กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่205 ฉลาดเกินไปเลยเสียรู้

สายตาของจงจิ่งห้าวมองอย่างไม่พึงใจนัก แต่ก็เหลือบไปเห็นเงาตะครุ่มอยู่ตรงข้างประตู เมื่อกลุ่มคนตัวน้อยนั่น เห็นว่าเขามองไป ก็รีบก้มตัวลง คิ้วของเขาเลิกขึ้นเล็กน้อย แต่ก็พอจะเดาได้แล้วว่าเป็นใคร แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกว่าตัวเองรู้แล้วว่าใครอยู่ตรงนั้น

เขาเบิกตาขึ้นมา ใบหน้ารูปงามนั้นมีความเย็นชาเล็กน้อย ดวงตาดำขลับที่ดูดรอปลง ” ถ้างั้นก็ต้องดูว่าประธานไป๋มีความสามารถหรือเปล่า ”

ไป๋ยิ่นหนิงยิ้มอ่อน ” มีโอกาสก็ยังดีกว่าไม่มีโอกาสอยู่แล้ว ประธานจงว่าไหมล่ะ ผมยังมีโอกาส จะว่าไปก็ต้องขอบคุณประธานจงเหมือนกัน ”

จงจิ่งห้าวย่างขาเข้ามา ดูไม่รีบร้อน แต่ละก้าวที่เหยียบลงดูมั่นคง เขาเดินผ่านด้านข้างของไป๋ยิ่นหนิงไป มุมปากค่อยๆ ฉีกยิ้มขึ้น

” ภรรยาของผมไม่ค่อยชอบคนพิการน่ะ ถ้าอยากจะจีบเธอ ยืนให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน ”

พูดจบเขาก็ไม่เปิดช่องให้พูดแทรก ก่อนจะสาวเท้าแล้วเดินจากไป

ไป๋ยิ่นหนิงยิ้มออกมาอย่างไม่ใส่ใจ แต่ก็ทำจิตใจให้นิ่งเฉยต่อไปไม่ได้ การที่เดินไม่ได้คือความเจ็บปวดในใจของเขาอย่างมากที่สุด

มือของเขาที่วางอยู่บนที่วางแขนของรถเข็น นิ้วทั้งห้านั้นค่อยๆ แข็งเกร็ง เส้นเลือดหลังมือของเขาค่อยๆ ผุดขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขากำลังโกรธอยู่

ก้าวเดินของจงจิ่งห้าวหยุดลง ถึงแม้จะมองไม่เห็น แต่เขาก็พอจะรู้ว่าเวลานี้สีหน้าของไป๋ยิ่นหนิงคงจะดูไม่จืดเลยทีเดียว ” ประธานไป๋ อารมณ์โกรธไม่ดีต่อสุขภาพหรอกนะ ”

เขาอดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มมุมปาก ก่อนจะก้าวเท้าเดินต่อไป เมื่อเดินเข้าไปในบ้านเขาก็ชายตามองออกมาตรงประตูหนึ่งครั้ง บนพื้นก็ยังมีเงาดำกลุ่มเล็กๆ ความสูงแบบนี้ รูปร่างประมาณนี้ แน่นอนว่า ต้องเป็นพวกเด็กๆ

และที่นี่ก็ยังไม่ได้แค่สองคนเท่านั้นนั่นก็คือ หลินซีเฉินกับหลินลุ่ยซี

หลินลุ่ยซีจิตใจยังคงบริสุทธิ์อยู่ แน่นอนว่าไม่มีความคิดที่อยากจะแอบฟังอยู่แล้ว แต่อีกคน

ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าเลยว่าเป็นหลินซีเฉิน

เขาถอนหายใจออกมาเล็กๆ ความในใจที่ซับซ้อนของเด็กคนนี้เมื่อไหร่จะถูกแก้ไขสักที

แต่จริงๆ เขาก็มีส่วนผิด

ตอนนั้นเขาเป็นคนที่ทอดทิ้งพวกเขาก่อน ไม่ว่าจะรู้ลึกตื้นเพียงใด ก็เป็นความผิดของเขาอยู่ดี

