กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่1048 ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน

จากนั้นสีหน้าของเจียงโม่หานกลับไม่มีสีหน้าใดใด
เป็นเพียงสายตาที่มองคนแปลกทั้งสองคนที่อยู่ไม่ไกลจากตัวเอง
“คุณยาย ฉันให้คุณยายรฉันไม่ใช่เหรอคะ ทำไมถึงมาทางนี้ล่ะ? “จงเหยียนซีทั้งเป็นห่วงและมโหเป็นอย่างมาก กลัวว่าเธอจะเดินไปเรื่อยเปื่อยจนเกิดอันตราย เพราะอายุมากแล้ว จึงโมโห
ที่เธอไม่พูดไม่จาก็หนีหายไป
จวงจื่อจิ่นลูบลงที่มือของหล่อน”ฉันก็แค่เห็นโม่หาน ไม่รู้ว่าเขามารับพวกเราหรือเปล่า ก็เลยตะโกนเรียกเขา แต่เขาไม่ได้ยิน ก็เลยเดินออกไป”
เมื่อได้ยินคำพูดของจวงจื่อจิ่น จงเหยียนซีก็เงยหน้า ก็มองเห็นเจียงโม่หาน สีหน้าท่าทางของหล่อนก็ไม่ปกติอยู่ครู่หนึ่ง
กระทั้งอาจพูดได้ว่า…..น่าเกลียด
เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
เมื่อมองดูครู่หนึ่งก็รู้สึกว่าเขากับหนานเฉิงไม่ได้เหมือนกับเพิ่งกลับมาจากการไปทำงานต่างจังหวัด เนื่องจากข้างกายไม่มีกระเป๋าเดินทางแม้แต่ใบเดียว
“คุณยาย คุณจำคนผิดแล้ว”จงเหยียนซีพยุงเธอแล้วก็เดินออกไป
จวงจื่อจิ่นส่ายศีรษะ”ฉันไม่ได้จำคนผิด เขาคือเจียงโม่หานไม่ใช่เหรอ ฉันไม่ได้หลงๆลืมสักหน่อย”
“เขาไม่ใช่”จงเหยียนซีพยายามทำให้ส้บสน จวงจื่อนจึงรู้สึกสงสัยกับตนเองว่า”ฉันจำคนผิดเหรอ?”
หล่อนบอกกับจวงจื่อจิ่นอย่างมั่นใจว่า”ใช่ คุณจำคนผิด”
ในเวลานี้ เจียงโม่หานกลับรีบเดินเข้ามาหาพวกเธออย่างรวดเร็ว
“พวกคุณรู้จักผมเหรอครับ? ”
จงเหยียนซีไม่แม้แต่จะหันไปมอง พลางตอบกลับประโยคหนึ่งว่า”ไม่รู้จัก”
จวงจี่อจิ่นต้องการที่จะยืนยันว่าตนไม่ได้จำคนผิด จึงถามเขาว่า”คุณคือเจียงโม่หานใช่ไหม? ”
“ผมชื่อนี้ครับ”ในใจของเจียงโม่หานรู้สึกสงสัยเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้คัดค้านหากมีคนที่ชื่อเดียวกันนามสกุลเดียวกัน คุณยายคนนี้ก็อายุมากแล้ว จำคนผิดก็เป็นเรื่องที่เป็นไปได้
ในเมื่อผู้หญิงคนนี้ก็ปฏิเสธมาโดยตลอด
“ประธานเจียง พวกเรายังมีการประชุมอีก พวกเรารีบไปกันเถอะครับ”หนานเฉิงเดินเข้ามาขวางเขา
แม้แต่หนานเฉิงก็ไม่รู้จัก ก็แสดงว่าคุณยายคนนี้จำคนผิด
เขาไม่ได้เซ้าซี้ต่อ จึงจากไปพร้อมกับหนานเฉิง
หลังจากที่ขึ้นรถแล้ว หนานเฉิงพูดขึ้นโดยใช้ข้ออ้างว่า เขาอยากเข้าห้องน้ำ ให้คนขับรถให้คนขับรถขับไปส่งเจียงโม่หานก่อน แล้วเขาจะเรียกรถแท็กซี่ตามกลับไป
เมื่อเจียงโม่หานเห็นด้วย เขาจึงลงรถไป
หลังจากที่เห็นรถขับออกไปเรียบร้อยแล้ว เขาก็วิ่งไปยังห้องโถงของสนามบิน
แต่กลับไม่รู้เลยว่า รถที่เพิ่งขับออกไปนั้น กลับหยุดลง
เจียงม่หานมองพฤติกรรมของหนานเฉิงจากกระจกหลัง คิ้วกระดกขึ้นเล็กน้อย
“พวกเรากลับบริษัทตอนนี้เลยใช่ไหมครับ? “คนขับรถเอ่ยถาม
“ไม่กลับ”เขาผลักประตูรถออกแล้วลงจากรถ อยากจะค้นหาความจริง เพราะพฤติกรรมของหนานเฉิงทำให้เขารู้สึกสงสัย
ภายในห้องโถง หนานเฉิงตามหาจงเหยียนซีจนพบ
“คุณผู้……คุณจง”เดิมที่พอจะเอ่ยปากหนานเฉิงก็ต้องการตะโกนเรียกว่าคุณนายเจียง แต่ว่าตอนนี้หล่อนไม่ใช่ภรรยาของเจียงโม่หานแล้ว อีกทั้งเจียงโม่หานก็ลืมเรื่องราวในสมัยก่อนไปแล้ว
ทั้งสองก็ถือว่าไม่ได้มีอะไรที่เกี่ยวพันกัน ดังนั้นเขาจึงรีบเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกว่าคุณจง
“มีธุระ? “น้ำเสียงของจงเหยียนซีนั้นเย็นชา
หนานเฉิงพูดขึ้นว่า”ความทรงจำของประธานเจียงยังไม่กลับมา ผมกับโเซียนได้พูดคุยกับคุณหมอแล้วว่า เขาไม่สามารถรักษาให้หายได้”
ตอนนี้ยังไม่อยากให้เขาจำอะไรได้
เพราะถึงยังไงจงเหยียนซีก็คงไม่มีทางให้อภัยเขา การที่จำเรื่องราวเก่ๆได้ก็จะทำให้เขาต้องเสียใจ
สู้ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปน่าจะดีกว่า
“ตอนนี้ผมก็พยายามโน้มน้าว ให้เขาได้ใกล้ชิดกับผู้หญิง……”หนานเฉิงต้องการให้เจียงโม่หานแต่งงานใหม่อีกครั้งและมีลูกพร้อมกับใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย
จงเหยียนซีรู้สึกว่าหนานเฉิงแปลกๆ”คุณมาพูดเรื่องพวกนี้กับฉันทำไม? ”
หล่อนหัวเราะอย่างเย็นชา”เกี่ยวข้องอะไรกับฉันเหรอ?”
