กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่65 ฝีมือสู้คนอื่นไม่ได้

ในความพร่ามัว ถ้าไม่ดูอย่างละเอียด จะดูไม่ออกว่าหน้าผากเขามีเหงื่อซึมออกมา

เขาหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาล้วงมือถือ เห็นกวนจิ้งโทรมา เขาได้รับสาย

ไม่นานเสียงของกวนจิ้งก็ได้ก้องมา“ประธานจงครับ เรื่องที่ประธานให้ผมตรวจสอบผมตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับ หกปีก่อนหลินซินเหยียนเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ถึงได้ผิดสัจจะไม่กลับมาทำเรื่องหย่าร้าง เหอรุ่ยเจ๋อพาเธอกับแม่ของเธอมาซ่อนไว้ที่ประเทศA ตอนแรกพวกเขาอยู่ที่ปานี ต่อมาถึงย้ายมาที่เมืองหลวงของประเทศAครับ ในระหว่างนี้ ร่องรอยที่พวกเธอเคยใช้ชีวิต เหอรุ่ยเจ๋อล้วนจงใจลบทิ้ง ไม่ให้ให้คนรู้ครับ”

จงจิ่งห้าวกุมมือถือไว้ ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา สายตาหล่นอยู่ที่บนตัวของเหอรุ่ยหลินกับเหอรุ่ยเจ๋อ

เขามองเหอรุ่ยเจ๋อ แต่กลับพูดกับกวนจิ้ง“หลายปีมานี้ เขาอยู่กับเธอตลอด?”

“ใช่ครับ……”

ก้อนเมฆดำได้ลอยไปมาอยู่บนใบหน้าดุร้ายของเขา“ในฐานะอะไร”

ถึงจะคุยกันทางโทรศัพท์กวนจิ้งก็รู้สึกได้ถึงความกดอากาศที่มาจากจงจิ่งห้าว อดกลืนน้ำลายไม่ได้ เขายังพูดไม่จบ อย่าเพิ่งโกรธขนาดนี้ได้มั้ย?

จงจิ่งห้าวไม่มีทางได้ยินคำวิจารณ์ของเขาอยู่แล้ว ได้แต่ตอบอย่างซื่อตรงว่า “ดูเหมือนว่าคุณหลินจะไม่ได้ยอมรับเขา เห็นเขาเป็นแค่พี่ชายเท่านั้นครับ นอกจากเขาแล้ว ข้างกายไม่มีชายอื่นอีกเลย ก็ใช่ว่าไม่มีผู้ชายครับ——เธอได้ให้กำเนิดลูกชายคนนึงครับ”

“ฉันรู้แล้ว”จงจิ่งห้าววางสาย ถลึงตาจ้องมองเหอรุ่ยเจ๋อทีนึงอย่างไม่เกรงกลัว จากนั้นได้กวาดสายตามองคนของตระกูลเหอทีนึง“พวกคุณยังคงสามารถเสนอเงื่อนไขได้อยู่”

พูดจบก็ได้ก้าวเท้าเดินออกจากตระกูลเหอไป เขาเหมือนไม่อยากราวีกับพวกเขาอีก

ในห้องรับแขกเละเทะไปหมด เงียบไปครู่หนึ่ง เหอเหวินหวยถึงฟื้นฟูกลับมาเหมือนเดิมพร้อมฉีกรอยยิ้ม“จิ่งห้าว เรื่องนี้——”

จงฉีเฟิงลุกขึ้น ทำท่าพักตามระเบียบ เสียงที่สุขุมลุ่มลึกค่อนข้างไม่สบอารมณ์“ลูกชายฉันเป็นคนผิดก่อน เพราะเขาไม่ได้ทำตามสัญญา พวกนายมีข้อเรียกร้องอะไรก็เสนอมาได้เลย”

จงจิ่งห้าวก็ได้รับบาดเจ็บไปแล้ว เขายังพูดแบบนี้อีก เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจแล้ว

