กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่1044 ดูแลปรนนิบัติอย่างรอบคอบทั่วถึง

อายุขนาดนี้แล้ว ทำไมยังทำเรื่องไร้สาระอย่างนี้อีก
“คุณอายุเท่าไหร่แล้ว? “หลินซินเหยียนมโหเป็นอย่างมาก”ทำไมคุณถึงได้พูดกับลูกได้ว่า เมื่อวานคนที่ซักผ้าปูที่นอนคือฉัน……”
แม้แต่หล่อนก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ น่าอับอายจริงๆ
“ผมไม่ได้พูดนะ ลูกชายของคุณเดาเอาเอง”เขาดื่มน้ำอึกหนึ่ง”ผมก็แค่พายเรือตามน้ำ”
“ใช่เหรอ? “หล่อนไม่เชื่อ
“ถ้าไม่เชื่อ คุณก็ลองไปถามลูกชายสิ”เขาวางแก้วชาลง
หลินซินเหยียนจะถามถึงเรื่องเก่าๆได้ยังไง ทั้งยังต้องไปถามลูกชายอีก? หล่อนบ้าไปแล้ว?
“ที่คุณทำแบบนี้ เพราะกลัวฉันจะไปพบกับไปยิ่นหนิง จงจิ่งห้าวคุณมันเด็กน้อยจริงๆ? ! ”
คนนี้ๆทำไมยิ่งมีชีวิตยิ่งถอยหลังกลับไปนะ?
สิ่งที่จงจิ่งห้าวไม่อยากพูดถึงมากที่สุดก็คือไปนหนิงคนๆนี้ หลุ่มหลงแบบขาดสติเกินไป กระทั่งทุกวันนี้หล่อนก็ยังไม่ปล่อยวางสิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
“เขาไม่ถือว่าเป็นคนดีนัก”
หลินซินเหยียนเดินเข้ามา จากนั้นนั่งลงที่โซฟาข้างๆพลางถามขึ้นว่า”ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ? ”
น้ำเสียงของจงจิ่งห้าวเย็นชา”เขาก็ไม่ใช่คนสดแล้ว ทำเพียงเพื่อความปรารถนาของตนเอง ไม่สนใจคนอื่น แล้วจะยังถือว่าเป็นคนดีอยู่อีกเหรอ? ”
หลินซินเหยียนนิ่งเงียบ เนื่องจากคำพูดของจงจิ่งห้าวหล่อนไม่สามารถโต้แย้งได้ ไปยื่นหนิงทำให้โจวฉุนฉุนต้องเสียใจนั้นเป็นความจริง
แม้ว่าโจวฉุนฉุนจะขาดสติปัญญาไปบ้างเล็กน้อย แต่หล่อนเป็นคนจิตใจดี ไป่นหนิงก็ไม่ควรที่จะทำให้ทั้งชีวิตของหล่อนแม้แต่การเป็นแม่คนก็ยังไม่เคย
หากพูดให้เบาหน่อยอาจจะพูดได้ว่าไปนหนิงลุ่มหลงในความรักอย่างลึกซึ้ง หากพูดให้หนักหน่อยก็สามารถพูดได้ว่าเขาไม่รับผิดชอบ
“ยังโกรธอีกเหรอ? “จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา หลินซินเหยียนจ้องมองเขาครู่หนึ่งพลางถามขึ้นว่า”กินข้าวหรือยัง? ”
“อืม”ที่บ้านไม่มีใครอยู่ เขาก็เลยออกไปกินข้าวนอกมาแล้วนิดหน่อยแล้ว
“ฉันหิวแล้ว”เหนื่อยตั้งแต่เช้ายันบ่าย ท้องก็เริ่มหิวแล้ว หล่อนจึงพูดขึ้นว่า”ต่อไปอย่าทำเรื่องงี้เง่าเป็นเด็กๆแบบนี้อีกนะ”
จงจิ่งห้าวตอบกลับว่า”ผมรู้แล้ว”
หลินซินเหยียนมายังห้องครัวเสิ่นซินเหยาทำกับข้าวเกือบเสร็จเรียบร้อยแล้ว”ฉันทำบะหมี่”
จวงเจียเหวินที่อยู่ข้างๆถามขึ้นว่า”แม่ แม่ทะเลาะกับพ่อเหรอครับ? ”
“เดี๋ยวสักพักมากินบะหมี่นะ จะได้ช่วยอุดปาก”หลินซินเหยียนไม่แม้แต่จะเหลือบมองลูกชายเลยแม้แต่น้อย และช่วยลูกสะใภ้ทำกับข้าวต่อ
