กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่113 ใช้ตัวเธอเองมาแลกกับแก

ไม่งั้นคงกลับเข้าไปในเมือง แต่เขากลับพูดว่าหาที่อื่น？

หลินซีเฉินใจเต้นรัว เมื่อกี้เขายังไม่มีโอกาสโทรไปขอความช่วยเหลือเลย

ทำไงดี？

ทำไงดี？

ยายกับน้องสาวเจอเรื่องอันตรายขึ้นจริงๆจะทำยังไง？

เขาร้อนใจจนเหงื่อไหล คล้ายๆเหงื่อที่ไหลออกมาเพราะความเจ็บปวด

“มะ ไม่มีอะไร”เหอรุ่ยเจ๋ออธิบายอย่างติดขัดๆ“พอเรากลับเข้าเมืองกันแล้ว น้าจะพานายไปโรงพยาบาล”

“ไปกันเถอะ”เหอรุ่ยเจ๋อยืนมือไปดึงเขา

หลินซีเฉินปฏิเสธทันที“ผม ผมถอดกางเกงอยู่ ลุงอย่ามองผม”

เขาแสร้งทำเป็นอาย

เหอรุ่ยเจ๋อยิ้มออกมา“น้าก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน อีกอย่างไม่ใช่ว่าน้าไม่เคยเห็นสักหน่อย ตอนนายเด็กๆลุงยังเคยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เธอเลย”

“แต่ตอนนี้ผมโตแล้ว”หลินซีเฉินกอดขาแน่น โทรศัพท์ยังซ่อนอยู่ในอ้อมแขนเขา ถ้าเหอรุ่ยเจ๋อเข้ามาใกล้เกินไปเขาต้องรู้แน่ๆ

“โอเค เร็วๆหน่อย”เหอรุ่ยเจ๋อหันกลับไปไม่เดินเข้ามาใกล้ต่อ

หลินซีเฉินหยิบโทรศัพท์ออกมาจะกดเบอร์ต่อ ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาจะกดวางแต่ก็ลนลานจนโทรศัพท์หล่นลงไปบนพื้น ใจเต้นรัว ตื่นตระหนกจนแทบจะระเบิดออกมาแล้ว

จะให้เก็บก็เก็บไม่ทันแล้ว

เหอรุ่ยเจ๋อหันมาพลางจ้องไปที่โทรศัพท์ที่อยู่บนพื้น หรี่ตาลง โทรศัพท์เขามาอยู่กับเขาได้ยังไง？

“ผม……ผม……”หลินซีเฉินจะอธิบายแต่หาเหตุผลไม่ได้ โทรศัพท์หล่นมาจากมือเขา เป็นหลักฐานชั้นยอด

เขาอธิบายไม่ได้เลย

“นายหลอกฉันมาตลอด นายไม่ได้ปวดท้องเลยสักนิด ที่นายกอดฉันไม่ใช่เพราะนายรู้สึกดีกับฉัน แต่นายตั้งใจจะขโมยโทรศัพท์ฉันต่างหาก”เหอรุ่ยเจ๋อเดินเข้ามาทีละก้าวๆ

หลินซีเฉินไม่เคยเห็นเหอรุ่ยเจ๋อโหดแบบนี้มาก่อน เขาจับกางเกงพลางถอยไปด้านหลัง

“คุณ คุณอย่าเข้ามานะ”

เหอรุ่ยเจ๋อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หลินซีเฉินอาศัยจังหวะตอนเขาก้มลงจึงวิ่งหนีไป

ที่นี่เป็นป่า ไม่มีถนน

เขาวิ่งได้ไม่กี่ก้าวก็โดนเหอรุ่ยเจ๋อจับได้ เขากอดเอวเขา“ฉันดีกับนายและแม่นายขนาดนี้ ทำไมต้องเนรคุณฉันด้วย？ฉันเชื่อใจเธอขนาดนี้ แต่เธอกลับหลอกฉัน？！”

สีหน้าเขาน่ากลัวมาก

หลินซีเฉินพยายามดิ้น“ปล่อยผมนะ รีบปล่อยผมเดี๋ยวนี้”

ขณะนั้นเองโทรศัพท์ในกระเป๋าเหอรุ่ยเจ๋อก็ดังขึ้น

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา แสดงชื่อว่าน้องสาวสองพยางค์

เขารับสาย

เสียงเหอรุ่ยหลินพูดเสียงเร่งมาจากทางฝั่งนั้น“ทำไมยังไม่ถึงอีก？นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่รับสายฉัน？”

“ทางด้านนี้เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย….”

หลินซีเฉินกัดมือเหอรุ่ยเจ๋อ เขาเจ็บจนร้องออกมา

“ปล่อย！”เหอรุ่ยเจ๋อตวาด

หลินซีเฉินใช้พลังจากการกินนมแม่กัดเต็มแรง อยากกัดเนื้อที่แขนเขาให้ขาดรู้แล้วรู้รอดไป

เหอรุ่ยเจ๋อเจ็บสุดๆจึงตบเขาไปที่หน้าหนึ่งที หน้าหลินซีเฉินแดงทันที นิ้วมือทั้งห้าเป็นรอยบนหน้าขาวเล็กๆของเขาอย่างชัดเจน และมีรอยบวมเล็กน้อย

เหอรุ่ยเจ๋อจ้องหลินซีเฉินอย่างโมโห พลางจับคอเสื้อเขา“กล้ากัดฉันเหรอ？”

