กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 973 รักษามารยาท

จงเหยียนซีถอยตามสัญชาตญาณ ลักษณะท่าทางแบบนี้สนิทสนมเกินไปแล้ว
ซงเก้นไม่เก้อเขิน พลางพูด “ผมของคุณยุ่งหมดแล้ว”
เธอยื่นมือจัดเส้นผมที่ยุ่ง หลบตาลงแล้วพูด “ขอบคุณ”
นียาจ้องจงเหยียนซีแล้วก็จ้องซงกัน แย้มยิ้มเล็กน้อย จากนั้นเริ่มกินน้อยหน่าอย่างมีความสุข สายตาจับจ้องไปที่กล่องที่ดูประณีตบนโต๊ะ พลางถาม “คุณพ่อคะ ในกล่องนี้คืออะไรเหรอคะ?”
“เสื้อผ้า” ซงเก้นตอบ
“ให้ใครเหรอคะ?” เธอถามอีกครั้ง
ซงเก้นบอกว่าให้จงเหยี่ยนซี นี่ยาดึงจงเหยียนซี “ลองเปิดดูสิคะ”
จงเหยี่ยนซีตอบอย่างไม่สบายใจ “ไม่ดูจะดีกว่า”
“ต้องลองสวมดูก่อนว่าพอดีไหม เดี่ยวจะไม่มีโอกาสได้เปลี่ยนค่ะ” นียา ดึงเธอ “แค่ดูเองนะคะ”
จงเหยียนซีจึงทำได้แค่เปิดกล่อง ด้านในเป็นเสื้อผ้าสีดำหนึ่งชุด
มองทรงไม่ออก แต่ว่ามองออกว่าเป็นเนื้อผ้าพิเศษ เนื้อผ้าสีดำสนิทกลับซุกซ่อนด้วยลวดลาย หากเจอที่ที่มีแสงก็จะสะท้อนเป็นแสงแวววาว
“ลองสวมดูสิคะ” นียายื่นมือเล็กมาลูบคลำ “แวววาวจังเลย”
จงเหยียนซีดีดที่หน้าผากของเธอเบา ๆ “เด็กน้อย อย่าซนจะดีกว่านะ”
“หนูซนเหรอคะ?” นียากะพริบตา
“อยู่ไม่สุขเลย ต้องทำตัวเป็นสาวน้อยที่เงียบ ๆ นะ” จงเหยียนซีจงใจพูด
นียา”.
เธอเบียดในอ้อมกอดของซงเก้น พลางฟ้องกับซงเก้น “คุณพ่อ ดูสิคะเธอไม่น่ารักเลย”
จงเหยียนซี “.
สายตาของซงเก้นเปลี่ยนไปมองทางจงเหยียนซี
เธอรีบกัมศีรษะมองดูเสื้อผ้าในกล่องทันที พยายามหลีกเสี่ยงการบรรจบสายตาของสองคน
“เธอใส่เถอะ ตอนนี้ห้โมงแล้ว หกโมงครึ่งพวกเราต้องออกเดินทาง” ซงเก้นรู้ว่าเธอกำลังหลบเสี่ยงตัวเอง “ให้แซลลี่ช่วยเธอนะ”
พูดจบเขาก็หันไปมองแซลลี่ “เธอช่วยคุณจงหยิบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องที่”
แซลลี่เดินมาหยิบเสื้อผ้า จงเหยียนซีบอก “อย่างนั้นฉันเข้าไปก่อนนะ”
เธอลุกขึ้น ตั้งแต่นั่งจนลุกออกไปเธอไม่แม้แต่จะมองซงเก้นเลย
ซงเก้นเม้มริมฝีมาก พอจะรู้ว่าทำไมเธอถึงหลบเลี่ยงตัวเองขนาดนี้
เขาถอนหายใจเล็กน้อย
“คุณพ่อ ถอนหายใจอะไรเหรอคะ?” นียาเงยศีรษะ
ซงเก้นอุ้มเธอขึ้นมา “เราไปให้อาหารปลากัน”
นียาตอบอย่างดีใจ “ค่ะ”
ปลาเลี้ยงอยู่ในบ่อที่เป็นหินเจาะออกมา เป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ไม่เป็นระเบียบนัก ด้านในปลูกพื้นในน้ำ ปลาสองสามตัวที่น่ารักว่ายน้ำอยู่ข้างในอย่างสนุกสนาน
นียาหยิบอาหารปลามาแล้ว ก้มตัวลงที่ขอบ โยนอาหารปลาทีละเม็ดลงไป
จิตใจของซงเก้นกลับไม่ได้อยู่ที่นี่ เงยศีรษะมองไปยังในห้องของจงเหยียนซี
ในห้อง
จงเหยียนซีเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว
พอดีตัว เหมือนสั่งทำตามที่วัดตัวเธออย่างไรอย่างนั้น แม้แต่โครงร่างสัดส่วนร่างกายที่เว้านูนของเธอก็ละเอียดไม่ขาดตกบกพร่อง
แซลลี่ที่ยื่นอยู่ข้าง ๆ พูดด้วยภาษาไทย “เหมาะกับคุณมากจริง ๆ ค่ะ”
จงเหยียนซียิ้ม ๆ พอดีตัวจริง ๆ “เซลลีไปทำงานเถอะ ตรงนี้ไม่ต้องแล้ว”
“แต่..
