กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่162 นายกำลังสงสัยอะไร

“เจ็บนิดหน่อย” ‘หลินซินเหยียน’ถือโอกาสที่อยู่ในอ้อมอกของเขาออดอ้อน “เอางี้ดีกว่า คุณอุ้มฉันละกัน ฉันออกจะผอมไม่หนักด้วย”

จู่ๆก็ออดอ้อนขึ้นมาอย่างกะทันหัน จงจิ่งห้าวจะใจเต้นสักนิดก็ไม่มี เมื่อก่อนเพียงแค่เขากับหลินซินเหยียนอยู่ใกล้กัน หรือสัมผัสโดนตัวกัน เขามักจะใจเต้นไม่เป็นจังหวะเสมอ แต่ว่าวันนี้เธอเป็นฝ่ายรุกซะขนาดนี้ เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด เขามองหน้า‘หลินซินเหยียน’ เหมือนอยากมองออกอะไรสักอย่าง แต่ว่า ใบหน้านี้มันก็คือ ‘เธอ’ อย่างแน่นอน ทั้งจมูกก็เหมือน ปากก็เหมือน ดวงตาก็เหมือน

……

“เป็นอะไรไป หน้าฉันมีอะไรติดอยู่งั้นหรอ?” ‘หลินซินเหยียน’แบมือจับหน้าตัวเอง ถามอย่างระมัดระวัง “คุณเป็นอะไรรึเปล่า?”

จงจิ่งห้าวส่ายหน้า “เปล่า”

เขาพูดพร้อมกับโน้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้นมา ‘หลินซินเหยียน’โอบคอของเขาไว้ สายตามองไปทางใบหน้าของเขา เย็นชาไร้อารมณ์ คิ้วโก่งสูงเรียวงามดั่งกระบี่ สันจมูกสูงโด่งเป็นเส้นตรงราวรูปปั้นชั้นสูง ริมฝีปากบางปิดสนิทเก็บงำความรู้สึกและมั่นคงแข็งแกร่ง สมบูรณ์แบบทุกมุมจนไม่น่าเชื่อ

‘หลินซินเหยียน’มองจนหลงเสน่ห์

ขณะที่จงจิ่งห้าววางเธอลงบนรถ‘หลินซินเหยียน’ก็ยังคงมองเขา จงจิ่งห้าวคิ้วขมวด รู้สึกไม่ชอบที่ถูกเธอมองแบบนี้ยังไงไม่รู้

เขาวางเธอแรงนิดหน่อย จน‘หลินซินเหยียน’ได้สติ ทำท่าทางออดอ้อนใส่เขา “คุณทำฉันเจ็บนะ”

ทั้งๆที่ดูเป็นคู่รักกันมาก ดูออดอ้อนอย่างสนิทสนม แต่ว่าจงจิ่งห้าวกลับไม่รู้สึกอะไรเลย

ความรู้สึกแบบนี้มันแปลกเกินไปแล้ว

เขามองลึกเข้าไปใน‘หลินซินเหยียน’ คำพูดปลอบโยนติดอยู่ที่ลิ้น แต่ไม่ได้พูดมันออกไป เขาขึ้นรถอย่างนิ่งขรึม แล้วขับรถออกไป

“เรากลับบ้านกันใช่มั้ย?” ‘หลินซินเหยียน’ถาม

บ้าน?

จงจิ่งห้าวเอียงหัวมองเธอ

เธอส่งยิ้มให้เขา “มีอะไรรึเปล่า?”

“เปล่า”

พอพูดคำนี้จบ จงจิ่งห้าวก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรอีกเลย

‘หลินซินเหยียน’รู้สึกได้ว่าจงจิ่งห้าวเหมือนจะไม่อยากพูดด้วย เพื่อไม่ให้เขาสงสัยเลยไม่ได้ปริปากพูดออกมาก่อนอีก

จนถึงรถจอดลงที่โรงแรม ‘หลินซินเหยียน’รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ พวกเขาไม่ใช่ว่าควรจะกลับบ้านพักหรอ?

“เรามาทำอะไรที่นี่.. ” แต่เหมือนเธอจะนึกบางอย่างขึ้นมา เธอรีบหุบปากทันที แก้มแดงระเรื่ออย่างเคอะเขิน

หรือว่า จงจิ่งห้าวอยากจะทำแบบนั้นกับเธอ…

ยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้น พึ่งจะมาถึงวันแรก จงจิ่งห้าวก็อยากที่จะสนิทสนมแนบแน่นกับเธอ จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ยังไง

จงจิ่งห้าวลงจากรถ เปิดประตูรถฝั่งของเธอ ก็พบว่าเธอแก้มแดงแจ๋

“ทำไมคุณหน้าแดง?”

‘หลินซินเหยียน’ก้มหน้าต่ำลง พูดอย่างเขินอาย “คุณพาฉันมาโรงแรม ยังจะมาถามฉันทำไม น่าเกลียด”

ถ้ามาโรงแรมเปิดห้อง ไม่ใช่มานอนหรอ?

พวกเขาชายหนึ่งหญิงหนึ่งจะทำอะไรกันล่ะ?

