กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่248 หาความทุกข์ใส่ตัวเอง

“ไม่ใช่……”

“ไม่มีใครสงสัยคุณ วันนี้เรียกคุณมา เพราะอยากพูดให้ชัดเจนจะได้ไม่เข้าใจผิด”ไป๋ยิ่นหนิงอธิบายแทนหลินซินเหยียน

คิดไม่ถึงว่า ในสายตาของเหยาชิงชิง ไป๋ยิ่นหนิงกำลังปกป้องการแสดงออกมาของหลินซินเหยียน

อารมณ์แปลกๆแวบผ่านสายตาของเธออย่างรวดเร็ว เธอส่ายหน้า“ฉันไม่ได้ไป”

เรื่องร้านเสื้อผ้า ตอนนั้นเธอจงใจจะปิดลง ถึงไม่ใช่บังเอิญเจอหลินซินเหยียนเข้าไปพอดี เธอก็คิดจะปิดร้านเสื้อผ้าอยู่แล้ว ก็แค่หาเหตุผลที่เหมาะสมมาตลอดไม่ได้ และก็ลากไปตลอด

ที่เธอถูกรับเลี้ยงเพราะว่าคนนั้นไม่อาจมีลูกได้ ก็เลยไปรับเลี้ยงเธอ ตอนแรกก็ดีต่อเธอ แต่หนึ่งปีถัดมา ภรรยาที่เดิมทีไม่อาจท้องได้ ก็ตั้งท้อง ตั้งแต่นั้น ท่าทีที่มีต่อเธอก็เริ่มไม่ดี ต่อมา ก็คลอดลูกชายมาคนหนึ่ง ก็ยิ่งไม่ดีต่อเธอมากขึ้น

ผู้ชายคนนี้ก็คือชายที่สวมแจ็คเก็ตหนังจะเอาเงินกับเธอ

ถูกคนในบ้านตามใจจนเสียคน ยังไม่บรรลุนิติภาวะก็ไม่เรียน วันๆเอาแต่เสเพลกับกลุ่มอันธพาลข้างถนน และยังขอเอาเงินกับเหยาชิงชิงอยู่บ่อยๆ

ตั้งแต่รู้จักกับไป๋ยิ่นหนิงโดยบังเอิญ เหยาชิงชิงก็มีโอกาสเปิดร้านเสื้อผ้า เดิมทีแค่อยากให้ตัวเองมีชีวิตที่ดีขึ้น แค่คิดไม่ถึงว่า พอเปิดร้านเสื้อผ้าแล้ว คนที่เรียกว่าน้องชายนั้น ก็เอาเงินกับเธอหนักมากขึ้น

ไม่ใช่แค่ไม่ทำให้ชีวิตของตัวเองดีขึ้นมา แต่ยังกลายเป็นบ่อเงินบ่อทองของน้องชายอีก

เธอถูกรังควานจนรำคาญ แล้วเจอน้องสาวฝ่ายแม่หางานพอดี เธอก็คืนพระคุณนี้ไป ให้น้องสาวฝ่ายแม่ดูร้าน พอน้องชายหาเธอไม่เจอ ก็เลยเอาเงินไม่สะดวกขึ้น

ที่ทำให้เธอเสียใจก็คือ ถูกน้องสาวฝ่ายแม่รู้ว่าเธอรู้จักกับไป๋ยิ่นหนิง

เธอกลัวไป๋ยิ่นหนิงรู้การมีอยู่ของน้องชาย และก็กลัวน้องสาวฝ่ายแม่จะพูดเรื่องของเธอต่อหน้าไป๋ยิ่นหนิง

ดังนั้น จึงใช้ประโยชน์จากเรื่องราวในวันนั้นปิดร้านเสื้อผ้าซะ

แบบนี้ก็จะกันไม่ให้ไป๋ยิ่นหนิงรู้ความลับที่ผ่านมาของเธอ

เธอรู้สึกรักไป๋ยิ่นหนิง วันนั้น เธอเห็นไป๋ยิ่นหนิงโกรธเนื่องจากหลินซินเหยียน เธอทั้งริษยา และอิจฉา

