กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่523 อย่าหว่านเสน่ห์ที่ข้างนอกซี้ซั้ว

เธอเดินออกมาฉินยาช่วยเปิดประตูพร้อมกับถามออกมา “ผลการตรวจดีหมดเลยใช่มั้ย?”

หลินซินเหยียนส่งเสียงอืมตอบรับออกมา “ดีมากทั้งหมด”

“เธออยากกินอะไร? พวกเราไปกินกัน”

“ฉินยา” หลินซินเหยียนไม่ได้โค้งตัวขึ้นรถไป เพียงแค่มองเธออยู่อย่างนั้น “ฉันคิดว่าวันนี้เธอแปลกมากเลย”

ด้วยนิสัยของฉินยาแล้ว ถึงแม้ว่าจะเกลียดโรงพยาบาลมาก ก็ไม่มีทางที่จะทิ้งเธอไว้กับ “แพทย์ฝึกหัด” ตามลำพัง เห็นได้ชัดว่านี่มันไม่ใช่เรื่องปกติ

“ทำไมเธอถึงได้กลายมาเป็นคนขี้สงสัยได้ล่ะ? ฉันก็เคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรือไง? หรือว่าต้องให้ฉันบอกอีกรอบ แกะรอยแผลออกมาอีกครั้ง” ฉินยาแสร้งแสดงท่าทีเศร้าสร้อยออกมา คำที่พูดออกมาได้ทิ่มแทงตรงไปที่จุดที่อ่อนแอที่สุดภายในใจของหลินซินเหยียน เพียงไม่นานมันก็ทำให้หลินซินเหยียนพูดไม่ออกเลยทีเดียว กลับยังรู้สึกผิดขึ้นมาอีก คิดว่าเพราะตัวเองถึงได้ทำให้ฉินยานึกถึงเรื่องที่เจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง

ฉินยาเองก็เคยตั้งครรภ์มาก่อน เดิมทีก็มีโอกาสได้เป็นแม่ แต่ทว่า…

“เสี่ยวยา ขอโทษนะ” หลินซินเหยียนรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก โกรธตัวเองว่าทำไมถึงได้หยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาอีก

“เอาล่ะ บอกมาว่าเธออยากกินอะไร ฉันจะพาเธอไป” ฉินยาเปลี่ยนใบหน้าที่ดูไม่มีอะไรเกิดขึ้นออกมาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

ถึงแม้ว่าเธอจะปล่อยวางต่อซูจ้านไปโดยสมบูรณ์แล้วจริงๆ ไม่มีความรู้สึกอะไรอีก แต่ความจริงที่เคยตั้งครรภ์มาก่อน เธอไม่มีวันลืม

หลินซินเหยียนนั้นมาตรวจโดยที่ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กิน รู้สึกว่ามาเพียงไม่นาน แต่มันก็สิบโมงกว่าไปแล้ว กินมื้อเที่ยงได้แล้ว หลังจากที่เธอขึ้นรถไปแล้วก็พูดออกมาว่า “พวกเราไปกินปูอบหม้อดินกันเถอะ”

นี่เป็นสิ่งที่ฉินยาชอบกิน รสชาติค่อนข้างจะไปทางเผ็ด แต่ว่าที่ร้านนั้นยังมีโจ๊กทะเล และก็ไม่เยอะมาก แล้วก็ยังมีหมั่นโถวทอดกรอบนอกนุ่มใน กัดไปคำนึงกลิ่นหอมนมฟุ้งออกมาเต็มๆคำ อร่อยมาก

ฉินยาชอบไป ดังนั้นแล้วเธอเองก็ได้ไปมาแล้วหลายครั้ง รู้จักรายการอาหารด้านใน มีหลายเมนูที่เธอชอบมากเหมือนกัน

“ได้เลย” ฉินยาขับรถออกไปอย่างอารมณ์ดี

สำหรับเรื่องที่ว่าเธออยู่ร่วมกันกับ “แพทย์ฝึกหัด” คนนั้นที่ด้านในยังไงไม่ได้เอ่ยออกไปสักคำเดียว กลัวว่าเธอจะสงสัยอะไรขึ้นมา

