กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่51 หาเบาะแส

หน่วยกู้ภัยจึงถือโอกาสตอนที่หล่อนไม่ทันระวังพุ่งตัวเข้าไปช่วยผู้หญิงที่กำลังตั้งท้องที่ยืนอยู่บนตึกลงมา

พอกวนจิ้งพาลูกน้องมาถึง จงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียนก็ถูกล้อมไปด้วยฝูงชนแล้ว พวกเขาออกมาไม่ได้ นอกเสียจากว่าจะมุดแผ่นดินหนี

แต่โชคดีที่เขาพาลูกน้องมา บวกกับความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ของหน่วยกู้ภัย กวนจิ้งจึงพาลูกน้องฝ่าฝูงชนเข้าไปเพื่อเปิดทางให้จงจิ่งห้าวพาหลินซินเหยียนออกมาจากฝูงชนได้ จากนั้นพวกเขาก็ตรงไปยังหลินซื่อกรุ๊ป พวกคนทวงนี้ต่างก็ถูกกั้นไว้ข้างนอก

ผู้หญิงท้องคนนั้นที่พึ่งถูกช่วยลงมาถูกเจ้าหน้าที่กู้ภัยพยุงไว้ เมื่อเดินผ่านห้องโถง หล่อนมองเห็นหลินซินเหยียนผ่านกระจกใส ทันใดนั้นหล่อนก็สะบัดมือเจ้าหน้าที่กู้ภัยออกแล้ววิ่งเข้ามา “แกบอกว่าแกจะคืนเงินให้ฉัน”

กวนจิ้งและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสกัดหล่อนไว้ข้างนอก

หล่อนเข้ามาไม่ได้ หล่อนทำได้เพียงแต่ตะโกนใส่หลินซินเหยียนอย่างบ้าคลั่ง “แกบอกว่าจะคืนเงินให้ฉัน ถ้าแกโกหกล่ะก็ แกจะต้องไม่ตายดีแน่ๆ และแม้จะหาเงินได้อย่างสุจริต แกก็จะตกนรกหมกไหม้ไปถึงชั้นที่สิบแปด！”

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วขึ้นแล้วพูดออกไปอย่างเย็นชา “ลากมันออกไป”

ทันทีที่กวนจิ้งกำลังจะลงมือ หลินซินเหยียนกลับตะโกนห้ามออกไป “เดี๋ยวก่อน”

เธอหันไปมองจงจิ่งห้าว “ฉันรู้ว่าคุณอาจจะคิดว่าฉันโง่ เพราะถ้าเกิดให้เงินก้อนนี้ไปมันจะต้องมีปัญหาไม่จบไม่สิ้นแน่ แต่ว่าถ้าไม่หมดปัญญาแล้วจริงๆใครมันจะไปยอมเอาชีวิตมาเล่นแบบนี้ล่ะ หล่อนก็แค่อยากจะมีบ้านซักหลังให้กับลูกๆ แต่โชคร้ายที่ดันมาเจอพ่อของฉัน อีกอย่างก็เหมือนที่หล่อนพูด ถ้าฉันไม่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับหล่อน ฉันคงอยู่ไม่สุขแน่ เพราะฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอดี——”

เข้าใจความรู้สึกที่หล่อนอยากจะมีบ้านซักหลังให้กับลูกๆของหล่อนเป็นอย่างดี

เพราะเธอก็เคยคิดว่าอยากจะมีบ้านดีๆให้กับลูกๆของตัวเองซักหลังเหมือนกัน ถึงแม้จะรู้ว่ามันอยู่ไกลเกินเอื้อม และเกรงว่าในชีวิตนี้มันอาจจะไม่เกิดขึ้นเลยก็ตาม

เธออ่อนแอมาก แถมยังผอมจนแทบจะปลิวไปกับลมที่พัดมาได้เลย

ทว่าดวงตาที่เปล่งประกายสว่างสดใสคู่นี้ ณ เวลานี้มันกลับเต็มไปด้วยความเด็ดขาดแน่วแน่

