กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่439 เธอเป็นผู้หญิงหรอ
ดีใจที่เธอมาหาตัวเอง เสียใจเพราะเธอมาหาตัวเองเพื่อผู้ชายอีกคน
หลินซินเหยียนไม่อยากเสียเวลากับเขา พูดตรงๆ ว่า “นายไม่ทำตามที่พูด ทำให้ฉันผิดหวังมาก คิดแล้วนายก็น่าจะรู้เหตุผลที่ฉันมาหานายแล้วสินะ บอกมา นายอยากได้ข้อแม้อะไรถึงจะยอมปล่อยมือจากเรื่องนี้？นายจะแก้แค้นเหวินชิง ฉันไม่ห้ามนาย นายจะเป็นหรือตาย ก็ไม่เกี่ยวกับฉัน แต่ว่าถ้านายอยากจะหลอกใช้ประสบการณ์ชีวิตของจงจิ่งห้าว เพื่อบรรลุเป้าหมายในการจัดการกับเหวินชิง ฉันไม่ยอมให้นายทำแบบนั้นแน่นอน ไม่อย่าคิดว่าฉันปิดบังจงจิ่งห้าว ก็ไม่สามารถทำอะไรนายได้ อย่าลืมสิ ที่นี่เป็นเมืองB นอกจากจงจิ่งห้าวแล้วยังมีจงฉีเฟิง”
ถึงแม้ว่าจงฉีเฟิงจะไม่ยุ่งกับงานมานาน แต่ไม่ได้หมายความว่า เขาไม่มีความสามารถนี้ อยากจะจัดการกับไป๋ยิ่นหนิงที่มาจากที่อื่น ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ง่ายอยู่
ท่าทีของหลินซินเหยียนไม่ได้อ่อนตลอดเวลา อ่อนแข็งรวมกัน สามารถเจรจาได้ ก็สามารถมาไม้แข็งได้
ไป๋ยิ่นหนิงจ้องเธอเขม็ง จ้องนานมาก อยู่ๆ ก็หัวเราะ “เพื่อเขา เธอยอมทำทุกอย่างจริงๆ สินะ”
“เขาเป็นสามีของฉัน พ่อของลูกฉัน เพื่อเขาฉันอะไรก็ทำได้” หลินซินเหยียนสารภาพ แล้วมองตาของเขากลับโดยตรง
เธอไม่มีอะไรที่ต้องปิดบัง
รอยยิ้มบนหน้าของไป๋ยิ่นหนิง ทนไม่ไหวอีกแล้ว มือทั้งสองของเขาจับที่วางมือไว้แน่น “ถ้า ข้อแม้ของฉันคือจะเอาเธอล่ะ？”
“นายไม่ตกอับถึงขนาดนี้หรอกฉันเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว รู้ตัวดีว่าไม่ได้มีเสห่น์มากขนาดนั้นแล้ว ว่ามาเถอะ นายต้องการข้อแม้อะไร”
ฟังคำพูดของไป๋ยิ่นหนิงแล้ว บนหน้าเธอไม่แสดงอะไรออกมาเลย เหมือนว่าที่เขาพูดไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเองเลย
ใจเย็นจนไป๋ยิ่นหนิงก็รู้สึกว่าเหลือเชื่อจริงๆ
“เธอ เธอยังเป็นผู้หญิงอยู่ไหม？ถึงจะไม่ชอบฉัน แต่พอได้ยินคำสารภาพรักของฉัน ก็ต้องตอบอะไรหน่อยไหม เธอทำแบบนี้จะทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวมาก” ไป๋ยิ่นหนิงไม่ปกปิดจิตตกของตัวเองเลย
“นายคิดว่าหัวใจของฉันมีหลายห้องหรอ？ที่สามารถแบ่งให้นายได้ครึ่งหนึ่ง？หัวใจของฉันเล็กมาก มีคนเดียวก็เต็มแล้ว ไม่มีที่ว่างเหลือออกมา ฉันหวังว่าพวกเราจะกลับไปคุยเรื่องหลักได้แล้ว บอกข้อแม้ของนายมา ถ้านายไม่อยากเจรจา ก็ได้ วันนี้ฉันมา ถือว่าเป็นสิ่งสุดท้ายที่พวกเราเหลืออยู่ หลังจากวันนี้ พวกเราก็คือ…….ศัตรูแล้ว”
พูดเสร็จเธอก็ตะโกนไปทางประตู “เผยซวน……..”
