กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 1066
กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1066
นับตั้งแต่วันแรกที่ลินดาและครอบครัวถูกบังคับส่งตัวมายังนรกเดินดินแห่งนี้ พวกเขาก็ถูกใช้ให้ทำงานที่ใช้แรงอย่างหนัก แต่ฮันนาห์ล่ะ? หล่อนได้กลายเป็นเมียเก็บของผู้คุมอย่างง่ายดาย เพียงเพราะหล่อนใช้เวลาบำรุงบำเรอตัวเองมากกว่าเธอ!
ลินดาจดจ้องไปที่ฮันนาห์อย่างเหยียดหยามและสบถ “ผู้หญิงบางคนก็เลวทรามหน้าด้านเสียจนยอมนอนกับผู้คุมแลกกับสวัสดิการพื้น ๆ ผู้หญิงพวกนี้ช่างหน้าด้านเหลือเกิน!”
ฮันนาห์รู้ดีว่าลินดาพูดกระทบเธอ สีหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความโมโหและพูดเสียงดัง “ลินดา ระวังปากของแกหน่อย ไม่อย่างนั้นฉันจะให้แกอดข้าววันพรุ่งนี้แน่!”
ลินดาลุกพรวดขึ้นและแผดเสียงลั่น “หุบปาก! ทำไมแกถึงหลงตัวเองนักนะ ฮันนาห์ แกก็แค่นอนกับผู้คุมโสโครกเท่านั้นแหละ! นี่แกคิดเหรอว่าฉันไม่กล้าแตะต้องแก เพียงเพราะแกเป็นเมียเก็บของมัน พอมันเบื่อ มันก็จะทิ้งแกแน่ แล้วแกก็จะมีจุดจบแบบฉันนี่แหละ”
“ลินดา แกนี่ร่าเริงและสุขสบายดีจังนะตอนนี้! เชื่อไหมว่า เพียงแค่ฉันกระซิบผู้คุม เขาก็จะเพิ่มชั่วโมงงานให้แกจากสิบหกชั่วโมงเป็นยี่สิบชั่วโมงนับตั้งแต่พรุ่งนี้เลย! ฉันจะปล่อยให้แกเหนื่อยจนขาดใจตาย!”
“ฮันนาห์ วิลสัน นี่แกยังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเหลืออยู่ไหม? พวกเราทุกคนกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะแกนี่แหละ นังแม่มด! แกนี่ไม่เพียงแค่หน้าด้านเท่านั้น แต่แกยังกล้าพูดแบบนี้กับฉันอีกเหรอ แกนี่ช่างเหมือนสัตว์เสียจริง!”
“โอ๊ย… หยุดพูดเสียทีได้ไหม! ยอมรับเถอะว่าแกยอมทำก็เพราะเห็นแก่เงิน แกอยากได้เงินนี่ แกก็ต้องยอมรับความเสี่ยงเอาเอง! แล้วจะมาโทษฉันทำไมไม่ทราบ?”
“แล้วจะให้ฉันโทษใครล่ะ? มันเป็นความผิดของแกทั้งหมดนี่! ถ้าไม่เป็นเพราะแก ครอบครัวของฉันและตัวฉันก็คงกำลังสนุกกันอยู่ที่โอลรัส ฮิลล์! เราทุกคนก็คงไม่ต้องมาลงเอยที่หลุมนรกแห่งนี้และทนทุกข์ทรมานกันหรอก!”
ฮันนาห์เหลือบมองอย่างเหยียดหยาม “นั่นก็หมายความว่าแกไร้วาสนาที่จะมีชีวิตสนุกสนานน่ะสิ แกถูกลิขิตให้ต้องอยู่ในเหมืองถ่านหินเล็ก ๆ แบบนี้ไปตลอดชีวิตไง! แกจะต้องตายจากความเหนื่อยล้า ไม่ก็ถูกเหมืองถล่มกลบร่างแกใต้บ่อน้ำ สั้น ๆ ก็คือแกจะไม่มีวันกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมอย่างที่แกเคยมีได้อีกแล้ว!”
