กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่102 ไม่ได้แกล้งทำเป็นใสซื่ออะไรเสียหน่อย

เหมือนหัวจะระเบิดเลยล่ะ

เธอรีบลุกขึ้นมา ก่อนจะกอดตัวเองเอาไว้ แววตาเบิกโพลง ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ แล้วจ้องเหอรุ่ยเจ๋อไม่ห่าง “คุณ…”

“ฉัน…” เหอรุ่ยเจ๋ออยากจะอธิบาย แต่ว่าหาคำอะไรไม่เจอเลย

หลินซินเหยียนใจเย็นลงสักพัก เหมือนจะจัดการได้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเหอรุ่ยเจ๋อจะทำกับเธอแบบนี้ แต่ว่าเรื่องจริงมันก็อยู่ตรงหน้า

เธอเคารพ และรู้สึกผิดเล็กน้อย กับคนที่เธอไม่อยากทำร้าย แต่กลับทำกับเธอ…

“ไสหัวไป！”

หลินซินเหยียนตะโกนสุดเสียง

ในใจเจ็บปวด เจ็บใจสิ้นหวังอยู่ในใจของเธอเต็มไปหมด มันเจ็บปวดจนหายใจไม่ออก

“เธอฟังพี่ก่อน…”

เหอรุ่ยเจ๋อพยายามอธิบาย

หลินซินเหยียนยิ้มอย่างเย็นชา “เรื่องมันก็เห็นชัดอยู่แล้ว คุณจะอธิบายอะไรอีกเหรอ？”

“พี่…” เหอรุ่ยเจ๋อจ้องเธอที่มีท่าทีผิดหวัง ปากที่จะอธิบายก็พูดอะไรไม่ออก แต่ก็พูดออกไปว่า “ฉันปกป้องเธอมาตั้งหลายปี ฉันแค่อยากได้เรือนร่างของเธอครั้งเดียวเท่านั้นเอง”

“คุณ คุณกำลังพูดอะไรงั้นเหรอ？”

ใจของเธอเหมือนถูกหินทับ เลยดำดิ่งลงไปมากกว่าเดิม

“คุณไม่ใช่หญิงบริสุทธิ์แล้ว มีลูกแล้วด้วยซ้ำ ทำเป็นใสซื่ออะไรอีก” เหอรุ่ยเจ๋อเข้ามาใกล้ ก่อนจะกอดเขา “ฉันจะแต่งงานกับเธอ เสี่ยวซี เสี่ยวลุ่ยฉันเองจะเห็นพวกเขาเป็นเหมือนลูกของตัวเองเลยล่ะ…”

“ออกไป” หลินซินเหยียนหลักเขาออกไป “คุณปล่อยฉัน”

“ไม่ทันแล้วล่ะ” มาถึงตรงนี้แล้ว ถึงเขาจะไม่ทำ เธอก็เกลียดเขาอยู่ดี

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไปเลยเสียจะดีกว่า

“ปล่อยฉัน ปล่อยฉันนะ” หลินซินเหยียนผลักอย่างบ้าคลั่ง พยายามจะออกจากอ้อมกอดของเขา

ผู้ชายนั้นแรงมากกว่าผู้หญิง เหอรุ่ยเจ๋อเองก็ไม่ได้ตัวใหญ่ แต่ว่าพละกำลังนั้นมากกว่าหลินซินเหยียนเป็นอย่างมาก

เธอผลักเขาไม่ออกเลย

เหอรุ่ยเจ๋อกดลงบนโซฟา ก่อนจะจูบใบหน้าของเธอ ผม และคอของเธอ

หลินซินเหยียนหันหน้าไป เมื่อเห็นขวดไวน์บนโต๊ะเลยยื่นมือไปหยิบมา ก่อนจะฟาดลงไปที่หัวของเหอรุ่ยเจ๋อ…

เสียงดังเพล๊งขึ้น！

น้ำสีแดงไหลออกมาจากผมของเขา บนตัวของเธอเอง ก็มีกลิ่นเหล้าของไวน์แดงเต็มไปหมด

เหอรุ่ยเจ๋อไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าเธอจะทำร้ายตัวเองแบบนี้

ความเจ็บปวดบนหัวนั้น ถ้าไม่มีไวน์แดงอยู่ ในตอนนี้จะต้องมีเลือดสีแดงไหลออกมาอย่างแน่นอน

และน่าจะมีกลิ่นเลือดคละคลุ้งสีแดงสดเข้ามาด้วย

ขณะที่เหอรุ่ยเจ๋อไม่ได้ใช้แรงมาก หลินซินเหยียนก็พยายามผลักเขาออก เหอรุ่ยเจ๋อถูกผลักจนเซล้มลงกับพื้นไป

หลินซินเหยียนมีเพียงความคิดเดียว เพื่อหนี โดยไม่มองเลยว่าเขาเป็นอย่างไร เธอรีบรูดซิปขึ้นมา แล้วเอามือทั้งสองกำเสื้อผ้าเอาไว้แน่น ก่อนจะวิ่งออกจากห้องรับรอง

เดินโซเซไปตามทาง โดยหันกลับมามองทางด้านหลังบ้าง ก็เห็นว่าเหอรุ่ยเจ๋อไม่ได้ตามมา

เหอรุ่ยเจ๋ออดทนความเจ็บปวดเอาไว้ ก่อนจะตามออกมา “เหยียนเหยียน…”

