กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่1050 ผมชอบแบบดั้งเดิม

ซงเก้นก้มหน้า จู่ๆก็รู้สึกทั้งขบข้นทั้งจนปัญญา
เมื่อกาแฟมาถึง จงเหยียนซึจึงถามเขาว่า”ต้องการใส่นมไหมคะ?”
“ผมชอบรสดั้งเดิมครับ มีรสขมอ่อนๆและมีกลิ่นหอมเล็กน้อย”ซงเก้นคนกาแฟพลางถามขึ้นว่า”คุณชอบใส่น้ำตาลไหม? ”
จงเหยียนซีไม่แตะกาแฟที่อยู่เบื้องหน้า แต่กลับมองไปที่เขา”สมัยก่อนชอบใส่น้ำตาล ฉันคิดว่ารสชาติดั้งเดิมขมเกินไป ต่อมาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กัน ที่เคยซินกับการไม่ ใส่น้ำตาลใน
กาแฟ”
น่าจะเป็นในปีนั้น ที่หล่อนรอดตายอย่างหวุดหวิด และรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลในต่างประเทศเป็นเวลาถึงหนึ่งปี หล่อนเปลี่ยนแปลงความเคยชินของตนเองเป็นจำนวนมาก
หล่อนยกกาแฟขึ้นดื่มหนึ่งอึก และประเมินว่า”กาแฟที่ไม่แต่งเติมอะไรลงไปนี้ ให้รสชาติที่ละมุนเป็นอย่างมาก”
“ผมไม่ชอบรสชาติที่เข้มเกินไป”ซงเก้นที่จริงแล้วเป็นคนที่รักความสงบและเป็นคนที่ใจกว้าง ความรักและชีวิตการแต่งงานที่เขาถวินหาไม่ใช่ความรักที่เร่าร้อนแต่เป็นความรักที่
เรียบง่าย เป็นความรักละมุนที่ละเอียดอ่อนยาวนาน
จงเหยียนซีเม้มปากเล็กน้อย”คุณไม่ชอบกาแฟรสชาติเข้ม?”
“อืม”
“พรุ่งนี้ ฉันขอเลี้ยงข้าวคุณนะคะ”หล่อนยกกาแฟขึ้นมาจิบหนึ่งอีก เมื่อวางกาแฟลง ริมฝีปากเผยความเจ้าเล่ห์ออกมา
ครั้งนี้ซงเก้นไม่ได้ถูกหลอกง่ายขนาดนั้น “ผมคิดว่าคุณมีจุดประสงค์ร้าย”
“ฉัน–มีเหรอ? “หล่อนถาม ริมฝีปากอดไม่ได้ที่จะเปิดเผยรอยยิ้มออกมา ครั้งนี้เขาเรียนรู้ที่จะฉลาดขึ้นแล้ว?
“อิ่ม คุณมี”เดิมที่ซงเก้นก็ไม่ใช่คนโง่อะไร รู้ดีว่าหล่อนต้องการเลี้ยงข้าว และจะต้องเป็นอะไรที่ยากจะยอมรับได้ หรืออาจจะเป็นอาหารที่แปลกปลาด แต่ก็ยังพูดขึ้นว่า “คุณอย่า
ลืมนะครับว่าคุณจะเลี้ยงผม ห้ามกลับคำนะครับ”
“ดูเหมือนว่าคุณจะรู้จักสำนวนไม่น้อยเลย แม้แต่คำว่าห้ามกลับคำคุณก็สามารถที่จะใช้เป็น” จงเหยียนซีรู้สึกประหลาดใจที่ภาษาของเขาพัฒนาเป็นอย่างมาก
ซงเก้นก็ไม่ปฏิเสธ”ผมอ่านหนังสือไม่น้อยเลย”
เจียงโม่หานเดินเข้าไปในร้านกาแฟ เมื่อผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะข้างๆเห็นก็รีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วพร้อมตะโกนเรียกว่า”ประธานเจียง”
เจียงโม่หานมองดูพลางขมวดคิ้ว ในใจเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว และขณะเดียวกันโทรศัพห์มือถือก็ดังขึ้น เขารับโทรศัพท์ และเป็นหนานเฉิงอย่างที่เขาคิดไว้
“ประธานเจียง ท่านนี่คือคุณหนูของฮั่ต้ากรัปจบจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง เสื่อมใสศรัทธาในตัวคุณมานานแล้ว……
“ดังนั้นคุณก็เลยโกหกผม? “หนานเฉิงยังไม่ทันจะพูดจบ เจียงโม่หานก็พูดขึ้นขัดด้วยความโมโห
หลังงจากที่เลิกงาน หนานเฉิงบอกว่ามีเรื่องที่จะคุยกับเขา และนัดเจอกันที่ร้านกาแฟแห่งนี้ เขามาก่อนเวลา เพราะคิดว่าหนานเฉิงอยากจะสารภาพอะไรกับเขา ที่แท้เขากลับ
นัดเดตให้กับตน?
