กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่369 เอาวิธีการเก่ามาใช้ใหม่

“คุณไม่รู้สึกว่าเรามีวาสนาต่อกันเหรอคะ?”

คืนที่จับพลัดจับผลูคืนนั้น เดิมทีนึกว่าชีวิตนี้จะไม่มีการคลุกคลีกันอีก แต่ไม่คิดมาก่อนเลยว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นคู่ครองที่ถูกหมั้นหมายกับตัวเองไว้ตั้งแต่เด็ก

เป็นวาสนาที่มหัศจรรย์มาก

จงจิ่งห้าวเว้นมือออกมาข้างนึงกอดเธอไว้ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เผยฟันที่ขาวสวยออกมา “ที่คุณพูดถูกหมดเลย”

หลินซินเหยียนจ้องเขาแว๊บนึง “นี่พูดจาลวกๆกับฉันเหรอ?”

จงจิ่งห้าวจับมือเธอมากดไว้ที่ทรวงอก พร้อมกับอมยิ้ม “ผมพูดจากใจจริงครับ ไม่มีอะไรต้องละอายใจ”

หลินซินเหยียนไม่พูดจาไร้สาระกับเขา ถ้าจะเถียงขึ้นมาจริงๆ เธอเถียงเขาไม่ไหวจริงๆด้วย

เวลาเขาไร้ยางอายขึ้นมา พอๆกับนักเลงเลย

ตอนนี้รถได้จอดลงที่ร้านอาหารที่เหวินชิงนัด

ร้านอาหารจีน

นิสัยของเหวินชิงค่อนข้างหัวโบราณ และไม่ชอบทานอาหารตะวันตก ร้านอาหารที่เขาเลือกส่วนมากจะเป็นร้านอาหารจีนทั้งหลายที่รสชาติค่อนข้างดีในเมืองB

ร้านอาหารร้านนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น เพื่อให้ลูกค้าได้ฟิวที่ไม่เหมือนกัน สไตล์การตกแต่งของร้านอาหารดูมีเอกลักษณ์มาก โครงสร้างของสไตล์จีน รายละเอียดของสมัยใหม่ พนักงานชายใส่สูทสีดำ ส่วนพนักงานหญิงใส่กี่เพ้า พนักงานชายหญิงยืนด้วยกัน ช่างสามัคคีปรองดองและเหมาะสมกันมาก

พวกเขาเดินมา พนักงานต้อนรับที่หน้าร้านได้เปิดประตูทันที พร้อมกับทำท่าทางเชิญ

หลังจากเข้ามาในร้าน พนักงานชายที่ใส่สูทผูกโบว์ได้เดินมา “ไม่ทราบได้นัดไว้หรือเปล่าครับ?”

จงจิ่งห้าวพยักหน้าเล็กน้อย “หาคุณเหวิน”

“เชิญมากับผมเลยครับ” พนักงานชายแค่ฟังก็รู้เลยว่านี่เป็นลูกค้าของห้องนั้น เขาได้เดินไปนำทางที่ข้างหน้าอย่างมีมารยาทและเคารพนอบน้อม

มาถึงหน้าห้องVIP เขายืนไปที่ข้างๆ “ห้องนี้เลยครับ”

หลินซินเหยียนจับแขนจงจิ่งห้าวไว้แน่น จะเผชิญหน้ากับเหวินชิง ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

จวจิ่งห้าวกลับเป็นฝ่ายเอามือมาคลุมอยู่บนหลังมือเธอ เอามือของเธอไว้ที่ข้อพับแขนตัวเองพร้อมพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “มีผมอยู่”

หลินซินเหยียนเม้มปากแน่น และพยักหน้าเบาๆ

ผลักประตูห้องVIPออก ในห้องอาหารที่กว้างขวาง คนที่นั่งอยู่ตรงกลางคือเหวินชิง ข้างกายเขามีหญิงสาวหน้าตาสะสวยมากนั่งอยู่คนนึง

ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน ดูเหมือนยังพูดคุยกันอย่างมีความสุขมากๆ ใบหน้าของทั้งสองต่างก็ประดับด้วยรอยยิ้ม

ประตูห้องถูกผลักออก พวกเขาได้มองมาที่หน้าห้องพร้อมกัน

สายตาของผู้หญิงมองมาที่จงจิ่งห้าวก่อน จากนั้นค่อยเคลื่อนย้ายไปที่หลินซินเหยียน

วินาทีที่เหวินชิงเห็นหลินซินเหยียนก็มาด้วย รอยยิ้มบนใบหน้าได้ค่อยๆจางหายไป สิ่งที่มาแทนที่คือใบหน้าอันเย็นชาเคร่งขรึม

สีหน้าแววตาเขาเปลี่ยนแปลงเยอะขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จงจิ่งห้าวจะไม่เห็น

แววตาเขาระยิบระยับเล็กน้อย ไม่นานก็ได้กลบเอาไว้ และพาหลินซินเหยียนเดินเข้ามา

ส่วนเฉินชือหานกระตือรือร้นมาก “เมื่อกี๊ฉันกับลุงเหวินยังพูดถึงพวกคุณอยู่เลยค่ะ?”