“ฟังนายพูดเข้าซิ เรื่องรักๆใคร่ๆของเด็กๆ รักๆเลิกๆเป็นเรื่องปกติ ถึงเป็นญาติกันไม่ได้ ก็ยังมีมิตรภาพอยู่ไม่ใช่เหรอ ฉันจะเสนอข้อเรียกร้องได้ยังไง”เหอเหวินหวยแสร้งยิ้ม

เขาพูดแบบนี้แล้ว จงฉีเฟิงก็ไม่สะดวกที่จะพูดอะไรอีก ได้เรียกคำนึง“ลุงเฟิ๋ง เรากลับกันเถอะ”

ลุงเฟิ๋งรีบเดินมาข้างหน้า“คุณชายไปโรงพยาบาล เราจะไปด้วยมั้ยครับ?”

“ไม่ไปได้ยังไงล่ะ ฉันมีแค่ลูกชายคนเดียวเท่านั้น”ก็ไม่รู้ว่าเขาพูดให้ใครฟัง สีหน้าของเหอเหวินหวยเปลี่ยนไป เห็นได้ชัดว่าคำพูดของเขามีนัยยะแอบแฝง

หรือว่าจงใจพูดให้เขาฟัง?

เหอเหวินหวยอัดอั้นตันใจ จงจิ่งห้าวมีความกล้าหาญ ไม่ยอมรับไม่ได้ว่าเขามีห้าวหาญมาก ได้พลิกสถานการณ์ที่มีผลเสียต่อเขาอย่างรวดเร็ว

“รุ่ยสิง แกไปส่งหน่อย”เหอรุ่ยสิงที่ยืนอยู่หน้าประตูได้ยินคำพูดของพ่อแล้ว รีบเดินตามไป“คุณลุงจงผมส่งคุณลุงครับ”

จงฉีเฟิงไม่ได้ตอบ ลุงเฟิ๋งเปิดประตูรถ เขาโน้มตัวนั่งเข้าไปในรถ มองเหอรุ่ยสิงที่ยืนอยู่ข้างๆทีนึง “ฝากไปบอกพ่อของนายทีนะ เรื่องนี้ลุงไม่ได้เอามาใส่ใจ”

แตกคอกัน มันไม่มีผลดีกับฝ่ายไหนเลย

“ได้ครับ ผมจะบอกกับคุณพ่อครับ”เหอรุ่ยสิงปิดประตูเบาๆพร้อมกำชับคนขับรถ “ขับช้าๆหน่อยนะ”

พอรถจากไป เหอรุ่ยสิงถึงหันหลังเข้าไปในบ้าน เหอเหวินหวยนั่งอยู่ตรงนั้น มองหน้าลูกชายและลูกสาวด้วยสีหน้าบูดบึ้ง อยากต่อว่าสักคำสองคำก็สรรหาคำพูดไม่ได้

สุดท้ายได้หัวเราะเยาะ“วิธีการของจงจิ่งห้าวนี่ยอดเยี่ยมจริงๆ”

เหอรุ่ยสิงกลับมาได้ยินคำพูดนี้พอดี เขาอดมองหน้าน้องชายไม่ได้ จากนั้นได้ถอนหายใจลึกๆ “ฝีมือสู้คนอื่นไม่ได้ เราไม่มีความสามารถเหมือนเขาจริงๆ เดิมทียังคิดอยู่ว่าถ้าน้องสาวแต่งงานกับเขาแล้วจะได้กลายเป็นญาติกัน ไม่คิดเลยว่าจะทำให้เรื่องกลายเป็นแบบนี้——”

“พวกพี่พูดพอหรือยัง!”เหอรุ่ยหลินตะคอกเสียงดัง ถูกถอนหมั้นคนที่จะต้องเสียใจที่สุดคือเธอไม่ใช่เหรอ?

“ถ้าแกมีปัญญา เขาจะถอนหมั้นกับแกเหรอ?”เหอเหวินหวยตบโต๊ะแล้วลุกขึ้น

เพราะเรื่องของเธอ ทำให้บ้านวุ่นวายไปหมด เธอยังมีหน้ามาใส่อารมณ์อีก?