แต่อย่างไรก็ตามหลินซินเหยียนก็ไม่รู้ว่า ทันทีที่พวกเธอออกไป “แพทย์ฝึกหัด” ที่สวมหมวกพร้อมหน้ากากอนามัยที่อยู่ในชุดเสื้อกราวด์คนนั้นก็ได้เดินออกมาเช่นเดียวกัน เพียงแต่บนร่างได้ถอดอุปกรณ์ที่สวมใส่อยู่นั้นออก เผยให้เห็นสภาพดั้งเดิม

ผมที่สวมหมวกก็สวมจนผมยุ่งไปบ้าง ปอยผมหลายเส้นปรกอยู่ที่ตรงหน้าผาก เขายืนมองรถที่ขับออกไปอยู่ตรงที่ขั้นบันได ยกมือขึ้นดูเวลา ใกล้จะเที่ยงแล้ว เขาก้าวลงจากบันไดไปขึ้นรถคันหนึ่ง ขับมุ่งหน้าไปยังย่านที่หลินซินเหยียนพักอยู่

มีฉินยาอยู่ เขารู้จักที่อยู่ของหลินซินเหยียนดี ในเวลานี้ที่บ้านของพวกเธอไม่มีใครอยู่ เขาสามารถเข้าออกได้ตามสบาย และยังสามารถไปเยี่ยมเยียนลูกทั้งสองคนได้

เพราะว่าใกล้จะเที่ยงแล้ว แต่ก็ยังเร็วไปหน่อยที่จะกินมื้อเที่ยงกัน ก็เลยไปดูที่บ้านของหลินซินเหยียนก่อนสักครั้งนึง ครั้งที่แล้วที่ไปเป็นตอนเย็น ทั้งยังไม่มีไฟอีก เขามองเห็นเครื่องตกแต่งภายในบ้านได้ไม่ชัดเจน

หลินซินเหยียนไม่อยู่พอดี เขาสามารถเอ้อระเหยอยู่ที่ที่พักของเธอได้

ถึงช่วงพักกลางวัน มื้อเที่ยงของเด็กเตรียมอนุบาลเป็นอาหารฟรีที่ทางโรงเรียนเตรียมเอาไว้ให้ ไม่ได้ต่างไปจากโรงเรียนอนุบาล เช้าไปตอนเย็นกลับ

แต่คนในครอบครัวมารับก็สามารถไปได้

ตอนที่จงจิ่งห้าวปรากฏตัวอยู่ที่โรงเรียน คุณครูของเด็กทั้งสองคน ถูกผู้ชายคนนี้ทำเอา “ประหลาดใจ” กันขึ้นมา ตั้งแต่ที่เด็กทั้งสองคนเข้าเรียนมา สองเดือนมาแล้ว เธอก็ไม่เคยเจอพ่อของเด็กทั้งสองคนมาก่อน เธอคิดมาโดยตลอดว่าหลินซินเหยียนหย่าร้างแล้วมาเลี้ยงลูกอยู่ตามลำพัง

เธอมองชายที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตรงหน้าตนคนนี้ กางเกงสแล็คห่อหุ้มขาเรียวยาวทั้งสองข้างเอาไว้ เขายืนตรงตระหง่าน ปากกระบอกตรงแขนเสื้อถกขึ้นเผยให้เห็นท่อนแขนที่แข็งแรงครึ่งท่อนออกมา บนข้อมือข้างขวาได้สวมนาฬิกาข้อมือธุรกิจแบบเรียบๆ เรือนนึง ดูเรียบๆแต่ราคามันกลับแพงมาก

ออร่าของผู้ชายประสบความสำเร็จจำพวกนั้นที่ออกมาจากบนร่าง คนทั่วๆไปเทียบไม่ได้เลย เสน่ห์แบบผู้ใหญ่ที่น่าหลงใหลสุดๆของเพศชายได้แผ่ออกมาจากส่วนลึกข้างในตัว

ผู้ชายที่มีกลิ่นอายอย่างนี้ ถึงแม้ว่าหน้าตาจะไม่ได้ดีนัก มันก็ยังมีเสน่ห์มากอยู่ดี แต่สิ่งที่ร้ายแรงเลยก็คือหน้าตาของผู้ชายคนนี้ก็ยังไร้ที่ติอีกด้วย

