กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่263 คุณคิดว่าผมโหดเหี้ยมมั้ย

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วแน่น ไป๋ยิ่นหนิงที่หัวรุนแรงและเลือดเย็นแบบนี้ หลินซินเหยียนเพิ่งเคยเจอครั้งแรกเลย

“คนพวกนี้นะ สิ่งที่ขาดไปก็คือการอบรมสั่งสอน พวกเขาคิดว่าหลังจากที่ผมส่งพวกเขาไปขังแค่ไม่กี่วัน จากนั้นก็ไม่มีอะไร ออกมาก่อเรื่องเหมือนเดิม วันนี้ผมจะเป็ตัวแทนพ่อแม่ของพวกเขา สั่งสอนพวกคุณให้ได้รับบทเรียนเอง สอนให้รู้ว่าต้องทำตัวยังไง!”

“คุณหลินคะ” เสี่ยวหลิวยกเก้าอี้มาวางไว้ด้านหลังหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนไม่ได้อยากจะดูภาพเหตุการณ์แบบนี้เลย นักเลงสิบกว่าคนนั้นได้เงียบไปนานแล้ว ได้ยินแค่เสียงของไม้เบสบอลที่กระทบเข้ากับร่างกายเท่านั้น

ไป๋ยิ่นหนิงหันไปมองเธอ “คุณคิดว่าผมโหดเหี้ยมมั้ยครับ?”

หลินซินเหยียนเม้มปากไม่พูด ในโลกใบนี้มีเรื่องดีและชั่วมากมาย เธอที่เล็กจ้อยขนาดนี้ จะไปตัดสินได้ยังไง

ในความรู้สึกของเธอ เธอเองก็เห็นด้วยกับวิธีการของไป๋ยิ่นหนิงเหมือนกัน แต่ก็ไม่อยากมองดูมันแบบตรงๆ

เกาหยวนเดินเข้ามาถาม “ตอนนี้ให้ทำยังไงต่อครับ?”

ไป๋ยิ่นหนิงหันมามองเกาหยวน รู้สึกไม่ค่อยพอใจกับคำถามที่เขาถามมา ติดตามตัวเองมานานขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้อีกเหรอว่าตัวเองนั้นคิดอะไรอยู่?

ทันใดนั้นเกาหยวนก็เข้าใจทันที “จับไปส่งตำรวจ” พูดจบเขาก็ไปจัดการกับพวกนักเลงที่ถูกกระทืบจนหมดสติไปแล้ว

“ประธานไป๋” ชายที่ร่างกายผมบางและดูเรียบร้อยคนหนึ่งเดินเข้ามา

เขาคือหัวหน้าที่พาคนหลายสิบคนนั้นมา และเป็นนักเลงเหมือนกัน แต่ดูเหมือนเขาจะคุ้นเคยกับไป๋ยิ่นหนิงมาก

“ไปบอกนายท่านของคุณ ว่าบุญคุณครั้งนี้ผมจำไว้แล้ว เดี๋ยววันหลังผมจะไปเยี่ยมเขาด้วยตนเอง” ไป๋ยิ่นหนิงพูดกับชายหนุ่มคนนั้น

ชายหนุ่มยิ้มออกมา “เดี๋ยวผมจะไปรายงานให้แน่นอนครับ ตรงนี้ก็ยกให้ประธานไป๋จัดการเลยนะครับ ผมขอพาพวกกลับก่อน”

ไป๋ยิ่นหนิงพยักหน้า

หลังจากนั้นประมาณสิบนาที ที่หน้าประตูวิลล่าก็ถูกจัดการจนสะอาดสะอ้าน ไป๋ยิ่นหนิงมองดูเวลา “ใกล้เที่ยงแล้ว เราหาอะไรทานกันเถอะครับ”

หลินซินเหยียนปฏิเสธไปทันที “เสี่ยวเฉินกับเสี่ยวลุ่ยรอฉันอยู่ ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”

ระหว่างที่พูดหลินซินเหยียนก็เดินไปทางหน้าประตูแล้ว สายลมเบาๆ พัดผ่าน เหมือนยังสามารถได้กลิ่นคาวเลือดที่ลอยฟุ้งอยู่กลางอากาศได้อยู่เลย เธอรวบเสื้อโค้ทเข้ามาแล้วเร่งฝีเท้าออกไป

ที่ที่วิลล่าตั้งอยู่นั้นโบกรถได้ค่อนข้างยาก หลังออกจากประตูของวิลล่า เธอก็เดินตรงไปทางถนนเส้นหลัก ทางนั้นมีรถวิ่งมากกว่า โบกรถง่ายกว่า

ตี๊ดๆ…

มีแสงไฟกะพริบปริบๆ หลินซินเหยียนเดินหลบไปข้างๆ

“ผมไปส่งครับ”

หลินซินเหยียนหันไปก็พบไป๋ยิ่นหนิงที่ลดกระจกรถลงมาแล้วกำลังมองมาที่เธออยู่ “ตรงนี้มันโบกรถยาก”

ไป๋ยิ่นหนิงยิ้ม “ทำไม กลัวผมจะจับตัวคุณไปอย่างนั้นเหรอครับ?”

เขาถึงขั้นขับรถตามออกมาแล้ว เธอก็ยากที่จะปฏิเสธอีก จึงได้ขึ้นรถไป

“การที่คุณเอาแต่ปฏิเสธผมแบบนี้ กลัวประธานจงจะหึงใช้มั้ยครับ?”

