กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่266มาปลอบผม

“คือว่า ฉัน……”

“ไม่เป็นไร ช้าเร็วก็เหมือนกัน”

ฉินยาอยากบอกว่าเธอยังไม่ทันได้ตอบตกลงเลย แล้วทำไมถึงตกลงเรื่องงานแต่งกันแล้วล่ะ แต่เธอกลับถูกซูจ้านดึงแขนเอาไว้ เขากลัวว่าถ้าชักช้าจะทำให้ฉินยาเปลี่ยนใจ จึงได้พูดไปว่า “ตกลง วันที่สิบแปดเลย ส่วนทะเบียนค่อยกลับไปจดก็ได้”

ด้วยเหตุนี้ งานแต่งงานของ ซูจ้านกับฉินยาก็ถูกกำหนดเป็นที่เรียบร้อย

หลังอาหารเที่ยง หญิงชราก็ลากเสิ่นเผยซวนไปหาคนดูแลของโรงแรมนี้เพื่อพูดคุยเรื่องสถานที่

เนื่องจากการจงใจทำตัวห่างเหินของจงจิ่งห้าว จึงทำให้หลินซินเหยียนรู้สึกไม่สบายใจมาโดยตลอด ส่วนเรื่องงานแต่งของซูจ้านกับฉินยาเธอก็ไม่ได้แสดงความเห็นอะไรเลย

อีกทั้งซูจ้านยังดึงตัวฉินยาไปเลย เธอจึงไม่มีเวลาและโอกาสได้คุยอะไรกับฉินยาเลย

“หม่ามี๊ผมเห็นหม่ามี๊สีหน้าไม่ดีเลย” หลินซีเฉินจับมือของเธอไว้ “หม่ามี๊กับเขามีปัญหากันเหรอครับ?”

ปกติจงจิ่งห้าวจะตัวติดกับหม่ามี๊ตลอด แต่วันนี้ เขาไม่เพียงไม่ตัวติดกับหม่ามี๊ แม้แต่ตอนกินข้าวยังไม่นั่งกับหม่ามี๊เลย

หลิยซินเหยียนเอามือลูบหัวลูกชาย ถึงมีเรื่องอยู่ในใจ เธอก็ไม่ยอมพูดกับลูกชาย เด็กคนนี้เป็นคนละเอียดอ่อน ถ้าบอกให้เขารู้อะไร ไม่แน่เขาอาจจะหนักใจแท้เธอก็ได้

แต่เห็นได้ชัดว่าพฤติกรรมของจงจิ่งห้าวนั้นไม่ปกติ ว่าแล้วหลินซินเหยียนจึงพูดไปว่า “ไม่มีอะไรจ้ะ คนเป็นสามีภรรยากันไม่มีคู่ไหนที่ไม่ทะเลาะกันหรอก”

“ครับ ถ้าอย่างนั้นพวกหม่ามี๊ก็รีบๆ คืนดีกันนะครับ” หลินซีเฉินพูดด้วยความเป็นห่วง

หลินซินเหยียนตอบตกลงด้วยรอยยิ้ม

พอถึงห้องหลินซีเฉินก็ปล่อยมือของหลินซีเหยียนแล้วกลับห้องของตัวเองไป ช่วงนี้เขาติดเกมอย่างหนัก ถ้ามีเวลาก็จะนอนเล่นเกมอยู่บนที่นอน

จงจิ่งห้าวที่พาหลินลุ่ยซีไปกลับไม่ได้อยู่ในห้อง หลินซินเหยียนจึงไปตามหาที่อีกห้องหนึ่ง และก็ไม่เจอเหมือนกัน ภายในห้องนั่นว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลย

ในตอนที่เธอหยิบมือถือออกมาแล้วกำลังจะโทรหาจงจิ่งห้าวนั้น จู่ๆ ก็มีคนเข้ามาดึงชายเสื้อของเธอ เธอล้มลงไปมองแล้วก็ได้เห็นหลินลุ่ยซียืนยิ้มร่าอยู่ด้านหลังเธอ เธอจึงเก็บมือถือไว้ในกระเป๋าดังเดิม นั่งลงไปกอดลูกสาว เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นจงจิ่งห้าวที่ยืนอยู่ห่างจากเธอไม่ไกล

เขากุมมือของลูกสาวไว้และกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ

หลินลุ่ยซีลูบๆ ที่ใบหน้าของเธอ “หม่ามี๊ เมื่อกี้หม่ามี๊กำลังจะโทรหาใครเหรอคะ?”

