กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่209 รับบทเป็นคนรักของเขา

หล่อนได้ยินผิดหรือเธอพูดผิดกันแน่ ที่กำลังหาคนรักให้สามีตัวเองอยู่

นี่คือเรื่องตลกที่สุดเท่าที่หล่อนเคยได้ยินมาในชีวิตนี้

แต่ถึงยังงั้น เหวินเสียนก็พูดออกมาเบาๆ ” เธอได้ยินไม่ผิดแล้วล่ะ ฉันอยากจะหาคนรักให้สามีตัวเอง ไปยังต้องให้กำเนิดลูกอีกคนหนึ่งด้วย ”

” เหวินเสียนตั้งครรภ์ไม่ได้หรือคะ ” หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว มีที่ไหนคนที่หาคนรักให้สามีตัวเอง

สมองท่าจะมีน้ำเข้าแฮะ

หลินซินเหยียนไม่เข้าใจในการกระทำนี้อย่างสิ้นเชิง

” ตอนแรกฉันก็คิดว่าเธอมีลูกไม่ได้ เลยจะหาผู้หญิงให้สามีตัวเอง แล้วยังต้องให้กำเนิดลูกอีก แต่ความจริงไม่ใช่แบบนั้น เธอแข็งแรงและมีลูกได้ ฉันจำได้ว่าตอนที่จิ่งห้าวอายุได้เจ็ดขวบ เธอก็ท้อง พอจิ่งห้าวอายุได้แปดขวบ เธอก็คลอดลูกของตัวเองออกมา ”

พระเจ้า ถ้ายังงั้นจงจิ่งห้าวก็น่าจะมีพี่ชายน้องสาวอะไรประมาณนั้นไม่ใช่เหรอ

” แล้วเด็กคนนั้นล่ะคะ ” หลินซินเหยียนถาม

” ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยเห็นมาก่อน หลังจากที่ได้ยินข่าวการจากไปของเธอ ฉันก็ไม่ได้เจอเธออีก ลูกของเธอก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน ” เฉิงยู่ซิ่วตอบอย่างตรงไปตรงมา

และหลังจากที่เธอจากไปไม่นาน จงฉีเฟิงก็เปิดตัวแต่งงานกับเฉิงยู่ซิ่วอย่างเป็นทางการ

เพราะว่าเฉิงยู่ซิ่วเคยตกลงไปแล้ว เงินจำนวนนั้นหล่อนก็รับเอาไว้แล้ว ไม่สามารถคืนคำได้ จึงทำได้เพียงทำตามคำขอของเหวินเสียนที่จากไป

แต่เหตุผลหลักคือการหายไปของไป๋หงเฟย

ตระกูลเฉิงได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้มาเป็นเวลาหนึ่งเดือนกว่าแล้ว ที่เคยบอกรักหล่อน จะปกป้องหล่อน อยู่กับหล่อนไปจนหัวหงอกหัวเฒ่า เมื่อหล่อนพบเจอปัญหา เขาก็หายไปจากโลกของหล่อนโดยสิ้นเชิง

ใจของหล่อนเหมือนกำลังแลกสลาย จึงได้จากมาพร้อมกับเหวินเสียน

เมื่อมาถึงเมืองBแล้ว หล่อนก็ถูกผู้หญิงคนนั้นตระเตรียมให้มาอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง ในนั้นมีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่าง แล้วยังจัดหาคนใช้ให้หล่อนอีกด้วย

เหวินเสียนก็มาพูดคุยกับหล่อนบ่อยๆ คอยถามไถ่ว่าหล่อนปรับตัวให้ชินได้หรือไม่

เธอก็เป็นคนดีคนหนึ่งเลยทีเดียว เพราะเธอดีกับเฉิงยู่ซิ่วขนาดนี้

สิ่งที่เฉิงยู่ซิ่วไม่เคลียร์คือ ทำไมเธอถึงต้องตัวเองด้วยล่ะ

” ทำไมคุณถึงเลือกฉัน เงินเยอะขนาดนั้น ทั้งๆ ที่การงานสามีของคุณก็ประสบ… ”

” เพราะคุณคู่ควรยังไงล่ะ ” เธอพูดตัดบทเฉิงยู่ซิ่ว ” ฉันมองหาผู้คนมากมาย แต่ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนหน้าตาสะสวย และมีน้ำอดน้ำทนเช่นเธอ ”