“เดี๋ยวก่อน” ไป๋ยิ่นหนิงคิดไม่ถึงว่าเธฮจะแข็งกร้าวขนาดนี้ ตอนที่เห็นเธอปรากฏอยู่หน้าประตู เขายังคิดอยู่ว่า จะสามารถหลอกใช้เรื่องนี้ในการพาเธอไปจากที่นี่ กลับไปใช้ชีวิตปกติที่ไป๋เฉิง
ใครจะไปรู้ว่าเธอจะแข็งกร้าวขนาดนี้
ทำให้เขาชอบ ทำให้เขาเศร้า ทำอะไรเธอไม่ได้เลย
บนถนนตรงข้ามโรงแรมชั้นล่าง มีรถธุรกิจสีดำจอดอยู่คันหนึ่ง ผู้ชายที่เดิมทีนอนอยู่ที่วิลล่าเพราะเมา กลับมองทุกการกระทำของไป๋ยิ่นหนิงและหลินซินเหยียนในห้องผ่านวิดีโอ
ครั้งก่อนไป๋ยิ่นหนิงมาส่งดอกไม้ให้หลินซินเหยียนที่ห้องผู้ป่วย จงจิ่งห้าวก็เลยให้คนไปสืบที่พักอาศัยของเมืองB เมืองBถึงจะใหญ่มาก แต่โรงแรมที่สามารถนับดาวได้นั้นมีจำกัด จะสืบก็ง่ายมาก
เดาได้เลยว่าหลินซินเหยียนพยายามมอมเขาให้เมาเพื่อมาเจอไป๋ยิ่นหนิง ก็เลยให้คนปลอมตัวเป็นแม่บ้านที่ทำความสะอาดโรงแรม แล้วติดตั้งกล้องล่องหนไว้ในห้อง
ทุกย่างก้าวของพวกเขา ทุกคำพูดของพวกเขา เขาก็สามารถเห็นและได้ยินอย่างชัดเจน
เขาเอนหลังนอนอย่างสบาย เสื้อบนตัวยับไปหมด กางเกงสแล็คห่อหุ้มขาที่ยาวและเรียวไว้ ใช้มือข้างเดียวในการปลดกระดุม ข้อศอกอีกข้างวางไว้บนที่วางมือพยุงหน้าผากไว้ ปกปิดใบหน้าส่วนใหญ่และปิดสีหน้าทุกอย่างไว้
ในห้อง
หลินซินเหยียนไม่ได้รีบถามเขาว่าที่เรียกตัวเองไว้คือคิดดีแล้วใช่ไหม ยอมพูดข้อเสนอแล้วใช่ไหม แต่รออย่างอดทนมาก
ผ่านไปสักระยะ ไป๋ยิ่นหนิงหมุนล้อรถเข็น หยุดอยู่ที่หน้าต่างฝรั่งเศส ชมวิวอันรุ่งเรืองและสว่างไปด้วยแสงไฟของเมืองนี้จากที่สูง “ทั้งชีวิตนี่ของฉัน ไม่เคยใช้ชีวิตเพื่อตัวเองมาก่อน ตอนเด็กอาศัยอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ในใจจะลำบากแค่ไหน แต่ก็ยิ้มไว้ตลอด เพราะแบบนั้นจะมีคนชอบ ไม่มีใครชอบเด็กที่หน้าบึ้งตึงอยู่ตลอดเวลา ต่อมาก็ถูกไป๋หงเฟยรับเลี้ยง ฉันเพื่อที่จะให้ยอมรับในตัวของฉัน ให้เขารู้สึกการที่เขารับเลี้ยงฉันเป็นเรื่องที่ถูกต้อง ฉันพยายามแสดงตัวเอง ฉันพยายามเรียนหนังสือ พยายามให้เขายอมรับในตัวของฉัน ต่อมาเขาก็เสียชีวิตโดยทิ้งความปรารถนาสุดท้ายของเขาไว้ หวังว่าฉันจะแต่งงานกับลูกสาวของเฉิงยู่ซิ่ว ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ชอบ ฉันก็จะทำความปรารถนาของเขาให้สำเร็จ ต่อมา บังเอิญช่วยเธอไว้ ก็เห็นข้อมือหยกบนมือของเธอ ฉันก็คิดว่าเป็นเธอ จุดเริ่มต้นของฉันคือทำความปรารถนาของไป๋หงเฟยให้สำเร็จ………แต่ว่าต่อมา ฉันถึงรู้ว่า เธอเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจ……”