เป็นความแน่วแน่ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

เขาอึ้งไปพักหนึ่ง แล้วจ้องไปที่หลินซินเหยียน แต่กลับพูดกับกวนจิ้งขึ้น “เอาเงินให้หล่อนไป”

เหยียนจิ้นเข้าใจทันที เขาเหลือบมองผู้หญิงท้องคนนั้นแวบหนึ่ง “ตามผมมา”

ทันใดนั้นเองหลินกั๋วอันก็เดินปรี่เข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน เขาหลบอยู่ในห้องทำงานมาตลอด แต่พอรู้ว่าจงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียนมา เขาถึงได้กล้าออกมา

เมื่อเห็นลูกสาวก็เหมือนเห็นความหวัง

“เหยียนเหยียน” เขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย “ลูกมาช่วยพ่อแล้ว”

หลินซินเหยียนสีหน้าเรียบเฉย “คุณเหลือเงินอยู่เท่าไหร่”

หลินกั๋วอันได้แต่อึ้ง ไม่นึกเลยว่าเธอจะเอ่ยปากถามว่าตนเองเหลือเงินอยู่เท่าไหร่ ถ้าเขามีเงินล่ะก็ เขาคงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้หรอก

“พ่อไม่มีเงินแล้ว” หลินกั๋วอันพูดตามความจริง

“อะไรนะ？”หลินซินเหยียนทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ ถึงแม้หลินกั๋วอันจะถูกคนตามทวงหนี้อยู่ แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่มีเงินเหลือเลยแม้แต่แดงเดียว

“ถ้าคุณไม่พูดความจริง แล้วใครจะช่วยคุณได้？”

หลินกั๋วอันสีหน้าย่ำแย่ลงทันที แถมยังไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรออกมา

หลินซินเหยียนไม่อยากเสียเวลากับเขา “ในเมื่อคุณไม่อยากพูด ฉันก็ไม่อยากบังคับ”

เธอมองไปที่จงจิ่งห้าว “พวกเราไปกันเถอะ”

จงจิ่งห้าวยื่นแขนไปโอบไหล่เธอไว้พร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็เตรียมเดินออกไปจากบริเวณสำนักงานโดยมีเจ้าหน้าที่ดูแลรักษาความปลอดภัยคอยคุ้มกันให้

หลินกั๋วอันท่าทางลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นหลินซินเหยียนทำท่าจะจากไปแล้วจริงๆ เขาจึงกัดฟันพูดความจริงออกไป “พ่อเหลือเงินไม่มากแล้ว นอกจากบ้านก็มีเงินสดอีกประมาณสองล้านกว่า แต่มันถูกหลินหยู่หานขโมยไปแล้ว พ่อไปแจ้งตำรวจแล้วแต่ก็ยังตามหาตัวหล่อนไม่ได้เลย”

หลินกั๋วอันไม่อยากพูดเรื่องนี้กับหลินซินเหยียน หล่อนเป็นลูกสาวสุดที่รักของเขาทว่ากลับขโมยเงินของเขาไปในตอนที่เขาตกที่นั่งลำบาก

ส่วนตอนนี้ลูกสาวที่ถูกเขาทอดทิ้งไปกลับมายืนอยู่ตรงหน้านี้แทน

เขาตาแดงก่ำ

“เหยียนเหยียนพ่อมันตาบอดเอง ก็เลย——”

“ไม่ต้องพูดแล้ว” หลินซินเหยียนไม่อยากฟัง ยิ่งรู้มากก็ยิ่งเจ็บมาก “ขายบ้านซะ ขายได้เท่าไหร่ก็เอาเท่านั้น จากนั้นก็เอาเงินไปจ่ายคืนให้คนพวกนั้น——” “แต่นั่นเป็นทรัพย์สินเดียวที่พ่อเหลืออยู่นะ พ่อ——”เขาไม่อยากเสียมันไป