วันนั้นหลังจากที่เธอไปพบผู้หญิงมากมายมาแล้ว ก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ในขณะที่กำลังเตรียมตัวกลับ ก็เห็นเฉิงยู่ซิ่วออกมาจากตระกูลไป๋ วันนั้นแดดร้อนมาก หนังหัวของเธอแทบจะถูกแดดแผดเผาจนกลายเป็นสีแดง เม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาขนาดราวกับเมล็ดถั่วซึมออกมาบนใบหน้าแล้วไหลลงไปด้านล่าง

” นี่คือสาวของตระกูลเฉิง ลูกสาวของตระกูลเฉิงที่สามารถทำผ้าไหมกวางตุ้งได้ ” คนขับรถที่เห็นสายตาเหวินเสียนจ้องไปที่ตัวของเฉิงยู่ซิ่วจึงอธิบายขึ้นมา

” เป็นเพราะว่าวัสดุผ้าเกิดปัญหา เลยทำให้ผู้ซื้อเรียกร้องกันจะเอาเงินชดใช้ค่าเสียหายเจ้าตระกูลเฉิงงั้นสิ “เหวินเสียนถาม

คนขับรถพยักหน้า ” ใช่ครับ เธอได้นัดหมายการแต่งงานกับคุณชายตระกูลไป๋ แต่ดูเหมือนตอนนี้เรื่องเราจะซับซ้อนไปกว่าเดิม ”

เหมือนตอนนี้แม้กระทั่งคนขับรถก็รู้ว่าเฉิงยู่ซิ่วไม่ได้รับการช่วยเหลือจากตระกูลไป๋ มีอย่างที่ไหนที่คนฉลาดอย่างเหวินเสียน ที่มองครั้งเดียวก็รู้ เฉิงยู่ซิ่วว่าโดนตระกูลไป๋ดูถูกเข้าอย่างจัง

เพราะเธอเห็นความเงียบสงัดในดวงตาของเฉิงยู่ซิ่ว ความรู้สึกหลังตกตะกอนจากความผิดหวัง

อีกทั้งจนตรอกไม่มีที่ไป ร่างกายและท่าทีของหล่อนก็ยังคงสง่างามเช่นเดิม

นับได้ว่าเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งเลยคนหนึ่ง

เธอจึงใช้โอกาสในตอนที่เฉิงยู่ซิ่วกำลังอ่อนแอมากที่สุด และ ได้หยิบยื่นข้อเสนอที่ดูเป็นมิตรบางอย่างไปให้หล่อน

จู่ๆ การที่เหวินเสียนปรากฏตัวต่อหน้าเฉิงยู่ซิ่วนั้น

เฉิงยู่ซิ่วก็ดูไม่ออกเช่นกันว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เหมือนเธอยากที่จะเข้าใจ มีบางครั้งที่หล่อนก็รู้สึกมึนงงเหมือนกลับหลินซินเหยียน” ทำไมคุณต้องหาผู้หญิงมาคลอดลูกสามีของตัวเอง เป็นเพราะร่างกายของคุณไม่แข็งแรงเหรอ ก็เลยมีลูกไม่ได้ ”

เหวินเสียนไม่ได้บอกอะไรกับหล่อน แต่พูดออกมาว่า ” คืนนี้ ฉันจะให้คนมารับเธอ ”

พูดจบเธอก็เดินจากไป

ตอนนี้เฉิงยู่ซิ่วเริ่มอยู่ไม่สุข หล่อนรู้ว่าสิ่งที่เหวินเสียนสื่อหมายถึงอะไร

หล่อนรู้สึกเหมือนภูเขากำลังทลายตัวลงมา เธอล้มลงไปนั่งบนพื้นราวกับเป็นอัมพาต ทุกอย่างช่างว่างเปล่าไปหมด

ราวกับตุ๊กตากระบอกซึ่งไร้จิตวิญญาณ โดดเดี่ยวไร้ซึ่งการช่วยเหลือ

หล่อนถูกคนใช้พยุงขึ้นมา ” คุณหญิงกำชับว่า ต้องอาบน้ำแต่งตัวให้เธอ ”

