กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่985 ได้รับผลกรรมนั้นแล้ว

” แต่ฉันคิด ” จงเหยียนซีพูดขัดเขาขึ้นมา แต่ก็ขอโทษที่ตัวเองพูดแทรกเขาอย่างไม่มีมารยาท ” ขอโทษนะ ฉัน….ฉัน.. ”
” ไม่ต้องอธิบายหรอก ผมเข้าใจ ” ซงเก้นก็ไม่อยากให้เธอต้องมารู้สึกลำบากใจกับตัวเขา ก็เลยพูดไปว่า ” ในระหว่างนี้ผมก็ยินดีที่จะเป็นเกาะกำบังให้คุณ ”
เมื่อพูดจบแล้วเขาก็ไม่ให้ช่องจงเหยียนซีได้ปฏิเสธ ก็หันตัวเข้าห้องไป ทิ้งให้เธอยืนอยู่ที่เดิม
ขนตาคู่สวยนั้นหลุบลง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไปคาะประตู แล้วเธอก็ขึ้นลิฟท์แล้วลงมาชั้นล่าง ริมถนนอกโรงแรม ภายในรถเสิ่นซินเหยาก็ใช่โอกาสที่เธอกับจวงเจียเหวินอยู่กันสองคน พูดขึ้นมา
ว่า” ฉันรู้สึกว่าซงเก้นก็เป็นคนดีนะ พ่อก็เคยชมเขามาก่อนด้วย”
เมื่อได้ยินดังนั้นจวงเจียเหวินก็หันขวับมาทันที จากนั้นก็หรี่ตา ” คุณหมายความว่ายังไง? ”
ทำไมถึงต้องพูดเรื่องพวกนี้?
” ฉันแค่รู้สึกว่าพี่สาวยังอายุน้อยอยู่….. ”
จวงเจียเหวินเบิกตากว้าง และหน้าก็เปลี่ยนไปนิ่งสนิท เสิ่นซินเหยารับรู้ได้ว่าเขากำลังจะโกรธ จึงรีบปีดปากนที แล้วยังหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับกำลังหลบสายตาของเขา
” เหยาเหยา ” จวงเจียเหวินเรียกดำน้ำเสียงนิ่งขรึม เค้าทำให้ตัวเองใจเย็นก่อนจะพูดออกมา ” ที่หลังอย่าพูดเรื่องนี้อีกนะ ”
เขาดึงเสิ่นซินเหยาเข้ามาในอ้อมกอด แล้วยังโอบไหล่ของเธอไว้แน่น ฝ่ามือของเขาคลอเคลียที่ไหล่ของเธอไปมา ครุ่นคิดอยู่นานจึงจะเปิดปาก ” นอกจากตัวผมเองที่รับปากกับตัวเองว่าจะไม่
ทำร้ายคุณ แต่ผมคงรับปากไม่ได้ว่าผู้ชายคนอื่นจะทำเหมือนผม พี่สาวของผมเหมือนคนที่เคยถูกใครบางคนทำร้ายมาก่อน จึงไม่เข้าใจถึงนิสัยที่แท้จริงของอีกฝ่าย ผมยอมให้พี่โสดเสียยังดีกว่า
อีกหน่อยเธอแก่ไปผมเลี้ยงเองใครจะทำไม?
เสิ่นซินเหยารู้ว่าเขาเป็นห่วงจงเหยียนซี
” เมื่อกี้เป็นเพราะฉันพลั้งปากไป ”
” ไม่หรอก ผมรู้ว่าคุณก็หวังดีกับพี่สาวเหมือนกันใช่ไหมล่ะ? “เขาก้มหน้าลงมา
เสิ่นซินเหยางยหน้าขึ้นสบตาเขา ” แน่นอนสิ เธอเป็นพี่สาวของคุณนะ แล้วก็เป็นพี่สาวของฉันเช่นกัน ฉันหวังว่าเธอจะมีความสุข คุณคิดถูกแล้วล่ะ ใช่ว่าพ่อทำความรู้จักคนคนนึงลึกๆ แล้ว จะ
ยืนยันได้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนดีจริงๆ ฉันเห็นด้วยกับที่คุณพูดนะ ”
มือของจวงเจียเหวินโอบไปที่คอของเธอ แล้วอ้อมมาหยิกที่แก้ม ” ทำไมเหยาเหยาถึงพูดง่ายขนาดนี้นะ? ”
” เจ็บนะ ” เสิ่นซินเหยาอ้อนเขาขณะที่อยู่ในอ้อมกอด แต่ก็ผลักเขาออกด้วยท่าทีที่น่ารักน่าเอ็นดู จวงเจียเหวินขยับตัวเข้ามา พลางเอาริมฝีปากปนบลงไปบนแก้มที่เขาพึ่งจะหยิก แล้วถามเสียง
ต่ำ ” ยังเจ็บอยู่ไหม? ”
เสิ่นชินเหยาหดตัวลงพลางบ่น ” นี่มันข้างนอกนะ ”
” ก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย”
ทั้งสองจู๋จี๋กัน จนไม่ได้สังเกตว่าจงเหยียนซีกำลังเดินเข้ามา
รถติดฟิล์มกระจกสีดำ ข้างนอกจึงไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายในรถ จงเหยียนซีไม่รู้เลยว่าพวกเขากำลังนัวเนียกันอยู่ เมื่อเปีดประตูจึงเห็นว่าทั้งสองกำลังกอดกัน เธอจึงรีบปิดประตูรถ แล้วหันหลัง
ออกไป ” พวกเธอต่อเลย ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ”