มันเป็นความสะเพร่าของเขาเอง

ความอยากจะประคองความรู้สึกรักและเกลียดในใจของเขา ก็คงต้องใช้เวลา

แต่ยังดีที่อนาคตยังอีกยาวไกล

หลังจากที่รอจนจงจิ่งห้าวไปแล้ว หลินซีเฉินก็วิ่งออกมา เด็กน้อยเห็นเงาที่ค่อยๆ หายไปตรงประตูทางเข้า สายตาก็เลิกลั่กไปมา มือทั้งสองที่อยู่ข้างลำตัว พ่อประสานกำเข้าหากันแน่น

ผ่านไปชั่วครู่เด็กน้อยก็สงบจิตสงบใจของตัวเองก่อนจะเดินออกมาจากประตู

เด็กน้อยเห็นไป๋ยิ่นหนิงที่อยู่ริมน้ำก็ตะโกนเรียก

” คุณอาไป๋ ”

หลินซีเฉินเดินเข้ามา

หลินซีเฉิน ไม่ใช่แค่เด็กห้าขวบธรรมดา แต่ความคิดและจิตใจของเขานั้นละเอียดอ่อนแล้วยังฉลาดอีกด้วย ไป๋ยิ่นหนิงรู้สึกได้จากการพูดจาของเด็กน้อย

แต่ยังไง เขาก็ยอมหลอกใช้ ไป๋ยิ่นหนิง ทำให้จงจิ่งห้าวรู้ว่าหม่ามี๊ของเขาฮอตแค่ไหน ถ้าอยากจะได้หม่ามี๊คืนมาแล้วล่ะก็ แค่ความขยันอย่างเดียวมันไม่พอ มันต้องเพิ่มความจริงใจลงไปด้วย

มิฉะนั้น ข้างหลังก็ยังมีคนอีกมากที่พร้อมจะจีบหม่ามี๊ของเขา ถึงจะพูดว่าไป๋ยิ่นหนิงเดินไม่ได้ แต่ยังไงรูปร่างหน้าตาเขาก็ไม่ได้แย่ ความสามารถก็มี

ดังนั้น ตอนที่เด็กน้อยบอกเรื่องนั้นกับไป๋ยิ่นหนิงไป ก็ยังบอกไปอีกว่า จริงๆ แล้วตอนนี้หลินซินเหยียนกับจงจิ่งห้าวไม่ได้มีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาทั่วไป

เป้าหมายก็เพื่อที่จะให้ไป๋ยิ่นหนิงรู้ว่าเขาก็ยังมีโอกาส ให้กลายเป็นคู่แข่งของจงจิ่งห้าว

ทำให้จงจิ่งห้าวรู้สึกว่าอยู่ในจุดที่อันตราย

ไป๋ยิ่นหนิงคิดไปเองว่าคำพูดที่หลุดออกมาจากปากหลินซีเฉินเป็นข้อมูลที่มีประโยชน์ต่อเขา

แต่คาดไม่ถึงเลยว่า หลินซีเฉินกำลังหลอกใช้เขาอยู่ เพื่อที่จะเป็นอุปสรรคต่อจงจิ่งห้าวพยายามจะทวงหลินซินเหยียนคืน

นี่จะทำให้จงจิ่งห้าวรู้ว่าหลินซินเหยียนมีค่าเพียงใด หลังจากนี้จะได้ดีต่อเธอให้มากๆ

รอเมื่อได้กลับไปแล้ว พวกเขาก็จะกลายเป็นครอบครัวสี่คนที่ใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข

ไป๋ยิ่นหนิงคิดว่าตัวเขากำลังหลอกใช้หลินซีเฉินอยู่ แต่ไม่รู้เลยว่า ฉลาดเกินไปก็เสียรู้ได้เช่นกันเพราะเขาถูกหลินซีเฉินหลอกใช้เข้าเต็มเปา

ไม่ได้เป็นเพราะไป๋ยิ่นหนิงโง่หรอก แต่เป็นเพราะหลินซีเฉินอายุแค่ห้าขวบ เขาคงไม่รู้จิตใจที่ลึกลับซับซ้อนของเด็กอายุห้าขวบหรอก

