กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่524 เขาอยากมาสืบให้รู้ชัดไปเลย

ร้านอาหารไม่ได้ใหญ่มาก บรรยากาศเองก็ไม่เลวเลย เพียงแต่ในตอนนี้คนเยอะไปหน่อย ที่นั่งเห็นได้ว่าขาดแคลนอยู่บ้าง ดีที่ตรงมุมยังมีที่ว่างอยู่ที่หนึ่ง พวกเขานั่งลงที่ตรงนี้ จงเหยียนซีสั่งอาหาร มาที่นี่แน่นอนว่าจะต้องกินปูขนอบหม้อดินเมนูแนะนำของที่นี่อยู่แล้ว เธอสั่งโจ๊ก แล้วยังพูดกับจงจิ่งห้าวออกไป “หม่ามี๊ชอบอันนี้”

รสนิยมของหลินซินเหยียนชอบกินแบบจืดๆพอๆกับจงจิ่งห้าวเลย ต่างก็ชอบอาหารที่จืดชืดกันมากกว่า เดิมทีเด็กทั้งสองคนเองก็ตามรสนิยมของเธอไปด้วยเหมือนกัน ต่อมาในภายหลังถูกฉินยาพาออกมาหลายครั้ง เคยได้ลิ้มลองอาหารที่ค่อนข้างจะจัดจ้าน และก็ได้ค่อยๆชอบขึ้นมา

ตอนที่ได้ลองกินครั้งแรก จงเหยียนซีเกือบจะเผ็ดจนร้องไห้ออกมา

ความเผ็ดนี้ไม่ได้เผ็ดมาก เพียงแต่คนที่ไม่เคยกินมาก่อนจะรู้สึกว่าเผ็ด เมื่อกินจนชินแล้วก็จะไม่รู้สึกเผ็ดมาก

จงจิ่งห้าวยื่นมือออกไปลูบหัวของลูกสาวเบาๆ “อยากกินอะไรก็สั่งให้มากหน่อย”

เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยการเอาอกเอาใจ “กินเสร็จแล้ว หนูกินไอศกรีมสักหน่อยได้หรือเปล่า?”

ปกติแล้วหลินซินเหยียนจะไม่ให้เธอกินเยอะเกินไป บอกว่ามันเย็นเกินไปไม่ดีต่อกระเพาะ กินเยอะไปเมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิจะท้องเสียได้ง่าย แต่ว่าฤดูร้อนก็ต้องกินไอศกรีมสิ

ไม่อย่างนั้นแล้วฤดูร้อนมันก็จะไม่สนุกเอามากเลย?

จงจิ่งห้าวหยิกคางของลูกสาวไป ใบหน้าเล็กของเด็กคนนี้ยืดออกมา ใบหน้านับวันจะเหมือนกับหลินซินเหยียนขึ้นเรื่อยๆ สวยมีชีวิตชีวา ตอนที่ยิ้มออกมาเหมือนกับพระจันทร์เสี้ยวก็ไม่ปาน แต่แก้มจมูกปากก็ยังเหมือนกับเขามากๆอีก

เขาพยายามที่จะพูดเหตุผลกับลูกสาว “หม่ามี๊ของลูกไม่ให้ลูกกิน เพื่อให้ลูกมีร่างกายที่แข็งแรง ลูกจะต้องเชื่อฟัง เพื่อร่างกายที่แข็งแรงพวกเราจะไม่กิน”

หน้าของจงเหยียนซีหงอยลงทันที ริมฝีปากเองก็ได้กดลงไป เอ่ยพูดพึมพำออกมา “อันที่หนูอยากกินมันก็ไม่ได้เยอะเลย หม่ามี๊ดูแลหนูเสียเข้มงวดขนาดนั้น แด๊ดดี้เองก็ต้องการจะกีดกันความสุขเล็กๆตรงจุดนี้ของหนูด้วยเหมือนกันเหรอ?”

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วออกมา “กินไอศกรีมก็มีความสุขแล้ว?”

