กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่1000 ผมจองโรงแรมเอาไว้

สีหน้าของเหวินเสี่ยวจี้ชะงักไปเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นว่า ” เหยียนเฉินขาดการติดต่อไป ตอนนี้กำลังหาอยู่ ถ้ามีเบาะแสอะไรฉันจะรีบบอกนายเป็นคนแรก”
มือของจงจิ่งห้าวที่ระนาบอยู่ข้างตัว ค่อยๆ ประสานกันแน่น น้ำเสียงที่พูดออกมาฟังดูน่ากลัว ” นานแค่ไหนแล้ว?”
” ประมาณ…. . ครึ่งเดือนแล้ว ” เหวินเสี่ยวจี้พูดจบก็หลุบสายตาลง
ในใจของจงจิ่งห้าวตอนนี้ปั่นป่วนไปหมด แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าและอารมณ์ะไรออกมามากมาย เพราะเขากลัวว่าตัวเองจะยืนไม่ไหว ถ้าให้หลินซินเหยียนรู้ ก็จะยิ่งจัดการยาก
กว่าเดิม แล้วด้วยสุขภาพร่างกายของหลินซินเหยียนในตอนนี้ ไม่แน่อาจจะล้มป่วยก็ได้
“อืม ต้องเก็บเป็นความลับอยู่แล้ว คนในครอบครัวก็ไม่ให้บอก ” ความหมายของเขาก็คือเหวินเสี่ยวจี้ห้ามบอกเฉินช็อหาน เผื่อว่าเธอจะพลั้งปากพูดต่อหน้าหลินชินเหยียน
” ฉันรู้แล้ว ฉันจะไม่บอกใครทั้งนั้น เรื่องนี้มีเพียงนายคนเดียวที่รู้ ” เหวินเสี่ยวจี้ก็ไม่สบายใจเช่นเดียวกัน
“ตอนนั้นสถานการณ์ดูอันตรายหรือเปล่า? ” จงจิ่งห้าวอยากจะทำความเข้าใจให้ชัดเจน
” ได้ยินมาว่าอันตราย แต่ไม่ใช่เขา ตอนนั้นมีอีกกลุ่มหนึ่งที่กลับเข้าไป ” เหวินเสี่ยวจี๋ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่ได้ยินจากผู้ที่เข้าไปปฏิบัติงาน แล้วรอดชีวิตกลับมาอีกที
จงจิ่งห้าวพูดต่อ ” คืนนี้ เราจะออกไปนอนโรงแรม”
” ที่บ้านก็ยังมีที่เหลือ “เหวินเสี่ยวจี้รีบพูดดักเอาไว้ “ห้องก็เก็บทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วด้วย”
“แม้กระทั่งผมคุณยังปิดไม่ได้ ถ้าเธอได้ยินขึ้นมาจะทำยังไง? ร่างกายเธอก็ไม่แข็งแรง คุณรู้หรือเปล่า ” จงจิ่งห้าวตัดสินใจระวังไว้ก่อน
เหวินเสี่ยวจี้หมดคำจะพูด เพราะตัวเองใจไม่แข็งพอ ถึงได้มีพิธุธต่อหน้าจงจึงห้าว แต่สำหรับจงจิ่งห้าวคนนี้ จะมีซักกี่คนที่สามารถปิดบังสายตาของเขาได้?