จวงเจียเหวินยังคงไม่ยอมแพ้ เพราะอยากรู้ว่าเป็นเพราะไปยิ่นหนิงใช่ไหมพวกเขาถึงได้รู้สึกโมโห
“แม่
“ลูกยังไม่เลิกอีกเหรอ. “หลินซินเหยียนหันกลับมา คำพูดที่อยู่ในปากยังพูดออกมาไม่หมด ก็มองเห็นจงเหยียนเฉินยืนอยู่หน้าประตูห้องครัว
เมื่อสักครู่นี้หล่อนคิดว่าเป็นจวงเจียเหวินจึงใช้น้ำเสียงมโหเช่นนั้น แต่เมื่อตอนนี้เห็นว่าเป็นลูกชายคนโต จึงเปลี่ยนสีหน้าทันที และน้ำเสียงก็อ่อนโยนลงมาก “ดวงตาของลูกหายดีแล้วเหรอ? ”
จงเหยียนเฉินพยักหน้า”ดีขึ้นมากแล้วครับ เมื่อกี้นี้แม่โกรธเหรอ? ”
“โกรธผมเหรอครับ”จวงเจียเหวินพูดต่อว่า”พี่ใหญ่เห็นหรือยังล่ะ? ว่าเม่ลำเอียงแค่ไหน กับพี่ดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี แต่กับผมกับตำหนิด่าว่า”
“ได้ของถูกแล้วยังจะขายแพง”จงเหยียนเฉินยกคางขึ้นมาพลางพูดขึ้นว่า”ตอนพี่เป็นเด็กแม่ก็ไม่เคยหาคู่หมั้นคู่หมายไว้ให้ แต่กับนายเกิดมาไม่ทันไรก็จัดการเรื่องสำคัญในชีวิตของนายไว้
เรียบร้อยแล้ว ยังไม่พอใจอีกเหรอ”
จวงเจียเหวินยิ้ม สำหรับเรื่องนี้เขาได้เปรียบจริงๆ
ขณะที่อยู่บนโต๊ะรับประทานอาหาร จงเหยียนเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ยปากถามขึ้นว่า”แม่ ผมอยากจะออกไปข้างนอกสักพัก”
“ไปไหนเหรอ? “ไม่นานหลินซินเหยียนก็นึกขึ้นได้ว่า เขาคงจะไปตามหาผู้หญิงคนนั้น จึงไม่ได้ขัดขวางเขา “คนเขาช่วยลูก แม่ก็ยังไม่ได้ขอบคุณหล่อนเลย ลูกไปตามหาหล่อนเถอะ”
“ครั้งนี้สามารถพักผ่อนได้ช่วงเวลาหนึ่ง รอหาหล่อนจนพบ แล้วผมจะมาอยู่เป็นเพื่อนนะครับ”หลายปีมานี้เขาอยู่ที่บ้านน้อยมาก
เรื่องภายในบ้านส่วนใหญ่จวงเจียเหวินก็จะเป็นคนดูแล
สำหรับน้องชายแล้ว ในใจของเขาก็รู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก
ในฐานะที่เขาเป็นพี่ชายคนโต แต่กลับไม่ได้รับผิดชอบภาระที่ยิ่งใหญ่นี้
“เจียเหวิน พวกเราสองคนมาดื่มกันสักแก้วเถอะ? “จงเหยียนเฉินลุกขึ้นไปหยิบเหล้า
“พี่ใหญ่ ดวงตาของพี่เพิ่งหายดี ดื่มเหล้าได้เหรอครับ? “เสิ่นซินเหยาไม่ค่อยวางใจสักเท่าไหร่ จึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
หลินซินเหยียนก็รู้สึกว่าเสิ่นซินเหยาพูดถูก”เหยียนเฉิน ดวงตาของคุณเพิ่งจะหายดี อย่าเพิ่งดื่มเหล้าเลย”
“ผมกับเจียเหวินนานแล้วที่ไม่ได้มีโอกาสพูดคุยกันดีดีสักครั้ง ไม่ง่ายเลยที่วันนี้จะมีเวลาว่าง เราพี่น้องสองคนก็อยากดื่มกันสักแก้ว ผมไม่เป็นไรแล้วล่ะ”เขานำแก้วเหล้าที่หยิบมาใบหนึ่งวางไว้ที่
เบื้องหน้าของจวงเจียเหวิน ส่วนอีกใบหนึ่งวางไว้ที่เบื้องหน้าของตนเอง เขาบิดฝาขวดแล้วรินเหล้า