กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 986 รับรู้ได้เหมือนเกิดกับตัวเอง

จากนั้นก็รั้งแขนของเธอ” พี่เราเข้าไปกันเถอะ”

จวงเจียเหวินอยู่ข้างหลังพร้อมถือกระเป๋าสัมภาระ

จงเหยียนซีพยักหน้าและพูดว่า ” ไปกันเถอะ ”

เพราะว่าเขาเข้าไปในบ้านแล้ว ก็เปิดไฟในห้องรับแค่ เพียงเสียงติ๊ก ไฟทั่วห้องก็สว่างไสวภายในชั่วพริบตา

จงเหยียนซีพูดขึ้นมาว่า ” ว่าเธอไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันไปหาพ่อกับแม่เอง”

เธอรู้ว่าคืนนี้ พ่อแม่ยังไม่หลับอย่างแน่นอน

จวงเจียเหวินตอบ ” โอเค”

เขาจึงยกสัมภาระไปวางไว้ในห้องนอนของเธอ จากนั้นก็ขึ้นชั้นสองไปกับเสิ่นซินเหยา

เสิ่นซินเหยาไม่วางใจจึงพูดว่า” พี่เขา…..”

” เธอจัดการได้น่า ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” จวงเจียเหวินให้เธอกลับห้องไปนอน

เธอยืนอยู่หน้าประตูห้อง แล้วพูดกำชับว่า ” อย่าให้มีเสียงมาถึงชั้นล่างล่ะ”

ห้องนอนของจวงเจียเหวินอยู่ข้างใน ถึงแม้ทั้งสองใกล้จะแต่งงานกันแล้ว แต่อย่างมากก็แค่จูบกัน ไม่มีการกระทำที่ข้ามเส้นมากกว่านั้นแต่อย่างใด

สำหรับจวงเจียเหวินแล้ว ถ้ายังไม่แต่งงานแล้วไปแตะต้องเธอ มันคือการกระทำที่ไร้ซึ่งความรับผิดชอบ แต่สำหรับเสิ่นซินเหยาแล้ว การเป็นผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานแล้วมาอาศัยอยู่ด้วยกัน เป็นเรื่อง

ที่หน้าไม่อาย ถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองจะได้รับการยอมรับจากทุกคน พวกเขาก็แสดงอย่างชัดเจน แต่ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันก็สัญญาว่าจะไม่ทำเรื่องที่เกินงาม

ทั้งสองที่กำลังจะแต่งงานกันในไม่ช้ ก็ไม่ได้นอนด้วยกัน แต่แยกห้องอยู่ห้องใครห้องมันแทน

จวงเจียเหวินตอบอิ่มไปแล้วพูดต่อ ” คุณก็รีบนอนล่ะ”

เสิ่นซินเหยาพยักหน้าแล้วเข้าห้องไป

เมื่อเห็นว่าเธอปิดประตูแล้ว จวงเจียเหวินจึงถอนหายใจออกมาแล้วมองลงไปยังชั้นล่าง แต่ก็ไม่ได้ลงไปก้าวก่ายอะไร จากนั้นก็กลับเข้าห้องตัวเองไป

ชั้นล่าง

จงเหยียนซียังคงยืนอยู่ที่เดิมสักพักเพื่อจัดการอารมณ์ของตัวเอง คือครั้งแรกที่เธอไม่ได้เจอหน้าพ่อแม่มาหนี่งปีแล้ว ถึงแม้จะได้ยินเรื่องราวของพวกเขาผ่านปากของจวงเจียเหวินมาโดยตลอด

แล้วก็ได้เห็นรูปการใช้ชีวิตของพวกเขา แต่ในใจก็ยังรู้สึกหดหู่อย่างไรอย่างนั้น

ไม่ว่าเธอจะโตเท่าไหร่แต่ในสายตาของพ่อแม่เธอก็ยังคงเป็นเด็กเหมือนเดิม

ณ ตอนนี้ก็เป็นเพราะว่าเธอได้ทำเรื่องบางอย่างผิดพลาด จึงเกิดความคิดที่ว่าไม่กล้าสู้หน้าผู้ใหญ่

แต่เธอก็รู้ว่า ตัวเองเคยเอาแต่ใจไปแล้วครั้งหนึ่ง คงเอาแต่ใจตัวเองไม่ได้แล้ว เพราะมันจะทำให้พ่อแม่เป็นกังวล

เธอพยายามรวบรวมความกล้า แล้วพุ่งไปยังห้องนอนของพ่อกับแม่

เมื่อถึงหน้าประตูห้องแล้ว เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ จึงยกมือขึ้นมาเคาะประตู

แต่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตูให้เธอเลย

เธอจงพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง ” พ่อ แม่ หนูกลับมาแล้วค่ะ ”