“ใช่แล้ว กินสิ่งที่ตัวเองชอบ มันก็คือความสุขแล้วไง” จงเหยียนซีลงมาจากเก้าอี้ ซบลงมาที่บนขาของเขา แก้มน้อยๆหนุนอยู่บนต้นขาของเขา ยื่นแขนไปกอดเอวของเอาไว้ ถึงแม้ว่าตรงช่วงเอวของจงจิ่งห้าวจะไม่มีไขมันส่วนเกิน แต่แขนของลูกสาวก็ไม่สามารถโอบล้อมรอบได้อยู่ดี มือเล็กดึงเสื้อของเขา ดึงจนยับยู่ยี่ “แด็ดดี้ แด๊ดดี้สนองความต้องการหนูหน่อยเถอะ หนูจะกินให้น้อยลงหน่อย ดีมั้ย”

ขอเพียงแค่จงเหยียนซีออดอ้อนเขา เขาแทบจะไม่มีแรงต้านทานเลย พูดปฏิเสธไม่ออก ทนเห็นใบหน้าเศร้าของเธอไม่ได้ เขาอุ้มลูกสาวขึ้นมานั่งบนตักตัวเอง เอ่ยออกไปอย่างจนใจและทั้งตามใจไปด้วย “งั้นมันก็ช่วยไม่ได้ แต่ว่าต้องกินนิดเดียวนะ”

“ได้ค่ะ” จงเหยียนซีตอบรับออกมาอย่างมีความสุข ขอเพียงแค่ได้กินก็พอแล้ว ถึงแม้ว่าจะได้กินน้อยหน่อยก็ไม่เป็นไร

ต่อมาอาหารมาเสิร์ฟ อาหารล้วนเป็นเมนูที่จงเหยียนซีมีทั้งหมดห้าหกอย่าง ตอนที่มาเสิร์ฟพนักงานเอ่ยออกมาว่า “ที่นี่มีบริการข้าวฟรี ถ้าต้องการสามารถเรียกฉันได้ตลอดเวลาค่ะ”

“พวกเราไม่เอา” จงเหยียนซีโบกมือปฏิเสธออกไป

ตอนที่เธอกินสิ่งนี้ ไม่ชอบกินข้าว แต่เพียงไม่นานก็นึกถึงพี่ชายกับพ่อขึ้นมาได้ เธอมองไปทางพวกเขา “พวกคุณจะเอามั้ย?”

จงเหยียนเฉินส่ายหน้า เขาไม่เอา อาหารพวกนี้ไม่รู้ว่าจะกินหมดหรือเปล่า ปูขนอบหม้อดินอย่างนึงก็ชามใหญ่แล้ว ยัยนี่สั่งมาเป็นชุดใหญ่ที่สุด

ชุดปูขนอบหม้อดินของที่นี่มีสามแบบ ใหญ่กลางเล็ก สามารถเลือกตามจำนวนคนได้ พวกเขามีผู้ใหญ่หนึ่งคนเด็กสองคน ชุดเล็กไม่พอ ยัยนี่ก็ดันอยากได้ชุดใหญ่สุด

จงจิ่งห้าวเองก็ไม่เอาข้าวด้วยเหมือนกัน เขาอยากลองโจ๊กที่ลูกสาวบอกว่าหลินซินเหยียนชอบดู ยิ่งไปกว่านั้นอาหารเยอะขนาดนี้ คาดว่าคงจะไม่มีความอยากกินข้าวหรอก

ในตอนที่กินข้าวนั้น จงจิ่งห้าวตักโจ๊กมาชามนึง ละลายในปาก ข้าวฟ่างที่อยู่ด้านในก็ต้มจนเปื่อยมาก มีกุ้งที่มีรสชาติที่สดอยู่ด้วย แต่ก็ไม่ได้เลี่ยน อร่อยมาก

หลังจากที่เขากินโจ๊กไปชามนึงแล้ว เห็นลูกสาวกัดแทะจนมันเต็มหน้า คิ้วก็ขมวดออกมาเล็กน้อย ดึงกระดาษชำระออกมา เช็ดหน้าให้เธอ “พ่อปอกให้”

จงเหยียนเฉินไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา และก็ได้กินไปเต็มปากเต็มคำ “อันนี้มันต้องแทะกันเอาเองถึงจะได้รสชาติ”

ปูขนมีเปลือก นอกจากมันปูแล้วด้านในขาก็เป็นเนื้อทั้งนั้นเลย

“หนูไม่เอา หนูอยากให้แด๊ดดี้ปอกให้” ต่อหน้าจงจิ่งห้าว เธอก็คือ “ทารกน้อย” ที่ต้องการให้มีคนมาดูแล