ลินดาเดือดดาลด้วยคำพูดของฮันนาห์!
เธอทำงานอย่างหนักในฐานะคนคุมโต๊ะกาสิโนที่มาเก๊ามาหลายปี ในที่สุดเธอก็หาเงินได้มากพอที่จะกลับมาโอลรัส ฮิลล์และเกษียณ ในขณะที่ฮันนาห์อยู่ดี ๆ ก็โผล่มาและคิดแผนกับดักสำหรับเอเลน ไม่เพียงแต่แผนการจะล้มเหลว แต่ลินดาและครอบครัวยังถูกส่งตัวมายังนรกบนดินแห่งนี้เป็นการตอบแทนอีกด้วย แล้วลินดาจะไม่โทษหล่อนได้อย่างไรสำหรับความทุกข์ทรมานทั้งหลายทั้งปวงของเธอ?
สมองของเธอรู้สึกเจ็บแปลบขณะประมวลผลคำดูถูกเหยียดหยามของฮันนาห์ แล้วเธอก็ฉวยตะขอเหล็กซึ่งใช้สำหรับสกัดถ่านหิน ก่อนจะฟาดไปที่ฮันนาห์
ฮันนาห์ตกตะลึงที่ลินดากล้าตีเธอด้วยตะขอเหล็ก! เธอกรีดร้องด้วยความสับสนและพยายามที่จะวิ่งหนี แต่เธอก็ช้าไปหนึ่งก้าว
ตะขอเหล็กตะปบลงไปที่น่องของฮันนาห์และมันก็เสียบลงไปในเนื้อของเธออย่างไร้ความปรานี!
ตะขอเหล็กสามารถสกัดถ่านหินก้อนแข็ง ๆ ได้ ไม่ต้องพูดถึงเนื้อมนุษย์ ฮันนาห์รู้สึกได้ว่าตะขอเหล็กกำลังเสียบทะลุเนื้อน่องของเธอราวกับตะขอตกปลา ความเจ็บปวดอย่างที่สุดทำให้เธอสั่นไปทั้งตัว เธอซวนเซ ทรงตัวไม่อยู่และทรุดลง
เลือดทะลักออกมาจากน่องของฮันนาห์ราวกับถูกราดด้วยสีแดง มันดูน่าสะพรึงมาก
เธอตื่นตระหนก หัวใจเต้นรัวราวกับบ้าคลั่ง ฮันนาห์รู้ดีว่าทุกอย่างในเหมืองถ่านหินนี้ล้วนแต่สกปรกและไม่ได้รับการดูแล ตะขอเหล็กมีทั้งสนิมและเขม่าถ่านอยู่เต็มไปหมด เธอแทบไม่รู้เลยว่ามีเชื้อแบคทีเรียอยู่บนนั้นมากมายขนาดไหน! เธอกลัวมากว่าจะติดเชื้อโรคสกปรกตอนที่ตะขอเหล็กเสียบเข้าไปในน่อง!
นอกจากนี้ ลินดาก็เหมือนจะเสียสติไปเสียแล้วและตรงรี่เข้ามาหาเธอราวกับวัวกระทิง
ฮันนาห์กัดฟันขณะพยายามเดินถอยไปด้านหลัง “ลินดา แกกล้าดียังไงมาทำร้ายฉัน! แกอยากตายนักใช่ไหม?”
สายตาของลินดาแดงก่ำด้วยความโกรธ เธอกัดฟันกรอดและสบถออกมา “แกคือสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องลงเอยที่นี่ ยังไงฉันก็เหมือนตกนรกอยู่แล้ว วันนี้ฉันจะขอตายพร้อมกับแกนี่แหละ”
แล้วลินดาก็ดึงตะขอเหล็กออกจากน่องของฮันนาห์ และเล็งไปที่ใบหน้าของหล่อน!