กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่1045 จำได้อย่างแม่นยำ

จวงเจียเหวินรู้ใจของเขา จึงแกล้งพูดเล่นว่า”ใครเขากินบะหมี่กับเหล้ากัน พี่น่จะทำกับข้าวสักหน่อยนะ ถึงจะสามารถแสดงให้เห็นถึงความจริงใจ”
“มีบะหมี่ให้กินก็ไม่เลวแล้ว”จงเหยียนเฉินรินเหล้าให้เขาจนเต็มแก้ว
เขายิ้ม พลางมองไปที่เหล้าที่เต็มแก้วนั้น”พี่ ผมกลัวว่าพี่จะเมาก่อนผม”
หลังจากที่หลินซินเหยียนและเสิ่นซินเหยารับประทานอาหารเสร็จก็เดินออกจากโต๊ะกินข้าว
“แม่ เดี๋ยวฉันจะทำกับแกล้มให้พวกเขากินกับเหล้าสักสองอย่าง ดื่มเหล้าตอนท้องว่างจะไม่ดีต่อกระเพาะ อีกทั้งยังเมาง่ายด้วย”เสิ่นซินเหยาพูดขึ้น
“อืม”หลินซินเหยียนวางไว้ในอ่างล้างจาน”พวกเขาทั้งสองไม่ได้เจอกันนานเท่าไหร่แล้ว? ”
เกือบสองปีแล้วที่หล่อนไม่ได้เจอกับจงเหยียนเฉิน
เสิ่นซินเหยาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ค่อยแน่ใจว่าครั้งที่แล้วได้เจอกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่”น่าจะเป็นคราวที่แล้ว ที่ไปพบคุณ ก็เลยได้เจอกับเขา? น่าจะสองปีได้แล้ว”
ในใจของหลินซินเหยียนก็ถอนหายใจครู่หนึ่ง ไม่อยากให้ลูกชายต้องทำงานที่เสี่ยงอันตราย ทั้งยังไม่ค่อยได้อยู่บ้าน แต่เมื่อคิดว่าเขาก็โตแล้ว มีเรื่องที่ตัวเขาเองชอบ มีอาชีพของตนเอง ก็ไม่
ควรที่จะขัดขวางเขา
แม้ว่าใจในจะรู้สึกเป็นกังวลและกลัว แต่ก็ไม่เคยพูดออกไป ให้เขาอยู่ที่บ้าน
แค่รู้สึกผิดต่อลูก เขาไปจากตนเองค่อนข้างเร็ว และดูแลกิจการค่อนข้างเร็ว ตอนนี้ก็แต่งงานแล้ว
“เหยาเหยาเจียเหวินรู้สึกเหนื่อยบ้างไหม? ”
เขาล้างผักพลางถามขึ้น
“ไม่เลยค่ะ เขาอายุยังน้อย มีกำลังและสติปัญญาที่ดี”เสิ่นซินเหยาผัดผัก ที่บ้านมีเนื้อวัว เธอผัดเนื้อวัวกับพริกอ่อน
“ต่อไปเธอได้มีโอกสอยู่ข้างกายเขาค่อนข้างมาก คุณก็ดูแลเขาให้มากๆหน่อย คุณก็รู้ว่าเขาห่างจากพวกเราค่อนข้างเร็ว”
เสิ่นซินเหยาเข้าใจความหมายของหลินซินเหยียน ยิ้มพลางพูดขึ้นว่า”แม่คุณวางใจเถอะค่ะ ฉันจะดูแลเขาให้เป็นอย่างดี อีกอย่างคุณก็ไม่ได้ติดค้างอะไรเขา ตอนแต่งงาน คุณก็ให้ของจำนวน
มากมายกับเขา”
จากนั้นเธอก็พูดขึ้นว่า”คุณควรที่จะดีใจ มีพี่น้องมากมายที่เอากันถึงตายเพราะแย่งเงินทอง คุณลองดูพี่น้องสองคนนี้สิ”
หลินซินเหยียนมองไปยังห้องรับประทานอาหาร ทั้งสองโอบหล่กัน ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังคุยอะไรกันอยู่ ท่าทางอารมณ์ดีพอสมควร
หล่อนชื่นใจและดีใจเป็นอย่างมาก
จงเหยียนเฉินดีใจที่รู้สึกสงบสุขไม่ประสบปัญหาใดๆ ชื่นใจที่พี่น้องทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน
อีกทางด้านหนึ่งจงเหยียนซีพาจวงจื่อจิ่นมายังไปเฉิง
บ้านของตระกูลเงินนานแล้วที่ไม่มีคนพักอาศัย ดูว่างเปล่า แต่ดูก็รู้ว่ามีคนมาทำความสะอาดอย่างสม่ำเสมอ เพราะสะอาดสะอ้านเป็นอย่างมาก
จวงจื่อจิ่นผอมเป็นอย่างมาก เดินไม่ค่อยมั่นคงสักเท่าไหร่ เดินโซเซเหมือนจะล้ม จงเหยียนซีพยุงหล่อนข้ามธรณีประตู
“ยังคงเป็นลานบ้านที่คุ้นเคย”จวงจื่อจิ่นมองไปยังทุกสิ่งทุกอย่างของลานบ้าน หลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่กับเฉิงยู่เวิน พวกเขาก็ได้กลับมาไปเฉิงหลายครั้ง มีอยู่ครั้งหนึ่งที่พักอยู่ที่นี่ครึ่งปี ดังนั้นจึง
ค่อนข้างคุ้นเคยกับที่นี่
ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าตนได้กลับมาอยู่ในช่วงเวลาที่พวกเขากลับมาอีกครั้ง เรื่องสมัยก่อนที่เคยเกิดกับเฉิงยู่เงินและเธอ
พวกเขานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นในลานกว้างแห่งนี้
ใต้ต้นไม้ยังมีชิงช้าที่เขาทำไว้
“คุณยังจำที่นี่ได้ไหม? “จวงจื่อจิ๋นพยุงเก้าอี้หวายแล้วนั่งลง
จงเหยียนซีเคยมาตอนเด็กๆ จากนั้นก็ไม่เคยมาที่นี่อีกเลย
หล่อนนั่งลงบนชิงช้าพลางพูดขึ้นว่า”จำได้อย่างชัดเจนเลยล่ะ”
ในหัวยังมีภาพความทรงจำอยู่ แต่เลือนรางไปมากแล้ว ฉากต่างๆไม่ค่อยชัดแล้ว
“พวกเราพักที่นี่สักสองสามวันก่อนเถอะ ค่อยไปเมืองB”จวงจื่อจิ่นลูบสัมผัสต๊ะหิน คิดถึงภาพตอนที่เฉิงยู่เวินรับประทานอาหารอยู่ที่นี่ ในใจคิดถึงความอบอุ่นของคนที่จากหล่อนไป ก็รู้สึก
เศร้าโศกขึ้นมาทันที
จงเหยียนซีพูดขึ้นว่า”ดี”
เธอลงมาจากชิงช้ แล้วเดินไปยังเบื้องหน้าของหล่อน “คุณยาย คุณยายรักคุณปู่ไหมคะ? ”
จวงจื่อจิ่นและเฉิงยู่เงินอยู่ด้วยกันในวัยที่ไม่ใช่หนุ่มสาวแล้ว ทั้งสองไม่เคยเห็นช่วงวัยที่ดีที่สุดของกันและกัน
เธอจึงอยากรู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ เป็นความรักที่เสมือนคนในครอบครัว หรือเป็นรักแบบชู้สาว