้หญิงอีก ?
“บอกมาสิคะ” นียาพูดอย่างไม่พอใจ
ดำนนอกประตู ตอนที่ชงเก้นถือกล่องหนึ่งใบเข้ามาก็ได้ยินคำพูดของนียาที่กำลังถามจงเหยนซี เลยหยุดเดิน อยากรู้ว่าจงเหยี่ยนซีรู้สึกยังไงกับตัวเอง
ยืนนิ่ง ๆ ไม่ขยับตัว เพื่อฟังคำตอบของจงเหยียนซี
จงเหยียนซีมองไปที่ นียาและส่ายหัว ” พ่อของคุณเป็นคนดี แต่ฉันไม่ชอบเขา ”
นียานั่งอยู่ไม่นิ่ง “ทำไมล่ะ ? ”
ซงเก้นที่อยู่หน้าประตูรู้สึกผิดหวังมาก
” ไม่มีเหตุผล ” จงเหยียนซีเตรียมตัวไปนียา ดึงเธอเอาไว้ ” บอกหนูที่ว่าทำไม ”
ตอนที่ยังเด็ก มีนิสัยดื้อรั้นแล้ว ชอบถามคำถามว่าทำไม
จงเหยียนซีมีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องของ เจียงโม่หานและไม่อยากจะพูดถึงความรู้สึกนั้นอีกต่อไป เธอไม่กล้าแตะต้องมันอีก และก็ไม่กล้าลองอีกครั้ง
หลังจากแยกก้บ เจียงโม่หานมาหนึ่งปีกว่า นอกจากเธอยังต้องการแก้แค้น เจียงโม่หาน ก็ไม่เคยคิดอยากรู้สึกแบบนี้กับใครอีก
เธอกลัวว่าความรู้สึกที่แท้จริงจะเป็นเพียงความฝันอย่างที่ตัวเองคิด
สองใจสมัครสมาน รักกันจนแก่เถ้า เป็นสิ่งที่เธอคาดหวังไว้
ต่อไปในอนาคต เธอคงไม่โหยหาสิ่งนั้นอีก
หัวใจดวงนั้นที่เจ็บปวด ไม่กล้าที่จะมีความรู้สึก
แต่คำพูดเหล่านี้ไม่สามารถพูดกับเด็กคนนี้และไม่มีเหตุผลที่ต้องบอกเธอ จงเหยียนซีคิดอยู่ครู่หนึ่ง ” นียาฉันและพ่อของเธอไม่คู่ควรกัน ”
” ทำไมถึงไม่คู่ควรกันล่ะ คุณสวย พ่อของหนูก็หล่อ เข้ากันได้ดีมาก ๆ”
” มันก็แค่รูปร่างภายนอก ” จงเหยียนซีลูขหัวของเธอ คนสองคนอยู่ด้วยกัน ไม่ได้เกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาเลย
บ้านเกิดของฉันมีคำโบราณกล่าวไว้ว่า คนรักในสายตาก็คือซซี ถ้คุณชอบใครสักคน ไม่ว่าจะโตมาสวย หล่อหรือขี้เหร่ ก็รู้สึกว่าเขาดูดีมาก”
“ไซซีคือใครคะ ? ” นียาซักถาม
จงเหยียนซีอธิมายอย่างใจเย็นว่า “ไซซีเป็นผู้หญิงที่สวยมากในสมัยโบราณ สวยตลอดกาล ทำให้คนปัจจุบันรู้จักเธอ ”
” ฉันไม่เคยเจอเธอเลย เธอสวยไม่สวยแล้วเกี่ยวอะไรกับหนู” นียาพูด
จงเหยียนซี “…”
เธออธิบายตั้งนานเปล่าประโยชน์ซะแล้วเหรอ ?
” ฉันรู้ว่าคุณโตมาสวย ” นียายิ้มระรื่น “ทำไมคุณถึงไม่ชอบพ่อของฉันล่ะ ”
จงเหยียนซี “…
เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วใช้หตุผลง่าย ๆ ว่า ” นียฉันและพ่อของเธอไม่คู่ควรกันเพราะประสบการณ์ความรักของเราต่างกัน เขาไม่เคยชอบใครมาก่อน แต่ฉันเคยมีคนที่ชอบแล้ว ”
นียาลุกขึ้นอีกครั้ง “คุณมีคนที่ชอบแล้วเหรอ ? ”
จริง ๆ แล้วจงเหยียนซื้อยากจะบอกว่า เมื่อก่อนเคยชอบ
แต่ไม่รู้จะพูดอย่างไร เพื่อเลิกล้มความคิดของเธอ จึงพูดว่า ” ใช่ ฉันมีคนในใจแล้ว ”
ตอนนี้นี่ยาดูหมดหวังทันที
ซงเก้นหน้าเศร้าอยู่ข้างนอกประตู
” นายท่านครับ ” แซลลี่จัดเตรียมผลไม้เสร็จเรียบร้อยแล้ว เห็น ซงเก้น อยู่ที่ประตู
เมื่อได้ยินเสียง นียาและจงเหยียนซีก็มองกลับไปที่ประตู
ซงเก้นก้าวเข้ามาและส่งเสียงเบาๆ
“คุณพ่อ ” นี่ยาตะโกนเรียก
ซงเก้นวางกล่องไว้บนโต๊ะแล้วอุ้มนียาขึ้นมาหอมแก้มของเธอ ” น้อยหน่าข้างหลังบ้านสุกแล้ว ให้แซลลี่พาเธอไปเก็บดีไหม? ”
นียาพยักหน้า ” ได้ค่ะ’
แซลลี่เข้ามาพานียาไป
นียาตะโกนว่า ” เราไปเอาตะกร้ากันเถอะ ”
แซลลี่ปล่อยเธอลงไปหลังบ้านหยิบตะกร่ำไม่ไผ่ใบเล็ก ๆ
ซงเก้นนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม
ดูเหมือนเขามีบางอย่างจะพูดกับจงเหยี่ยนซี แต่กลับไม่รู้จะเริ่มพูดตรงไหนก่อน สักพักทั้งสองคนก็เงียบกริบ
จู่ ๆ บรรยากาศก็เงียบสงม ดูอึดอัดเล็กน้อย
จงเหยียนซีทำลายความเงียบก่อน เธอหาหัวข้อสนทนา ” อะไรอยู่ด้านในกล่องนี้เหรอคะ ? ”
” ชุดราตรี ”
เธอเงยหน้าขึ้น
ซงเก้นพูด ” ฉันให้เธอ ”
จงเหยียนซีก็เข้าใจทันทีว่าควรแต่งกายด้วยชุดสุภาพนี้ไปงานเลี้ยง
“คือว่า….” ซงเก้น พูดตะกุกตะกั่ก
คิดแล้วคิดอีกก็ยังไม่รู้จะแสดงความคิดเห็นของตัวเองยังไงดี
ความคิดของเขาคือต้องการปลอบใจจงเหยียนซี แต่ไม่สามารถพูดคำพูดปลอบใจนี้ได้
จงเหยียนซีมองดูท่ทางงอะงะของเขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
” คุณมีอะไรจะพูดก็พูดมาตรง ๆ เถอะ ” เธอพูด