“ชอบเธอ เป็นเรื่องเดียวที่ฉันไม่จำเป็นต้องไปสนใจความคิดเห็นของคนอื่น เป็นเรื่องที่ทำตามใจของตัวเอง”
เขาขยับล้อรถเข็น มองเธอไว้ “เห็นเธอมา ฉันดีใจมาก แต่ว่าเป้าหมายที่เธอมา เพราะว่าเธอไม่อยากให้ผู้ชายอีกคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บ ฉันอิจฉา อิจฉาจะตายแล้ว น่าตลกใช่ไหม”
หลินซินเหยียนมองเขาไว้ ในตาซ้อนความรู้สึกที่หวั่นไหวไว้เล็กน้อย บางทีอาจจะเป็นเพราะตอนเด็กโชคร้าย ก็เลยมีความรู้สึกที่เหมือนกัน
“ฉันสามารถให้หมอคนนั้นไม่ไปปรากฏตรงหน้าของเขา” เขาหมุนล้อรถเข็น อยากเผชิญหน้ากับเขา เข่าแนบชิดกับเธอไว้ “ตอนที่รู้ว่าใจตัวเองต้องการยังไง ฉันก็อยากได้ทุกอย่างอย่างบ้าคลั่ง แค่อยากได้ขาที่เป็นปกติ เพื่อที่จะได้ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ ยืนอยู่ตรงหน้าเหมือนกับผู้ชายที่ปกติคนหนึ่ง”
“หลายครั้งที่ฉันรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ทุกครั้งที่ตกดึกในหัวก็มีหน้าของเธอโผล่ออกมา ฉันเกลียดท่าทางของฉันแบบนี้มาก”
นัยน์ตาของเขาลึกและแดงมาก สั่นอย่างห้ามไม่อยู่
หลินซินเหยียนพูดเบาๆ “ฉันไม่คู่ควร”
“ใช่ เธอไม่คู่ควร” เขาโน้มตัวลง มองเธอไว้ ปลายจมูกห่างจากเธอเพียงแค่ไม่กี่เซน เหลืออีกนิดเดียวก็จะติดกันแล้ว “แต่ว่าควบคุมใจของตัวเองไม่ได้
หลินซินเหยียนกำหมัดไว้แน่น ตัวเกร็งไปหมด ในใจหวั่นไหว ไม่ใช่เพราะเขาสารภาพรัก แต่เป็นเพราะประสบการณ์ชีวิตของเขา บนโลกนี้มีเรื่องที่ไม่ยุติธรรมมากเกินไป บางคนเกิดออกมา อาจจะไม่ได้อยู่ในครอบครัวที่ร่ำรวย แต่ก็สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขทั้งชีวิต บางคนก็ถูกทอดทิ้งตั้งแต่ที่เกิดออกมา
“ถ้า เธอเจอฉันก่อน จะ…..”
“ไม่มีถ้า” หลินซินเหยียนขัดเขา เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เธอไม่อยากไปตอบคำถามที่สมมุติขึ้นมา
นัยต์ตาของเขาสะท้องหน้าตาของเธอ “ฉันสามารถทำให้หมอคนนั้นหายไปตลอดกาล ใครก็หาไม่เจอ มีแค่ข้อแม้เดียว”
“อะไร？”
ไป๋ยิ่นหนิงจ้องริมฝีปากของเธอไว้ ไม่มีลิป แต่ยังคงเป็นสีชมพู ดูนุ่มมาก
หลินซินเหยียนเหมือนจะเข้าใจความหมายของเขาแล้ว หันหน้าหนี เขาจับหลังคอของเธอไว้ บังคับให้แธอสบตากับตัวเอง
พูดเบาๆ ว่า “ฉันต้องการไม่เยอะ แค่จูบเดียว ก็ไม่ยอมให้ฉันหรอ？”
หลินซินเหยียนส่ายหน้า
นัยต์ตาของไป๋ยิ่นหนิงผิดหวังเป็นอย่างมาก แต่ก็ทำเป็นยิ้ม “ไม่เห็นใจฉันขนาดนี้เลย？”