เขาไม่ต่างจากปีศาจเลย
ถ้างั้นก็ได้ แต่ตกลงกันแล้วว่าจะอยู่ที่นี่ แต่อยู่ดีๆ ไปนอนที่นู่นจะพูดยังไงกับเธอล่ะ “เหวินเสี่ยวจี้ถามด้วยความเป็นห่วง
” เรื่องนี้ผมจะพูดกับเธอ ไม่ต้องกังวลหรอก ” จงจิ่งห้าวพูดเสียงเรียบ
เขาจะต้องระวัง เหวินเสี่ยวจี้ก็ไม่พูดอะไรมาก เพราะเขาก็กลัวที่จะเผชิญหน้ากับหลินซินเหยียน ถ้าถูกเธระแคะระคายขึ้นมา เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง
ออกไปพักข้างนอกก็ดี จะได้ไม่ต้องลุกลี้ลุกลนเวลาเธอถามถึงจงเหยียนเฉิน
จงจิ่งห้าวนั่งอยู่ในห้องสักพักก็ลุกขึ้น ภายในห้องรับแขกเฉินช็อหานก็ยังคงพูดคุยกับหลินซินเหยียน
” เราไปกันเถอะ ” จงจิ่งห้าวพูด
” ไม่ได้คุยกันเรียบร้อยแล้วเหรอว่าคืนนี้นอนที่นี่? ” หลินซินเหยียนยังไม่ทันได้เอ่ยถาม เฉินช็อหานก็พูดขึ้นมา
“นานแล้วที่ไม่ได้มาที่นี่ ยังมีบางที่ที่ต้องไปน่ะครับ ” จงจิ่งห้าวอธิบายง่ายๆ เหงินเสี่ยวจี้ที่อยู่ข้างๆ ก็ช่วยพูดอีกแรง ” พวกเขาไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้ว กลับมาครั้งนี้ก็มีหลายที่ที่
อยากไปดูละมั้ง ”
เฉินซือหานไม่ได้ถามต่อ หลินชินเหยี่ยนก็ลุกขึ้นแล้วมองหน้าจงจิ่งห้าว ” คุณจะไปไหน? ก่อนหน้านี้ทำไมถึงไม่ได้ยินคุณบอกก่อนเลย?”
จงจิ่งห้าวพูดเนื่อยๆ ” แค่ลืมน่ะ เลยไม่ได้บอกคุณล่วงหน้า ไปกันเถอะ”
” โอเค ” หลินซินเหยียนไม่สงสัยอะไรก็ตอบตกลงไป
จากนั้นพวกเขาก็ออกจากบ้านตระกูลเหวิน รอให้เหวินเสี่ยวจี้กับเฉินชื่อหานกลับเข้าบ้านไปแล้ว และไม่มีใครอยู่ หลินชินเหยียนก็ถามขึ้นมาว่า ” ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าคุณมีอะไร
บางอย่างผิดปกติ? ”
จงจิ่งห้าวทำหน้านิ่ง ” ตรงไหนผิดปกติ?”
” ก็ไม่ได้บอกว่าจะนอนที่นี่หรือไง? ทำไมอยู่ดีๆ ถึงจะไปล่ะ? หรือว่าคุยไม่ถูกคอกับเสี่ยวจี้? เขาทำให้คุณโกรธเหรอ? ” หลินซินเหยียนถาม
แต่คิดๆ ดูแล้วตอนที่พวกเขาออกมาจากห้องหนังสือ ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ สีหน้าทั้งสองก็ปกติ ไม่เหมือนคนที่ทะเลาะกันมาก่อนเลย
จงจิ่งห้าวจับมือเธอขึ้นมา ” ผมแค่อยากเดินเล่นกับคุณ ตอนที่อยู่กับพวกเขาดูไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ ”
หลินซินเหยี่ยนนึกขึ้นมาได้ อาจจะเป็นเพราะพอเขากลับมาที่ เมืองB ในใจก็คงมีความรู้สึกที่อยากพูดออกมามากมาย ” หรือว่าจะรู้สึกว่าเวลาผ่านไปรวดเร็ว? เพียงชั่วพริบตา
ลูกๆ ต่างก็เติบโตกันแล้ว คุณและฉันก็แก่ตัวลง พอได้มาเดินทอดน่องในเมืองที่คุ้นเคยอีกครั้ง ทำให้เกิดความรู้สึกไม่คุ้นเคยใช่ไหม ”