ทั้งที่หลินซินเหยียนมีสามีมีลูกแล้ว ทำไมไป๋ยิ่นหนิงยังต้องดีต่อเธออีก？

อย่างเช่นเมื่อครู่ ก็ยังจะแก้ตัวให้เธอ

เธอกำมือไว้แน่น เส้นเลือดหลังมือที่บอบบางก็ปูดขึ้นมา

ไป๋ยิ่นหนิงถอนหายใจอย่างงุนงง เขาไม่คิดว่าเพื่อนเล่นในวัยเด็กของตัวเอง จะเปลี่ยนเป็นคนที่เขาไม่รู้จัก

เห็นได้ชัดว่าเหยาชิงชิงกำลังโกหก จงจิ่งห้าวเคยสืบมาว่า ช่วงนั้นที่เธอออกไปจากไป๋เฉิง เหยาชิงชิงเคยปรากฏตัวที่โรงแรมบ่อยๆ

เธอก้มหน้าคนโจ๊กที่กินไม่หมดในชาม ไม่ได้เปิดโปงเหยาชิงชิง แต่หัวเราะพูดไปว่า“ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร น่าจะเป็นแค่ความเข้าใจผิด ลูกของฉัน ยังรอฉันอยู่ ฉันกลับก่อนนะคะ”

หลินซินเหยียนเรียกพนักงานเสิร์ฟมา“เก็บเงินด้วยค่ะ”

เธอเอากระเป๋าเงินออกมาจากกระเป๋า ตอนกำลังจะจ่ายเงิน พนักงานเสิร์ฟมองไปที่ไป๋ยิ่นหนิงอย่างลำบากใจ“ประธานไป๋ เอ่อ……”

ไป๋ยิ่นหนิงผิดกระเป๋าเงินในมือเธอ“มื้อนี้ผมเลี้ยงคุณ”

หลินซินเหยียนยังคงยืนกราน“ก็คุยกันแล้วนี่ ฉันจะเลี้ยงคุณ จะให้คุณจ่ายเงินได้ไง”

“ในถิ่นของผม ผมรับเงินของคุณคงไม่ดีหรอก”ไป๋ยิ่นหนิงหัวเราะ

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นทันที มองเขา แล้วก็มองพนักงานเสิร์ฟที่เพิ่งเรียกเขาว่าประธานไป๋ ตระหนักได้ทันทีว่า ที่แท้นี่คือร้านที่เขาเปิด “ถ้ามีโอกาส คุณไปที่เมืองB ฉันจะเลี้ยงคุณ”

“ต้องมีโอกาสแน่”ไป๋ยิ่นหนิงพูดอย่างมั่นใจ ยังไงตอนนี้เขากับจงจิ่งห้าวก็มีความร่วมมือกัน จะต้องมีโอกาสไปที่เมืองB

หลินซินเหยียนยืนขึ้นมา“ขอบคุณการเลี้ยงต้อนรับของประธานไป๋วันนี้ ฉันยังมีธุระ ฉันกลับก่อนนะคะ”

“ผมไปส่งคุณ”ไป๋ยิ่นหนิงหมุนรถเข็น

เหยาชิงชิงเห็นไป๋ยิ่นหนิงจะตามหลินซินเหยียนไป รีบยืนขึ้นมา“ยิ่นหนิง ขาของคุณไม่สะดวก ฉันส่งคุณหลินแทนคุณละกัน”

