กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่493 ฉันอยากได้ภรรยาชาวบ้าน

ทันใดนั้นก็มีเสียงมาจากด้านหลัง รู้สึกว่าคุ้นเคย แต่ก็ไม่กล้าแน่ใจ หลินซินเหยียนค่อยๆ หันหลังกลับมา ก็เห็นไป๋ยิ่นหนิงที่นั่งอยู่บนรถเข็น เธอรู้สึกอึ้ง ไป๋ยิ่นหนิงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？

“ว่างไหม？” เห็นหลินซินเหยียนไม่ตอบ ไป๋ยิ่นหนิงก็ถามอีกทีหนึ่ง

หลินซินเหยียนพยักหน้าตอบตกลง เธอมองไปทางฉินยา “เธอพาเด็กทั้งสองคนกลับไปก่อน”

จงเหยียนเฉินดึงมุมเสื้อของเธอ “หม่ามี๊ต้องกลับมาเร็วๆ นะ ผมกับน้องรอหม่ามี๊อยู่”

ไม่ใช่ไม่ชอบไป๋ยิ่นหนิง แต่กลัวเขาจะฉวยโอกาสตอนที่แด๊ดดี้ไม่อยู่ แล้วแย่งหม่ามี๊ไป

ถ้าจะให้เลือก เขาก็ต้องเลือกแด๊ดดี้แท้ๆ อยู่แล้ว อีกอย่างหม่ามี้กับแด๊ดดี้ไม่ได้แยกกันอยู่เพราะความสัมพัรธ์แตกหัก ไป๋ยิ่นหนิงอยู่ๆ ก็ปรากฏตัวทำให้เธอไม่ระวังตัวไม่ได้

เขาต้องช่วยแด๊ดดี้ปกป้องหม่ามี๊ ไม่ให้คนที่ชอบหม่ามี๊แย่งไปได้

หลินซินเหยียนไม่คิดว่าลูกชายจะคิดเยอะขนาดนี้ นึกว่าเขาเป็นห่วงตัวเองเฉยๆ ยื่นมือไปจับหัวของเขา ยิ้มแล้วพูดว่า “รู้แล้ว หม่ามี๊จะรีบกลับไปนะ”

ฉินยามองที่ถนนไปทีหนึ่ง สักพักก็ดึงสายตากลับแล้วสตาร์ทรถจากไป

มองรถจากไปไกล หลินซินเหยียนถึงจะกลับมามองไป๋ยิ่นหนิง ถามข้อสงสัยในใจออกมา “นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？”

“มาคุยธุรกิจ บริษัทมีปัญหามากมาย ก็เลยต้องออกมาขยายธุรกิจ จะให้ธุรกิจของตระกูลไป๋มาล้มในมือของฉันไม่ได้ ไม่อย่างนั้นฉันรู้สึกไม่ดีต่อพ่อบุญธรรมของฉัน” เขาพูดอย่างชิวๆ แต่ที่จริงแล้วช่วงเวลานี้เขาเหนื่อยมาก และก็ยุ่งมาก ถึงจะยังไม่ล้มละลายก็โดนถล่มหนัก และถอนตัวออกจากอสังหาริมทรัพย์

เมื่อก่อนหลินซินเหยียนไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ แต่ว่าหลังจากที่เธอก่อตั้งโรงงานทอผ้าและซิ่วฟางแล้วก็รู้ว่าการจัดการธุรกิจนั้นไม่ใช่เรื่องที่ง่ายๆ เลย

ถึงแม้ว่าในโรงงานของเธอจะมีเพียงไม่กี่คน แต่ว่าปัญหาที่เจอก็ไม่น้อยเลย

วันนี้ตอนที่กินข้าวก็แทบจะทะเลาะกันแล้วไม่ใช่หรอ ที่ที่มีคนย่อมมีการถกเถียงกันเป็นธรรมดา เรื่องนี้ไม่มีผิดเลย

“พวกเราไปเดินหน่อยไหม？” ไป๋ยิ่นหนิงเสนอ

หลินซินเหยียนบอกว่าได้ พวกเขาไม่ได้ไปเลือกเส้นทางเป็นพิเศษ แค่เดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมายปลายทาง

“ฉันกลัวว่าจะผิดสัญญาอีกแล้ว บอกแล้วว่าจะไม่เจอเธออีก แต่กลับเจอกันอีกครั้ง” เขาตาตก

เขาบอกว่าเขาจะไม่ก้าวเข้าไปในเมืองBอีก เป็นการตัดสินใจที่ใหญ่หลวงจริงๆ ใช้ความกล้าและมุ่งมั่นทั้งหมด บอกกับตัวเอง ควรปล่อยวางได้แล้ว