ทุกขั้นตอนที่ทำต่อตัวหล่อน หล่อนไม่รู้สึกรู้สาอะไรแล้วทั้งนั้น นอนไม่รู้ตัวเลยว่ามาถึงบ้านของตระกูลจงได้อย่างไร จนกระทั่งเหวินเสียนมาปรากฏตัวต่อหน้าหล่อนอีกครั้ง หล่อนถึงหลุดออกจากภวังค์ที่เป็นอยู่

เหวินเสียนยืนอยู่หน้าโซฟาของห้องรับแขก ” ชั้นสอง ห้องที่หนึ่งทางขวา ขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วไม่ให้เปิดไฟ ”

เฉิงยู่ซิ่วรับรู้ได้ถึงความกระดากอาย แขนเสื้อที่ปิดบังมือของหล่อนที่กำลังสั่นเทาอยู่ เล็บที่จิกลงบนฝ่ามือของเธอตอนนี้กลับไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป

เหวินเสียนดูออกว่าเธอรู้สึกต่อต้านและอับอายขายหน้ามากแค่ไหน

” เธอรับปากฉันแล้ว ฉันหวังว่าเราทั้งคู่จะรักษาสัญญาต่อกัน อย่าทำให้ฉันผิดหวัง อย่าทำให้ฉันคิดว่าฉันเลือกคนผิด ” พูดจบเธอก็ทำตัวแล้วเดินจากไป

ห้องขนาดใหญ่ในตอนนี้เหลือเพียงเฉิงยู่ซิ่วแค่คนเดียว

สัมผัสได้ถึงอากาศที่ร้อนขนาดนี้ แต่หล่อนกลับรู้สึกหนาวเย็น

ในอกตอนนี้รู้สึกราวกับมีคนมาเจาะให้เป็นรูใหญ่ ยิ่งหายใจก็ยังรู้สึกเจ็บปวด

ค่าของหลอดทั้งสองข้างราวกับถูกราดด้วยตะกั่ว ทุกย่างก้าวมันช่างยากเย็นแสนเข็ญเสียเหลือเกิน

พอมาถึงชั้นสอง หล่อนก็ผลักประตูห้องแรกทางขวามือเข้าไป ห้องนั้นมืดมาก หล่อนไม่ได้เปิดไฟ แต่พึ่งแสงไฟจากดวงจันทร์ที่สาดเข้ามาในห้องคลำทางไปยังเตียง เปลี่ยนให้ดูกว้างขวาง และนุ่มมาก และห้องก็ยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ อบอวลไปทั่ว

ราวกับว่ามีคู่รักนัดกันที่จะฉลองค่ำคืนอันแสนโรแมนติก จึงจงใจจัดเตรียมห้องนี้ไว้

แต่บางครั้งรู้สึกว่านี่คือสิ่งที่ทิ่มแทงความรู้สึกหล่อนถึงที่สุด คนรักของหล่อน ในเวลาที่เราต้องการคำปลอบใจและการช่วยเหลือ เขากลับหายไป

หล่อนนั่งในห้องของคนแปลกหน้า เพื่อรอ หล่อนเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ภรรยาของเขาส่งมาให้บำเรอผู้ชายของตัวเอง

เจ็บปวดดีไหมล่ะ

คาดไม่ถึงเลยล่ะสิ

นอกคฤหาสน์นั้น เหวินเสียนไม่ได้ออกจากที่นี่ไปจริงๆ แต่กลับเฝ้ามองเฉิงยู่ซิ่วที่กำลังขึ้นไปชั้นบน เธอควักโทรศัพท์ออกมาโทรหาจงฉีเฟิง

” คุณจะกลับมาเมื่อไหร่คะ ”

จงฉีเฟิงที่เพิ่งเลิกจากการประชุม เมื่อสายภรรยาก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขาเดินมายังระเบียงทางเดิน มองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะถามได้น้ำเสียงเรียบเฉย ” มีอะไร ”

เหวินเสียนตอบอืมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ” ฉันรอคุณที่ห้องนะคะ คุณก็รู้ว่าฉันขี้กลัวขนาดไหน ฉันกลัวว่าถ้าเจอคุณแล้วจะทำตัวไม่ถูก ถ้าเข้าห้องมาแล้ว อย่าเปิดไฟนะคะ ”

แค่ฟังก็รู้แล้ววันนี้คือคำเชื้อเชิญ