หลินซินเหยียนคิดไปแปบหนึ่ง “หม่ามี๊ไม่ได้จะโทรหาใคร ที่หม่ามี๊หยิบมือถือออกมาก็แค่อยากดูว่ากี่โมงแล้วเท่านั้นจ้ะ”

“อ๋อ แล้วพี่ชายล่ะคะ?” เด็กสาวกะพริบตาปริบๆ

“อยู่ในห้อง”

“งั้นหนูไปเล่นกับพี่ชายนะคะ” เด็กสาวกระโดดโลดเต้นวิ่งไปทางห้องของหลินซีเฉิน

เหมือนหาพี่ชายเจอแล้ว เสียงที่ดีใจของเด็กน้อยก็ดังขึ้น “พี่ชาย”

หลินซินเหยียนยืนขึ้นจากพื้น เธอจ้องมาที่จงจิ่งห้าว ทั้งสองมองกันโดยไม่มีใครพูดอะไร

หลังจากเตรียมใจอยู่นาน หลินซินเหยียนจึงได้เปิดปากพูดไปว่า “คือว่าฉัน……”

จงจิ่งห้าวไม่ได้ฟังที่เธอพูด แต่กลับเดินดุ่มๆ กลับห้องไป

หลินซินเหยียน “……”

หยิบโน๊ตบุ๊คขึ้นมาแล้วไปนั่งอยู่ที่โซฟา จัดการกับเอกสารที่กวงจิ้งส่งให้ความจริงๆเอกสารพวกนี้มันไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่ เขาแค่กำลังรอคำอธิบายจากหลินซินเหยียนเท่านั้น

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อใจหลินซินเหยียนนะ เขาแค่ชอบให้หลินซินเหยียนเป็นฝ่ายพูดกับเขาเอง ท่าทางที่เธอเข้ามาอธิบายให้เขาด้วยตนเอง

เพราะการที่เธอยอมเข้ามาอธิบายเอง ก็เท่ากับว่าเธอใส่ใจเขา

“ฉันออกไปกับฉินยาแล้วได้รับสายจากไป๋ยิ่นหนิง เขาชวนฉันออกไป ยังไงรู้จักกันไว้ก็ถือว่าเป็นเพื่อนกันแล้ว ฉันจึงยอมไปด้วย เขาคุยเรื่องเหยาชิงชิงกับฉัน จากนั้นพี่ชายของเหยาชิงชิงก็ไปหาเขา เกิดการกระทบกระทั่งขึ้นนิดหน่อย เสียเวลาไม่ค่อนข้างมาก เขาชวนฉันกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ฉันปฏิเสธ ตอนที่กลับมา เสื้อโค้ทของฉันไปติดอยู่ในช่องว่างบนที่นั่ง เขาช่วยฉันดึงมันออกมา จากนั้นคุณก็เห็นแล้ว”

จงจิ่งห้าวไม่ได้แสดงอะไรออกมาทางสีหน้าเลย ทำเหมือนกับไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด ความจริงเขาได้ยินทุกคำพูดของเธออย่างชัดเจนไปนานแล้ว ที่ตอนนี้ไม่ยอมพูด ทำเป็นโมโห ความจริงก็เพื่อรอให้หลินซินเหยียนมาง้อเขาเท่านั้น

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะในใจคิดอะไร ร่างกายก็จะตอบสนองไปแบบนั้นรึเปล่า เพราะในจุดที่ต้องเซ็นชื่อเขากลับเขียนไปว่า:มาง้อผม

กวงจิ้งที่อยู่อีกด้าน พอเห็นอักษรสามตัวนั้นแล้ว ผ่านไปตั้งนานก็ยังไม่เข้าใจ

และได้ส่งข้อความกลับมาถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ ว่า ; ง้อยังไง ครับ?

