กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่1043 คุณไปด้วยกันกับผม

“แต่ว่าแม่สุขภาพแข็งแรงดี แม่ยังดีๆอยู่เลย ไม่มีความจำเป็น….. ·
“โธ่เอ๋ย ในเมื่อมาแล้ว ก็ไปตรวจสักหน่อยเถอะ”จวงเจียเหวินพยายามที่จะลากหล่อนเข้าไปให้ได้
หลินซินเหยียนจึงต้องไปตรวจร่างกายอย่างช่วยไม่ได้
ผลการตรวจออกมา กลับพบว่าหล่อนไม่ได้ป่วย จวงเจียเหวินจึงรู้สึกถึงความผิดปกติ ผลตรวจน่าจะผิดพลาด
เขาจึงเล่าสถานการณ์ให้คุณหมอฟัง
ทันใดนั้นหลินซินเหยียนก็นั่งไม่ติดเก้าอี้”เจียเหวิน เมื่อกี้ลูกพูดว่าอะไรนะ? ”
“ก็พวกคุณซักผ้าปูที่นอนกันตอนกลางคืน พ่อบอกว่าเป็นแม่……”
“ลูกก็เชื่องั้นเหรอ! “ตอนนี้หลินซินเหยียนเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว”ลูกบอกว่าเหยาเหยาไม่สบาย ที่แห้ก็อยากจะหลอกแม่มาตรวจร่างกายใช่ไหม? ”
จวงเจียเหวินยอมรับ”ครับ พวกเราก็ทำเพื่อสุขภาพที่แข็งแรงของแม่”
เวิง เวิง จู่ๆโทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาก็ดังขึ้น หล่อนหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วรับสาย เสียงคู่สนทนาไป่นหนิงดังออกมา”คุณยังไม่ถึงอีกเหรอครับ? ”
หลินซินเหยียนเหลือบมองนาฬิกาครู่หนึ่ง จึงนึกขึ้นได้ว่า วันนี้ไปยิ่นหนิงนัดพบกับหล่อน”วันนี้ฉันคงไปไม่ได้แล้ว”
ตอนนี้หล่อนยังอยู่ที่โรงพยาบาล อีกทั้งเวลาก็ล่วงเลยมานานแล้ว
“ทำไมล่ะ? “ไปยิ่นหนิงยิ้ม”ผู้ชายใจแคบคนนั้น ไม่ยอมให้คุณมาพบผมใช่ไหม?”
“ไม่ใช่ ฉันมีธุระ ปลีกตัวออกไปไม่ได้”ในใจของหลินชินเหยียนเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้วว่า นี่คือวัตถุประสงค์ของจงจิ่งห้าว
ไม่งั้นเขาจะบอกพวกลูกๆทำไมว่าฉันฉี่รดที่นอน แล้วให้ลูกๆหลอกเธอมาโรงพยาบาล จะได้ไม่มีเวลาไปตามที่นัดหมาย
“แม่ ใครเหรอครับ? “ทั้งๆที่จวงเจียเหวินเดาออกว่าน่าจะเป็นไปยื่นหนิง แต่ก็ยังจงใจถามขึ้น
“ฉันมีธุระ ขอวางสายก่อนนะคะ”หลินซินเหยียนวางสายลงทันที
“ใครเหรอครับ? “จวงเจียเหวินถามขึ้นอีกรอบ
“เพื่อนเก่าคนหนึ่ง”หลินชินเหยียนจูงเขา “ไปเถอะ ไปเถอะ ไปดูเหยาเหยากัน”
จวงเจียเหวินไม่ยอมลัมความตั้งใจ จึงถามขึ้นอีกว่า”คนแซ่ไปเหรอครับ?”
หลินชินเหยียนเหลือบมองเขาครู่หนึ่ง”เรื่องของผู้ใหญ่ลูกก็อย่าถามมากเลย”
เขาทำปากจู”ผมก็เป็นผู้ใหญ่แล้วนะครับ”
“ในสายตาของแม่ ลูกก็ยังเป็นเด็กอยู่เสมอ”หลินซินเหยียนแสดงสีหน้าเย็นชา หล่อนไม่ได้โกรรลูกชาย แต่คนที่หล่อนโกรธก็คือจงจิ่งห้าว
เขาพูดแบบนี้กับลูกได้ยังไง?