จงเหยียนเฉินมองน้องสาว พลางเบ้ปากออกมา เขาจำได้ว่าคนที่บอกว่าแทะเองมันได้รสชาติมากกว่านั้นเธอเป็นคนพูดออกมาเอง ตอนนี้จู่ๆก็มาเปลี่ยนความคิดไปเสียนี่ เขาลอบคิดเงียบๆอยู่ในใจ หวังว่าในท้องของหลินซินเหยียนจะเป็นน้องสาว ไม่อย่างนั้นแล้ว คนที่ถูกโอ๋คนนี้จะไม่มีวันโตขึ้นอีกเลย

ถ้าหลินซินเหยียนคลอดลูกสาวอีกคน จะได้แบ่งการพะเน้าพะนอที่จงจิ่งห้าวมีต่อเธอไปบ้าง

อย่างนี้มันถึงจะได้ไม่ถูกตามใจจนเสียนิสัย

จงเหยียนเฉินอธิษฐานอยู่ในใจ หวังว่าเด็กที่หลินซินเหยียนตั้งท้องอยู่นั้นจะเป็นน้องสาว อย่างนี้แล้วจงเหยียนซีถึงจะมีโอกาสได้โตขึ้น ไม่อย่างนั้นต่อจากนี้ไปเมื่ออยู่ต่อหน้าจงจิ่งห้าวก็จะเป็นเด็กที่ไม่โตไปตลอด

หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ก็ซื้อไอศกรีมให้กับพวกเขา กินไอศกรีมเสร็จเวลามันก็เหลือไม่เยอะแล้ว จงจิ่งห้าวส่งพวกเขากลับโรงเรียน ตอนที่เข้าประตูโรงเรียนมาจงเหยียนซีก็ถามออกมา “พรุ่งนี้แด๊ดดี้จะมาอีกหรือเปล่า?”

จงจิ่งห้าวบอกว่ามา เขาจะพักอยู่ที่นี่อีกสองสามวัน

จงเหยียนซีดีใจมาก กอดหน้าของเขาจูบลงมาถึงจะเข้าโรงเรียนไปกับจงเหยียนเฉิน เพราะว่ากินข้าวด้วยกันกับพ่อ แล้วยังได้กินไอศกรีมอีก อารมณ์ดีมาก กระโดดโลดเต้นเดินออกไป

จงจิ่งห้าวยืนมองพวกเขาถูกคุณครูพาเข้าห้องเรียนไปอยู่ตรงหน้าประตู ถึงจะผันร่างขึ้นรถไปได้อย่างสบายใจ ตอนที่เขาสตาร์ทรถโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็ได้ดังขึ้นมา เป็นสายของซูจ้านที่โทรเข้ามา ก่อนหน้านี้ปิดเครื่องไปเป็นเพราะว่าเขาอยู่บนเรื่องบิน โทรศัพท์เลยปิดเครื่อง

หลังจากที่มาถึงเมืองCแล้วโทรศัพท์ของเขาก็ปิดเครื่อง กวนจิ้งต้องการจะรายงานเรื่องงานกับเขา ไม่มีใครติดต่อเขาได้

วันนั้นซูจ้านกับเสิ่นเผยซวนอยู่ที่บริษัทกันครึ่งวัน ตอนเย็นเจอกวนจิ้ง ถึงได้รู้ว่าเขาหนีไปอีกแล้ว ไม่ได้อยู่ที่เมืองB

จงจิ่งห้าวไม่ตั้งใจจะปิดบัง วันนั้นตอนที่รับสายที่ประเทศY เสิ่นเผยซวนกับซูจ้านต่างก็ได้ยินเมืองCกันแล้ว กวนจิ้งเองก็รู้เหมือนกัน เพราะว่าเขาเป็นคนซื้อตั๋วให้เขา

“นายอยู่ที่ไหน?” ซูจ้านอ้าปากมาก็ถามออกมาทันที

เสิ่นเผยซวนงานยุ่ง บวกกับเรื่องครั้งนี้ ยิ่งต้องแสดงตัวออกมาให้ดีๆอีก ไม่มีเวลาออกมา เขาอยู่คนเดียวเบื่อมาก เลยอยากมาหาจงจิ่งห้าว

ถึงยังไงสำนักงานของเขาก็ไม่ต้องไปยุ่งอยู่แล้ว มีเวลาว่างเหลือเฟือ เขาอยากมาสืบให้รู้ไปเลยว่าจงจิ่งห้าวเจอหลินซินเหยียนแล้วจริงๆหรือเปล่า

เขาอยากจะถามหลินซินเหยียนเกี่ยวกับเรื่องของฉินยาอยู่พอดี เลยมาเมืองCด้วยเลย