กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่1049 ฉันล้อเล่น

หล่อนเปิดประตูออกมา พบว่าซงเก้นยืนอยู่ที่หน้าประตู หล่อนตะลึงงันครู่หนึ่ง”คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ? ”
แล้วยังรู้ด้วยว่าหล่อนอยู่ที่นี่
ซงเก้นกลับมองหล่อนด้วยความเคร่งเครียด “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ”
“ฉันไม่เป็นไร”จงเหยียนซีรู้สึกว่าเขาแปลกๆ
“แล้วทำไมน้องชายของคุณถึงได้ส่งข่าวมาบอกผมว่า คุณพบกับนตรายล่ะ ทั้งยังบอกที่อยู่กับผม ให้ผมรีบมาช่วยคุณ…….”เมื่อพูดมาจนกระทั่งถึงประโยคสุดท้ายซงเก้นก็ราวกับว่าตระหนัก
ถึงอะไรบางอย่าง
จงเหยียนซีก็ตกใจกับข่าวนี้เช่นเดียวกัน
ร่องรอยการเดินทางของหล่อนรวมทั้งที่อยู่ จวงเจียเหวินรู้ได้อย่างไร?
“คุณเข้ามาก่อนเถอะ”
คนเขาอุตสาห์รีบมา ให้รออยู่ข้างนอกก็รู้สึกละอายใจไม่น้อย
เมื่อซงเกันเดินเข้ามา หล่อนก็ปิดประตูและรินน้ำให้กับซงเก้นหนึ่งแก้ว”คุณนั่งก่อนนะคะ”
เขาอืมรับคำเบาๆ
จงเหยียนซีหันไปเข้าห้องน้ำ และโทรศัพท์หาจวงเจียเหวิน”นายเป็นอะไรของนาย?”
“ทำไมเหรอ? “ไม่นานจวงเจียเหวินที่อยู่ด้านนั้นก็เข้าใจได้เป็นอย่างดี”ได้เจอกับซงเก้นแล้วใช่ไหม?”
ลำตัวของเขาพิงไปที่พนักเก้าอี้ ขาทั้งสองพาดเข้าหากันอยู่บนโต๊ะ “พี่กับคุณยายเดินทางไกล ผมจะวางใจได้ยังไง ถึงยังไงก็ต้องติดตามการเดินทางของพี่ ตอนนี้พี่อยู่ที่เมืองB แน่นอนว่าพี่
ต้องเจอคนที่ไม่ควรเจอ ผมให้ซงเก้นไปหาพี่ ประการแรกเพื่อช่วยซงเก้น เพราะเขาชอบพี่ ผมให้โอกาสเขาได้ใกล้ชิดกับพี่ ประการที่สองช่วยพี่ เพื่อไม่ให้พี่ถูกหลอก”
ประโยคหลังของจวงเจียเหวิน แสดงออกให้เห็นอย่างชัดเจนว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“เจียเหวิน เรื่องของพี่ พี่จัดการเอง……”
“ถ้าไม่อยากให้พ่อแม่ต้องเป็นกังวล พี่ก็อย่าปฏิเสธผมเลย”
จงเหยียนซี”……”
หล่อนไม่สามารถจะค้ดค้านได้
“ต่อไปนายจะทำอะไรช่วยบอกพี่ก่อนได้ไหม? อย่าทำให้พี่ต้องตกใจแบบนี้อีก? ”
“ได้ครับ ต่อไปผมจะแจ้งให้พี่ทราบก่อน”จวงเจียเหนใช้วิธีการทำลงไปโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตแล้วจึงค่อยรายงานที่หลัง ทำให้จงเหยียนซีไม่มีหนทางอื่น ตอนนี้ซงก้นก็มาที่นี่แล้ว ก็คงจะ
ไล่เขากลับไปไม่ได้
“ที่นั้นมีสถานที่ดีๆไม่น้อยเลยไม่ใช่เหรอ พาซงเก้นไปดูสิ”
“นายไม่ต้องมายุ่งหรอก! “จงเหยียนชีวางสายโทรศัพท์ลง
จวงเจียเหวินที่อยู่ทางนั้นยิ้มอย่างมีความสุข
เขาคิดว่าเสิ่นซินเหยาพูดถูกซงก้นไม่เลวเลยที่สำคัญก็คือเขาจะไม่ยอมให้จงเหยียนซีกับเจียงโม่หานมีโอกาสอะไรได้อีก
เขาจะต้องขัดขวางก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาอย่างแน่นอน!