แก้มของเสิ่นซินเหยาร้อนขึ้นอย่างเห็นได้ช้ด ทั้งเขินทั้งอึดอัดใจ ก่นที่จะใช้แรงจวงเจียเหวิน แล้วพูดเสียงเข้ม ” เพราะคุณหมดเลย ”
จวงเจียเหวินยิ้ม ” ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่ไม่ล้อคุณหรอก ”
เมื่อเขาพูดอย่างนั้น เสิ่นซินเหยาก็ยิ่งรู้สึกลำบากใจ เธอขมวดคิ้วแล้วพูดว่า ” ฉันเกลี้ยดคุณ”
” เกลียดแล้วยังมาแต่งงานกับผมน่ะเหรอ? ” พูดจบเขาก็ตะโกนออกไปนอกหน้าต่าง ” ขึ้นรถเถอะ ดึกแล้ว รบควรกลับไปได้แล้ว ”
เสิ่นซินเหยาโกรธจนถลึงตามองเขา
จงเหยียนซีเปิดประตูรถแล้วเข้ามานั่ง จากนั้นก็ตอบไปที่ ไหล่ของจวงเจียเหวิน ” ไม่อนุญาตให้รังแกเหยาเหยานะ ”
จวงเจียเหวินทำทีเป็นโกรธ หันมามองแล้วพูดย้ำ ” ผมเป็นน้องชายแท้ๆ ของพี่นะ ร่างกายก็มีเลือดเนื้อพ่อแม่เดียวกัน ทำไมพี่ทำกับผมแบบนี้ล่ะ? นี่มันเย็นชาเกินไปแล้ว ”
จงเหยียนซีไม่สนว่าเป็นน้องชาย ” ถึงนายจะเป็นน้องชายของฉันจะอยู่ข้างเหยาเหยาแบบไม่มีเงื่อนไขเลย นายรังแกเธอไม่ได้ แต่เธองแกนายไม่ผิดหรอก ”
จวงเจียเหวิน” .
เสิ่นซินเหยาหัวเราะออกมา ก่อนจะหันตัวไปทางจงเหยียนซีและทำเสียงน่าเอ็นดู ” ก็ยังมีพี่สาวที่ดีกับฉันขนาดนี้ ”
เธอเอื้อมมือเตรียมที่จะไปกอด จงเหยียนซีก็กอดเธอด้วยความอุ่นใจ ” อีกหน่อยลูกน้อยต้องให้เธอดูแลแล้วล่ะ ”
จวงเจียเหวิน ”
ทั้งๆ ที่เป็นคำพูดห่วงใยตัวเขาแท้ๆ แต่พอได้ยินคำเรียกว่าลูกน้อยที่ไร ทำเอาปวดหัวทุกที
” พี่ ผมโตแล้ว หยุดเรียกผมว่าลูกน้อยซักทีได้ไหม? ” จวงเจียเหวินทำท่าทีต่อต้าน
” แต่ว่าฉันชินไปแล้ว ก็เรียกแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก อีกอย่างไม่ใช่ฉันคนเดียวที่เรียกเสียหน่อย ทุกคนก็เรียกกันแบบนี้นี่นา”
” แต่ตอนนี้ทุกคนเปลี่ยนคำเรียกตั้งนานแล้ว มีแค่พี่คนเดียวที่เรียกแบบนี้ ”
งั้นฉันจะลองพยายามเปลี่ยนโอเคไหม?”
” ก็ยังดี ”
หลังจากที่พูดคุยและหัวเราะบรรยากาศก็ผ่นคลายมาก แต่เมื่อยิ่งใกล้จะถึงบ้านมากขึ้นเท่าไหร่ สีหน้าและท่าทีของจงเหยนซีก็ดูเครงเครียดมากขึ้นเท่านั้น
ขณะที่มือทั้งสองของเธอกำเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว
หนึ่งปีมาแล้วทุกคนต่างตามใจเธอ คำนึงถึงความรู้สึกของเธอ ท่าทีที่เป็นห่วงเธอเก็บไว้แค่ข้างหลัง ไม่กล้าเผยออกมาให้เธอเห็นต่อหน้า มันทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่
ความเอาแต่ใจในตอนนั้น ทำให้เธอรับผลกรรมอย่างสาสม
ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจที่ตัวเองเป็นเช่นนั้น
ทำให้พ่อแม่ต้องมาโศกเศร้าเพราะตัวเอง ทำให้คนที่ห่วงใยเธอต้องกังวลใจ
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะตอนนั้นเธอเอาแต่ยึดมั่นในความคิดของตัวเอง
ตั้งแต่เด็กเธอเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของพ่อ ได้รับความรักและความเอ็นดูมากที่สุด เพียงแค่เธออยากได้อะไร พ่อก็จะหาให้เธอเสมอ ซึ่งแม้แต่การแต่งงานเธอก็หัวแข็งจนประนีประนอม
สำเร็จ
พอมาคิดดูดีๆ แล้ว เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะเธอทำมันขึ้นมาเอง
พอถึงตอนนี้ที่ต้องเผชิญหน้ากับพวกเขา เธอก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอ
ภายในรถเงียบสนิท บรรยากาศผ่อนคลายในรถเมื่อกี้ได้อัตรธานหายไป
จงเหยียนซีถามขึ้นมาว่า ” พ่อแม่อยู่หรือเปล่า?”
“อื้ม ตอนกลางวันไปเยี่ยมคุณยายกับคุณตา สีหน้าแม่ดูไม่ค่อยดีนะ อาจจะเป็นเพราะว่าอาการป่วยของคุณตาด้วย ”