กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่1022 ฉันเห็นด้วย
จงจิ่งห้าวพยายามพูดต่อไปว่า “ผมพูดความจริงนะ”
หลินซินเหยียนลุกขึ้นจากตักของเขาและมองมาอย่างกะทันหัน
ทำเสียเขารู้สึกขนลุกซู่ “ทำไมมองผมแบบนี้?”
“จงจิ่งห้าว คุณเริ่มเป็นคนโกหกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หลินซินเหยียนมองมาที่เขา “ถ้าคุณไม่ให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลแก่ฉัน ฉันจะไม่ให้คุณไป”
หลังจากพูดจบเธอก็เดินไปที่ประตู จงจิ่งห้ารีบคว้ามือของเธอไว้และพูดว่า “ลูกชายของคุณแต่งงานแล้วนะ คุณยังจะมาหาเรื่องมีปัญหากับผมอีก ถ้าพวกเขาเห็นเข้า คุณไม่อายหรือไง?”
“งั้นก็บอกความจริงกับฉันมา” หลินซินเหยียนมองกลับมาที่เขา “คุณจะไปไหน?”
“ก๊อกๆ”
ประตูถูกเคาะขึ้น หลินซินเหยียนให้จงจิ่งห้าวปล่อยมือออก “ใครมาเห็นจะดูไม่ดี”
จงจิ่งห้าวจึงปล่อยออก “ผมจะเปิดประตู”
เมื่อประตูถูกเปิดออก พบว่าเป็นกวนจิ้งและภรรยาของเขาซึ่งเป็นหญิงชาวตะวันตกหน้าตาสวยงาม ผิวขาว ดวงตาลึกล้ำกำลังจูงเด็กสาวอายุประมาณสิบกว่าปี ซึ่งเป็นลูกสาวของกวนจิ้ง เธอ
เป็นลูกครึ่ง
ผมของเธอเป็นสีเหลือง ผิวของเธอขาว แต่ไม่ขาวเช่นหิมะเหมือนแม่ของเธอ
เธอสวมเดรส ผูกผมจุกน่ารักมาก
หลินซินเหยียนโบกมือให้เธอ “Kmi มานี่สิ”
“คุณน้า” Kmiเรียกออกมาอย่างไพเราะแล้วกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของหลินซินเหยียน
แม้ว่าKทiจะยังเด็ก แต่นับว่าอยู่รุ่นเดียวกับจวงเจียเหวินและจงเหยียนซี ดังนั้นจึงเรียกหลินซินเหยียนว่าน้า
หลินซินเหยียนกอดเธอ “หนักขึ้นอีกแล้วนะ กินจุนะสิ”
Kmiหัวเราะ “หนูชอบอาหารจีน”
“ช่วงนี้ค่อนข้างอยากอาหาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมาถึงประเทศจีนก็แทบหยุดปากไม่ได้” ลินนากล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ยังเด็กอยู่เลย อ้วนก็ไม่เป็นไร” หลินซินเหยียนบีบแก้มของKmi
กวนจิ้งบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับจงจิ่งห้าว ดังนั้นผู้หญิงสองคนจึงนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ส่วนชายหนุ่มสองคนออกไปข้างนอกเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้
สักพักทั้งสองก็เข้ามา
หลินซินเหยียนนั่งบนโซฟาอุ้มKmาiพลางแกะช็อกโกแลตให้กิน
“พี่สะใภ้ครับ” กวนจิ้งนั่งลง “ผมอยากพักผ่อนสักพัก”
ดวงตาของหลินซินเหยียนไม่ได้มองมาที่เขา แต่กลับจ้องไปที่จงจิ่งห้าว “ออกไปพูดอะไรอะไรกันมาคะ?”
“งานของกวนจิ้ง” จงจิ่งห้าวตอบ
ในตอนแรก กวนจิ้งคุยกับเขาเกี่ยวกับงานบางอย่าง และเรื่องที่เขาต้องจากไปในสองสามวัน แต่แล้วจงจิ่งห้าวกลับดึงให้เขาเข้ามาปิดบังหลินซีเหยียนเอาไว้
หลินซินเหยียนรู้สึกว่าจู่ๆ กวนจิ้งก็บอกว่าเขาต้องการพักผ่อนในเวลานี้ มันต้องเกี่ยวข้องกับคำพูดของจงจิ่งห้าวที่ว่าเขาต้องการออกไปข้างนอกเป็นแน่
“ก่อนหน้านี้กวนจิ้งเคยพูดกับผมมาก่อน” จงจิ่งห้าวกล่าวเสริม
“คุณต้องการจะพักผ่อน?” ลินนามองไปที่กวนจิ้ง “ทำไมฉันไม่ได้ยินคุณพูดมาก่อนเลย?”