พอจงจิ่งห้าวเห็นอักษรสามตัวนี้ เขาก็อึ้งไป ก่อนที่จะตำหนิกวงจิ้งที่ไม่ตั้งใจทำงาน เขาก็อ่านดูอย่างละเอียดนี่เขาถึงขั้น……เขาสะดุ้งไปก่อนทีหนึ่ง และรีบกดยกเลิกข้อความ

หลินซินเหยียนเห็นเขาดูยุ่งมาก จึงไม่ได้รบกวนเขาต่อ เธอพูดออกมาคำหนึ่งว่า “ฉันไม่ใช่คนใจง่าย ขอให้คุณโปรดเชื่อใจฉันด้วย คุณทำงานไปเถอะค่ะ” พูดจบเธอหันหลังแล้วเดินออกไปเลย

จงจิ่งห้าว “……”

พูดแค่นี่ก็ไปแล้วเหรอ?

ไม่ใช่ว่าจะมาอธิบายหรอกเหรอ?

ไม่ใช่ว่าต้องหอมแก้มเขา กอดเขา อ้อนเขา ทำให้เขาเชื่อใจเธอ ให้เขายกโทษให้เธอหรอกเหรอ? เขาวางโน๊ตบุ๊คลงไล่ตามออกมา แต่ก็ช้าไปก้าวหนึ่ง เพราะหลินซินเหยียน ได้นั่งลิฟต์ลงไปแล้ว และเขาก็คลาดกับหลินซินเหยียนพอดี

ลิฟต์ห้องข้างๆ ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ด้านล่าง ตั้งนานแล้วก็ยังไม่ยอมขึ้นมาสักที เขากดไปหลายครั้งก็ยังไม่ยอมขยับ ในช่วงกระวนกระวายใจเขาตัดสินใจวิ่งเข้าไปที่บันไดหนีไฟ แล้ววิ่งจากบนลงล่าง

ถูกต้อง เพื่อไล่ตามหลินซินเหยียนไป เขาไม่สนใจภาพลักษณ์ใดๆ ทั้งสิ้น

ในตอนที่เขาลงมาถึง หลินซินเหยียนก็ให้คนขับขับรถออกจากโรงแรมไปแล้ว

ฉินยาจะแต่งงาน หลินซินเหยียนจึงอยากออกแบบชุดเจ้าสาวให้เธอสักชุด เวลามันเร่งรัด เธอจำเป็นต้องไปซื้ออุปกรณ์และของตกแต่งที่ใช้ในการตัดเย็บชุดเจ้าสาว เธอมีผ้าไหมกวางตุ้งผืนใหญ่ที่เฉิงยู่เวินให้มาอยู่ในมือ มันเป็นสีขาวพอดี เธออยากใช้ผ้าผืนนั้นเป็นองค์ประกอบหลัก แล้วยังต้องการตกแต่งด้วยผ้าลายลูกไม้อีกหน่อย

เธอไปถามจากพนักงานของทางโรงแรมมาว่า มีสถานที่แห่งหนึ่งที่เป็นเมืองสินค้าค้าเล็กๆ ในนั้นมีขายทุกอย่าง เธออยากไปดูสักหน่อย ไปดูว่าจะหาของที่เธอต้องการได้รึเปล่า

ในหัวของเธอมีภาพชุดเจ้าสาวที่สมบูรณ์แบบคร่าวๆแล้ว ตอนนี้ขาดแค่วัตถุดิบเท่านั้น

ถ้าอุปกรณ์ไม่ครบต่อให้เป็นคนที่มีความสามารถแค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

ไม่นาน รถก็ไปจอดอยู่ตรงหน้าเมืองสินค้าเล็กๆนั่น หลินซินเหยียนลงจากรถ จากนั่นคนขับก็ลงจากรถแล้วเดินตามเธอเข้าไป หน้าประตูของที่นี่มีรถจอดอยู่เยอะมาก ลานจอดรถขนาดใหญ่มีรถจอดเต็มไปหมด ต่างก็มาซื้อของที่นี่กันทั้งนั้น ถุงเล็กถุงใหญ่ที่ผ่านไปผ่านมานั้นต่างก็เป็นคนทั้งนั้น

คนขับอุทานออกมาคำหนึ่ง “ที่นี่ไม่ได้ใหญ่มาก แต่คนที่มาซื้อของที่นี่มีไม่น้อยเลย”

หลินซินเหยียนพยักหน้า เธอเองก็รู้สึกว่าในที่เล็กๆ แบบนี้ แต่สามารถดึงดูดผู้คนได้มากมาย จะต้องมีจุดเด่นที่ดีกว่าที่อื่นแน่นอน เธอเร่งฝีเท้า “เราเข้าไปกันเถอะค่ะ”