“ไม่เป็นไร ฉันทำเองได้”
แซลลี่พยักหน้า “อย่างนั้นก็ได้ค่ะ”
เธอเดินถอยออกไป
จงเหยียนซีหน้าอยู่ข้างหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แต่งตัวให้ตัวเองอย่างเรียบง่าย สวมเสื้อผ้าทางการแบบนี้ ไม่แต่งหน้าไม่เพียงไม่เหมาะสม ยังจะไร้มารยาทด้วย
ดังนั้นเพื่อที่จะไม่ให้ซงเก้นขายหน้า เธอก็ต้องทำให้ตัวเองดูดีหน่อย
แซลลี่ออกมาก็เดินไปที่ลานบ้าน มองเห็นพวกเขาอยู่ที่ริมบ่อปลา จึงเดินไปหา “คุณจงบอกว่าเธอทำเองได้ค่ะ”
ซงเก้นพยักหน้า ไม่นานนักก็เหมือนคิดอะไร่ได้ แล้วบอก “แซลลี่ เธอตามฉันมา”
แซลลี่พูด “ค่ะ”
ซงเกันเดินขึ้นไปข้างบน เข้าไปในห้องเก็บของ ภายในห้องเก็บของนี้สะสมทรัพย์สมบัติมาหลายชั่วอายุคนแล้ว ทองคำเพชรพลอยเครื่องประดับล้ำคำหลากรูปแบบ โฉนดที่ดินหน้าร้าน
ทรัพย์สินที่ดินวางทับซ้อนกัน
อัญมณีเงินทองนั้นเก็บไว้ในกล่อง
เขาเปิดกล่องที่อยู่ด้านบนที่วางทิ้งไว้ หลังจากเปิดก็หยิบกล่องผ้ากำมะหยี่สีแดงออกมากล่องหนึ่ง จากนั้นยื่นให้แซลสี่ “ให้คุณจง”
แชลลี่เงยหน้ามองซงเกัน “นี่เป็นเครื่องประดับสุดรักของคุณผู้หญิงตอนยังอยู่ไม่ใช่เหรอคะ?”
แม่ของแซลลี่คือสาวใช้ข้างกายของแม่ซงเก้น ตอนนี้อายุมากแล้ว พักผ่อนอยู่บ้าน เธอมาเล่นที่คฤหาสน์แห่งนี้ตอนเล็ก แม่ของซงเก้น ปฏิบัติต่อคนอื่นอย่างมีเมตตาและอ่อนโยน ปฏิบัติต่อ
บรรดาคนรับใช้ด้วยความโอบอ้อมอารี
คนรับใช้ที่ยังอยู่ ต่างเคารพยำเกรงและจงรักภักดีต่อตระกูลมูติชา
เมื่อก่อนเธอเคยเห็นแม่ของซงเกันสวมเครื่องประดับนี้ ได้ยินแม่ของเธอบอก คุณผู้หญิงรักเครื่องประดับชิ้นนี้มาก
ซงเก้นไม่ได้อธิบายอะไร บอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เอาไปให้เถอะ”
แซลลี่พยักหน้า “ค่ะ”
เธอรู้ว่าซงเก้นย่อมมีเจตนาของเขาอย่างแน่นอน
ซงเกันปิดประตู แต่ก่อนที่นี่ต้องล็อก ตอนนี้เทคโนโลยีพัฒนาแล้วใช้ทคนิคกันขโมยเป็นเทคโนโลยีขั้นสูง แยกแยะใบหน้าคน ลายนิ้วมือและรหัสมอร์ส คนทั่วไปเข้ามาไม่ได้
เครื่องประดับชุดนั้นเป็นของที่เก็บไว้ก่อนที่แม่ของเธอจะเกิด พุดให้ถูกก็คือเป็นสัญลักษณ์สืบทอดของสถานะของคุณผู้หญิงตระกูลมูติชาทุกสมัย