ห้องที่เยื้องออกไปฝั่งตรงข้าม ซูจ้านกับฉินยาก็ยังไม่หลับ เมื่อด้ยินเสียงของจงเหยียนซี ซูจ้านก็ลุกพรวดขึ้นมานั่งบนเตียงทันที

สีหน้าของฉินยายังดูสงบนิ่งกว่าเขา แต่เป็นเพียงแค่การแสดงสีหน้าเท่านั้น พอได้ยินเสียงของจงเหยียนซี หัวใจของเธอมันโดนบีบอีกครั้ง

จงเหยียนซีเป็นเด็กที่เธอเห็นมาแต่อ้อนแต่เอาะ มันก็เป็นลูกของตัวเอง ครั้งนี้เธอต้องผ่านความเป็นความตายมา ทุกคนต่างก็เป็นห่วงและเจ็บปวดใจอย่างที่สุด ตอนนี้เธอได้กลับมาอย่างปลอดภัย

ฉินยารู้ดีว่ามันเป็นเพียงแค่สิ่งที่แสดงออกภายนอก แต่ในใจเธอคงถูกทำร้ายเช่นเดียวกัน

ในตอนที่เธอยังสาว ตัวเองก็เคยได้รับประสบการณ์ที่ทำร้ายปางตายมาก่อน ดังนั้นจึงเข้าใจความรู้สึกของจงเหยียนซี

แต่ในบางเรื่อง ยิ่งเป็นเรื่องที่ตัวเองเคยผ่านมา ก็ยิ่งทำให้ปวดใจเพราะเธอรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น

ดวงตาของเธอก็แดงก่ำขึ้นมาโดยที่ไม่รู้ตัว

ซูจ้านเทน้ำให้เธอแก้วหนึ่ง แล้วถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล ” เป็นอะไรไป?”

เธอรับน้ำแก้วนั้นมาแล้วส่ายหัว ” ไม่เป็นไรหรอก”

ซูจ้านกุมมือเธอเอาไว้ ” มันเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ”

เขารู้ดีว่าฉินยาจะต้องนึกถึงเรื่องเมื่อก่อนแน่ๆ

เพราะเมื่อก่อนฉินยาเองก็ลำบากมามาก

เป็นเพราะเขา ชีวิตนี้เธอเลยไม่สามรถเป็นแม่คนด้ คือสิ่งที่น่เสียดายที่สุดในชีวิต เมื่อได้เห็นว่าเสิ่นเผยซวนกับจงจิ่งห้าวต่างมีลูกเป็นของตัวเอง เขาก็อิจฉา แต่ก็ทำได้แค่อิจฉาเท่านั้น

ฉินยาใจกว้างพอที่จะให้อภัยเขา ก็คงเป็นบุญในชาติที่แล้วที่เขาได้สร้างเอาไว้ จึงได้มีเธอเป็นคู่ชีวิต ด้วยความที่เขาทะนุนอมเธออยู่แล้ว ก็ยิ่งทะนุถนอมมากขึ้นไปอีกเพื่อที่จะได้ใช้ชีวิตอันสุข

สงบไปกับเธอเช่นนี้

ในตอนที่ท่านย่ายังมีชีวิตอยู่ ถึงแม้จะมีบางครั้งที่ชัดเจน และจะมีบางครั้งที่สับสนและยุ่งเหยิง แต่มีช่วงเวลาที่ทำให้คนไม่เว้นว่างเช่นเดียวกัน

ฉินยาเห็นแกหน้าเขาเลยอดทนไว้ จนตอนนี้ท่านย่าได้จากไปแล้ว เขาจึงได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับฉินยามาหลายปี

ฉินยาเงยหน้าขึ้น ” คุณไม่โกรธฉันเหรอ? ”

มีหลายครั้งที่เป็นเพราะเรื่องที่ผ่านไปแล้ว เธอทำสีหน้าใส่ซูจ้าน เอาเรื่องพวกนั้นขุดมาแขวะเขา และทำกับเขาอย่างเย็นชา

ซูจ้านเข้าใจ ดังนั้นก็ไม่เคยที่จะคิดเล็กคิดน้อยอะไร

” นอนเถอะ “ซูจ้านตบไหล่เธอ

ถอนหายใจ ” ในที่สุดก็เห็นฟ้าหลังฝนสักที ”

จงเหยียนซียอมที่จะกลับมาเจอหน้าพวกเขา งั้นก็แสดงว่าเธอได้วางเรื่องในอดีตลงไปแล้ว นี่คือเรื่องที่ดี

นอกห้อง

จงเหยียนซีเคาะประตูห้องอยู่สองครั้งแต่ไม่มีการตอบกลับ จึงยกมือขึ้นมาจับลูกบิดประตูแล้วเปิดเข้าไป