จงจิ่งห้าวต่อให้โง่กว่านี้ก็น่าจะรู้ว่าที่เธอพูดหมายถึงอะไร หลินซินเหยียนเปิดเผยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

อีกอย่างเธอก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยมา ทำไมมาครั้งนี้ถึงคิดอะไรแบบนี้?

เขาไม่ได้รู้สึกดีใจ แต่กลับรู้สึกสกปรก

ความรู้สึกต่อต้านนี้มาอย่างไม่ทันตั้งตัว

เมื่อก่อนเขารู้สึกหวังให้เธอมาพึ่งพิงเขาเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกต่อต้านซะเอง

เขาขมวดคิ้ว

‘หลินซินเหยียน’สังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของจงจิ่งห้าว รีบถามขึ้นว่า “ฉันพูดอะไรผิดไปใช่มั้ย?”

เขาเก็บอารมณ์แล้วตอบเบาๆว่า “เปล่า ที่นี่ที่พักของผม”

ที่พักของเขา?

ในใจของ‘หลินซินเหยียน’กระวนกระวาย ที่นี่จะเป็นที่พักของเขาไปได้ยังไง?

เขาไม่ได้พักอยู่ที่บ้านพักงั้นหรอ?

แล้วอีกอย่างเมื่อกี้เขาพูดว่า หลินซินเหยียนเคยมาที่นี่มาก่อน?

‘หลินซินเหยียน’เหงื่อออกหลัง เธอระงับความกระวนกระวาย กล่าวอย่างนิ่งเรียบ “นั่นสิ สงสัยสมองฉันจะไม่ค่อยดี ลืมไปแล้วน่ะ”

จงจิ่วห้าวยกมุมปาก ไม่ได้ตอบกลับ พยุงเธอลงจากรถ “ไปกันเถอะ”

‘หลินซินเหยียน’ถามขึ้น “ทำไมพวกเราถึงพักที่นี่ ไม่ใช่กลับบ้านล่ะ?”

“ตอนที่คุณหายตัวไป ผมบอกกับแม่ของคุณว่าพวกเรามาดูงานกัน เพราะงั้นพักอยู่ที่นี่สักสองวันก่อนค่อยกลับไป”

“อ้อ”

พอถึงที่พักจงจิ่งห้าวก็เปิดประตูห้อง พยุงเธอเดินเข้ามา เขาผลักประตูห้องนอนออก “คุณรีบพักผ่อนเถอะ”

“คุณไม่อยู่กับฉันหรอ?” ‘หลินซินเหยียน’ในใจรู้สึกหดหู่

เขาไม่ใช่ว่ารักหลินซินเหยียนมากงั้นหรอ? หลินซินเหยียนป่วยอยู่ เขาน่าจะควรอยู่เป็นเพื่อนนางไม่ใช่รึไง?

“ผมมีธุระนิดหน่อย ต้องไปข้างนอก” น้ำเสียงและท่าทางของเขาเรียบเฉยอย่างที่สุด

ไม่ได้เร่าร้อนหรือลุ่มหลงกับหลินซินเหยียน

‘หลินซินเหยียน’ก็ไม่กล้าไปเกาะติดเขามาก กลัวเขาจับจุดผิดปกติได้ “งั้นคุณรีบกลับมานะ”

“อืม รีบพักเถอะ” พอพูดจบจงจิ่งห้าวก็หันหลังเดินออกประตูไป

เย็นชาจนทำให้‘หลินซินเหยียน’คิดว่า เขาไม่ได้รักหลินซินเหยียนสักนิด

พอเดินมาถึงชั้นล่าง จงจิ่งห้าวหันกลับไปมองแวบหนึ่ง ไม่พบอะไรผิดปกติ เขาถึงควักมือถือออกมา โทรหาเสิ่นเผยซวน

โทรติดอย่างรวดเร็ว “อยู่ไหน?”

“ฉันอยู่บ้าน” วิ่งวุ่นทั้งคืน พอว่างเขาก็กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด

จงจิ่งห้าววางสายแล้วขึ้นรถ ขับไปทางที่พักของเสิ่นเผยซวน

เสิ่นเผยซวนพึ่งอาบน้ำเสร็จพอดี บนตัวสวมชุดคลุมอาบน้ำสีขาว คอเสื้อกว้างลงมาเล็กน้อย เผยให้เห็นแผงอกกำยำ พอได้ยินเสียงกดกริ่ง เขาพันสายคาดเอวเสร็จก็เดินไปเปิดประตู

ตอนรับโทรศัพท์เขาก็รู้ว่าจงจิ่งห้าวจะต้องมาหาแน่ ดังนั้นเลยไม่ได้ตกใจ เพียงแค่รู้สึกแปลก “อาการของคุณหลินเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้นายควรจะอยู่เป็นเพื่อนเธอไม่ใช่รึไง?”

ทำไมถึงมีเวลาว่างมาหา?

ขณะนั้น เขาพึ่งสังเกตเห็นว่าบนหน้าของจงจิ่งห้าวไม่ได้มีความรู้สึกดีใจที่เจอหลินซินเหยียนเลย

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นหรอ?”

จงจิ่งห้าวเดินเข้าไป พูดอย่างนิ่งขรึมว่า “เล่ารายละเอียดตอนเจอเธอให้ฉันฟังอย่างละเอียดที”

“นายกำลังสงสัยอะไร?”