เครื่องประดับชิ้นนี้คุณย่าของเขาเป็นคนส่งมอบให้แม่ของเขา
คุณแม่เก็บรักษาไว้อย่างระมัดระวัง
ปกติจะใส่ไว้น้อยมาก จะใส่เพียงเข้าร่วมโอกาสสำคัญเท่านั้น
แม่ของเขาเสียชีวิตไปไว ไม่ได้เห็นซงก้นแต่งงานมีลูก ก่อนจากไปบอกกับเขา ให้เขานำเครื่องประดับนี้มอบให้คนที่เขาชอบ
ก่อนหน้านี้เขารักษามารยาท จงเหยียนซีแต่งงานแล้วนั้น เขาไม่เคยแสดงความรู้สึกพิเศษกับเธอออกมาเลย แต่ว่าตอนนี้ รู้ว่าเธอหย่าร้างแล้ว
เขาคิดว่าตัวเองตามจีบเธอได้แล้ว
ในห้อง จงเหยียนซีแต่งหน้างดงาม แม่ไม่แต่งหน้าเธอก็ใสสะอาดดุจดอกบัว แต่งหน้าแล้วก็ทำให้ใบหน้าใสสะอาดบริสุทธิ์นี้มีเสนห์เพิ่มขึ้น
แซลลี่เคาะประตู จงเหยียนซีบอกเข้ามาได้ เธอถึงผลักประตูเข้ามา นำเครื่องประดับชุดนั้นที่ประคองไว้ในมือมอบให้
“นี่คืออะไร?” จงเหยียนซีถาม
แซลลี่เปิดกล่องออก จงเหยียนซีมองเห็นสร้อยเพชรสีฟ้คุณภาพและวัสดุชั้นสูงที่ทำด้วยทำด้วยฝีมือนยอดเยี่ยมอยู่ข้างในนั้น
เครื่องประดับชุดนี้มีทั้งหมดเจ็ดชิ้น ชิ้นใหญ่มีสร้อยคอและสร้อยข้อมือ ชิ้นเล็กมีต่างหูหนึ่งคู่ แหวนหนึ่งวง เข็มกลัดหนึ่งอัน และที่รวบมัดผมหนึ่งอัน
คุณภาพเพชรชั้นสูง เครื่องประดับทุกชิ้นสีฟ้าเสมอกัน ต่างเป็นคุณภาพเดียวกัน
เพชรเม็ดใหญ่คุณภาพดี สว่าง สีที่มีน้อยก็คือชั้นหนึ่ง ถ้าหากภายใต้สถานการณ์แบบนี้ยังสามารถหาคุณภาพที่มีระดับเหมือนกันโดยแทบไม่มีความแตกต่างเลย มารวมเป็นเครื่องประดับชุด
หนึ่งจนครบแบบนี้ อย่างนั้นก็ยิ่งหาได้ยาก
เพชรสีฟ้าเม็ดใหญ่เม็ดนั้นที่อยู่บนสร้อยคอ ขนาดพอ ๆ กับเม็ดสีชมพูเม็ดนั้นของเธอ เพียงแต่เพชรสีชมพูเม็ดนั้นของเธอโดดเดี่ยว
สีฟ้าเม็ดนี้ไม่เหมือนกัน ถูกเม็ดเล็กเม็ดใหญ่มาประกอบตกแต่งโอบล้อมเป็นช่อ กลายเป็นเครื่องประดับมูลค่าสูงและตระการตาชุดหนึ่ง
แม้ว่าจงเหยียนซีจะเป็นคนผ่านประสบการณ์วิตมามาก แต่ว่ารู้สึกว่าสวมใส่เครื่องประดับล้ำค่ขนาดนี้ของคนอื่นคงไม่เหมาะสมนัก เธอมีสร้อยคอเล็กอยู่ สามารถประดับเพิ่มได้ แบบนี้
อลังการเกินไปหน่อย
แซลลี่นำกล่องวางไว้บนโต๊ะ หยิบสร้อยคออย่างระมัดระวัง สวมที่คอของจงเหยียนซี แซลลี่คิดว่า ซงเก้น ให้เธอนำมาให้จงเหยียนซี จะต้องอยากให้เธอใส่อย่างแน่นอน