แต่พระเจ้ากลับให้พวกเขาเจอกันอีก นี่มันหมายความว่ายังไง？

เห็นเขายังไม่ต่ำต้อยอีกหรอ ยังจะล้อเล่นกับเขาแบบนี้อีกครั้ง？รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางที่จะสมดั่งปรารถนาก็ยังฝันอยู่อย่างนั้น？

หลินซินเหยียนไม่พูด แค่เดินข้างกายไปพร้อมกับเขาช้าๆ

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่” ที่จริงเขาอยากจะถามว่า มีปัญหาทางความสัมพันธ์กับจงจิ่งห้าวหรอ แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป เพราะไม่ใช่คำพูดที่ดีอะไร

เธอไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียว ลูกทั้งสองก็อยู่ นี่ไม่ให้เขาไม่คิดมากไม่ได้

“มีเรื่องต้องทำ ก็เลยมา” หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าจะพูดยังไง เธอเองก็รู้สึกว่าฐานะของตัวเองในตอนนี้เหลวไหลเกินไปแล้ว

ไป๋ยิ่นหนิงได้ยินก็รู้แล้วว่าหลินซินเหยียนไม่ได้พูดความจริง ลวกเกินไป

แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา เขาถามอย่างอ้อมค้อมว่า “เกี่ยวกับเขาไหม？”

พวกเขาต่างเข้าใจซึ่งกันและกันโดยไม่จำเป็นต้องพูดออกมาว่า เขาคนนั้นที่พูดคือจงจิ่งห้าว

หลินซินเหยียนพูดอย่างเฉยๆ ว่า “พวกเรายังรักกันดี ไม่ต้องคิดมาก”

ไป๋ยิ่นหนิงยิ้ม “แอบดีใจอยู่เหมือนกันนะ หวังว่าที่เธอมาอยู่ที่นี่เพราะว่าเขาไปรักคนอื่น เธอเสียใจมากก็เลยมารักษาบาดแผลที่นี่ แล้วพระเจ้าก็จัดเตรียมให้พวกเราเจอหน้ากัน ให้ฉันมาดูแลเธอ”

“นายไปเขียนบทละครได้เลยนะ”

“ฉันก็อยากนะ ทิ้งงานในมือทั้งหมด ไปใช้ชีวิตที่สบาย แต่ว่าเป็นคนจะไร้สำนึกไม่ได้ จะหนีไปแบบนี้ไม่ได้” เขามองไปข้างหน้าด้วยความโศกเศร้า ไป๋ยิ่นหนิงที่ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ก็ชินกับใช้ยิ้มมาปกปิด แต่ตอนนี้กลับยิ้มไม่ออก

หลินซินเหยียนฟังที่เขาพูดเหมือนจะเจอปัญหา ก็เลยถามอย่างเป็นห่วง “บริษัทมีปัญหารึเปล่า？”

ความห่วงใยของเธอไม่มีความรู้สึกใดๆ ทั้งนั้น เพียงแค่แสดงความรู้สึกต่อความรู้สึกธรรมดาเกี่ยวกับความยากลำบากของเขา

ไป๋ยิ่นหนิงอืมเบาๆ ทีหนึ่ง

“เป็นเพราะว่าการแข่งขันสูงเกินไปหรอ？” หลินซินเหยียนถาม

“ไม่ใช่ น่าจะระบายความโกรธส่วนตัว” ไป๋ยิ่นหนิงรู้ ว่านี่ไม่ใช่การแข่งขันธรรมดาระหว่างอาชีพเดียวกัน ธุรกิจหลักสามอันของไป๋ซื่อกรุ๊ปก็ถูกโจมตีพร้อมกัน เห็นได้ชัดว่าเหมือนแผนที่จะจัดการกับเขามากกว่า

หลินซินเหยียนยักคิ้ว ห้างสรรพสินค้าก็เหมือนสงครามที่ไร้ควัน เพื่อผลกำไรแล้วยอมทำทุกอย่าง

แต่ฟังคำพูดของไป๋ยิ่นหนิงนี้แล้วเป็นความคับข้องใจส่วนตัว “นายไปทอะไรให้เขามา？ถึงได้ทำให้คนอื่นเกลียดนายขนาดนี้？”

ไป๋ยิ่นหนิงเบรกรถเข็นหยุดไว้ หลินซินเหยียนเองก็หยุดลง เขาเงยหน้ามองเธอไว้ ไม่ได้พูดอะไร จ้องมองเธอไว้แบบนั้นอย่างเงียบๆ ผ่านแสงที่อ่อน

หลินซินเหยียนจับหน้าตัวเอง “ทำไมนายต้องมองฉันแบบนั้น บนหน้าฉันมีของอะไรหรอ？”

เขาส่ายหน้า ซ้อนอยู่ในแสงที่ไม่สามารถคาดเดาได้ “ฉันอยากได้ภรรยาของคนอื่น คนอื่นก็เลยทำแบบนั้นกับฉัน แบบนั้นฉันสมน้ำหน้าใช่ไหม？”