ทั้งสองเดินไปอย่างไร้จุดหมาย
จงจิ่งห้าวพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบสงบ ” แค่มีคุณอยู่ข้างๆ สำหรับผมแล้ว อะไรๆ ก็เหมือนกันหมด ”
หลินซินเหยียนบอกว่าเขาบิวท์อารมณ์เกินไปแล้ว
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว หลินซินเหยี่ยนเริ่มจะเหนื่อย ” ฉันเหนื่อยแล้ว ว่าแต่เราจะไปพักที่ไหนเหรอ? ”
จงจิ่งห้าวพูด ” ผมจองโรงแรมเอาไว้แล้ว ”
” งั้นพวกเรากลับกันเถอะ ” เธอพูด
จงจิ่งห้าวก็เห็นตามที่เธอว่า พวกเขาโบกรถและกลับโรงแรมไป
พออาบน้ำอาบท่า เก็บของเสร็จแล้ว ก็เตรียมที่จะเข้านอน หลินซินเหยียนบอกว่ารู้สึกหิวน้ำ จงจิ่งห้าวจึงไปรินน้ำให้เธอ ในขณะที่เล่นน้ำเหมือนกำลังเหม่อ ทำให้ชาที่เทล้นออก
มาโดยไม่รู้ตัว หลินซินเหยียนจึงรีบเข้าไป ดึงกาออกจากมือของเขา ” คุณคิดอะไรอยู่เนี่ย? เทจนน้ำลันออกมาหมดแล้ว ”
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ก็คงไม่เกิดเรื่องพวกนี้ขึ้นแน่นอน แต่ตอนนี้เขาแก่ตัวลงแล้ว จิตใจที่สามารถแบกรับเรื่องราวต่างๆ เอาไว้ยังคงอยู่ แต่กำลังที่จะสามารถรับมันไว้ก็คงไม่ดีเท่าเมื่อ
ก่อน
ลูกชายหายตัวไปครึ่งเดือนแล้ว ใจของเขาจะยังนิ่งอยู่ได้ยังไง ต้องทำยังไงถึงจะทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พยายามแสร้งทำก็จะต้องมีสักครั้งที่มีพิรุธหลุดออกมา
แต่ก็ไม่ได้ทำให้หลินซินเหยียนสงสัยอะไร แค่รู้สึกว่าเขาไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ” คุณเป็นอะไรไป? ”
ระหว่างที่พูดก็เอามือไปอังตรงหน้าผากของเขา
จงจิ่งห้าวตอบ ” ผมไม่เป็นอะไร ”
หลินซินเหยียนให้เขาขึ้นไปนอนบนเตียงก่อน ตั้งนั้นเธอก็หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดน้ำที่หกบนโต๊ะ
ขนาดนั้นที่เมืองC
จงเหยียนซีได้ยินว่าซงเก้นจะไปแล้ว ก็อาสาจะไปส่งเขา
อันที่จริง เป็นเพราะเธอ ซงเก้นจึงมาที่ประเทศนี้ ตอนนี้เขาจะกลับไป ไม่ว่าจะในด้านความรู้สึกและเหตุผลเธอก็ควรจะไปส่งเขา
แต่ซงเก้นกลับปฏิเสธ เขารู้ว่าที่จงเหยียนซีมาส่งเขาเพราะอะไร ด้งนั้นก็เลยไม่ยอมให้เธอทำ
ขอยิ่งเป็นคนที่ไม่ชอบฝืนบังคับคนอื่น หรือให้คนอื่นคิดว่าตัวเองติดหนี้บุญคุณเขา
จริงๆ แล้วจงเหยี่ยนซีไม่ได้ติดหนี้บุญคุณอะไรเขาเลย เพราะตอนแรกการที่เขากลับมาที่นี่พร้อมเธอ ทั้งหมดเป็นเพราะเขาเต็มใจ
แต่จงเหยียนซีก็ยังหัวแข็ง จะไปส่งเขาที่สนามบินให้ได้ ตอนที่กลับมาแล้วเธอก็เจอเข้ากับเจียงโม่หาน จริงๆ นี่ไม่ใช่ความบังเอิญ แต่เป็นเพราะเจียงโม่หานพยายามหาเธอจนเจอ