โศกนาฎกรรมเกิดขึ้นครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว!
จงเหยียนซีเก็บโทรศัพท์และเปิดประตูเดินออกมา
ในเวลานี้ซงเก้นก็พอที่จะเข้าใจแล้ว
“ผมอยู่ที่นี่คงไม่ค่อยสะดวกใช่ไหมครับ? งั้นพรุ่งนี้ผมก็จะกลับครับ”เขาลุกขึ้น ตอนที่เขาได้รับข้อความจากจวงเจียเหวิน เขาก็รู้สึกแปลกใจว่าทำไมเขาถึงส่งข้อความมาหาเขา แทนที่จะมาดู
ด้วยตนเอง ที่แห้ก็จงใจอยากจะให้เขากับจงเหยียนซึมีโอกาสได้อยู่ด้วยกัน
ใช่ เขาชอบจงเหยียนซี แต่ว่าเขาไม่อยากที่จะบังคับใคร และไม่อยากทำให้หล่อนต้องลำบากใจ
ก็เหมือนกับตอนนี้ สิ่งที่เขาพิจารณาก็คือจุดยืนของจงเหยียนซี
“ไม่ต้อง! “หล่อนส่ายหัว เดินเข้ามา”พวกเราหาที่นั่งดื่มอะไรกันสักหน่อยเถอะ? ”
ซงเก้นพยักหน้า”ได้ครับ”
“แต่ว่าคุณรอฉันสักครู่นะคะ ฉันขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”เสื้อผ้าที่ฉันใส่ตอนนี้เป็นชุดอยู่บ้าน ออกไปข้างนอกคงไม่ค่อยเหมาะ
“ผมรอคุณข้างนอกนะครับ”ซงเก้นก้าวเท้าออกไป จงเหยียนซีเรียกเขาไ”คุณนั่งรออยู่ที่โซฟาก่อนก็ได้ค่ะ”
แววตาของซงเก้นยิ้มลึก จากนั้นก็นั่งลงบนโซฟา
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา สายตาจับจ้องอยู่แต่หน้าจอโทรศัพท์ โดยที่ไม่เหลือบมองที่อื่นเลย
จงเหยียนซีเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้อง หล่อนสวมใส่ชุดกระโปรงอย่างเรียบง่าย ผมยาวที่เพิ่งสระก็เป๋าจนแห้งโดยไม่ได้มัดรวบ ใบหน้าก็ไม่ได้มีร่องรอยของการแต่งหน้า ทุกอย่างดูเรียบง่าย
“ไปกันเถอะค่ะ”หล่อนเดินออกมา
ซงเก้นลุกขึ้นยืน
เสื้อสูทสีดำของเขามีรอยยับเล็กน้อย ดูแล้วว่าหลังจากที่เขาเดินทางกลับมาก็ตรงมาหาจงเหยียนซีในทันทีเลย
“ฉันรู้จักร้านกาแฟที่ไม่เลวอยู่ร้านหนึ่ง อยู่ไม่ไกลจากที่นี่”หล่อนยิ้มพลางพูดขึ้น
ซงเก้นตามหล่อนไป
ร้านกาแฟห่างจากโรงแรมไม่ไกลนัก พวกเขาทั้งสองเดินไป
สองข้างทางเต็มไปด้วยความหรูหรา คนจำนวนมากอยู่บนท้องถนน
“คุณมาที่นี่โดยไม่เอาอะไรมาเลยเหรอคะ? “จงเหยียนซีมองเห็นสองมือของเขาว่างเปล่า เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย
“อิ่ม”เขาไม่ได้ปกปิดอะไร ตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา
“ในเมื่อมาบ้านเกิดของฉันแล้ว ถ้างั้นฉันจะรับรองคุณเองค่ะ เดี๋ยวอีกสักพักฉันจะพาคุณไปซื้อของใช้และเสื้อผ้าอย่างง่าย ในเมื่อมาแล้วฉันจะพาคุณเที่ยวที่นี่สักสองวัน คุณมีเวลาว่างไหม
คะ? “หล่อนถาม