ลินนาไม่เชี่ยวชาญภาษาจีนกลางมากนัก แต่ก็ไม่มีปัญหาในเรื่องการสื่อสารทั่วไป
“คราวที่แล้วคุณบอกว่าอยากพา Kmi ไปฝรั่งเศสไม่ใช่เหรอ?
“แต่คุณบอกว่าคุณชอบทำงานไม่ใช่หรือ?” สินนาไม่รู้ถึงความลำบากใจของกวนจิ้งในขณะนั้น และยังคงพูดขัดต่อไป
กวนจิ้ง
ภรรยาเขานี่ช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลย
“ต่อให้ชอบทำงานขนาดไหนก็ต้องมีเวลาเหนื่อยล้าบ้าง ผมไม่ได้พักมาหลายปีแล้ว เราพาลูกไปเที่ยวพักผ่อนเสียตอนที่ยังไม่แก่เกินไปก็ดี” กวนจิ้งพยายามโกหก
“ดีจังค่ะ ครอบครัวของเราไม่ได้ออกไปไหนนานแล้ว” ลินนาค่อนข้างมีความสุขที่จู่ๆ ก็มีเรื่องดีแบบนี้เกิดขึ้น
จงจิ่งห้าวมองเห็นโอกาสนี้จึงพูดว่า “แต่ผมคงอนุญาตไม่ได้”
“ทำไมล่ะ?” ลินนาถามอย่างไม่เข้าใจ
“เธอไม่เห็นด้วยกับการที่ผมจะไปบริษัท” จงจิ่งห้าวชี้ไป จากนั้นลินนาก็หันเหความสนใจไปยังหลินซินเหยียน
“พี่สะใภ้ คุณไม่ยินยอมให้กวนจิ้งพักผ่อนเหรอ?”
หลินซินเหยียน
เธอกลายเป็นคนผิดไปได้อย่างไร?
เธอกลายเป็นคนไม่ดีไปได้อย่างไร?
“ฉันอนุญาต” เธอไม่สามารถทำตัวเป็นคนเลวได้
“ถ้าอย่างนั้นผมจะถือโอกาสพาภรรยาไปพักผ่อนนะครับ” กวนจิ้งยิ้ม เขาไม่ได้คิดเรื่องนี้มาก่อน แต่ๆ เมื่อเขาจะได้มีโอกาสออกไปพักผ่อน เขาก็มีความสุขมาก
จงจิ่งห้าวขยิบตาให้เขาอย่างไม่เป็นทางการ
เมื่อเห็นแววตาของจงจิ่งห้าว รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาจางลงเล็กน้อยทันที
คิดในใจว่าจบเห่แล้ว การที่หลินซินเหยียนวางใจคือเป้าหมายของจจิ่งห้าว ซึ่งตอนนี้ทำสำเร็จแล้ว ส่วนตัวเขาน่ะหรือ มีอะไรก็ทำตามหน้าที่ดังเดิม
อยู่ดีๆเขาก็รู้สึกเศร้าขึ้นมานิดหน่อย เขาได้แต่ทำงาน ทำงานและทำงานตลอดเวลา
เขาคิดว่าตนจำเป็นต้องพูดบางอย่างกับจงจิ่งห้าว
ด้วยความร่วมมือของกวนจิ้ง เขาจึงประสบความสำเร็จในการหลบหนีจากสายตาของหลินซินเหยียน และปกปิดอุบัติเหตุของจงเหยียนเฉิน
“ถ้าคุณจะไปที่บริษัท งั้นฉันจะอยู่ที่นี่อีกสองสามวัน ยังไม่กลับไป” เธอยังอยากอยู่กับลูกๆอีก
จงจิ่งห้าวเห็นด้วยและคิดว่ามันดีมากทีเดียว ถ้าเธอไปประเทศไทยคนเดียวเขากลัวว่าเธอจะคิดมาก
“ซื้อบ้านหลังใหม่เถอะ คุณช่วยดูให้หน่อย” คฤหาสน์หลังนี้เคยมีคนตายมาก่อน คู่บ่าวสาวคงอยู่ไม่ได้อย่างแน่นอน
หลินซินเหยียนกล่าวว่า “ฉันจะจัดการให้”
“ผมอาจจะไม่ได้ไปนาน ปล่อยให้กวนจิ้งพักผ่อนสักสองสามวันก็พอแล้ว” จงจิ่งห้าวพูด
หลินซินเหยียนซึ่งกำลังจัดเสื้อผ้าหยุดลงและมองมาที่เขา