พอหลินซินเหยียนขึ้นรถ ก็ได้ยินไป๋ยิ่นหนิงพูดขึ้นทันที

เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา

ไป๋ยิ่นหนิงนึกว่าเธอจะปฏิเสธ ไม่คิดว่าจะได้ยินเธอพ฿ดออกมาว่า “เขาเป็นสามีของฉัน ฉันก็ต้องใส่ใจกับความรู้สึกของเขาอยู่แล้วค่ะ”

จู่ๆ หัวใจของไป๋ยิ่นหนิง ก็เกิดแผลขึ้นแผลหนึ่ง เขาฝืนยิ้มออกมา “ความสัมพันธ์ของคุณกับเขาดีถึงขนาดนั้นเลย”

หลินซินเหยียนแค่ยิ้มๆ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร

ทันใดนั้นภายในรถก็ตกอยู่ในความเงียบ หลินซินเหยียนมองออกไปนอกหน้าต่าง โดยไม่พูดอะไรเลย ไป๋ยิ่นหนิงเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขากลัวว่าตัวเองจะรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม

ไม่มีความเจ็บแบบไหนจะลึกซึ้งไปกว่าหัวใจที่ถูกบีบรัดเมื่อเห็นคนที่ตัวเองชอบ ไปใส่ใจคนอื่นหรอก

การที่ทั้งคู่นั่งอยู่ด้วยกัน สิ่งที่กลัวที่สุดก็คือจู่ๆ ก็ตกอยู่ในความเงียบ

“ผมมีข้อสันนิษฐานหนึ่ง” จู่ๆ ไป๋ยิ่นหนิงก็พูดขึ้น

หลินซินเหยียนถาม “ข้อสันนิษฐานอะไรเหรอคะ?”

“จงจิ่งห้าวอาจจะเป็นลูกสาวของเฉิงยู่ซิ่ว” ไป๋ยิ่นหนิงแค่สันนิษฐานเท่านั้น สันนิษฐานจากข้อมูลที่เขามี

“ไป๋หงเฟยพ่อบุญธรรมของผม บอกให้ผมแต่งงานกับลูกสาวของเฉิงยู่ซิ่ว หรือก็คือ เขารู้ว่าเฉิงยู่ซิ่วเคยมีลูกสาว เธอไปแต่งงานกับจงฉีเฟิง แล้วคุณคิดว่าลูกสาวของเธอไปอยู่ไหนแล้วครับ?”

หลินซินเหยียนนึกไม่ถึงว่าไป๋ยิ่นหนิงจะคาดเดาถึงขั้นนี้ได้ ในใจรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาทันที แต่ก็สงบลงได้ในที่สุดเธอแสดงสีหน้าออกมาอย่างใจเย็น “ประธานไป๋นี่จินตนาการเก่งมากเลยนะคะ”

ไป๋ยิ่นหนิงยิ้ม “ที่ผมทายไปมันไม่ถูกเหรอครับ?”

หลินซินเหยียนก็ยิ้มออกมาเหมือนกัน แล้วพูดอย่างมีลับลมคมใน “คุณพูดเองนี่ว่าเป็นการทาย งั้นก็แสดงว่าไม่มีหลักฐาน อีกอย่างการที่คุณมาถามฉันแบบนี้ แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะคะ?”

ในตอนนี้ รถได้มาจอดอยู่ที่หน้าโรงแรมแล้ว หลินซินเหยียนเปิดประตูรถออก “ฉันไปก่อนนะคะ”

ตอนที่เธอลุกขึ้น เสื้อโค้ทของเธอก็ไปติดอยู่ช่องว่างช่องหนึ่ง ไป๋ยิ่นหนิงยื่นมือไปช่วยเธอดึงออก “รถของผมคันนี้ได้รับการปรับแต่มาโดยเฉพาะ สงสัยตรงนี้จะทำออกมาได้ไม่ดี ไม่อย่างนั้นก็คงไม่มีช่องว่างช่องใหญ่ขนาดนี้”

เนื่องจากรถส่วนตัวของเขาต้องทำให้รถเข็นสามารถขึ้นลงได้ จึงได้มีการปรับแต่งข้างในมาก่อน

ไป๋ยิ่นหนิงเอนตัวมา ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก โดยเฉพาะเวลาที่มองมาจากด้านนอก เหมือนทั้งสองคนกำลังกระซิบข้างหูกันอยู่ กำลังบอกความลับอะไรให้กัน ดูสนิทกันมาก

“ได้แล้วครับ” เมื่อเอาชายเสื้อที่ติดอยู่ตรงช่องว่างออกมาได้ ไป๋ยิ่นหนิงก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมต้องชดใช้เสื้อโค้ทให้คุณสักตัวแล้วใช่มั้ยครับ?”

หลินซินเหยียนพูดออกมาอย่างเรียบเฉยว่า “ประธานไป๋เกรงใจเกินไปแล้วค่ะ”

พูดจบ เธอก็ก้าวลงจากรถ

ทันใดนั้น เธอก็มองเห็นชายหนุ่มที่กำลังยืนหน้าบึ้งอยู่ตรงหน้าประตู

หลินซินเหยียน “……”