“ไม่ใช่……”หนานเฉิงรู้สึกว่าควรบอกเรื่องนี้กับเธอ ในเมื่อเรื่องๆนี้มีบุญคุณความแค้นที่ทำให้เกิดข้อขัดแย้งอย่างใหญ่หลวงในสมัยก่อน สถานการณ์ของเจียงโม่หานในตอนนี้ เธอก็ควรที่จะรับรู้
“ผมกลัวว่าคุณจะเข้าใจผิด อีกอย่างหากคุณเจอเขา ผมกลัวว่า……
“ไม่ต้องพูดแล้ว”จงเหยียนซีสะบัดมือ”ฉันเข้าใจความหมายของคุณ ฉันไม่ไปหาเขาหรอก อีกอย่างต่อไปเขาจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน ที่ฉันกลับมาเพราะฉันมีธุระ อีกอย่างเมืองๆนี้ก็
ไม่ใช่บ้านของพวกคุณ ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะกลับมาไม่ใช่เหรอ? ”
“แน่นอน”หนานเฉิงก็ยังเคารพจงเหยียนซีเหมือนสมัยก่อน”ให้ผมช่วยเรียกรถให้คุณไหมครับ?”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันเรียกรถเรียบร้อยแล้ว”จงเหยียนซีปฏิเสธ
จวงจื่อจิ่นฟังจนเวียนหัว”เหยียนซี คุณพูดอะไรของคุณ? ”
“ไม่มีอะไรค่ะ”จงเหยียนซีพยุงจวงจื่อจิ่น “พวกเราไปกันเถอะ รถที่เรียกมาถึงแล้ว กำลังรอพวกเราอยู่”
หนานเฉิงยืนอยู่กับที่มองดูพวกเขาจากไป ถอนหายใจแล้วหันกลับไปข้างนอก แต่กลับไม่เห็นเงาคนสูงใหญ่ ก็เลี้ยวออกแล้วจากไป
เมื่อเจียงโม่หานกลับมาถึงยังบริษัท ก็นึกถึงคำพูดของหนานเฉิงและเหยียนซีตลอดเวลา พวกเขาดูเหมือนไม่ใช่คนแปลกหน้าอีกทั้งยังดูคุ้นเคยเป็นอย่างมาก และระหว่างที่พูดคุยกันก็เอ่ยถึง
ตนเองอยู่หลายครั้ง
เขามั่นใจว่า คนๆนี้จะต้องเกี่ยวข้องกับตนเองอย่างแน่นอน แต่หนานเฉิงต้องการที่จะปิดบังเขา
มีบางเรื่องที่หนานเฉิงไม่ต้องการให้เขารู้
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรออก
ไม่นานคู่สนทนาก็รับสาย
“ช่วยผมตรวจสอบข้อมูลของคนๆหนึ่งให้ผมหน่อยหน่อย แล้วก็ช่วยผมหาโรงพยาบาลสักโรงหนึ่ง ไม่เอาในเมืองนะ”
คู่สนทนารับปาก เขาวางสายโทรศัพท์ลง ในขณะเดียวกันก็มีคนมาเคาะประตูหน้าห้องทำงานของเขา หนานเฉิงก็กลับมายังบริษัทแล้ว อีกทั้งก็มาแจ้งเขาว่าได้เวลาประชุมแล้ว
เขาทำทีราวกับไม่รู้เรื่องอะไร ลุกขึ้นจากนั้นไปประชุม
จงเหยียนซีและจวงจื่อจิ่นพักอยู่ที่โรงแรม วันนี้พักผ่อน พรุ่งนี้เตรียมที่จะพาจวงจื่อจิ๋นออกไป หล่อนช่วยจวงจื่อจิ๋นอาบน้ำ จากนั้นก็เรียกเธอมากินข้าว
หลังจากที่พยุงเธอนอนลง หล่อนก็อาบน้ำ และเตรียมที่จะพักผ่อน ในเวลานี้เองกริ่งหน้าห้องดังขึ้น หล่อนก็ลุกขึ้นไปเปิดประตู