เค้าโครงหน้าเป็นรูปทรงชัดเจน สันจมูกโด่ง ดวงตาล้ำลึก ตอนที่ไม่พูดดูให้ความรู้สึกแบบเย็นชาเข้าถึงยากจนทำให้คนอื่นเขาหลงใหลกันขึ้นมา

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วออกมา เขาไม่ชอบให้คนอื่นมาจ้องมองตัวเองเป็นที่สุด

“แด๊ดดี้” จงเหยียนซีวิ่งออกมาจากบนที่นั่ง เสียงเรียกแด๊ดดี้นี้ได้ดึงสติของครูสาวที่มองจนโง่งมไปกลับมาด้วยเหมือนกัน จึงรีบเบือนหน้าออกไปทันที รู้สึกว่าเมื่อกี้นี้ตัวเองเสียมารยาทเกินไป

จงเหยียนซีประหลาดใจสุดๆ นึกไม่ถึงว่าจู่ๆแด๊ดดี้จะมาปรากฏตัวที่นี่ได้ เธอไม่กล้าที่จะเชื่อเลย กอดขาของเขาเอาไว้ เงยหัวเล็กๆขึ้นไป “แด๊ดดี้ แด๊ดดี้มาหาหนูแล้ว?”

จงจิ่งห้าวหยิกแก้มเธอไปเบาๆ พลางส่งเสียงอืมตอบออกไป พูดจบสายตาก็เลื่อนมองไปทางคุณครู “ผมต้องการรับลูกออกไปกินมื้อเที่ยง ช่วงบ่ายสายๆหน่อยจะมาส่ง”

คุณครูยิ้มออกมา “โอเคค่ะๆ” ตอนท้ายก็ได้ถามออกไปอีกประโยคนึง “คุณเป็นพ่อของเหยียนเฉินกับเหยียนซีจริงๆเหรอคะ? เมื่อก่อนหน้านี้ทำไมถึงไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลย?”

“เขาเป็นแด๊ดดี้ของหนูแน่นอนค่ะ” จงเหยียนซีกอดขาของจงจิ่งห้าวแน่น เหมือนกับกลัวว่าเขาจะแย่งแด๊ดดี้ของเธอไปก็ไม่ปาน

คุณครูยิ้มออกมาเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่สายตาได้มองไปที่บนหน้าของเขาไปอย่างควบคุมเอาไว้ไม่ได้

จงเหยียนเฉินเดินเข้ามา มองคุณครูไปแวบนึงแล้วก็หันมามองจงจิ่งห้าวอีกที พลางเบ้ปากออกมา “แด๊ดดี้ อย่าหว่านเสน่ห์ที่ข้างนอกซี้ซั้วสิ ไม่อย่างนั้นผมจะบอกหม่ามี๊”

พูดจบก็ได้เดินออกไปก่อน ไม่ให้แม้แต่โอกาสให้ได้อธิบาย

จงจิ่งห้าว “…”

เขาไปหว่านเสน่ห์ใส่ใครล่ะ?

กล่าวหาเขาผิดๆให้น้อยๆหน่อย!

ขึ้นมาบนรถจงจิ่งห้าวมองเด็กน้อยทั้งสองคนจากในกระจกมองหลัง พร้อมกับถามออกไป “พวกลูกๆทั้งสองคนอยากกินอะไร?”

“ปูขนอบหม้อดิน” จงเหยียนซีเอ่ยออกมา เธอเองก็ชอบกินปูที่อยู่ในปูขนอบหม้อดินนั้นเหมือนกัน รสชาติเผ็ดๆอร่อยมากๆเลย

พริกของจำพวกนี้กินแล้วก็จะเสพติด

“อยู่ที่ไหน?” ลูกสาวอยากกิน เขาจะต้องสนองให้อยู่แล้ว เพียงแต่ไม่คุ้นเคยกับที่นี่ ไม่รู้ว่าร้านนั้นมันอยู่ที่ไหน

“หนูรู้ หนูบอกแด๊ดดี้เอง อยู่แถวใกล้ๆกับร้านกาแฟที่พวกเราเจอกันครั้งที่แล้วค่ะ” จงเหยียนซีเอ่ยพูดออกมาอย่างร่าเริง

จงจิ่งห้าวมองลูกสาว พลางยิ้มออกมา จากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังทางนั้น