“แล้วคุณมีเงินหรอ？！” หลินซินเหยียนตะโกนลั่นด้วยความโมโห “ถ้าคุณไม่คืนเงินให้พวกเขาเพื่อกอบกู้ชื่อเสียงของตัวเองไว้ล่ะก็ เห็นทีแม้แต่พระเจ้าก็คงจะช่วยคุณไม่ได้แล้ว คิดเอาเองแล้วกัน！”

หลินซินเหยียนพูดอย่างไร้เยื่อใย

จงจิ่งห้าวมองเธอด้วยความชื่นชมที่เอ่อล้นขึ้นมาเต็มอก

ไม่นึกเลยว่า เธอจะคิดได้ถึงขั้นนี้

ถ้าหลินกั๋วอันฉลาดพอล่ะก็ อันดับแรกเขาจะต้องปลอบขวัญคนที่มาทวงเงินพวกนี้ก่อน เพื่อที่เรื่องจะได้ไม่ใหญ่โตไปมากกว่านี้ แล้วจากนั้นก็ค่อยวางแผนหาเงิน บางทีหลินซื่อกรุ๊ปอาจจะรอดก็ได้

พอกลับจากหลินซื่อกรุ๊ป จงจิ่งห้าวก็ตรงไปที่บริษัท ส่วนหลินซินเหยียนก็กลับไปที่คฤหาสน์ เพราะวันนี้ไม่มีงาน

จงจิ่งห้าวบอกให้เธอกลับไปพักผ่อน เนื่องจากสีหน้าของเธอดูไม่ค่อยดีนัก

หลินซินเหยียนรู้สึกเหนื่อย แต่พอไปนอนบนเตียงเธอกลับนอนไม่หลับ เธอมีเรื่องให้คิดมากมายในหัวเต็มไปหมดอย่างไม่มีสาเหตุ เธอจึงลุกขึ้นมา พอเห็นป้าหยูกำลังทำความสะอาดหน้าต่างอยู่ เธอจึงเดินเข้าไป “ให้หนูช่วยนะคะ”

ป้าหยูโบกมือปัด “ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวก็มีคนมาช่วยแล้ว”

ทุกอาทิตย์จะมีคนมาทำควาสะอาดเป็นประจำ ทั้งสนามหญ้าและดอกไม้ในสวนล้วนจะต้องถูกตัดแต่งกิ่งให้สวยงาม ส่วนภายในบ้านบริเวณที่ปกติทำความสะอาดไม่ถึงก็จะมีคนทำความสะอาดมาจัดการให้

คฤหาสน์หลังใหญ่ขนาดนี้ เธอทำความสะอาดคนเดียวไม่ไหวหรอก

เธอเป็นคนขยัน แต่แค่ไม่มีเวลาว่าง หน้าต่างบานนี้จะมีผู้ที่เชี่ยวชาญมาเช็ดให้โดยเฉพาะ เนื่องจากมีหลายที่ที่เธอเช็ดไม่ถึง แต่ผู้ที่เชี่ยวชาญล้วนเช็ดได้อย่างสะอาดหมดจด

ป้าหยูพาหลินซินเหยียนมานั่งที่โซฟา จากนั้นเธอก็ลุกไปล้างมือ “คุณหนูอยากกินผลไม้อะไรไหมคะ？เดี๋ยวป้าล้างให้”

“แอปเปิ้ลค่ะ” หลินซินเหยียนพูดโดยไม่คิดอะไรมาก

“ได้ค่ะ” ป้าหยูเดินเข้าไปในห้องครัว

หลินซินเหยียนนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นพลางมองจ้องไปยังหน้าต่างบานที่สูงยาวจรดพื้น ข้างบนมีฟองสบู่สีขาวที่ป้าหยูเช็ดไปเมื่อกี้เหลืออยู่ มันไหลลงมาตามแนวกระจก เธอมองมันอย่างใจลอย

ทันใดนั้นในกระเป๋ากางเกงก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พอหยิบออกมาก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของเหอรุ่ยเจ๋อ เธอรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

รึว่าเขาจะหาเจอแล้ว？

เธอกดรับสายอย่างไม่รู้ตัวด้วยมือที่สั่นระริก“ฮัลโหล”