“ไม่ต้อง คุณกลับไปเถอะ”ไป๋ยิ่นหนิงโบกมือ ไม่รับน้ำใจของเธอ

“วันนี้เช้าผมโทรหาคุณ ไม่ใช่คุณรับ”ไป๋ยิ่นหนิงพูดถึงเรื่องเมื่อเช้าก่อนเอง

เหมือนว่าหลินซินเหยียนจะจำได้ว่าตอนที่นอนสะลึมสะลือ ก็ได้ยินจงจิ่งห้าวรับสาย พูดว่า10086อะไรโทรมา หรือว่าไม่ใช่ 10086 แต่เป็นไป๋ยิ่นหนิง？

“เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย ตอนเช้าเลยตื่นไม่ไหว”หลินซินเหยียนอธิบาย

ไม่อธิบายก็คงดี หลินซินเหยียนอธิบายแบบนี้ ไป๋ยิ่นหนิงก็ยิ่งหดหู่

เมื่อคืนทำอะไรไป ถึงนอนดึกขนาดนั้น？

ตอนดึกระหว่างสามีภรรยาจะทำเรื่องอะไรกันได้？

ไป๋ยิ่นหนิงยิ้มอย่างขมขื่น“เห้อ ผมคือคนที่หาความทุกข์ใส่ตัวเอง”

หลินซินเหยียนไม่ได้ตระหนักว่าคำพูดของตัวเองจะทำให้ไป๋ยิ่นหนิงเข้าใจผิด ได้แต่ยิ้มบางๆ

เหยาชิงชิงยืนอยู่ในห้องส่วนตัว มองไป๋ยิ่นหนิงกับหลินซินเหยียน

เธอไม่เคยเห็นไป๋ยิ่นหนิงดูตกต่ำขนาดนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิง และยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงาน และเคยมีลูกแล้วด้วย เธอจะคู่ควรกับไป๋ยิ่นหนิงได้อย่างไร？

เธอกำมือไว้ข้างกายแน่น รู้สึกเคียดแค้นในใจ คิดว่าหลินซินเหยียนแพศยา มีสามี มีลูกแล้ว ยังจะอ่อยไป๋ยิ่นหนิงอีก

ไป๋ยิ่นหนิงยังมาหาเธอเพราะเรื่องตุ๊กตาอีก！

หาความยุติธรรมเพื่อผู้หญิงคนนี้เหรอ？

เหยาชิงชิงสั่นไปทั้งตัว เพราะว่าโกรธมาก

อากาศวันนี้ไม่เลว พระอาทิตย์อบอุ่นมาก แสดงสีเหลืองสาดไปทั่วถนน หลินซินเหยียนกับไป๋ยิ่นหนิงเดินเล่นริมถนนโดยไม่พูดอะไร

ในใจหลินซินเหยียนยังมีอยู่เรื่องหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าต้องพูดเรื่องของเหยาชิงชิงกับไป๋ยิ่นหนิงไหม

“คิดอะไรอยู่？”ไป๋ยิ่นหนิงมองออกว่า เหมือนหลินซินเหยียนจะมีเรื่องในใจ

“ไม่ได้คิดอะไร”หลินซินเหยียนยังคิดไม่ออกว่า จะพูดอย่างไรดีกับไป๋ยิ่นหนิง เอ่ยปากอย่างไร？

เห็นได้ชัดว่า เขายังทะนุถนอมความรู้สึกส่วนนั้นของเมื่อก่อนในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

สำหรับพวกเขาแล้ว เพื่อนเล่นในวัยเด็กที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ก็คือครอบครัว

ไป๋ยิ่นหนิงเชื่อว่าเหยาชิงชิงไม่ผิด เธอก็เข้าใจ

ก็แค่……

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ

“สำหรับเรื่องของเหยาชิงชิง ฉันว่า คุณน่าจะเข้าใจมากขึ้นหน่อย”หลินซินเหยียนตัดสินใจบอกเขา

ไป๋ยิ่นหนิงคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดถึงเหยาชิงชิง หลินซินเหยียนไม่ใช่คนแบบนั้น ที่ขี้เม้าท์เรื่องของคนอื่น

“คุณรู้อะไรใช่ไหม？”