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“ประธานเจียง ผมทำเพราะหวังดีกับคุณ คุณก็อายุไม่น้อยแล้ว ควรแต่งงานมีลูกได้แล้ว จะอยู่คนเดียวตลอดชีวิตได้ยังไง”
“เรื่องของผม คุณต้องใส่ใจขนาดนั้นเลยเหรอ? ในมื่อคุณชอบ คุณก็มาเองสิ”พูดจบเขาก็หันหลังเตรียมจะกลับ และขณะที่หันหลังนั้นก็เห็นจงเหยียนซีหันมามอง
เขาหยุดฝีเท้าลง
สายตาของทั้งสองประสานกันในช่วงเวลาสั้นๆ
จงเยียนซึจึงหลบสายตาอย่างรวดเร็ว
หล่อนทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและพูดคุยกับซงเก้นต่อ”ดูเหมือนว่าสถานที่ ในวันนี้จะเลือกได้ไม่ค่อยดีนัก”
เมื่อซงเก้นเห็นเจียงโม่หานจึงลุกขึ้นเตรียมที่จะหักทาย แต่กลับถูกจงเหยียนซีคว้ามือไว้”ไม่ต้องพูดอะไร”
ไม่ทันรอให้ซงเก้นถาม ก็ธิบายว่า”เขาลืมเรื่องราวบางอย่าง ตอนนี้เขาน่าจะจำคุณกับฉันไม่ได้ ดังนั้นหากคุณหักเขา ก็อาจจะทำให้เขาต้องคิดมากเกินไปหรือไม่ก็อาจจะทำให้
เขาต้องคาดเดาในสิ่งที่ไม่จำเป็น”
“ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะครับ? “ซงเก้นจำได้ว่าครั้งที่แล้วที่ได้พบกันเขายังดีๆอยู่เลย แล้วทำไมจๆถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะ?
“เจียเหวินเป็นคนทำ”จงเหยียนซีหลบสายตาลงเล็กน้อย
แสดงออกอย่างเห็นได้ซัดว่าไม่ต้องการที่จะพูดเรื่องนี้อย่างละเอียด
“ประธานเจียง”ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าไป ดูออกว่าผู้หญิงตั้งใจที่จะแต่งตัวมาเป็นพิเศษ สวยเด่นเป็นอย่างมาก
เดิมที่เจียงม่หานต้องการที่จะกลับไปแล้ว แต่เป็นเพราะเห็นจงเหยนซี อีกทั้งข้างกายหล่อนยังมีผู้ชายอีกหนึ่งคน จึงยอมมานั่งที่โต๊ะกับผู้หญิงคนนั้น
“ประธานเจียง ฉันชื่อเสี้ยวห์ย ดีใจที่ได้รู้จักคุณ”เธอพยายามกดความรู้สึกดีใจไว้ภายในใจ จากนั้นยื่นมือออกไป
เจียงโม่หานทักทายด้วยการจับมือกับเธออย่างมีมารยาท
“คุณอยากดื่มเครื่องดื่มอะไร ฉันจะสั่งให้ค่ะ”หลี่เสี้ยวหุ้ยพลิกเมนูไปมา
“แล้วแต่เลยครับ” สายตาของเจียงม่หานมองไปที่จงเหยียนซีตลอดเวลา กระทั่งคาดเดาความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนกับชายที่อยู่ข้างๆ
“พวกเราไปกันเถอะ”จงเหยียนชีลุกขึ้น ซงเก้นเหลือบมองเจียงโม่หานครู่หนึ่งพลางพูดขึ้นว่า”ครับ”
ทั้งสองเดินออกไปพร้อมกัน
“คุณหมอบอกว่ายังไงเหรอครับ? เป็นแค่ชั่วคราว หรือว่าเป็นตลอดไป? “ซงเก้นถาม
“เรื่องของเขาไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแล้ว ฉันก็ไม่ชัดเจนในเรื่องนี้สักเท่าไหร่ คุณไม่เห็นเหรอว่าเขาก็ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว?”
เธอราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
ซงเก้นฟังพอเข้าใจอยู่บ้าง
เจียงโม่หานนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่อยากตามไป แต่หากตามไปแล้ว เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ดี
จู่ๆเขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
หลี่เสี้ยวหุ้ยรีบตามเข้าไป”ประธานเจียง……”
เจียงโม่หานไม่มีการตอบสนองกลับยังคงเดินออกไปจากร้านกาแฟ และขึ้นรถไป
“ประธานเจียง……” ผู้หญิงที่ตามออกมา ช้าไปเพียงก้าวเดียว
รถของเขาก็ถูกขับออกไปแล้ว
จงเหยียนซีและซงก้นยังไม่ทันจะไปไหนไกล รถของเจียงม่หานก็ขับผ่านรถของพวกเขาอย่างช้าๆ สายตาของเขามีเพียงกระจกที่กั้นอยู่ เหลือบมองด้านนอกครู่หนึ่ง วินาที
ต่อมารถก็เร่งเครื่องขึ้นและขับออกไปอย่างรวดเร็ว