หลินซินเหยียนได้ยินเสียงของเขา ก็รู้สึกตื่นตัวจนตกใจขึ้นมาทันที เธอเลยยิ่งวิ่งเร็วขึ้นไปอีก โดยไม่ได้ทางข้างหน้า ก่อนจะชนเข้ากับคนตรงประตู

เธอกอดตัวเอง “ขอโทษ ขอโทษนะ รบกวนหน่อยนะ”

อีกฝ่ายไม่ได้สนใจที่จะหลบทางให้ แต่ยื่นมือมาเชยคางของเธอ

เมื่อได้สบตากัน ก็ต้องตกใจ

หลินซินเหยียนอ้าปากค้าง “ทำไมถึงเป็นคุณล่ะ？”

จงจิ่งห้าวไม่ได้ตอบอะไร แต่จ้องมองท่าทีของเธอ กระดุมที่เสื้อมันถูกแกะออกหมด ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเอามือจับเอาไว้แน่น ชุดชั้นในคงจะออกมาให้ได้เห็นหมด ผ้าสีขาว เต็มไปด้วยสีแดงเหมือนเลือด ผมเผ้ารุงรัง บนใบหน้าก็มีน้ำตา แล้วก็เหล้ารวมอยู่ด้วย

กางเกงนั้นใส่ปกติ แต่ถัดลงไป กลับเป็นเท้าเปล่า

เธอใส่รองเท้าส้นสูง ไม่เหมาะกับการวิ่ง ดังนั้นตอนที่เธอหนีออกมา เลยถอดรองเท้าออก

จงจิ่งห้าวมองเธอ ด้วยความตกใจอยู่ภายในแววตา

เขาไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะถอดเสื้อของตัวเองแล้วคลุมให้เธอ ก่อนจะอุ้มเธอขึ้น พลางพาเข้าไปในรถ

หลินซินเหยียนงอตัว อยู่ตรงที่นั่ง

เหมือนกับตกใจเป็นอย่างมาก

จงจิ่งห้าวขับรถออกไป ด้วยความรวดเร็ว

ใบหน้าของเขานั้นเย็นชาเป็นอย่างมาก รอยเม้มของปากก็บางเฉียบจนดูคมกริบ

ระเบิดพร้อมลงแล้ว

ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

เขาหยิบขึ้นมาโดยไม่ได้ดู ก่อนจะกดวางสายไป

เขาเพิ่งจะวางไปโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เหมือนกับว่าถ้าเขาไม่รับ คงจะโทรมาไม่หยุด

เขากดรับสาย จากนั้นก็มีเสียงของผู้ชายดังขึ้นมา “มาหรือยัง？ทุกคนกำลังรอคุณอยู่นะ”

“ฉันไม่ไปแล้ว”

“กว่าทุกคนจะมารวมตัวกันได้มันไม่ง่ายเลย ทำไมคุณไม่มาแล้วล่ะ…”

อีกฝ่ายยังไม่ทันพูดจบ จงจิ่งห้าวก็ตัดสายไป พลางทิ้งโทรศัพท์เอาไว้ตรงคอนโซล

เขาใช้นิ้วถูๆ ตอนที่กำลังจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลินซินเหยียน โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

สุดท้ายความโกรธที่เก็บเอาไว้ก็ระเบิดออกมา เขาหยิบโทรศัพท์ ก่อนจะกดรับสาย “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ไป คุณหูหนวกหรือไง？ทำไมฟังไม่รู้เรื่อง？！”

กวนจิ้งถึงกับตกใจจนสั่นไปทั้งทรวงขนาดนั้น แล้วนี่เป็นอะไรไปอีกนะ？

เขาไม่ได้หาเรื่องยั่วโมโหอะไรใช้ไหม？

“ฉัน ฉันแต่อยากจะถามว่ารถคันนั้นฉันซื้อแล้วนะ จะให้เอากุญแจไปให้เลยไหม？” กวนจิ้งถามอย่างระวัง

ครั้งก่อนได้ยินหยูโต้วโต้วบอกว่าหลินซินเหยียนอยากซื้อรถ

เขาเลยให้กวนจิ้งไปสืบมาว่าเธออยากได้รถแบบไหน แล้วก็ไปซื้อมา

“จอดไว้ก่อนเถอะ” จงจิ่งห้าววางสายไป เพื่อไม่ให้ถูกคนรบกวน เขาเลยปิดโทรศัพท์ก่อนจะโยนไปอีกทาง

ในตอนนั้น รถก็ขับมาถึงที่อยู่ของเขาแล้ว

มันไม่ใช่บ้านพักตากอากาศอะไร แต่เป็นโรงแรมที่ห่างจากที่ทำงานไม่มาก เขาเลยเช่าเอาไว้ระยะยาว

ที่นี่มันใกล้กับที่ทำงงาน ถ้าเกิดยุ่งมากก็จะพักอยู่แถวนี้

ที่บ้านมีป้าหยูอยู่ ถ้าจะพาหลินซินเหยียนกลับไป เธอจะต้องพูดอะไรไม่จบไม่สิ้นแน่นอน

ตอนนี้เขาอยากจะอยู่เงียบๆ เท่านั้นเอง

และไม่อยากถูกคนอื่นรบกวน

เมื่อจอดรถเสร็จเขาก็อุ้มหลินซินเหยียนลงมา

เมื่อเดินเข้าไปในโรงแรม ก็ขึ้นลิฟต์ไป

หลินซินเหยียนก้มหน้าก้มตา และเงียบเป็นอย่างมาก เหมือนยังไม่มีสติดีพอ

เมื่อเดินเข้าไปในห้อง จงจิ่งห้าวก็วางเธอลงบนเตียง