หลินซินเหยียนมองเฉินชือหานแว๊บนึง อาจจะเพราะต่างก็เป็นผู้หญิง เลยค่อนข้างเข้าใจผู้หญิงเป็นอย่างดี เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าผู้หญิงคนนี้กำลังแกล้งตีสนิทกับพวกเขาอยู่ โดนเฉพาะกับจงจิ่งห้าว

“ไม่ทราบว่าพูดถึงพวกเราอะไรคะ?” หลินซินเหยียนถามด้วยรอยยิ้ม

“คุณก็คือคุณนายจงใช่มั้ยคะ?” เฉินชือหานตอบไม่ตรงคำถาม “ยังสาว ยังสวยจังเลยค่ะ”

เฉินชือหานพูดจาเก่งจริงๆ

หลินซินเหยียนรักษารอยยิ้มที่เหมาะสมไว้ “คุณชมเกินไปแล้วค่ะ ก็ไม่อ่อนเยาว์แล้วค่ะ ลูกก็หกขวบแล้ว คุณอ่อนเยาว์กว่าเยอะเลย”

หางตาของเฉินชือหานกระตุกเล็กน้อย เหวินชิงบอกเธอแล้วว่าจงจิ่งห้าวแต่งงานแล้ว แต่เป็นการแอบซุ่มแต่งงาน ทำไมแม้แต่ลูกก็มีแล้วล่ะ?

เดิมทีเหวินชิงจะบอกกับเฉินชือหานอยู่ แต่แค่ยังไม่ทันได้พูดเฉยๆ

เหวินชิงตบไหล่เฉินชือหานทีนึง ทั้งสองไม่ได้พูดจา แค่สื่อสารกันทางสายตาทีนึงเท่านั้น

เหมือนกำลังบอกว่า เรื่องนี้เขาจะพูดเธอเอง

ในใจลึกๆของเหวินชิงรู้สึกไม่พอใจ โกรธที่หลี่จิ้งไม่จัดการเรื่องให้เสร็จ แต่ไหนๆคนก็มาแล้ว เขาก็จนปัญญาเหมือนกัน

เขาไม่ได้พูดกับจงจิ่งห้าวตรงๆว่าให้เขาหย่ากับหลินซินเหยียน เพราะเขาดูออกว่าจงจิ่งห้าวแคร์หลินซินเหยียนมาก

จำได้ว่าครั้งแรกที่ไปตระกูลเหวิน เขาคอยปกป้องเธอทุกอย่าง แม้แต่นามสกุลของเด็กทั้งสองล้วนสามารถไม่แคร์ได้

เขารู้นิสัยของจงจิ่งห้าวอยู่ไม่มากก็น้อย เขาเลยไม่กล้าพูดกับจงจิ่งห้าวด้วยซ้ำ ขอแค่จงจิ่งห้าวไม่เห็นด้วย เขาก็จะหมดหนทางเลย

ถึงเวลาเขาเล่นลูกไม้อะไรอีกก็สายไปแล้ว

เพราะขอแค่เขาเล่นลูกไม้ จงจิ่งห้าวก็จะรู้ว่าเป็นฝีมือของเขา

ตอนนี้ได้แค่ทำให้หลินซินเหยียนจากไปอย่างลับๆ

ถ้าไม่ได้……

อย่างมากก็แค่เอาวิธีการเก่ามาใช้ใหม่

เขาจะไม่ยอมให้คนเคียงหมอนของจงจิ่งห้าวมีหนึ่งใจเดียวกันกับเฉิงยู่ซิ่วเด็ดขาด!

“ลุงมาแนะนำหน่อย คนนี้คือลูกสาวของเพื่อนร่วมงานลุง ชื่อเฉินชือหาน” เหวินชิงมองจงจิ่งห้าวและแกล้งพูด “วันนั้นหลานสองคนเคยเจอกันที่โรงแรมแล้วใช่มั้ย?”

หัวใจของหลินซินเหยียนกระตุกทีนึง

จงจิ่งห้าวเคยเจอหน้าผู้หญิงคนนี้ แถมยังเจอกันในโรงแรมด้วย?

“ลุงเหวินอันนี้คุณลุงก็ไม่ต้องแนะนำแล้วค่ะ อยู่เมืองBทั้งประเทศคงไม่มีใครไม่รู้จักจงจิ่งห้าวมั้งคะ ยิ่งไปกว่านั้นเรายังเคยเจอหน้ากันด้วย……”

ตอนพูดสายตาของเธอได้แว๊บผ่านใบหน้าของหลินซินเหยียนโดยที่ไม่ตั้งใจ

มือที่หลินซินเหยียนวางอยู่ใต้โต๊ะได้กุมไว้ด้วยกัน ฝ่ามือมีเหงื่อซึมออกมา แต่สีหน้าเธอสงบนิ่งมาก “คุณเฉินพูดถูกค่ะ คนที่รู้จักเขามีอยู่ไม่น้อย รู้จักกับคุณก็ไม่แปลกเลยค่ะ”

เฉินชือหานสำลักทีนึง รอยยิ้มบนใบหน้าแอบแข็งกระด้างเล็กน้อย

จงจิ่งห้าวหันมามองเล็กน้อย เขาจำได้ว่าครั้งแรกที่ต่อกรกับหลินซินเหยียน เธอก็ฟันคมปากคล่องแบบนี้แหละ