เซี่ยเจินหยูมาลูบหลังให้เหอเหวินหวย พร้อมพูดปลอบโยน“เด็กไม่รู้เรื่อง คุณอย่าโกรธเลยนะ”

“ลูกชายของผมสู้คนอื่นไม่ได้ ผมยังจะว่าอะไรได้อีก?”เหอเหวินหวยสลัดแขนเสื้อแล้วหันหลังเข้าไปในห้อง

เซี่ยเจินหยูเดินเข้าไปเกลี้ยกล่อมสามี

กลัวเขาจะงอนอยู่ในใจ

เหอรุ่ยสิงเองก็รู้สึกผิดหวังกับน้องชายคนนี้ เขาเรียกแม่บ้านมาเก็บกวาดห้องรับแขก จากนั้นก็ได้กลับห้องนอนตัวเองเลย

ที่ห้องรับแขกเหลือแค่เหอรุ่ยเจ๋อคอยโอบกอดน้องสาวที่ตัวสั่น

“พี่ส่งเธอเข้าห้อง”เขาคอยประคองหลินซินเหยียน

“เพราะอะไร?”จนถึงตอนนี้เหอรุ่ยหลินยังก็ยังยอมรับความจริงที่จงจิ่งห้าวจะถอนหมั้นไม่ได้

เธอไม่เข้าใจ เรื่องมันมาถึงจุดนี้ได้ยังไง?

ผู้หญิงคนนั้นหายสาบสูญไปหกปีแล้วแท้ๆ

ทำไมต้องมาปรากฏตัวด้วย?

เธอจับคอเสื้อของเหอรุ่ยเจ๋อไว้“พี่ นี่ก็หลายปีแล้วนะ ทำไมพี่ยังไม่ทำให้เธอเป็นผู้หญิงของพี่อีก?”

ถ้าหลินซินเหยียนคบกับเหอรุ่ยหลิน ถึงจงจิ่งห้าวเห็นหลินซินเหยียน ก็คงจะไม่มีใจให้เธอแล้วมั้ง?

“เธอเหนื่อยแล้ว ต้องพักผ่อนดีๆ”เหอรุ่ยเจ๋อประคองเธอไปที่เตียง

เหอรุ่ยหลินกลับไม่ยอมปล่อยเหอรุ่ยเจ๋อ“พี่คะ”เธอมองหน้าเขา“ทำไมตอนนั้นพี่ต้องช่วยมันด้วย ทำไมไม่ปล่อยให้มันตายๆไปซะ? มันตายไป ก็จะไม่มีคนมาแย่งอะห้าวกับฉันแล้ว……”

เหอรุ่ยเจ๋อขมวดคิ้ว“นี่เธอกำลังพูดจาเหลวไหลอะไรอยู่?”

“ฉันไม่ได้พูดจาเหลวไหล!”เหอรุ่ยหลินลุกขึ้นมาทันที จ้องเขาไว้และพูดอย่างโหดเหี้ยม “เพื่อให้อะห้าวรู้สึกละอายใจต่อฉัน แต่งงานกับฉัน ฉันแกล้งทำเป็นเกิดอุบัติเหตุ เพื่อให้สมจริง ฉันถูกรถชนจริงๆ เจ็บ มันเจ็บมากจริงๆ เพราะฉะนั้นฉันก็จะให้มันได้ลิ้มลองรสชาติของการถูกรถชนบ้าง——”

ฮ่าๆ……

เหอรุ่ยหลินหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

เหอรุ่ยเจ๋อกลับยืนอยู่ที่นั่นอย่างแข็งทื่อ ไม่รู้ควรจะมีปฏิกิริยายังไง จะปฏิบัติต่อน้องสาวคนนี้ยังไง

เธอ ทำไมเธอถึงได้จิตใจโหดเหี้ยมขนาดนี้?

ทั้งๆที่สมัยเด็กๆ เธอน่ารักไร้เดียงสามากเลย

“หลินหลิน”เหอรุ่ยเจ๋อมองหน้าเธอ“งั้นตอนนี้ เธอให้หลินซินเหยียนมาแทนที่เธอคือเพราะอะไร?”

นี่เป็นเรื่องที่เขาไม่เข้าใจมาโดยตลอด