เมื่อพวกเขามาหาเสิ่นชินเหยา เธอก็ตรวจร่างกายเรียบร้อยแล้ว ผลการตรวจก็คือเธอไม่ได้ตั้งครรภ์
เดิมที่จวงเจียเหวินก็ยังหวังว่าเธอจะตั้งครรภ์จริงๆ แต่ผลก็ไม่ได้เป็นตามที่เขาหวัง
หลินซินเหยียนสังเกตเห็นลูกชายของตนมีท่าทีผิดหวัง จึงพูดปลอบใจว่า”พวกลูกยังหนุ่มสาวอยู่ ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องมีลูก ไม่ต้องรีบร้อนหรอก และก็อย่าทำให้เหยาเหยารู้สึกกดดันล่ะ”
“ผมรู้ครับ”ในใจของจวงเจียเหวินเข้าใจดี
“พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”หลินซินเหยียนเดินไปข้างหน้าก่อน
จวงเจียเหวินเดินตามข้างหลังพลางโอบไหล่เสิ่นซินเหยา พลางกระซิบข้างหูเธอว่า”ผมยังแอบหวังอยู่เลยว่าผลตรวจที่ออกมาจะบอกว่าคุณตั้งครรภัจริงๆ”
เสิ่นซินเหยาเม้มริมฝีปาก”คุณอยากเป็นพ่อคนเร็วขนาดนี้เลย? คุณยังวัยรุ่นอยู่เลย”
“เร็วอะไรกัน ผมพนันกับพี่ใหญ่ไว้ว่าถ้าใครมีลูกก่อนก็ไม่ต้องจัดการเรื่องในครอบครัว เรื่องมากมายขนาดนี้ ผมไม่อยากยุ่งหรอกผมไปเที่ยวรอบโลกกับคุณดีกว่า? คุณลองคิดดูนะ พวกเรา
ไปเที่ยวเล่นกินอิ่มสบายอยู่ข้างนอก แล้วยังมีคนหาเงินให้ใช้อีก มันเจ่งขนาดไหน? ”
เสิ่นซินเหยาพยักหน้าราวกับโขกกระเทียม”ก็ดี”
“ดังนั้นคุณก็ต้องพยายาม รีบตั้งครรภ์ให้ได้ พี่ใหญ่ยังไม่มีแฟนเลย ต้องทำให้เข้าแพ้แม้กระทั่งกางเกงก็ไม่มีใส”
“น่ารำคาญ”เสิ่นชินเหยาหยิกที่เข่าของเขา”พูดจาอะไรออกมา ไม่ดูเลยว่านี่มันเป็นสถานที่อะไร”
“ไม่มีใครได้ยินสิ่งที่พวกเราคุยกันหรอก”เขาโอบไหล่ของเสิ่นซินเหยา”รีบไปเถอะ”
เมื่อตามหลินซินเหยียนทันแล้ว เขาก็ขึ้นอย่างประจบว่า”แม่ บ่ายโมงแล้ว พวกเรากินข้าวก่อนค่อยไปเถอะ”
“กลับบ้านก่อนค่อยกิน”น้ำเสียงของหล่อนดุด้นด้วยความโกรธ แต่เป็นเพราะโกรธจงงห้าว
เมื่อจวงเจียเหวินเห็นหล่อนไม่พอใจก็เลยตามใจหล่อน”สุขภาพร่างกายของแม่แข็งแรงดีก็ดีแล้ว พวกเราก็วางใจ”
หลินซินเหยียนไม่พูดไม่จา
“แม่ แม่โกรธเหรอคะ? “เสิ่นซินเหยากุมฝ่ามือของหล่อน
“เปล่า”หลินซินเหยียนลูบที่ฝ่ามือของสะใภ้”แม่ไม่เป็นอะไร อย่าคิดมากเลย”
เสิ่นซินเหยาพยักหน้า”ถ้าแม่กับพ่อสุขภาพร่างกายแข็งแรง พวกเราถึงจะวางใจ”
ไม่นานรถก็จอดลงที่บริเวณหน้าคฤหาสน์
พวกเขาลงจากรถและเข้าไปในบ้าน
ในบ้านมีเพียงจงจิ่งห้าวเพียงคนเดียว ส่วนคนที่เหลือออกไปหมดแล้ว
“ฉันจะไปทำกับข้าว”เสิ่นซินเหยาจูงมือจวงเจียเหวิน”คุณไปกับฉันก็แล้วกัน”
จวงเจียเหวินกระพริบตาพลางพูดขึ้นว่า”ผมจะไปบอกพ่อว่า แม่สุขภาพแข็งแรงดี”
“คุณดูไม่ออกเลยเหรอ? “เสิ่นซินเหยาจ้องมองไปที่จวงเจียเหวิน”เรื่องซักผ้าปูที่นอนในวันนั้น อาจจะมีอย่างอื่นแอบแฝงอยู่
ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับปัญหาเรื่องสุขภาพของแม่”
“นั้นเป็นความต้องการของคุณ แต่ว่าพ่อ? “วงเจียเหนเบิกตากว้าง”หรือว่าเขากระกกระอ่วนใจ ก็เลยปัดความผิดให้กับแม่ ดังนั้นแม่ก็เลยโกรธเขาเพราะเรื่องนี้?”
ท่าทีโมโหของหลินชินเหยียนเมื่อสักครู่นี้ นั้นปรากฎเห็นได้อย่างชัดเจน
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวอีกสักพักคุณก็ไปถามเถอะ”เสิ่นซินเหยาเปิดตู้เย็น เพื่อจะดูว่าสามารถทำกับข้าวอะไรได้บ้าง
จวงเจียเหวินยืนอยู่ตรงนั้น คนที่ดูฉลาดมโดยตลอดอย่างเขา ทำไมจู่ๆถึงได้ไม่ฉลาดแล้วล่ะ
จู่ๆก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี
ภายในห้อง หลินซินเหยียนที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงก็ไม่พูดไม่จา จ้องมองไปยังจงจิ่งห้าว
“คุณจ้องมองผมแบบนี้ทำไมกัน? “จงจิ่งห้าวรินน้ำชาอย่างสบายอารมณ์ พลางนั่งลงบนโซฟาด้านหน้าของหน้าต่าง
“จงจิ่งห้าว คุณจำเป็นต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ?”