ที่จริงแล้วซงเก้นก็ไม่ได้ว่างแต่ในเวลานั้นเขากลับตอบออกไปว่า”มีครับ”
จงเหยียนซียิ้ม
พวกเขามาถึงร้านกาแฟแห่งนั้นแล้ว
ทั้งสองนั่งลง จงเหยียนชีสั่งกาแฟ พลางถามเขา”คุณชอบอะไรคะ? ”
“แล้วแต่เลยครับ ผมดื่มได้หมด”ซงเกันพูด
ดังนั้นจงเหยียนซึจึงสั่งมาสองแก้ว
“พรุ่งนี้ฉันจะพาคุณยายไปเที่ยวพอดีค่ะ ไปด้วยกันไหมคะ? “หล่อนพูดคุยกับซงเก้นก่อนอย่างกระตือรือรัน
เพราะหากนั่งเฉยๆก็คงจะรู้สึกอึดอัด
“พวกคุณจะไปเที่ยวที่ไหนเหรอครับ? “ซงเก้นถาม
“ส่วนใหญ่ก็จะเป็นสถานที่ที่คุณยายคิดถึงในบ้านเกิด ก็น่าจะไปสถานที่ที่พวกเราเคยใช้ชีวิตกันในสมัยก่อน ฟื้นความหลังกันอีกสักรอบ”หล่อนยิ้ม
ซงเก้นพูด”สถานที่พวกนี้มีความจำเป็นต้องไปด้วยเหรอครับ”
“ทำไมเหรอคะ? “จงเหยียนซีกลับรู้สึกแปลกใจ เนื่องจากไม่ใช่บ้านเกิดของเขา สำหรับเขาแล้วจึงไม่ได้มีความหมายอะไร
“ผมสามารถเข้าใจคุณได้”ท่าทางของเขาจริงจังเป็นอย่างมาก
คำพูดของเขาก็ตรงเกินไป
จงเหยียนซึม้มริมฝีปาก เพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไป
เรื่องบางเรื่องหากพูดหลายครั้งเกินไปก็จะดูเหมือนขี้บ่น
“คุณอย่ารู้สึกดดันอะไรเลย ผมไม่บังคับอะไรคุณหรอกครับ และไม่จำเป็นต้องให้คุณมารับผิดชอบอะไรผมด้วย พวกเราล้วนเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ร้ว่าตนกำลังทำอะไรอยู่”เขามองไปยังจงเหยี
ยนซี “หากผมอยู่ที่นี่แล้วสร้างความลำบากกับคุณ คุณสามารถบอกผมได้เลยตามตรง ผมจะไม่ยอมให้คุณต้องทำตัวลำบาก”
“เชิญด้านนี้”
ในเวลานี้ก็มีผู้หญิงเข้ามาหนึ่งคน สวมใสชุดชาแนลที่รุ่นล่าสุดของฤดูกาลนี้ เรือนร่างของเธออบอวนไปด้วยกลิ่นน้ำหอม เมื่อเดินผ่านโต๊ะของพวกเขา กลิ่นหอมนั้นก็ยังคงติดอยู่
ไม่นานผู้หญิงคนนั้นก็นั่งลงที่โต๊ะว่างที่อยู่ข้างๆพวกเขา
“ฉันยังไม่ขอสั่งอาหารนะคะ ขอรอคนก่อน แล้วค่อยสั่งพร้อมกันค่ะ”ผู้หญิงคนนั้นนำกระเป๋าLVที่อยู่ในมือวางไว้บนหน้าขา จากนั้นก็จีบผมลอนครู่หนึ่ง
พนักงานเสิร์ฟรับคำ จากนั้นจึงเดินจากไป
การมาของผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อพวกเขา
ซงเก้นเป็นคนที่ถึงแม้ว่าผมชอบคุณ แต่ผมก็จะไม่สร้างความรำคาญให้กับคุณ จึงทำให้จงเหยนรู้สึกดีขึ้นมาไม่น้อย หล่อนจึงแกลังพูดขึ้นว่า”ค่ะ หาฉันเตรียมที่จะคืนดีกับเขา การที่คุณอยู่
ที่นี่ก็คงจะไม่ค่อยเหมาะ ฉันจะต้องบอกคุณ ให้คุณกลับไปอย่างแน่นอน”
ซงเก้นรู้สึกแปลกใจอย่างเห็นได้ซัด ใต้ตาหดหู่ลงเล็กน้อย ซึ่งจงเหยียนชีก็ได้สังเกตเห็น จึงยิ้มแล้วพูดว่า”ฉันล้อเล่น”