“คุณรังแกแม่ผม ผมอยากกัดคุณให้ตายไปซะ！”หลินซีเฉินจ้องเขาเช่นกัน

เห็นๆอยู่ว่าตรงหน้าเหอรุ่ยเจ๋ออ่อนแอขนาดนี้ แต่กลับไม่ยอมแพ้เลยแม้แต่น้อย

มือเหอรุ่ยเจ๋อที่จับคอเสื้อ ส่งเสียงเล็กน้อยเพราะจับแรงเกินไป“แม่นายบอกนายงั้นเหรอ？”

“คุณไม่ต้องยุ่ง！”หลินซีเฉินจ้องตาเขม็งพลางตะโกนใส่เขา

“ได้ ได้ หลินซีเฉิน ฉันมองเธอต่ำไป”เหอรุ่ยเจ๋อคว้าคอเสื้อเขาแล้วลากไปตามถนนข้างถนน

หลินซีเฉินกัดริมฝีปากแน่น ไม่ยอมส่งเสียงร้องออกมาแม้แต่น้อย

เห็นได้ชัดว่าเท้าที่ลากไปกับพื้นนั้นดูเจ็บมาก

จวงจื่อจิ่นที่อยู่ในรถมื่อเห็นภาพนี้ ในใจก็รู้สึกเหมือนแทง เจ็บจนหายใจไม่ออก

เธออุ้มหลินลุ่ยซีลงจากรถ แล้วตวาดขึ้น“หมอเหอคุณทำอะไร？”

เหอรุ่ยเจ๋อเงยหน้าขึ้น เห็นจวงจื่อจิ่นยืนอยู่ข้างรถ จ้องด้วยสายตาเดือดดาลเหมือนจะลุกเป็นไฟอย่างไรอย่างนั้น

“คุณยาย ไม่ต้องสนใจผม รีบพาเสี่ยวลุ่ยหนีไป เขาจะจับตัวเราเพื่อขู่ให้แม่แต่งงานกับเขา”หลินซีเฉินพูดตะโกนไปทางจวงจื่อจิ่น

ว่าไงนะ？

เรื่องเปลี่ยนไปเร็วเกินไป จวงจื่อจิ่นยังไม่ได้สติกลับมา“หลาน หลานว่าไงนะ？”

หลินซีเฉินไม่มีเวลาอธิบายให้เธอฟังแล้ว“รีบหนีไปสิครับ！”

“คุณป้า อย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของเขา ทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด….”

เข้าใจผิด？

จวงจื่อจิ่นตาแดงก่ำ ตัวสั่นเทา“คุณทำร้ายเสี่ยวซี ฉันนเห็นกับตา เป็นเรื่องเข้าใจผิดงั้นเหรอ？”

ทันใดนั้นตาเธอก็จ้องเขม็งอย่างเดือดดาล เลือดสีแดงค่อยๆมารวมกันตรงกลาง

เธอรู้สึกเหอรุ่ยเจ๋อแปลก เป็นอย่างที่คิดไว้ เขาเปลี่ยนไปแล้ว“รีบหนีเร็ว！”

หลินซีเฉินร้อนใจแทบบ้าอยู่แล้ว

จวงจื่อจิ่นอุ้มหลินลุ่ยซีไม่ขยับไปไหน เธอไม่สนหลินซีเฉินไม่ได้

“หมอเหอ เราค่อยๆพูดค่อยๆจากันดีกว่า”เธอตัวสั่นอย่างหยุดไม่ได้

ในใจรู้สึกตื่นตระหนกมาก

“ไม่มีโอกาสแล้ว”ตั้งแต่คืนนั้นที่หลินซินเหยียนรู้จุดประสงค์ของเขา เขาก็เปลี่ยนแผน มีแค่ทางนี้เท่านั้น

เพื่อความสุขของน้องสาว เพื่อผลประโยชน์ของตระกูล และเพื่อตัวเขาเอง

เขาทำได้เพียงเดินทางนี้ต่อไป

ไม่มีทางถอย！

“ไม่ต้องเป็นห่วงผม ยายอยากให้เขาจับพวกเราไปเพื่อขู่แม่งั้นเหรอ！”หลินซีเฉินตะโกนเสียงดัง

จวงจื่อจิ่นร้องไห้ออกมา

เธอจะทิ้งเด็กคนหนึ่งไปได้ยังไงกัน？

หลินลุ่ยซีไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น กะพริบตาปริบๆ“คุณยาย พี่เป็นอะไรเหรอคะ？”

จวงจื่อจิ่นมองหลินลุ่ยซีที่อยู่ในอ้อมกอด คิดในใจจะให้โดนจับกันหมดไม่ได้

อย่างน้อยเธอต้องปกป้องให้ได้หนึ่งคน จากนั้นค่อยมาช่วยอีกคน

เธออุ้มหลินลุ่ยซีวิ่งหนี

เหอรุ่ยเจ๋อยัดหลินซีเฉินไว้ในรถ จะไปตามจับจวงจื่อจิ่น แต่กลับโดนหลินซีเฉินจับแขนไว้

“ปล่อย！”

หลินซีเฉินสาบานให้ตายก็ไม่ปล่อย

โดนเห็นด้านมืดของตนแล้ว เหอรุ่ยเจ๋อปราศจากความอ่อนโยนที่เคยมีไปโดยสิ้นเชิง เขากระชากผม“ต่อให้พวกเขาหนีไปฉันก็ยังมีแก แม่แกยังยอมแลกตัวเธอเองกับแกแน่นอน！”