” อากาศเริ่มเย็นแล้ว ทำไมก่อนจะออกมาไม่ใส่เสื้อผ้าให้มันหนาๆ หน่อย ” ไป๋ยิ่นหนิงเก็บอารมณ์โกรธที่ปะทุเมื่อกี้เข้าไป สีหน้ายังคงสภาพรอยยิ้มที่ดูบางเบาเฉกเช่นเคย

หลินซีเฉินก้มหัวมองเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่ ก่อนจะยิ้มแหยๆ ” พอดีรีบออกมาครับ เลยไม่ทันได้ดู คุณอาไป๋อยู่ข้างนอกนี่คนเดียวเหรอครับ ”

เด็กน้อยจงใจที่จะทำแบบนี้ แต่บทสนทนาที่พวกเขาคุยกันนั้น เด็กน้อยได้ยินชัดเจนตั้งแต่แรกแล้ว

” พ่อของเธอ ” ไป๋ยิ่นหนิงมองไปที่เขา ” เธอคิดยังไงกับพ่อของเธอล่ะ ”

” เขาทิ้งพวกเราไปตั้งแต่แรก แน่นอนว่าผมต้องมีความคิดเห็นกับเขาอยู่แล้ว แถมยังมากเสียด้วย ”

ไป๋ยิ่นหนิงหัวเราะเบาๆ ” แต่ยังไงเขาก็เป็นพ่อของเธอนะ ”

หลินซีเฉินทำเป็นไม่แคร์ ควรจะตอบยังไม่สนใจ ” ใครจะรู้ล่ะ ”

เด็กน้อยเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ” คุณลุงให้ผมเข็นคุณลุงเข้าบ้านไหมครับ ”

” ไม่ต้องหรอก ฉันทำเองได้ ”

หลินซีเฉินหลีกทางให้ปล่อยให้เขาไปก่อน รอให้ไป๋ยิ่นหนิงหันตัวกลับ ก่อนจำบนรถเข็นไปทางบ้าน เมื่อกำลังจะไป เด็กน้อยค่อยๆ ก้าวขาเดินตามไปช้าๆ เดินไปก็มองไป๋ยิ่นหนิงไปด้วย เด็กน้อยแค่จะหลอกใช้ผู้ชายคนนี้ ให้จงจิ่งห้าว รู้ว่าหม่ามี๊ของเขาก็เป็นที่ต้องการของคนอื่นเช่นกัน

ถึงจะดีกับหม่ามี๊ก็เถอะ แต่เขาก็ไม่อยากหาคนพิการให้หม่ามี๊นี่นา

ยังไงในใจของเด็กน้อยก็ไม่ยอมรับผู้ชายคนนี้ให้คบหากับหม่ามี๊แน่นอน

หลินซีเฉินหายใจเข้าลึกๆ ถึงแม้จะโกรธจงจิ่งห้าว แต่ก็ยังหวังให้เขากลับหม่ามี๊คืนดีกัน

ก็มีแค่พ่อกับแม่แท้ๆ เท่านั้นที่อยู่ด้วยกันถึงจะเรียกว่าครอบครัว

เรื่องนี้เด็กน้อยรู้ดีกว่าใคร

แต่ตอนนี้ที่เขากังวลก็คือ เรื่องนี้จะอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาได้ไหม

ยังไงเขาก็เป็นแค่เด็กน้อย ความสามารถในตัวก็มีอยู่จำกัด

คิดไปเรื่อยเด็กน้อยก็กลับมาถึงห้อง ถึงห้องจะดูไม่ค่อยสมบูรณ์นัก แต่ก็เงียบสงบ เหมาะแก่การพักผ่อน

เด็กน้อยนอนเอียงลงบนเตียง ทิ้งตัวลงแขนขาวางคนละทิศคนละทาง ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ ” เมื่อไหร่หม่ามี๊จะออกมานะ ”

เด็กน้อยคิดถึงเธอเสียแล้ว

แกรก…..

เมื่อประตูทุกผลักให้เปิดเข้ามา เด็กน้อยก็ลุกขึ้นมานั่งโดยอัตโนมัติ และหันไปมองยังประตู